Οι σημερινές κατατακτήριες στο Hungaroring απέδειξαν περίτρανα πως η ασφάλεια έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο θέαμα. Ο Δημήτρης Μπίζας γράφει.
Η καταρρακτώδης βροχή που έπεσε στις κατατακτήριες δοκιμές έκανε τις συνθήκες τρομακτικές. Η πίστα είχε αρκετό νερό για μία μικρή λίμνη ή μία νεροτσουλήθρα και η FIA αποφάσισε να παρατείνει την έναρξη της διαδικασίας για 20 λεπτά.
Με την έναρξη των δοκιμών, όλα έδειχναν πως πηγαίνουμε ολοταχώς για κόκκινη σημαία, καθώς το σπρέι που σήκωναν τα μονοθέσια στο πέρασμά τους εμπόδιζε σημαντικά την ορατότητα των οδηγών που ακολουθούσαν, ακόμα κι από μακρινή απόσταση. Όσος χώρος κι αν υπήρχε ανάμεσα στα δύο μονοθέσια, πάντα αυτός που ακολουθούσε δεν θα είχε καμία επαφή με το τι γινόταν μπροστά του.
Μετά από δύο ώρες και 4 κόκκινες σημαίες, καθώς αρκετοί οδηγοί είχαν εξόδους και ήταν επικίνδυνο να τρέχουν δίπλα τους άλλα μονοθέσια όταν η πρόσφυση ανά σημεία ήταν μηδαμινή, οι κατατακτήριες ολοκληρώθηκαν κανονικά.
Ή μήπως όχι;
Για τον μέσο θεατή, τον άνθρωπο που αγαπά το σπορ και θέλει να βλέπει τα μονοθέσια να τρέχουν με κάθε κόστος, η ασφάλεια είναι δευτερεύον ζήτημα. Το θέαμα προέχει.
Γιατί; Γιατί αυτό προωθεί το εγωιστικό του ένστικτο να δει οδηγούς να παλεύουν με τα καιρικά φαινόμενα, σε πίστες γεμάτες νερό (που κανένα βρόχινο ελαστικό δε μπορεί να βρει πρόσφυση), απλά γιατί «είναι οι καλύτεροι οδηγοί στον κόσμο».
Δεν πρέπει, όμως, για αυτό το επιχείρημα και επί τη βάσει του να στηρίζουμε μία άποψη ότι οι οδηγοί αυτοί οφείλουν να θέτουν εαυτόν σε κίνδυνο, για να «δικαιολογήσουν το μισθό τους».
Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και οι καλύτεροι οδηγοί στον πλανήτη υποπίπτουν σε λάθη, ειδικά όταν οι συνθήκες είναι άθλιες. Σε onboard πλάνα φαίνεται ξεκάθαρα πως το σπρέι εμποδίζει αυτόν που ακολουθεί να προσεγγίσει μία στροφή, ενώ μετά βίας φαίνεται το πίσω φως που αναβοσβήνει υπό βροχή.
Ακόμα κι αυτοί οι άνθρωποι, με τα «εξωγήινα» αντανακλαστικά και την οδηγική ικανότητα να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες κάθε περίστασης, σπινιάρουν, χάνουν τον έλεγχο, και τελικά αδυνατούν να οδηγήσουν. Πρωταθλητές όπως ο Stewart και ο Prost στο παρελθόν πάλευαν για να γίνει κοινός νους η ανάγκη για ασφάλεια στις πίστες. Ξέρετε, ούτε και τότε ήταν δυνατό να οδηγήσει κανείς υπό τέτοιες συνθήκες.
Φρονώ πως το θέαμα έχει νικήσει στις συνειδήσεις του φίλαθλου κοινού την ασφάλεια. Ο κόσμος θεωρεί πως πλέον η ασφάλεια έχει φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και πως κάθε νέο μέτρο αποτελεί «ευνουχισμό» της F1 και «υπερβολή», με τρανό παράδειγμα το Halo. Ωστόσο, θα ήταν το λιγότερο αφελές να πούμε πως η ασφάλεια που έχουμε είναι αρκετή.
Ποτέ η ασφάλεια στο μηχανοκίνητο αθλητισμό δεν θα είναι αρκετή. Πάντοτε θα υπάρχουν απώλειες, όσο τα cockpit είναι ανοιχτά και αυτοί οι μανιακοί που οδηγούν τρέχουν με 300 χλμ/ώρα. Αλλά, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει.
Η F1 δεν είναι ασφαλές σπορ, είναι το ακριβώς αντίθετο. Κι αν ο κίνδυνος σε κανονικές συνθήκες είναι μεγάλος, σκεφτείτε σε συνθήκες όπως αυτές:
Επομένως, χρειαζόμαστε πραγματικά τους οδηγούς να αγωνίζονται υπό καταρρακτώδη βροχή; Θέλουμε τόσο πολύ να βλέπουμε ατυχήματα, λάθη, θανάτους; Ελπίζω πως όχι.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
