Η McLaren δείχνει τον δρόμο στη Renault

Η McLaren κατάφερε να βρει τον δρόμο της μέσα σε δύο σεζόν, τη στιγμή που η Renault εξακολουθεί να φυτοζωεί στο midfield. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Η Renault πρέπει να παραδειγματιστεί, αν θέλει να επιστρέψει εκεί που ανήκει.

Μπαίνοντας στο 2019, η Renault είχε θέσει ως στόχο το βάθρο, και αυτό -κακά τα ψέματα- έμοιαζε ρεαλιστικό. Η έλευση του Daniel Ricciardo, σε συνδυασμό με την αναδιάρθρωση στον τεχνικό τομέα, έχοντας πλέον στο «τιμόνι» τον Marcin Budkowski, και την σταθερότητα της μονάδας ισχύος των Γάλλων, συνέθεταν (στη θεωρία) ένα σκηνικό ευνοϊκό προς το Enstone. 

Κανείς, όμως, δεν είχε υπολογίσει τη McLaren.

Όχι άδικα, αφού η απόδοσή της το 2018 ήταν επιεικώς απογοητευτική. Η πρώτη χρονιά χωρίς τη Honda έπρεπε να είναι μία χρονιά επιτυχιών, με τον Fernando Alonso να βρίσκεται σταθερά στην πρώτη εξάδα και να κοιτάζει το βάθρο ως πραγματικό στόχο. Προφανώς αυτό δε συνέβη, διότι τίποτα καλό δε συμβαίνει στον Alonso όταν πιέζει καταστάσεις, αλλά εκείνο το άθλιο ’18 ήταν απαραίτητο για το εξαιρετικό ’19.

Η αποπομπή Boullier στα μέσα της προπερασμένης χρονιάς ήταν μόλις η αρχή στην συνολική αλλαγή στα εσωτερικά της McLaren. Ο Zak Brown φέρθηκε για πρώτη φορά ως πραγματικός CEO, αναγνωρίζοντας τη δύναμη που έχει και τις εξουσίες που του έχουν δοθεί από το Δ.Σ., και έπραξε τα δέοντα, έστω και καθυστερημένα.

Μοίρασε τους καίριους ρόλους και έχοντας ένα μοντέλο που προσιδιάζει αρκετά σε εκείνο της Mercedes, δημιούργησε θέσεις για να αποφορτίσει τον επικεφαλής της McLaren F1 από το σύνολο των εργασιών και υποχρεώσεων της McLaren Racing.

Ο Andreas Seidl, όσο χαρισματικός κι αν είναι (που είναι όσο δε φανταζόμαστε), δεν θα μπορούσε να έχει υπό την επίβλεψή του τις προσπάθειες της εταιρείας σε Formula 1 και IndyCar. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Οπότε, ο Brown του ανέθεσε τον ρόλο του team principal στον τομέα της F1, που αποτελεί και τον πυρήνα της σύγχρονης McLaren.

Εν συνεχεία, έπεισε τον James Key να αποχωρήσει από την Toro Rosso για να βάλει το papaya orange του Woking, κι ενώ η δουλειά του πάνω στην MCL34 δεν ήταν αρκετή για να φανεί η διαφορά, η MCL35 θα είναι δικό του «παιδί». 

Συγχρόνως, και μακριά από το προσκήνιο, ο Alonso αντιλαμβανόταν πως η ομάδα έκανε ένα γενναίο ‘rebuilding’, αναδιαμορφώνοντας το προφίλ της, οπότε συνειδητοποίησε πως η επιστροφή στα πρωταθλήματα θα τον βρει στα 40 του χρόνια – κι αν είναι κάτι που μισεί ο Ισπανός, είναι η επιτυχία της αποτυχίας. 

Με την αποχώρησή του (και με την αποδοχή αυτής από τον Brown), ο Alonso έβαλε το τελευταίο κομμάτι στο παζλ, που όλοι γνώριζαν πως έπρεπε να μπει, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το ξεστομίσει ευθέως.

Προσέξτε πώς μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ουδεμία αναφορά στον οικονομικό τομέα – εσκεμμένα. 

Η McLaren, αν κι έπασχε από ρευστότητα τα τελευταία χρόνια της Ron Dennis εποχής, ενισχύθηκε από την αρωγή της Honda (και το γεγονός ότι το συμβόλαιο του Alonso ήταν ευθύνη των Ιαπώνων), ενώ με την αποχώρησή της, βρήκε σημαντικούς χορηγούς για να λύσει το ζήτημα των πόρων αναίμακτα.

Άλλωστε, και κατά τον ίδιο τον Seidl, το θέμα είναι -πλέον- το πώς δουλεύεις, όχι πόσα ξοδεύεις:

«Οι τρεις μεγάλες ομάδες, σε αυτήν την εποχή της Formula 1, δε βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή έχουν περισσότερα χρήματα, αλλά γιατί κάνουν κάνουν καλύτερη δουλειά.»

Η πραγματικότητα είναι πως τα χρήματα δεν είναι ποτέ πρόβλημα όταν υπάρχουν σε αφθονία. Αλλά, είναι οι δομές, ο τρόπος λειτουργίας του οργανισμού από τον πρώτο ως τον τελευταίο υπάλληλο που θα μετατρέψει την πλούσια ομάδα σε πρωταθλήτρια. 

Το αυτώ ισχύει και για τη Renault, η οποία είναι το τρίτο εργοστάσιο της Formula 1 – ασχέτως αν το ξεχνάμε με βάση τα αποτελέσματα που έχει. 

Οι Γάλλοι έχουν -ειδικά από πέρυσι- την πλήρη και απόλυτη στήριξη της μητρικής τους εταιρείας, αλλά το για πόσο παραμένει ερωτηματικό, ενόψει 2021.

Όσο έχουν, όμως, την οικονομική και υλική στήριξη της ‘regie’, παραμένουν στο σπορ και έχουν στόχους.

Το ζητούμενο είναι, πόσο σημαντική είναι αυτή η στήριξη τελικά;

Παρακάτω, παρατίθενται οι προϋπολογισμοί, τα έσοδα και οι εργαζόμενοι των McLaren και Renault για τη σεζόν του 2019:

Στοιχεία: racefans.net

Εκ των 210 εκ. δολαρίων που έχει ως έσοδο η Renault F1 Team, τα 90 εκ. δολάρια έρχονται από την Renault, την αυτοκινητοβιομηχανία. Είναι η μεγαλύτερη ενίσχυση από τον χώρο της αυτοκίνησης σε ομάδα της Formula 1 για την αγωνιστική χρονιά που πέρασε.

Ακόμα κι αυτό, βέβαια, δεν είναι αρκετό για να φτάσει το budget της McLaren, η οποία -φυσικά- χαίρει και του bonus ιστορικότητας της FOM, μαζί με τα τηλεοπτικά/διαφημιστικά έσοδα από το πρωτάθλημα του 2018, που ανέρχονται συνολικά στα 110 εκ. δολάρια εκ των 250.

Επομένως, αφού στον οικονομικό τομέα υστερεί της McLaren, τι κάνει για να την υπερκεράσει δομικά/λειτουργίκα; Τίποτα.

Κάθε χρόνο, υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στο Enstone, αλλά αυτό δε συνεπάγεται απαραίτητα και βελτίωσης. Η έλευση Budkowski έμοιαζε ‘blockbuster’, όμως ακόμα δεν έχει «πιάσει». Η αλλαγή στους οδηγούς είναι θετική, και ο Ricciardo θα είναι πάντα μία καλή προσθήκη για οποιαδήποτε ομάδα, αλλά από μόνη της δεν αρκεί. 

Τώρα, ενόψει 2020, αναμένεται να ενταχθεί στο δυναμικό της ομάδας ο Pat Fry, ο άνθρωπος που έχει σπείρει την καταστροφή σε McLaren και Ferrari, και που η αποχώρησή του τις βοήθησε να ανακάμψουν. Ο Γιώργος Παπαγιάννης της F1, δηλαδή.

Πολλοί θα πουν πως το πρόβλημα έγκειται στα υψηλά κλιμάκια, και συγκεκριμένα στον Cyril Abiteboul, που ηγείται της ομάδας από το 2016 και μετά, όταν και έφυγε κακήν-κακώς ο Fred Vasseur. 

Ο Γάλλος μάνατζερ έχει δείξει ουκ ολίγες φορές την αδυναμία του να προχωρήσει σε γενναίες τομές για να διορθώσει τα πράγματα, ενώ όταν προσπαθεί να αλλάξει κάτι, πάντα είναι άχαρο και άγαρμπο το πώς χειρίζεται τις καταστάσεις.

Κι οι απολύσεις που έχουν γίνει πάλι δε σημαίνουν τίποτε αν δεν υπάρχει ο αντικαταστάτης που θα αξίζει να καλύψει το κενό, που θα είναι ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τον προκάτοχό του, ή που απλά ταιριάζει στον οργανισμό.

Όλα αυτά σημαίνουν πολλά σε μία F1 που γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο πολύπλοκη, όλο και πιο πολυεπίπεδη, με παραμέτρους που ξεπερνούν το όριο της απλής διοίκησης, αφού καλούν τον εκάστοτε επικεφαλής να γίνει μάνατζερ, διαχειριστής, ειρηνοποιός, ψυχολόγος.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, και το μοντέλο της McLaren, που παρά το χρηματικό προβάδισμα εδώ και περίπου 5 χρόνια δεν μπορούσε να βρει τι της έλειπε μέχρι που βρήκε τους κατάλληλους ανθρώπους για τις κατάλληλες θέσεις, αυτό το μοντέλο είναι εκείνο που πρέπει να ακολουθήσει η Renault.

Για να παραθέσουμε και πάλι τα λόγια του Seidl:

«Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές αλλά και υπομονετικοί, ενόσω έχουμε φιλόδοξους στόχους, και να γνωρίζουμε ότι χρειάζεται χρόνος για να φανούν τα αποτελέσματα.

«Έτσι ήταν και τα πράγματα για τη Mercedes και τη Red Bull όταν ξεκίνησαν. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις ένα ξεκάθαρο όραμα, ένα ξεκάθαρο πλάνο για το πώς θέλουμε να κινηθούμε στο μέλλον. Και μετά εναπόκειται σε εμάς να τα καταφέρουμε ως ομάδα.»

Υ.Γ.: Η κρίση με τον Carlos Ghosn ήταν τεράστια και είναι βέβαιο πως κλυδώνισε τον οργανισμό, και οι τρυγμοί αναπόφευκτα έφτασαν στο Enstone σαν σεισμική δόνηση. Το 2020 είναι ‘do or die’, για πολλούς λόγους. Το 2021 είναι ακόμα μακριά, και το ενδεχόμενο της αποχώρησης δεν είναι απίθανο.

Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify