Το πολυαναμενόμενο πρωτάθλημα του WRC ξεκίνησε, μετρά ήδη ένα rally και, αν είμαστε λίγο τυχεροί, έχουμε μπροστά μας την καλύτερη σεζόν της τελευταίας δεκαετίας. Αντί επιλόγου, ας δούμε γιατί ήταν σπουδαίο το πρώτο event της νεάς εποχής.
Τα αυτοκίνητα άλλαξαν, ομάδες κι οδηγοί διαφοροποιήθηκαν, μία νέα κατασκευάστρια επέστρεψε, μία παλιά γύρισε σε πλήρη εργοστασιακή στήριξη, και νικητής ήταν πάλι ο Sebastien Ogier.
Αν πεις σε κάποιον μόνο αυτήν την πρόταση, σίγουρα δεν θα πειστεί για το επιχείρημα της εισαγωγικής πρότασης. Το πιθανότερο είναι να σχηματίσει λάθος άποψη, να θεωρήσει ότι πάλι κέρδισε ο πρωταθλητής.
Λοιπόν, όχι. Μπορεί να κέρδισε ο πρωταθλητής, αλλά μαζί κέρδισε και ο ίδιος ο θεσμός, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σε τέσσερις ημέρες στις ειδικές του Gap και του Μόντε Κάρλο, είδαμε αρκετά για να πιστέψουμε ότι η χρονιά που μόλις ξεκίνησε προμηνύεται συναρπαστική.
Δύο βασικοί παράγοντες ευθύνονται για αυτό που είδαμε στο Πριγκιπάτο: M-Sport και Toyota. Οι δύο κατασκευαστές και μερικοί εκ των οδηγών τους έδωσαν μία ξεχωριστή παράσταση, υπερβαίνοντας ο καθένας στο μέτρο του τα όριά του.
Στην περίπτωση της M-Sport, μίας ομάδας που είχε να πανηγυρίσει νίκη από το 2012 (όταν ακόμα έτρεχε ως Ford), η πρωτιά του νέου της οδηγού στο πρώτο κιόλας rally δίνει κίνητρο. Το πιθανότερο είναι ο Ogier να βρισκόταν ένα σκαλί πιο κατώ, αλλά τι σημασία έχει; Τα rally έχουν ατυχήματα, έχουν απρόοπτα, και ο νικητής δεν κρίνεται στο μέσο της δεύτερης ημέρας, αλλά στο τέλος της τελευταίες ειδικής διαδρομής. Η σταθερότητα του Γάλλου στο τιμόνι του Fiesta, ενός αμαξιού που δοκίμασε μόλις τέσσερις ημέρες, ήταν αξιοσημείωτη, ενδεικτική του οδηγικού του ταλέντου. Ίσως και η πιο τρανή απόδειξη πως δεν ήταν το Polo R που έδινε τους τίτλους, αλλά τα χέρια του.
Το ζητούμενο για την ομάδα του Malcolm Wilson είναι να συνεχίσει να εξελίσσει κατά το δυνατόν το Fiesta RS που μοιάζει να είναι πράγματι το καλύτερο αυτοκίνητο που έφτιαξε ποτέ η εταιρία.
Με αυτήν την εξέλιξη θα δοθεί και η ευκαιρία στον έτερο οδηγό της ομάδας, τον Ott Tanak, να συνεχίσει να εντυπωσιάζει. Η 3η θέση στο Μόντε Κάρλο δεν αποτελεί απόροια εγκαταλείψεων – μην ξεχνάμε πως το τέλος της δεύτερης ημέρας τον βρήκε τρίτο για μόλις 0,3 δευτ. Ο Εσθονός έδωσε αρκετά χαμόγελα στην ομάδα του και στους απλούς φίλους τους WRC, καθώς παρά τα αλλεπάλληλα προβλήματα και το άγχος της τελευταίας μέρας, μπόρεσε να πάρει τερματισμό, να πανηγυρίσει στο βάθρο.
Το πιο μεγάλο χαμόγελο όμως πρέπει να είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων της Toyota και, ειδικά, σε αυτό του Jari-Matti Latvala. Η αβεβαιότητα του Νοέμβρη του 2016 έκλεισε τον Δεκέμβρη με την υπογραφή του στους Ιάπωνες· τότε όμως άρχισε το άγχος της απόδοσης, το άγχος της αξιοπιστίας. Είναι σημαντικό για το team του Tommi Makinen να μπορέσει να επιστρέψει στη Φινλανδία, στη βάση του, με το βραβείο της δεύτερης θέσης. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως στόχος είναι τα χιλιόμετρα και ο τερματισμός. Και τώρα, ο άνθρωπος που πολλοί θεωρούσαν αδύνατον να τερματίσει φέτος στο Μόντε Κάρλο (και ο γράφων συγκαταλέγεται σε αυτούς) αποτέλεσε αυτό για το οποίο τον ήθελε η Toyota: ηγέτης. Ο Juho Hanninen υπήρξε εξίσου ανταγωνιστικός, αλλά το λάθος του στην SS5 τον άφησε εκτός διεκδίκησης μίας θέσης στην 5άδα. Το βάρος έπεσε στον Latvala, που αν συνεχίσει έτσι, θα εντυπωσιάσει. Ποιος θα περίμενε πως η νέα ομάδα του πρωταθλήματος θα ήταν πάνω από τους περυσινούς δευτεραθλητές;
Πλέον, η χιονισμένη Σουηδία μας περιμένει. Εκεί θα φανεί κατά πόσο το Yaris ή το Fiesta είναι αυτό που έδειξαν το περασμένο τετραήμερο. Δεν είναι σπριντ τα rally· είναι ένας μαραθώνιος 13 σταθμών, ο καθένας με τη σημασία του. Και ευχή όλων μας ο πρώτος αγώνας να ανοίξει το δρόμο και για τους άλλους δώδεκα.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
