Τον αμφισβήτησαν πολύ. Και πολλοί. Ο Jack Miller όμως στα 21 του κατάφερε να πάρει την πρώτη νίκη της καριέρας του, σε έναν αγώνα περίεργο, με δύο σκέλη και αντίξοες καιρικές συνθήκες. O άλλος «νικητής» ήταν ο Marc Marquez, ο οποίος με μυαλομένη και στρωτή οδήγηση, αύξησε κατά πολύ το βαθμολογικό του πλεονέκτημα ενάντια στους αντιπάλους του.
Προγνωστικά έγιναν πολλά πριν τον αγώνα. Απ’ τη μία το ιστορικό, απ’ την άλλη οι καιρικές συνθήκες, το φορμάρισμα ή όχι κάποιων αναβατών… Οι υποθέσεις έδιναν και έπαιρναν. Αν έλεγες όμως σε κάποιον ότι νικητής του Ολλανδικού GP θα ήταν ο Miller, το πιθανότερο θα ήταν να σου πει: «Πας καλά!!;;». Και όμως, ο Αυστραλός το έκανε το θαύμα του και ας βιάστηκαν πολλοί να πουν ότι κέρδισε λόγω των συνθηκών, αλλά και των πτώσεων. Ο αναβάτης της Estrella Galicia στο 1ο μέρος του αγώνα ήταν αθόρυβος και πριν ανοίξουν για τα καλά οι ουρανοί πάνω απ’ την ιστορική πίστα του Assen ήταν 8ος. Στην επανεκκίνηση όμως ήταν «άλλος». Εκκινώντας απ’ τη θέση κατάταξης που είχε στον τελευταίο γύρο του Α’ σκέλους, γρήγορα τέθηκε επικεφαλής υποσκελίζοντας τον μόνο 1ο (μετά και τις πτώσεις των Rossi – Dovizioso) Marc Marquez, ο οποίος και δεν μπορούσε -και δεν ήθελε- να αντιδράσει.
Και γιατί να αντιδράσει άλλωστε; Με τον Rossi εκτός και τον Lorenzo να γυρίζει στην πίστα περιμένοντας πότε θα πέσει κάποιος μπροστά του για να ανέβει μια θέση, ήξερε ότι η «νίκη» είχε έρθει και ας μην κέρδιζε. Έτσι, ο «μικρός» -όπως τον αποκαλούν- κέρδισε τους «μεγάλους» σε ένα νέο για αυτόν παιχνίδι: αυτό της τακτικής. Ήταν ο πιο έξυπνος αναβάτης σε σχέση με τους άλλους δύο και κατάφερε να πάρει ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα για τον ίδιο και την ομάδα του ενόψει της συνέχειας. Στο 1ο μέρος του αγώνα ήταν υπομονετικός, δεν ακολούθησε κανέναν βεβιασμένα για να ανέβει απλά μία θέση και περίμενε. Ο καιρός γινόταν ολοένα και χειρότερος και αν και σε κάποια στιγμή είχε μείνει πολύ πίσω, σιγά σιγά έφτασε και πάλι τους πρώτους.
Στο 2ο μέρος, άρχισε πάλι να χάνει έδαφος αρχικά, όταν οι δύο προπορευόμενοι Rossi και Dovizioso έπεσαν δίνοντάς του δώρο την πρωτοπορία. Μέχρι που ήρθε ο Miller.
O Αυστραλός έφτασε και πέρασε σχετικά εύκολα, ο Marquez όμως ήξερε ότι αν προσπαθούσε να τον ακολουθήσει θα ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Όχι όμως επειδή ξαφνικά ο «Jackass» έγινε παντοδύναμος. Περισσότερο τρόμαξε τον Marc το κίνητρο του αντιπάλου του. Ο Miller ήξερε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία του να λάμψει και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό. Πέρυσι έκανε ένα τεράστιο βήμα ανεβαίνοντας στην μεγάλη κατηγορία, αγωνιζόμενος προηγουμένως στη Moto3. Οι άνθρωποι της Honda τον πίστευαν πολύ, η χρονιά που έκανε, όμως, ο Αυστραλός δεν κάλυψε τις προσδοκίες.
Για φέτος άλλαξε χρώματα, η επιθυμητή διαφορά στην απόδοσή του δεν ήρθε ούτε τώρα. Λίγο οι τραυματισμοί και περισσότερο η Honda, που απ’ ότι φαίνεται δεν είναι και η καλύτερη μοτοσυκλέτα (μη βλέπετε τον Marquez, αυτός είναι «άλλο»), πόσο μάλλον και δορυφορική, δεν του έχουν επιτρέψει να δείξει ποιος πραγματικά είναι. Στη βροχή όμως τα πράγματα είναι αλλιώς, και όπως είπε και ο Redding, «για να πιάσουμε τους εργοστασιακούς, πρέπει να πάρουμε ρίσκα». Γιατί, έτσι έχουν τα πράγματα, δορυφορικές μοτοσυκλέτες με εργοστασιακές έχουν μεγάλη διαφορά και για να πάρεις το κάτι παραπάνω, πρέπει να ρισκάρεις. Ο Miller λοιπόν ρίσκαρε. Και, σε αντίθεση με τον Hernandez που στο 1ο μέρος του αγώνα είχε μανιώδη ρυθμό κι έπεσε, έμεινε όρθιος. Και κέρδισε.
Αυτή ήταν και η 1η νίκη δορυφορικού αναβάτη απ’ το 2006 και τον Toni Elias στο Estoril. Ήταν και η 1η για Αυστραλό αναβάτη απ’ το 2012, με τον τελευταίο να είναι ο Casey Stoner.
Μου λέει ένας φίλος μετά το τέλος του αγώνα: «Τι έκανε ρε φίλε ο Jackass; Είναι ο επόμενος Αυστραλός αστέρας; Μήπως η Honda βιάστηκε να υπογράψει με τον Dani;». «Μπορεί,» του λέω στο 1ο και «όχι» στο 2ο. Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνισή του ήταν εξαιρετική και μπορεί να γίνει μελλοντικά ένας εκ των πρώτων. Στην παρούσα φάση, όμως, δεν πλησιάζει τον Pedrosa. Αν και φρονώ ότι θα πρέπει να είναι στο επόμενο line-up της Repsol Honda (αφού λήξουν τα συμβόλαια των Marquez και Pedrosa), δεν θα έπρεπε να γίνει τώρα αυτό· όχι λόγω απόδοσης, περισσότερο λόγω του ότι τώρα δεν μπορεί να αξιολογηθεί ξεκάθαρα λόγω της μικρής φαινομενικά δυναμικής της μοτοσυκλέτας του.
Ας περάσουμε τώρα στους χαμένους του αγώνα, αρχίζοντας με το δίδυμο της Movistar Yamaha.
Από τη μία μεριά, ο Valentino Rossi ακόμα πρέπει να είναι εκνευρισμένος με τον εαυτό του μετά την χθεσινή πτώση του. Στο 1ο μέρος του αγώνα ήταν διεκδικητής της πρώτης θέσης με μαλακό εμπρός ελαστικό και σκληρό πίσω (όπως και οι περισσότεροι άλλωστε). Ωστόσο, για το 2ο μέρος επέλεξε τις μαλακές γόμες για εμπρός και πίσω, βλέποντας το πλεονέκτημα ορισμένων (βλ. Hernandez). Ο αγώνας ξεκίνησε και πάλι, και ο Rossi έδειχνε πολύ δυνατός. Πέρασε στην πρωτοπορία του αγώνα και σε δύο γύρους είχε χτίσει αρκετή διαφορά απ’ τους διώκτες του, τόση που το σπρέι απ’ τη μοτοσυκλέτα του προλάβαινε να «κάτσει» πριν περάσει ο επόμενος. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι πίεζε να κάνει διαφορά. Και κάπου εκεί ήρθε το λάθος. Ένα λάθος που και ο ίδιος το χαρακτήρισε χαζό, ξεκάθαρα οδηγικό, που δεν χρειαζόταν τη δεδομένη στιγμή και που τον έστειλε στην αμμοπαγίδα με τη βαθμολογική του διαφορά απ’ την κορυφή να εκτινάσσεται στο +42. Ο Vale χθες πήγε για τα πολλά και θα μπορούσε να τα πάρει αν δεν ήταν τόσο βιαστικός. Βέβαια, απ’ την άνεση του καναπέ μας όλοι καλά τα λέμε, αυτός όμως πάει για πρωτάθλημα και είναι λογικό να βλέπει κάποια πράγματα αλλιώς. Χθες αποφάσισε να πιέσει παραπάνω και το πλήρωσε, η συνέχεια τώρα θα είναι δύσκολη, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν πρέπει να ξεγράφουμε τον Γιατρό.
Για τον περσινό Παγκόσμιο Πρωταθλητή βέβαια δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Δεν ήταν καθόλου καλός, ή ακόμα καλύτερα, ήταν ανύπαρκτος μέσα στην πίστα, αιώνες μακριά απ’ τον καλό του εαυτό. Ο ίδιος δήλωσε πως σκεφτόταν ακόμα και να εγκαταλείψει, μιας και όπως είπε δεν είχε την απαιτούμενη πρόσφυση για να πάει ταχύτερα. Ο Jorge χθες έμοιαζε τρομοκρατημένος πάνω στη Yamaha του, σε έναν αγώνα που περίμενε όσο τίποτα άλλο να τελειώσει. Ο λόγος; Πιθανώς η αδυναμία του να προσαρμόζει το οδηγικό του στυλ ανάλογα με τις συνθήκες, το οποίο όπως και ο ίδιος έχει εξηγήσει, απλά δεν μπορεί να το πράξει.
Στους χαμένους της υπόθεσης συγκαταλέγεται και ο Alvaro Bautista, ο οποίος ήταν 6ος μέχρι και τον τελευταίο γύρο του αγώνα πάνω στην Aprilia του και πίεζε τον Iannone για την 5η θέση. Εξαιρετικός αγώνας μέχρι εκείνο το σημείο, με τον Ισπανό όμως να τα καταστρέφει όλα σε μια προσπάθεια για το «κάτι παραπάνω». Στους χαμένους ή καλύτερα στα χαμένα γύριζε χθες και ο Maverick Vinales, ο οποίος έδειξε ότι στις δύσκολες συνθήκες θέλει ακόμα δουλειά. Στους άτυχους παίρνει με διαφορά την πρώτη θέση ο Danilo Petrucci, ο οποίος θεωρώ ότι είχε τουλάχιστον δυναμική βάθρου, αν δεν έμενε στον 2ο γύρο της επανεκκίνησης από μηχανικό πρόβλημα.
Φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον Scott Redding. Ένας ακόμα θαρραλέος και αλάνθαστος «δορυφορικός», που είδε την ευκαιρία για ένα 2ο βάθρο στην καριέρα του να ξεπροβάλλει μπροστά του και την κυνήγησε.
Και για το τέλος, ο Andrea Iannone.. Τι έκανε πάλι ο «Maniac» χθες… Ή μάλλον τι δεν έκανε. Και τελευταίος ξεκίνησε και πτώση είχε και ξανασηκώθηκε και 5ος τελικά τερμάτισε. Χθες έμοιαζε πραγματικά ότι τίποτε δεν μπορούσε να τον σταματήσει απ’ το να φτάσει στο τέρμα, αν και φοβήθηκα πολλές φορές ότι θα πέσει και θα… πάρει και κανέναν άλλο μαζί του. Τελικά έπεσε μόνος του και αφού είδε ότι μπορεί να συνεχίσει, έβαλε το κεφάλι κάτω και πήρε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ίσως αν βρει κάποια στιγμή το όριο του και δεν προσπαθεί πάντα να το ξεπεράσει, οι «Fantastic» να γίνουν 5.
Πάνω απ’ όλα όμως, πρέπει να δωθούν συγχαρητήρια σε όλους τους αναβάτες για την ικανότητα που έχουν έστω κι απλά να οδηγούν υπό αυτές τις συνθήκες. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι συνθήκες ειδικά στα τέλη του 1ου μέρους σε συνδυασμό με τη ολισθηρή άσφαλτο του Assen, ήταν τουλάχιστον επικίνδυνες…
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
