Είχα αφήσει στη μέση μια δουλειά. Κατ´ακρίβεια αυτό το αφιέρωμα.
Ο σκοπός ήταν να μη βγει υπέρ το δέον μακροσκελές. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, από εκεί που μείναμε.
Είχα κλείσει το πρώτο μέρος του blog με την αρχή της συνεργασίας μεταξύ MS και Ferrari, όπως επίσης και τα συναισθήματα που προκάλεσε στο φίλαθλο κοινό αυτή η μεταγραφή.
Μόνο που αυτή η μεταγραφή έδωσε την αφορμή στον ίδιο να δείξει τι μπορεί να κάνει και με ένα μονοθέσιο μέτριο. Μέτριο προς κακό, πάντα με γνώμονα την απόδοση των Williams, ειδικά τη διετία 1996-1997, όπου οι Hill και Villeneuve πήραν τους τίτλους. Ωστόσο, η Ferrari παρακολουθούσε από μακριά.
Η Ferrari. Όχι ο Schumacher.
Έκανε τα αδύνατα δυνατά να πάρει βαθμούς και βάθρα, με ένα μονοθέσιο που ακόμα μνημονεύεται για την αισχρή του απόδοση. Δε νομίζω πως κάποιος άλλος οδηγός θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα από αυτά του 96′ και του 97′, με το υλικό που είχε στα χέρια του.
Όσοι κρατούσαν ακόμα επιφυλλάξεις για το τι εστί ο Schumi, διαπίστωσαν το κάτι παραπάνω που είχε ο Γερμανός. Η μαγευτική οδηγική παράσταση που έδωσε υπό καταρρακτώδη βροχή στη Βαρκελώνη στην πρώτη του χρονιά με τη Scuderia ήταν για μένα η πιο μεγάλη απόδειξη της αξίας του.
Από το 1998 όμως μέχρι το 2006, κάθε χρόνο ήαν ενεργά στη διεκδίκηση του τίτλου. Η δουλειά του ίδιου, του Jean Todt, του Rory Byrne, του Ross Brawn, του James Allison και τόσων άλλων άρχισε να αποδίδει.
Κάπου εδώ δημιουργήθηκε και ένα σημείο αντιλλεγόμενο για τους fans. Οι μεν (κυρίως οπαδοί του Schumacher) θεωρούν πως το μεγαλύτερο μερίδιο στην ανάκαμψη της Ferrari πρέπει να αποδοθεί στον Γερμανό, οι δε (πιο αποστασιοποιημένοι) ρίχνουν το βάρος της αλλαγής στην δυναμική της ιταλικής ομάδας σε όλο το team, όχι αποκλειστικά στον MS.
Νομίζω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Από τη μία, ο MS, ως άριστος γνώστης της μηχανολογίας και πολύ καλός στο να αναγνωριζεί τις αδυναμίες του μονοθέσιου που οδηγούσε, έδινε το κατάλληλο feedback στην ομάδα, τη σωστή ανταπόκριση, και η ομάδα με τη σειρά της ενεργούσε αναλόγως.
Είναι λάθος να εξωραΐζουμε τις καταστάσεις. Θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό με τον MS;
Αν υπάρχει ένας ισχυρός λόγος που απέκτησε τόσους υποστηρικτές και άλλους τόσους εχθρούς είναι ακριβώς αυτή η διγνωμία. Μία διγνωμία που σε πολλές περιστάσεις έγινε πρόφαση για να πει κάποιος υποστηρικτής του πως ο Michael είναι ο μεγαλύτερος οδηγός αγώνων και με την ίδια λογική μπορεί να χρησιμοποιήθηκε και από κάποιον που δεν τον ”πολύ πάει”.
Με κάθε μεγάλη φυσιογνωμία, έχουμε τις ίδιες αντιδράσεις. Μία μερίδα του κόσμου τις αγαπά, μία άλλη τις μισεί θανάσιμα.
Υπάρχει κάτι το οποίο, βέβαια, τον καθιστούσε άριστο επαγγελματία και εξαίρετο συνεργάτη. Είχε μία άριστη σχέση με όσους συνεργαζόταν, έκανε οικογένειά του την ομάδα για την οποία οδηγούσε. Έχω αναφέρει πολλάκις πως στην Formula 1 οι συναισθηματισμοί δεν χωρούν. Μιλάμε για deals, για τις καλύτερες δυνατές προοπτικές για το μέλλον του εκάστοτε οδηγού.
Παρόλα αυτά, είναι στο χέρι του οδηγού να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τους ανθρώπους που περνά 10 από τους 12 μήνες του χρόνου, σε ένα εργοστάσιο, σε κάποιο pit box, στα paddocks.
Ο ΜS επεχείρησε με επιτυχία να κάνει δικούς του τους ανθρώπους της Ferrari, νωρίτερα της Benetton, πρόσφατα της Mercedes. Όλοι όσοι είχαν την ευκαιρία να συνυπάρξουν στην ίδια ομάδα με τον ίδιο μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον επαγγελματισμό και την προθυμία που είχε για να δουλέψει, να βελτιωθεί ο ίδιος και να βελτιώσει το αμάξι.
Σπανίζει πλέον αυτή η αυτόβουλη και αβίαστη όρεξη για δουλειά. Είπαμε, όμως, πως πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε που ο Γερμανός πανηγύριζε με τους Tifosi 5 πρωταθλήματα, αμέτρητες νίκες, πολλά βάθρα.
Αυτό είναι που θα κρατήσει τον ίδιο και τα κατορθώματά του στις μνήμες όλων, χωρίς εξαιρέσεις, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Και αν ακόμα κάποιος σπάσει τα ρεκόρ του, αν ακόμα κάποιος πάρει 8 ή 9 πρωταθλήματα, ο Schumi θα έχει μείνει στην ιστορία του αθλήματος ως ο άνθρωπος που το άλλαξε, που αναγέννησε μία ομάδα, που έκανε την F1 ξανά δημοφιλή.
Grazie Michael.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
