Η στήλη Retro F1 καταπιάνεται με ένα θρυλικό μονοθέσιο της Scuderia, την Ferrari 126 C2.
Μετά την καταστροφική σεζόν του 1980, η οποία βρήκε την ομάδα με μόλις 11 βαθμούς στην υπεράσπιση του τίτλου, η Ferrari χρειαζόταν απεγνωσμένα ένα καινούργιο πλάνο. Όλες οι ελπίδες στράφηκαν στον τότε ολοκαίνουργιο twin-turbo V6 ο οποίος θα αντικαθιστούσε τον παλιό, flat 12 ο οποίος χρησιμοποιούνταν από το 1970. Ο καινούριος κινητήρας χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα ελεύθερα δοκιμαστικά ενόψει του Ιταλικού Grand Prix του 1980 αλλά δεν ‘έτρεξε’ στον αγώνα λόγω μηχανικών προβλημάτων. Με τον καλύτερο σε ταξινόμηση V6, η Ferrari άρχισε σταδιακά να επανέρχεται σε διακρίσεις, παίρνοντας 2 νίκες στην σαιζόν του 1981.
Επιπλέον, εκτός από τα συνεχή προβλήματα αξιοπιστίας, η 126 CK η οποία χρησιμοποιήθηκε την σεζόν του 1981, έπρεπε να αντιμετωπίσει την εξέλιξη που είχαν κάνει οι υπόλοιπες ομάδες σε κινητήρα, σχεδιασμό σασί και εξέλιξη στην αεροδυναμική των μονοθεσίων. Έτσι για την σαιζόν του 1982, η ομάδα με επικεφαλή τον Harvey Postlethwaite προχώρησαν με βάση τους αναθεωρημένους κανονισμούς, οι οποίοι καταργούσαν τις πλαϊνές ολισθαίνουσες skirts (ποδιές) οι οποίες βοηθούσαν στο να σφραγίζουν το κάτω μέρος του μονοθεσίου, αυξάνοντας το ground effect το οποίο δημιουργούσε αεροδυναμική πίεση.
Το καινούργιο για το 1982 μονοθέσιο, το 126 C2 έφερε και μια καινοτομία, υιοθετώντας για πρώτη φορά ένα πλαίσιο monocoque , κατασκευασμένο από φύλλα αλουμινίου. Αυτό αύξησε σημαντικά την ακαμψία του πλαισίου, η οποία ήταν ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπιστούν οι δυνάμεις οι οποίες δημιουργούνταν από την αεροδυναμική πίεση. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα ως λύση στην αντιμετώπιση της απαγόρευσης για τα πλαϊνά ολισθαίνοντα skirts, ο σκοπός των οποίων ήταν να μειώσει την διαδρομή της ανάρτησης στο ελάχιστο. Έτσι, με το πιο δύσκαμπτο σασί , οι ποδιές (skirts) παρέμεναν σταθερές στις θέσεις τους υπό τις περισσότερες συνθήκες.
Σε μια προσπάθεια να κρατήσουν όσο το δυνατόν πιο ομαλή την ροή του αέρα, οι σχεδιαστές της 126 C2 τοποθέτησαν σε καλυμμένα σημεία του μονοθεσίου τα μέρη της ανάρτησης, ελατήρια και αμορτισέρ. Πιο συγκεκριμένα, στο μπροστινό μέρος τοποθέτησαν ανάρτηση τύπου pull-rod συνδεδεμένα στην κορυφή των ψαλιδιών ενώ πίσω τοποθετήθηκαν σε ψηλό σημείο διπλά ψαλίδια. Πλέον τα φρένα τα τοποθέτησαν εξωτερικά, στα άκρα των ψαλιδιών και πλύμνης (στο μονοθέσιο του 1980 & 1981 τα πίσω βρισκόντουσαν πάνω στον πίσω άξονα, αμέσως μετά την έξοδο από το κιβώτιο ταχυτήτων). Επίσης, κατά την διάρκεια της σαιζόν, η Ferrari πειραματίστηκε με διαμήκη και εγκάρσια κιβώτια ταχυτήτων, γεγονός όμως που επηρέασε το μεταξόνιο. Από άποψη αεροδυναμικής, το μεγαλύτερο μέρος (πίεση) προερχόταν από το πάτωμα και την ανανεωμένη σχεδίαση των ποδιών (skirts) ενώ οι πτέρυγες, μπροστά και πίσω χρησίμευαν κυρίως για λόγους ισορροπίας.
Κατά την διάρκεια του χειμώνα, ο κινητήρας των 1.5 lt εξελισσόταν ακόμα περισσότερο. Όπως και οι ατμοσφαιρικοί V6 κινητήρες που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάρκεια των 60s, έτσι και ο νέος, είχε μια σχετικά ευρεία γωνία 120°. Η Ferrari χρησιμοποίησε το κενό εκείνο ανάμεσα στους κυλίνδρους για να τοποθετήσει τα καινούργια και καινοτόμα τότε turbo της KKK. Οι μηχανικοί για να εξασφαλίσουν πως ο κινητήρας θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις τεράστιες δυνάμεις και θερμοκρασίες στο εσωτερικό του, κατασκεύασαν το block του από χυτοσίδηρο. Με την έναρξη της σαιζόν του 1982, ο κινητήρας παρήγαγε 650 ίππους σε ρυθμίσεις δοκιμαστικών και σε ρυθμίσεις αγώνα περίπου 600 ίππους!
Για την σαιζόν του 1982 οι οδηγοί που επέλεξε η Ferrari ήταν οι Gilles Villeneuve και Didier Pironi. Κατά την διάρκεια των τεστ, η 126 C2 αποδείχθηκε γρήγορη από το «κουτί» της, παρότι το γεγονός ότι δεν άρεσε στον Villeneuve λόγω πολύ σκληρής ανάρτησης, η οποία έκανε το αυτοκίνητο δύσκολο, δύστροπο και επίπονο στο να οδηγηθεί. Στους αρχικούς 3 εκτός Ευρώπης αγώνες, ο πολύ υποσχόμενος γρήγορος ρυθμός δεν μετετράπη σε πραγματικά αποτελέσματα λόγω πολλών αστοχιών του turbo που τελικά οδήγησαν σε αποκλεισμό. Μόνο ο Pironi κατάφερε να κερδίσει έναν πόντο από αυτούς τους αγώνες, παίρνοντας την 6η θέση στην Βραζιλία.
Στον πρώτο Ευρωπαϊκό αγώνα του πρωταθλήματος, ο οποίος έλαβε μέρος στην πίστα της Imola, στο San Marino, η Ferrari κυριάρχησε στον αγώνα. Ο Villeneuve φαινόταν πως θα έπαιρνε την νίκη με δεύτερο τον Pironi αλλά πήρε εντολή από τα pits να υποχωρήσει, αφήνοντας χώρο για τον Pironi ο οποίος πέρασε μπροστά. Ο Καναδός είχε καταλάβει πως το σήμα που πήρε από τα pits σήμαινε πως οι 2 δυο οδηγοί της ομάδας θα έριχναν τον ρυθμό τους και θα παρέμεναν στις θέσεις που είχαν. Αυτό έκανε έξαλλο τον Villeneuve με τον Pironi και σήμανε το τέλος της φιλίας τους. Πριν προλάβει να ξεχαστεί το συμβάν της Ιταλίας και χωρίς να έχουν ηρεμίσει τελείως τα πράγματα, δεκαπέντε ημέρες μετά, στο practice ενόψει του Βέλγικου grand prix ο Καναδός πιέζοντας την 126 C2 του πέφτει επάνω στο μονοθέσιο του Jochen Mass με μεγάλη ταχύτητα. Ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση που ο Καναδός πετάγεται έξω από το μονοθέσιο και να χάσει την ζωή του λίγες ώρες αργότερα λόγω πολλαπλών τραυματισμών στον αυχένα.
Περιττό να αναφέρουμε πως η Ferrari αποσύρθηκε από το Βέλγικο grand prix αλλά επανήλθε στο Monaco με τον Pironi, παίρνοντας την δεύτερη θέση. Κέρδισε και το Ολλανδικό grand prix. Ύστερα από αυτό, ήρθε το ατύχημα το οποίο θα έβαζε τέλος στην καριέρα του Γάλλου στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Όντας πρώτος στο free practice για το Γερμανικό grand prix και κατά την διάρκεια των χρονομετρημένων, είχε ένα ατύχημα (κρατώντας την pole) το οποίο τον έκανε να σταματήσει να αγωνίζεται στην formula 1. Ο αντικαταστάτης του Villeneuve, o Patrick Tambay τερμάτισε πρώτος σε εκείνο το grand prix. Την θέση του Pironi για τους τελευταίους 2 αγώνες την πήρε ο Mario Andretti ο οποίος τερμάτισε 3ος στην Monza, πίσω από τον Patrick Tambay που τερμάτισε 2ος. Παρότι ο Pironi δεν είχε ξεκινήσει στους 6 από τους 16 αγώνες, κέρδισε την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα οδηγών εκείνης της χρονιάς, όπως επίσης και οι τέσσερεις οδηγοί της Ferrari οι οποίοι είχαν σκοράρει αρκετούς βαθμούς ώστε να πάρει η ομάδα την δεύτερη θέση στους κατασκευαστές!
Παρότι οι πρώτοι 3 αγώνες του 1982 ήταν δύσκολοι για την Ferrari, η 126 C2 έδωσε την δυνατότητα στη ομάδα να εισέλθει στην εποχή του turbo. Αναμφισβήτητα την 126 C2 θα την θυμόμαστε για το τραγικό ατύχημα στο Βέλγιο, παίρνοντας την ζωή ενός από τους καλύτερους πιλότους όλων τον εποχών και τραυματίζοντας ένα ανερχόμενο ταλέντο. Όπως είναι επίσης δύσκολο να κατανοήσει κανείς πως ένα από αυτά τα δύο ατυχήματα, έπαιξε μεγάλο ρόλο για το 1-2 της ομάδας στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
