Δε νομίζω να θέλετε και άλλο. Σαν τον χθεσινό αγώνα δεν είχε. Νίκη για τον Alonso,βάθρο για Kimi, Massa, αλλά το τι παίχτηκε μέχρι το τελευταίο pit stop ήταν το κάτι άλλο. Μακράν ο πιο αμφίρροπος αγώνας της χρονιάς μέχρι τον 56ο γύρο, με Kimi, Alonso να παίζουν με τις στρατηγικές και τα ελαστικά όσο πιο οριακά τους το επιτρέπουν οι γόμες της Pirelli. Μετά και για 10 γύρους ο Ισπανός απλά πήγαινε για την καρό σημαία. Μέχρι τότε όμως…καρδιοχτύπησε!
Τι να πρωτοπιάσω; Τα ελαστικά; Τα παιχνίδια στρατηγικής; Σε έναν αγώνα που όλοι είπαν ότι η αλλαγή της σκληρής γόμας στα περσινά δεδομένα θα βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό την RB9 (βασικά τον Vettel, ας μην κρυβόμαστε), κάθε άλλο παρά domination race από τους Αυστριακούς δεν είδαμε. Λίγο η εκκίνηση του Γερμανού, λίγο το ότι κόλλησε πίσω από τον Rosberg στην αρχή του αγώνα, και μια στρατηγική που απλά δεν τον πήγαινε στο βάθρο τον έφεραν στην τέταρτη θέση. Ακούγονται σκληρά αλλά δεν είναι. Και δεν είναι και ψέματα. Όλη αυτή η «τρέλα» της αλλαγής της σκληρής γόμα των P Zero προήλθε κυρίως (αλλά όχι κατ’ αποκλειστικότητα) από την ομάδα του Milton Keynes.Για να συνεχίσω με το αμφιλεγόμενο θέμα των ελαστικών της ιταλικής φίρμας (σαν μια μικρή παρένθεση), τα ελαστικά του τρέχοντος έτους εγκρίθηκαν από όλες τις ομάδες από το Sao Paulo το 2012 ακόμα, σωστά; Άρα, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Οι ομάδες πρέπει να προσαρμοστούν στα ελαστικά και όχι η Pirelli στις ομάδες, με οποιαδήποτε σκοπιμότητα να κρύβεται από πίσω.
Επίσης, από την μεριά των θεατών, προς τι η αντίδραση; Το θέαμα αυξάνεται έτσι. Πιστέψτε με, όσοι λέτε ότι «πλέον οι οδηγοί δεν πιέζουν ποτέ στο όριο όπως κάποτε», να σας πω κάτι στο αυτί: οι οδηγοί ποτέ δεν πίεζαν στο όριο όπως το έχετε εσείς στο μυαλό σας! Έπειτα, ο καθένας στο μυαλό του την έννοια «όριο» και «πίεση» σε αυτό, την αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά. Ποτέ από καταβολής F1 οι οδηγοί δεν πήγαιναν συνεχώς στο όριο. Ακόμα και ο αείμνηστος Senna στα στενά του Monaco πίεζε για 5-10 γύρους ίσα να κάνει τη διαφορά με τον δεύτερο απόσταση Γης-Σελήνης. Θυμάστε από όλον τον αγώνα 10 γύρους πίεσης; Γιατί και ο Raikkonen χθες πίεσε αντίστοιχα για τόσους γύρους πριν αναγκαστεί να βάλει το τελευταίο set σκληρών ελαστικών. *sigh*
Στα καθαρά γενόμενα της Βαρκελώνης, ξεχώρισαν οι Alonso, Kimi, Massa. Γραφικός θα πείτε πολλοί και το δέχομαι. Αλλά είναι το πιο άξιο βάθρο μετά από καιρό. Οι τρεις τους ήταν σε άλλο αγώνα από τους υπόλοιπους 16 που τερμάτισαν, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, Raikkonen σιγοψιθύριζε μέσα μας μια φωνούλα για νικητή του αγώνα.
Ο Ισπανός εντός έδρας έγινε…ταύρος εν υαλοπωλείο. Οδήγησε όπως έπρεπε, όποτε χρειάστηκε πίεσε, αλλά και έδειξε συντηρητικότητα με τα ελαστικά του, αποφεύγοντας οιασδήποτε κακοτοπιές, δηλ. απότομη απόδοση ελαστικών (do it like Montreal 2012). Όπως δήλωσε και ο ίδιος πριν τον αγώνα: «είναι η πρώτη φορά που έρχομαι με ανταγωνιστική Ferrari στην Ισπανία. Μπορούμε τη νίκη.» Και ας ξεκίναγε από την 5η θέση…Μωρέ μπράβο αυτοπεποίθηση!
Ο ”Iceman” πάλεψε με ελαστικά και με έναν τρομερό Alonso, και , μολονότι μπόρεσε να βγάλει μια στρατηγική με 3 pit stops (ένα λιγότερο από Ferrari, RBR, Mercedes), η Ε21 ακόμα θέλει το «κατιτί» για να σπάσει τον καλό ρυθμό αγώνα της Ferrari. Παρόλα αυτά, τα καλά δείγματα και του ίδιου και του μονοθέσιού του στον αγώνα τον θέτουν άξιο διεκδικητή του τίτλου.
Η F138 είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο μονοθέσιο σε ρυθμό αγώνα. Δεν είναι ιδιαιτέρως ευγενική με τα ελαστικά, αλλά οι Ιταλοί κατάφεραν να κάνουν ένα μονοθέσιο που παίρνει αμέσως το μέγιστο από όποια γόμα και να φοράει και αξιοποιεί πλήρως το παράθυρο ζωής της εκάστοτε γόμας. Μένει το Monte Carlo για να μας επιβεβαιώσει και την καλή διαχείριση όλων των γομών, καθώς για πρώτη φορά θα χρησιμοποιηθεί η super soft γόμα.
Massa: ο ορισμός των comeback. Επικρίθηκε, πολεμήθηκε (ακόμα και από tifosi), βρέθηκε ένα βήμα πριν την έξοδο από την ομάδα, αλλά μετά τον περσινό αγώνα της πατρίδας του δείχνει να αφυπνίζεται αγωνιστικά. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο της στήλης, οι διακυμάνσεις στην απόδοσή του είναι το μεμπτό σημείο του. Αλλά με ακόμα 2-3 καλά τέτοια αποτελέσματα, η ψυχολογία του Βραζιλιάνου θα εκτοξευτεί. Συν τοις άλλοις, θα βοηθήσει και την ομάδα του στη συγκομιδή βαθμών. Εξάλλου, ο Felipe είναι οδηγός ψυχολογίας, καλώς ή κακώς.
Ας κλείσουμε με τις απογοητεύσεις του αγώνα: Hamilton, Rosberg, (αν και κατετάγησαν με την ακριβώς ανάποδη σειρά, anyway). Τα Μερτσέντες, όπως αρέσκεται να τα λέει ο κος Πουρναράκης, έκαναν έναν αγώνα ακριβώς αντίθετο των κατατακτήριων. Θέματα αμέσως αμέσως με τα ελαστικά, 4 pits, πολλά προσπεράσματα από την αρχή ακόμα του αγώνα και γενικά όλη η χαρά του ”first-row-lockout” έφυγε σε λιγότερο από έναν γύρο. «Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή» πρέπει να τραγουδάνε στο Brackley. Ίδωμεν.
Αυτό ήταν το Face the Race για το GP του Monmelo. Σχολιάστε ελεύθερα και…χαμογελάστε! είναι μεταδοτικό.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
