Αφιέρωμα: Juha Kankkunen

6 Μαΐου, 2017

Στα 22 χρόνια συμμετοχής του στην μεγάλη κατηγορία, ο Juha Kankkunen έγινε τέσσερις φορές πρωταθλητής, συμμετέχοντας μόλις δύο πλήρεις σεζόν στην καριέρα του!

1979, 1982-1985:

O Juha Kankkunen γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1959 στην Laukaa της Φινλανδίας. Έκανε το ντεμπούτο του στο WRC το 1979 στον αγώνα της πατρίδας του, στον οποίο συμμετείχε με ένα Ford Escort RS 2000 mkII, κατακτώντας την 14^η θέση.

Ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, επέστρεψε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με ιδιωτική συμμετοχή. Έλαβε μέρος με το Opel Manta GT/E στον αγώνα της πατρίδας του και στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά δεν κατάφερε να τερματίσει λόγω προβλήματος στον κινητήρα και στις δύο περιπτώσεις.

Το 1983, η Toyota του έδωσε την ευκαιρία να τρέξει εργοστασιακά με το Celica TCT δίπλα στον πρωταθλητή Bjorn Waldegard, ύστερα από τις καλές του εμφανίσεις σε τοπικούς αγώνες με την Toyota Finland. Τον πρώτο χρόνο, ο Φινλανδός έτρεξε μόλις σε τρεις αγώνες με την ιαπωνική ομάδα. Την επόμενη χρονιά, είχε ως νέο συνοδηγό τον Fred Gallagher και έτρεξε μόλις σε τέσσερις αγώνες με την Toyota με το καλύτερο αποτέλεσμα να είναι η πέμπτη θέση στην Φινλανδία, ενώ στους υπόλοιπους τρεις αγώνες αντιμετώπισε προβλήματα (στην Πορτογαλία είχε πρόβλημα στη διεύθυνση, στην Νέα Ζηλανδία και Μεγάλη Βρετανία είχε ατύχημα). Το 1985, συμμετέχει σε 5 αγώνες και κατάφερε να πάρει δύο νίκες στο Rally Σαφάρι και στην Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ το ηλεκτρικό πρόβλημα της Celica στην Νέα Ζηλανδία, το ατύχημα στην Φινλανδία και η πέμπτη θέση στην Μεγάλη Βρετανία σήμαναν το τέλος της συνεργασίας του με την Toyota.

1986-1989:

Το 1986, η Peugeot επιλέγει τον Kankkunen να γίνει οδηγός της, με σκοπό να αντικαταστήσει τον Ari Vatanen, ο οποίος είχε τραυματιστεί σοβαρά το 1985 και δεν είχε αναρρώσει πλήρως. Συμμετείχε με το 205 Turbo 16 E2 σε 11 από τους 13 αγώνες με τα καλά αποτελέσματα να μην αργούν να έρθουν. Νίκησε τρεις φορές σε Σουηδία, Ελλάδα και Νέα Ζηλανδία, ενώ στην Πορτογαλία εγκατέλειψε και ένα πρόβλημα με την ανάρτηση του στέρησε τον αγώνα της Αργεντινής. Μάλιστα, στο Σαν Ρέμο όλα τα αυτοκίνητα της Peugeot αποκλείστηκαν λόγω παράνομων skirts (ποδιές) που μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα οι αγωνοδίκες παραδέχτηκαν το λάθος τους και δεν μέτρησε αυτός ο αγώνας για όλες τις ομάδες. Παρόλα αυτά, ο Kankkunen κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα του, αφήνοντας πίσω του για 14 βαθμούς τον Markku Alen, ενώ με τον Timo Salonen χάρισαν το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών στην γαλλική εταιρεία.

Τον επόμενο χρόνο η FIA κατάργησε την κατηγορία των Group B και επομένως ο Φινλανδός υπέγραψε με τη Lancia. Εκείνος συμμετέχει σε μόλις 7 αγώνες από τους 13 με το Delta HF 4WD. Κατακτά δύο πρώτες θέσεις στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, δύο δεύτερες θέσεις σε Μόντε Κάρλο και Ελλάδα και συμπλήρωσε το βάθρο μόνο μία φορά στη Σουηδία. Με αυτόν τον τρόπο πήρε το δεύτερο πρωτάθλημα κατά σειρά και χάρισε μαζί με τους teammates του Miki Biasion και Markku Alen το πρωτάθλημα κατασκευαστών στην ιταλική ομάδα.

Το 1988, υπογράφει με την Toyota, καθώς στην Lancia υπήρχε μία σαφής προτίμηση προς το πρόσωπο του υπέρ του Miki Biasion, κάτι που δεν τον έβρισκε σύμφωνο. Συμμετέχει μόλις σε 6 από τους 13 αγώνες της χρονιάς και το καλύτερο αποτέλεσμα που παίρνει είναι η πέμπτη θέση στην Κένυα με το Supra Turbo. Στους υπόλοιπους αγώνες δεν κατάφερε να τερματίσει, καθώς αντιμετώπισε 3 φορές πρόβλημα με τον κινητήρα του Celica GT-Four ST165 σε Κορσική, Ελλάδα και Φινλανδία και έπαθε ατύχημα δύο φορές σε Σαν Ρέμο και Μεγάλη Βρετανία.

Την επόμενη χρονιά, βρίσκεται πάλι πίσω από το τιμόνι της Celica για 8 αγώνες. Το καλύτερο αποτέλεσμα που παίρνει είναι μία νίκη στην Αυστραλία, ενώ αντιμετώπισε πρόβλημα με τον κινητήρα στην Πορτογαλία, είχε εγκατάλειψη στο Rally Ακρόπολις και έπιασε φωτιά το αυτοκίνητό του στην SS19. Παρόλα αυτά, καταφέρνει να βγει τρίτος στο πρωτάθλημα των οδηγών με μόλις 5 βαθμούς διαφορά από τον Alessandro Fioro.

1990-1992:

Το 1990, ο Φινλανδός επιστρέφει στη Lancia. Συμμετείχε σε 11 από τους 12 αγώνες με το Delta Integrale 16V, νικώντας μόνο μία φορά στην Αυστραλία, ενώ είχε δύο φορές ατύχημα σε Μόντε Κάρλο και Μεγάλη Βρετανία και στον αγώνα της Αργεντινής αντιμετώπισε πρόβλημα με το κιβώτιο ταχυτήτων. Δίνει την ευκαιρία μαζί με τους teammates του Miki Biasion και Didier Auriol στην Lancia να πανηγυρίσει τον τέταρο συνεχόμενο τίτλο κατασκευαστών, αφήνοντας πίσω της με 6 βαθμούς διαφορά την Toyota.

Την επόμενη χρονιά, πάλι δεν λαμβάνει μέρος σε όλους τους γύρους του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος (11 από τους 14). Κατάφερε να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου πέντε φορές, ενώ δεν τερμάτισε σε έναν μόλις αγώνα (Σαν Ρέμο) λόγω προβλήματος με το τιμόνι. Ο Φινλανδός γίνεται για τρίτη φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αφήνοντας πίσω του με 7 βαθμούς διαφορά τον Carlos Sainz. Μάλιστα, οι 150 βαθμοί του στο πρωτάθλημα αποτέλεσαν ρεκόρ, ενώ έγινε ο πρώτος οδηγός που κατέκτησε τρία πρωταθλήματα στο WRC. Επίσης, τα καλά αποτελέσματα τόσο του ίδιου, όσο και του teammate του Miki Biasion, δίνουν στην ιταλική ομάδα ακόμα έναν τίτλο.

Το 1992, γίνεται πρώτος οδηγός της Lancia και έχει στο πλευρό του τον Didier Auriol. Στους 9 από τους 14 αγώνες που συμμετείχε, ήταν αρκετά σταθερός και είχε μόνο μία νίκη στην Πορτογαλία, έξι δεύτερες θέσεις σε Κένυα, Ελλάδα, Φινλανδία, Αυστραλία, Σαν Ρέμο και Ισπανία. Με το τέλος της σεζόν, ο Kankkunen βρίσκεται στην δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα οδηγών πίσω από τον Sainz, ενώ η Lancia συνεχίζει να κυριαρχεί στους κατασκευαστές.

1993-1996:

Το 1993, μετά την αποχώρηση της Lancia από το WRC, η Toyota ανακοινώνει τον Kannkunen ως δεύτερο οδηγό της στο πλάι του Didier Auriol. Με το Celica Turbo 4WD ST18 έτρεξε σε 10 από τους 13 αγώνες και νίκησε πέντε φορές σε Κένυα, Αργεντινή, Φινλανδία, Αυστραλία και Μεγάλη Βρετανία, ενώ στο Rally Ακρόπολις αντιμετώπισε πρόβλημα με τον κινητήρα και δεν κατάφερε να τερματίσει. H καλή απόδοση του Φινλαδού τού χάρισε τον τέταρτο τίτλο της καριέρας του, παρά το γεγονός ότι στα μέσα της χρονιάς απέκτησε δεύτερο συνοδηγό, επειδή ο προηγούμενος υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία, ενώ η ιαπωνική ομάδα κατάκτησε το πρωτάθλημα κατασκευαστών χάριν στο καλό οδηγικό της δίδυμο. Την επόμενη χρονιά, γίνεται πρώτος οδηγός της Toyota, ενώ ο Auriol υποβιβάζεται σε δεύτερο οδηγό. Οι δύο οδηγοί της τρέχουν σε όλους τους γύρους του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με τον Kankkunen να παίρνει μόλις μία νίκη στην Πορτογαλία, ενώ είχε εγκατάλειψη στην Κένυα και στον αγώνα της Αργεντινής αντιμετώπισε πρόβλημα με τα ηλεκτρικά του αυτοκινήτου του. Στους τρεις τελευταίους αγώνες της χρονιάς, η Toyota αντικαθιστά το Celica Turbo 4WD ST185 με το Celica GT-Four ST205 με τον Φινλανδό να ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου δύο φορές σε Αυστραλία και Μεγάλη Βρετανία. Μετά το τέλος της σεζόν, βρίσκεται στην τρίτη θέση στο πρωτάθλημα οδηγών πίσω από τον Sainz για 6 βαθμούς, ενώ η Toyota κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα κατασκευαστών.

Το 1995, η ιαπωνική ομάδα σχεδίαζε να πάρει μέρος σε όλους τους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Όμως, μετά τον αγώνα της Ισπανίας, αποκλείστηκε για έναν ολόκληρο χρόνο από το WRC, γιατί αποδείχτηκε ότι το Celica GT-Four ST205 διέθετε ένα παράνομο περιοριστή αέρα που περιλάμβανε έναν μηχανισμό παράκαμψης και μηχανισμούς με ελατήρια, ώστε να αποκρυφθούν από τους τεχνικούς ελέγχους. Επομένως, ο Kankkunen αποκλείστηκε αυτόματα από το πρωτάθλημα οδηγών εξαιτίας του σκανδάλου που ξέσπασε, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν μπροστά στο πρωτάθλημα . Την επόμενη χρονιά, συμμετείχε ιδιωτικά με την ομάδα της Toyota στο WRC σε τρεις αγώνες με το Celica GT-Four ST205.

1997-1998:

Το 1997, ο Kankkunen αγωνίστηκε για την Ford από τον έβδομο γύρο και μετά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για να αντικαταστήσει τον Armin Schwarz και ο ρόλος του στην ομάδα ήταν καθαρά για να υποστηρίξει τον Carlos Sainz στην διεκδίκηση του τίτλου των κατασκευαστών. Στον πρώτο αγώνα που συμμετείχε με την Ford έσπασε η ανάρτηση του αυτοκινήτου και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, ενώ εγκατάλειψη είχε και στην Αυστραλία. Παρά το γεγονός ότι δεν πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες, κατάφερε να είναι τέταρτος στο πρωτάθλημα οδηγών.

Τον επόμενο χρόνο, είχε ως teammate του τον Bruno Thiry, αφού ο Sainz επέστρεψε στην Toyota, και έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες. Βρέθηκε επτά φορές στο βάθρο, ενώ είχε δύο ατυχήματα που τον ανάγκασαν να μην τερματίσει: στην Ισπανία και στο Σαν Ρέμο. Ο Colin McRae άφησε στην τέταρτη θέση τον Kankkunen με έξι βαθμούς διαφορά.

1999-2000:

Το 1999, η Subaru ανακοίνωσε επίσημα την συνεργασία της με τον Φινλανδό στο πλάι του Richard Burns. Εκείνη την χρονιά, έτρεξε σε 12 από τους 14 αγώνες με το Impreza WRC 99, νικώντας σε Αργεντινή και Φινλανδία. Τα προβλήματα δεν έλειψαν πάλι, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στο Rally Σαφάρι και αντιμετώπισε πολλά προβλήματα (πρόβλημα με τον κινητήρα στην Πορτογαλία, δύο φορές πρόβλημα με την ανάρτηση σε Ελλάδα και Αυστραλία). Μάλιστα, λόγω team order παραλίγο να δεχτεί σκόπιμη ποινή 10 δευτερολέπτων, ώστε να περάσει μπροστά ο Burns, κάτι που δεν έγινε τελικά, σύμφωνα με τον David Richards (επικεφαλής της Subaru) . Όσον αφορά το πρωτάθλημα οδηγών, μοιράστηκε την τέταρτη θέση με τον Carlos Sainz έχοντας 44 βαθμούς.

Tην επόμενη σεζόν, γίνεται πρώτος οδηγός της Subaru, αλλά και πάλι συμμετέχει σε 12 αγώνες από τους 14 και έχει ως teammate τον Petter Solberg. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, αφού κατάφερε να βρεθεί στο βάθρο μόνο τρεις φορές. Αντίθετα, ένα ατύχημα στην Αυστραλία και τα προβλήματα του Impreza S6 WRC 00 τον έθεσαν εκτός διεκδίκησης κι άλλου πρωταθλήματος (πρόβλημα με την ανάρτηση στην Πορτογαλία, δύο φορές τού εμφανίστηκε μηχανικό πρόβλημα στην Ισπανία και Νέα Ζηλανδία), αφού τερμάτισε όγδοος με ένα βαθμό διαφορά από τον Gilles Panizzi.

2001-2002,2010:

Το 2001, εντάσσεται στο δυναμικό της Hyundai και συμμετέχει μόλις σε έναν αγώνα με το Accent WRC, αφού δεν κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με την Subaru. Στον πρώτο του αγώνα στην Φινλανδία, το αυτοκίνητό του αντιμετωπίζει μηχανικό πρόβλημα και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στην SS16.

Τον επόμενο χρόνο, η κορεάτικη ομάδα του προσέφερε στην αρχή ένα πλήρες πρόγραμμα 14 αγώνων με το Accent WRC 02, αλλά τελικά συμμετείχε σε 12 αγώνες, ενώ σε 2 rallies πήρε την θέση του ο Tomasz Kuchar. Το καλύτερο αποτέλεσμα που πήρε ήταν μία πέμπτη θέση στη Νέα Ζηλανδία, ενώ τερμάτιζε κάτω από την πεντάδα, είχε ένα ατύχημα στην Φινλανδία και αντιμετώπισε πολλά προβλήματα (διαρροή λαδιού στην Κύπρο, ανάρτηση στην Ελλάδα και πρόβλημα με τον κινητήρα στην Αυστραλία). Στο πρωτάθλημα οδηγών, πήρε την 14^η θέση με μόλις 2 βαθμούς. Εκείνη την χρονιά, ανακοινώνει την απόσυρση του από τα rallies, καθώς ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.

To 2010, στα 51 του χρόνια, κάνει την τελευταία του εμφάνιση για την επέτειο του 60^ου Rally Φινλανδίας με το Focus RS WRC 08 για λογαριασμό της Stobart M-Sport Ford Rally Team και έκλεψε τις εντυπώσεις με την 8^η θέση του εκεί.