Μόλις στα 24 του χρόνια, ο Marc Marquez έχει κατακτήσει 4 παγκόσμιους τίτλους στη μεγάλη κατηγορία, έχει μπει στη συζήτηση για τους σπουδαιότερους αναβάτες του MotoGP, έχει βάλει νέα όρια στην οδήγηση και στο… πείσμα.
Από τις 12 Νοεμβρίου 2017, ο Marquez έχει γίνει ο τέταρτος αναβάτης με 4 τίτλους στη μεγάλη κατηγορία (είτε ως 500cc, είτε ως MotoGP), μαζί με τους θρύλους John Surtees, Mike Hailwood και Geoff Duke. Μόνο οι Valentino Rossi, Giacomo Agostini και Mick Doohan έχουν περισσότερους. Κι είναι γεννηθείς το 1993.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε την πορεία του στο MotoGP πριν από 4 χρόνια, έδειξε δείγματα ενός ξεχωριστού αναβάτη, που δε φοβόταν να φρενάρει 20 μέτρα μετά από τους υπόλοιπους, να πάει με το πλάι σε στροφές που δεν το πιστεύεις ότι γίνεται να πλαγιολισθήσεις. Πτώσεις; 27 είχε μόνο φέτος. 27 πτώσεις δεν έχουν αναβάτες σε όλη τους την καριέρα – τουλάχιστον αν σε λένε Dovizioso, αυτό ισχύει.
Πρώτος τίτλος στη rookie season του, δεύτερος με καθολική κυριαρχία (13 νίκες σε 18 αγώνες), και εκεί έρχεται το 2015, που αποτελεί το μελανό σημείο στη μέχρι τώρα καριέρα του. Είναι σαφές ότι η «συμμαχία» Marquez-Lorenzo εναντίον του Rossi ήταν ένα ισχυρό πλήγμα στην εικόνα ενός αναβάτη που δεν είχε προκαλέσει. O Lorenzo είχε προηγούμενα με τον «Γιατρό», η έριδά τους ήταν γνωστή και η εικόνα του κόσμου για αυτόν ήταν σαφώς διαμορφωμένη υπό αυτό το πρίσμα. Για τον Marquez, η ανάμειξη σε αυτές τις διαφωνίες ήταν καταστροφική – ή θα μπορούσε να αποβεί τέτοια.
Το θετικό με τον Marquez είναι πως το 2016 ξεκίνησε με φρέσκια ματιά, έκανε βήματα πίσω, και με την αντίστοιχη υποχώρηση του Rossi, το «μίσος» των φίλων του Vale και αρκετών αμερόληπτων καταλάγιασε – ίσως και να εξαφανίστηκε. Και τότε ήταν που το ενδιαφέρον επέστρεψε στην οδηγική ευφυΐα του Marquez.
Είναι μία ευφυΐα που όμοιά της δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μόνον ο Rossi κατάφερε με έναν αντίστοιχο τρόπο, στα χρόνια της Honda, να κάνει κεφάλια να γυρίσουν με τον τρόπο που διαχειριζόταν τους αγώνες τους, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Αυτό κάνει τώρα ο Marquez, που πρεσβεύει ένα νέο τρόπο να αγωνίζονται οι αναβάτες, να σκέφτονται πάνω στη μοτοσυκλέτα.
Κατορθώνει με έναν ξεχωριστό τρόπο να σκέφτεται σαν ένας πιλότος της F1, χωρίς την ενδοεπικοινωνία. Η έλλειψη του team radio στο MotoGP αναγκάζει κατά κάποιο τρόπο τους αναβάτες να γίνονται «μηχανικοί του εαυτού τους», παρά τα pit boards ή τα μηνύματα στο καντράν. Τη μοναδικότητα του MotoGP σε αυτόν τον τομέα έχει μάθει να εκμεταλλεύεται από το πρώτο λεπτό ο Marquez, και φαίνεται ειδικά σε flag-to-flag αγώνες ή σε αγώνες καθόλα βρόχινους.
Η αγωνιστική του ευφυΐα καθίσταται έκδηλη κι όταν καταφέρνει μία αρκετά δύστροπη μοτοσυκλέτα, όπως είναι η RC213V, να κερδίζει, να ξεχωρίζει. Φέτος, η Ducati πιθανότατα ήταν η καλύτερη μοτοσυκλέτα, αυτή που σε κάθε πίστα θα ήταν μέσα στα φαβορί, συνήθως στα χέρια του Dovizioso. Για τη Honda, αυτό δεν ισχύει ήδη από το 2015, συνεχίστηκε το 2016 (με τα περιώνυμα προβλήματα της επιτάχυνσης και της ρύθμισης των ECU), και φέτος λειάνθηκε κάπως, αλλά όχι σε τρομερό βαθμό.
Σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, ο Marquez παίρνει νίκες, τίτλους, πείθει, πιέζει και πέφτει. Κι αν πέφτει, σηκώνεται. Κι ενώ πέφτει, πάλι σηκώνεται.
Βρίσκει το όριο, το πατά κάτω, του πίνει το αίμα, το ξεζουμίζει, και μετά κάνει σαν να μη συνέβη τίποτα. Στο paddock γέλαγε όταν έλεγε πως ήταν καλύτερο που έπεσε στις κατατακτήριες. Δεν τον πειράζει. Το ρητό «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» βρίσκει στο πρόσωπο του Marquez το νόημά του.
Δεν ξέρουμε αν θα μείνει στα 4 πρωταθλήματα ή αν θα φτάσει τα 11 και θα σπάσει ρεκόρ. Το ζητούμενο είναι πως γίνεται ο θιασώτης μίας νέας οδηγικής σχολής, που δεν συμβιβάζεται στα δεδομένα του laptop, σπάει τους φραγμούς της λογικής και κάνει τον ανταγωνισμό να ψάχνει τρόπους να τον σταματήσει.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
