Υπάρχουν πίστες που έχουν σημαδέψει την ιστορία. Υπάρχουν ημέρες που ξεχωρίζουν από τον θόρυβο της καθημερινότητας. Υπάρχουν αγώνες της Formula 1 που το αποτέλεσμά τους έφερε κοσμογονικές αλλαγές. Όπως όλα όσα συνέβησαν την 12η Ιουλίου του 1987.
Η θύελλα πριν την καταιγίδα
Η Formula 1 μπήκε στο 1987 σαν να ξυπνούσε από εφιάλτη. Η Williams είχε κατακτήσει το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών την προηγούμενη χρονιά, αλλά το μόνο που θυμόταν ο κόσμος ήταν η έκρηξη του πίσω δεξιού ελαστικού του Μάνσελ στην Αδελαΐδα. Το Πρωτάθλημα Οδηγών είχε χαθεί μέσα από τα δάχτυλά της – όχι από την ταχύτητα, αλλά από τις αποφάσεις.
Η ομάδα είχε δύο μονοθέσια-πύραυλους, είχε τους καλύτερους κινητήρες της εποχής, και είχε δύο οδηγούς ικανούς να νικήσουν τους πάντες – εκτός από τον εαυτό τους. Ο Πικέ και ο Μάνσελ δεν μοιράζονταν ομάδα, μοιράζονταν πεδίο μάχης. Ο Βραζιλιάνος, δις πρωταθλητής ήδη, ήθελε τη δικαίωση με άλλη μία στέψη. Ο Βρετανός, άτιτλος και πεισματάρης, οδηγούσε σαν να ήθελε να συντρίψει ό,τι δεν τον λάτρευε.
Οι ισορροπίες ήταν ήδη τεταμένες. Η Honda, που παρείχε τους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες-θαύματα, πίεζε για ιεραρχία και πειθαρχία. Η Williams, ωστόσο, είχε άλλη λογική. Κανόνες δεν υπήρχαν, μόνο κόντρες ανάμεσα σε οδηγούς, διοικήσεις και συμφέροντα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ξεκινούσε το 1987. Μια σεζόν όπου τίποτα δεν ήταν εγγυημένο. Μόνο το χάος.
Η Williams
Στα μέσα των ‘80s, η Williams δεν ήταν απλώς μια από τις κορυφαίες ομάδες της Formula 1. Ήταν μια σχολή σκέψης. Ψυχρή, υπολογιστική, σχεδόν απάνθρωπη — αλλά ασύλληπτα αποτελεσματική. Ο Φρανκ Γουίλιαμς και ο Πάτρικ Χεντ έφτιαχναν μονοθέσια σαν βλήματα. Δεν τους ενδιέφεραν τα μεγάλα λόγια, δεν νοιάζονταν για το θέαμα. Μόνο για τη νίκη.
Το 1986 άρχισε με ελπίδα και κατέληξε σε τραγωδία. Mόλις λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη της σεζόν, ο Φρανκ Γουίλιαμς, ο ιδρυτής και η ψυχή της ομάδας, τραυματίστηκε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Γαλλία. Γυρνώντας από δοκιμές στο Πολ Ρικάρ, το αυτοκίνητό του ανετράπη και τον άφησε τετραπληγικό.
Η ομάδα συνέχισε να λειτουργεί με την ίδια τεχνική αυστηρότητα. Το σασί της FW11 ήταν κορυφαίο. Ο κινητήρας της Honda, ένα τέρας ισχύος. Τα πάντα δούλευαν ρολόι. Εκτός από τους ανθρώπους. Γιατί χωρίς τον Φρανκ στο γκαράζ, δεν υπήρχε κανείς να επιβάλει τάξη.
Ο Πικέ είχε έρθει με βαρύ βιογραφικό και απαίτηση: να είναι ο Νο1. Ο Μάνσελ είχε μείνει από την προηγούμενη χρονιά και δεν είχε καμία πρόθεση να υποταχθεί. Ο ένας ήταν ψυχρός, υπολογιστικός, στρατηγικός. Ο άλλος, παρορμητικός, συναισθηματικός, απρόβλεπτος. Μα και οι δύο ήταν απελπισμένοι να αποδείξουν ποιος είναι το αφεντικό.
Ο Μάνσελ, όμως, είχε ένα τεράστιο πλεονέκτημα μαζί του: το κοινό. Και ειδικά το περίφημο βρετανικό κοινό, που αποτελεί τον πυλώνα της Formula 1 μέχρι και σήμερα. Κάθε φορά που κέρδιζε, το πλήθος παραληρούσε την ίδια στιγμή που το γκαράζ της Williams μισοσκιζόταν από ένταση.
Η σεζόν του 1986 είδε τους δύο να μοιράζονται νίκες και μαχαιρώματα. Κανείς δεν υποχωρούσε. Ο τίτλος χάθηκε δραματικά στον τελευταίο αγώνα στην Αδελαΐδα, από τον πολύ πιο πλήρη Αλέν Προστ με την πιο αργή αλλά πιο έμπειρη McLaren. Και όμως, το 1987 δεν έφερε λύτρωση. Έφερε μόνο συνέχεια. Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο Πικέ ήθελε τον έλεγχο. Ο Μάνσελ ήθελε τη δόξα. Και μέσα σε όλη αυτή την περίεργη κατάσταση, με δύο teammates να μισούν ο ένας τον άλλον, έναν χαμένο τίτλο και τιτάνιες δυσκολίες, υπήρχε η Honda.
Η Honda
Όταν η Honda μπήκε στη Formula 1 τη δεκαετία του ’60, δεν ήταν μια απλή ιαπωνική φίρμα που ήθελε να δοκιμάσει την τύχη της στην Ευρώπη. Ήταν μια εταιρεία με αποστολή. Το 1965, κέρδισε στο Grand Prix του Μεξικού με τον Ρίτσι Γκίνθερ και έγινε ο πρώτος κατασκευαστής από την Άπω Ανατολή που ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί. Ήταν ένα σοκ για το ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Αλλά η πρώτη εποχή της Honda στη Formula 1 δεν κράτησε πολύ. Μετά τον φρικτό θάνατο του Τζο Σλέσερ το 1968 στην μοναδική εμφάνιση της Honda RA302 και την πεισματική άρνηση του Τζον Σέρτις να οδηγήσει το εν λόγω μονοθέσι, φοβούμενος για την δική του ζωή, η εταιρεία αποσύρθηκε δια παντός από την κατασκευή μονοθεσίων της Formula 1. Θα επέστρεφε μόνο με τους δικούς της όρους αρκεί να τους έβρισκε.
Και γύρισε. Το 1983, χωρίς τυμπανοκρουσίες, άρχισε να δοκιμάζει τούρμπο κινητήρες με την ομάδα της Spirit. Το 1984 πέρασε στη Williams. Από το 1985 και μετά, οι υπόλοιποι απλώς την κοιτούσαν και κάποιοι, όπως η Renault τα παρατούσαν. Η Honda είχε καταφέρει αυτό που οι Ευρωπαίοι πάλευαν χρόνια: να φτιάξει τούρμπο κινητήρες όχι μόνο πανίσχυρους αλλά και αξιόπιστους, σταθερούς, ανελέητα αποδοτικούς.
Και η Honda δεν ήθελε πια να είναι παρατηρητής. Ήθελε να έχει λόγο στο ποιος είναι ο πρώτος οδηγός. Ήθελε επιρροή. Όχι μόνο την απαράμιλλη κατασκευαστική τεχνική των κινητήρων, αλλά μία αυστηρή πολιτική. Η Williams δεν της το έδινε, ενώ o Μάνσελ δεν θα γινόταν ποτέ Νο2, όπως του ζητούσε η ιαπωνική εταιρεία, για να διασφαλίσει την κυριαρχία της. Ο χαμένος τίτλος του 1986, μία απίθανη χαμένη ευκαιρία της Honda να ανέβει στην κορυφή της Formula 1 για πρώτη φορά αποδόθηκε από τους Ιάπωνες διοικητικούς στην αλαζονική συμπεριφορά του Μάνσελ και την βοήθεια που του παρείχαν οι συμπατριώτες του στην ηγεσία της ομάδας, όπως ο Χεντ. Και κάπου στις αρχές του 1987, η Honda άρχισε να σκέφτεται μήπως υπάρχει αλλού καλύτερη ισορροπία. Το μόνο που περίμενε, ήταν μια αφορμή.
Το 1987
Σαν σε συνέχεια της προηγούμενης σεζόν, το 1987 ξεκίνησε άκρως ανταγωνιστικά. Η Williams με τους νέους κινητήρες της Honda (RA167E) ξεκίνησε τη χρονιά στη Βραζιλία από το 1-2, ενώ η Lotus του Άιρτον Σένα, με τον κινητήρα του 1986 ήταν στην τρίτη θέση. Στο τέλος όμως, μετά από πολλαπλές αστοχίες, κλαταρίσματα και λάθη, ο Προστ με την McLaren πήρε μία από εκείνες τις νίκες που τον καθιέρωσαν ως τον «καθηγητή».
Στο Σαν Μαρίνο, ο Πικέ μάλλον από αστοχία των ελαστικών της Goodyear, φεύγει με 280 χλμ/ώρα στην Ταμπουρέλο και διαλύει το μονοθέσιο του. Ο Σιντ Γουότκινς του απαγορεύει να τρέξει, ενώ ο ίδιος θα πει αργότερα ότι μετά από εκείνο το ατύχημα θα έχει προβλήματα με πονοκεφάλους, θολή όραση και απώλειες μνήμης για όλη του τη ζωή. Ο Σένα πήρε μία από τις χαρακτηριστικές του pole positions, όμως ο Μάνσελ θα κυριαρχήσει στον αγώνα, με την εγκατάλειψη του Προστ, να του δίνει το προβάδισμα στη βαθμολογία.
Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Μάνσελ καταθέτει το μεγαλύτερο δείγμα γραφής της ταχύτητας της Γουίλιαμς, παίρνοντας την pole με 1,5 δευτερόλεπτο διαφορά από τον δεύτερο Πικέ, ο οποίος ακόμη υποφέρει από το ατύχημα στην Ίμολα. Στον αγώνα όμως ο τρίτος Σένα κάνει φανταστική εκκίνηση, περνάει πρώτος και στην επακόλουθη μάχη με τον Μάνσελ, οι δύο οδηγοί συγκρούονται. Αυτός που φταίει είναι ο Μάνσελ, ενώ οι μηχανικοί της Lotus και της Williams αρχίζουν έναν τρικούβερο καβγά στο paddock, μπροστά στα μάτια των ανθρώπων της Honda. Ο Προστ θα κερδίσει ξανά, η McLaren θα κάνει το 1-2 και τα πάντα θα θυμίσουν ξανά το 1986.
Σε Μονακό και Ντιτρόιτ, ο Μάνσελ είναι ξανά ο ταχύτερος στις κατατακτήριες, αλλά αρχίζει τα λάθη. Ο κινητήρας σβήνει από την πρωτοπορία στο Μόντε Κάρλο, ο Βρετανός παραδίδεται στις δυσκολίες του αμερικανικού σιρκουί. Οι ενεργές αναρτήσεις της Lotus κάνουν τη διαφορά, κι όσο ο Πικέ καταφέρνει να επανέρχεται στον ρυθμό του, ο Σένα είναι ανίκητος. Δύο σερί νίκες με εξολόθρευση του ανταγωνισμού στους σημαντικότερους αγώνες της σεζόν, κάνουν την Honda να λατρέψει τον νεαρό Βραζιλιάνο.
Στη Γαλλία όμως η Williams έχει έτοιμη την απάντησή της. Κι είναι εκκωφαντική. Οι μεγάλες ευθείες του Πολ Ρικάρ φέρνουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα από τους κινητήρες της Honda στο μονοθέσιο, με τους Μάνσελ και Πικέ πρώτα να διαλύουν τον Σένα και μετά να αποκρούουν κάθε απόπειρα του Προστ να μπει ανάμεσά τους. Το 1-2 με ένα λεπτό διαφορά από τον τρίτο Προστ, έναν γύρο μπροστά από τον τέταρτο Σένα και τρεις γύρους από οποιονδήποτε άλλον οδηγό, θέτει τα πράγματα για πρώτη φορά στη σεζόν για τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Η Williams δεν έχει αντίπαλο.
Το Σίλβερστοουν
Εάν το Πολ Ρικάρ έδειξε την ανωτερότητα του συνδυασμού Williams-Honda, ακολουθούσε μία πίστα που είχε ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Πριν τις αλλαγές ασφαλείας και παρά το σικέιν που τοποθετήθηκε στην Μπριτζ, το 1987 το Σίλβερστοουν είχε τη φήμη που διαθέτει ακόμη και σήμερα η Μόντσα. Ήταν ένα σιρκουί με συνεχόμενες τεράστιες ευθείες και μεγάλες ανοιχτές καμπές. Η Williams είχε το απόλυτο πλεονέκτημα, κατέβαινε χωρίς αντίπαλο.
Στις κατατακτήριες ο Πικέ σόκαρε το κοινό των Βρετανών που είχε κατακλύσει την πίστα, παίρνοντας την πρώτη του pole για τη σεζόν, επικρατώντας για επτά εκατοστά του δευτερολέπτου απέναντι στον εμβρόντητο Μάνσελ, που οριακά πανηγύριζε όταν τελείωσε τον δικό του γύρο. Ήταν οι ταχύτεροι γύροι στην ιστορία της Formula 1. Ο τρίτος Σένα, ο μάστερ των κατατακτηρίων που είχε για πρώτη φορά τον ίδιο κινητήρα της Honda με τους αντιπάλους του ήταν ένα δευτερόλεπτο πίσω τους. Ο Προστ ήταν ενάμισι δευτερόλεπτο μακριά, ενώ οι Ferrari των Αλμπορέτο και Μπέργκερ ήταν καθηλωμένες στο 7-8, πάνω από δύο δευτερόλεπτα μακριά. Σε μία πίστα που ο γύρος έπαιρνε μόλις 67 δευτερόλεπτα, η διαφορά ήταν χαώδης.
Την Κυριακή ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος να ξεκινήσει στις 17:30 το απόγευμα. Όταν οι πόρτες άνοιξαν στις 06:00 το πρωί, το κοινό γέμισε την πίστα, για έναν από τους πιο αναμενόμενους αγώνες στην ιστορία του σπορ. Μία βρετανική ομάδα κυριαρχεί κι ένας Βρετανός οδηγός είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις εμφανείς αδυναμίες του teammate του για να πάρει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο.
Η εκκίνηση είναι ένα ανοσιούργημα. Ο Προστ πετάγεται όπως ποτέ ξανά, περνάει Σένα, Μάνσελ και Πικέ μέσα σε τριάντα μέτρα και στρίβει πρώτος στην Κοπς από την εξωτερική. Μέχρι το τέλος της ευθείας Χάνγκαρ όμως πρώτα ο Πικέ και μετά ο Μάνσελ έχουν ξαναπεράσει μπροστά και δεν θα ξανακοιτάξουν την McLaren, η οποία νικημένη τελικά θα εγκαταλείψει τον αγώνα.
Στους πρώτους δέκα γύρους η διαφορά από τον τρίτο αγγίζει τα είκοσι δευτερόλεπτα, όταν ο Προστ επισκέπτεται τα pits στον 30ο γύρο, λίγο πριν το μέσο του αγώνα, είναι σχεδόν ένα λεπτό πίσω. Το πλήθος στηρίζει τον Μάνσελ, ο οποίος παραμένει πίσω από τον άσπονδο teammate του, όμως δεν μπορεί να τον φτάσει. Τα προσπεράσματα το 1987, ειδικά ανάμεσα σε ισάξια μονοθέσια είναι απίθανα, ενώ οι μηχανικοί της Honda, προειδοποιούν για τον ταχύτατο ρυθμό που κινούνται τα μονοθέσια. Εάν αυτός ο κίνδυνος ίσχυε ή ήταν μία απέλπιδα προσπάθεια για ήσυχη ολοκλήρωση του αγώνα, προς όφελος του ευνοημένου της ιαπωνικής εταιρείας παραμένει άγνωστο.
Επιπλέον, τα pitstops δεν ήταν υποχρεωτικά το 1987. Η διατήρηση του ίδιου σετ ελαστικών για όλον τον αγώνα αποτελούσε μία παραδοσιακή στρατηγική και στο Σίλβερστοουν η μικρή διάρκεια του αγώνα, ένεκα των υψηλών ταχυτήτων, πρόκρινε αυτήν την στρατηγική ως την ιδανικότερη. Κάπως έτσι, οι δύο οδηγοί της Williams έπρεπε να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον μέσα στην πίστα. Όμως ο Μάνσελ είδε την εντός έδρας νίκη του να απομακρύνεται, όταν μετά από ένα μπλοκάρισμα τα ελαστικά του είχαν παραμορφωθεί αρκετά που σε συνδυασμό με την ασύμμετρη φθορά, θα έβαζαν ένα τέλος στις ελπίδες του.
Όταν στον 35ο γύρο η διαφορά πέρασε τα δύο δευτερόλεπτα ο Βρετανός το πήρε απόφαση. Μπορεί να έχανε τον αγώνα αλλάζοντας ελαστικά, αλλά θα τον έχανε σίγουρα εάν έμενε με αυτά. Και στον επόμενο γύρο μπήκε στα pits. Οι μηχανικοί της Williams άλλαξαν τα ελαστικά του, χωρίς να γίνει ανεφοδιασμός, αφού το πλάνο ήταν να μην γίνει κάποιο pitstop και στην επιστροφή του στην πίστα, ο Μάνσελ ήταν 28 δευτερόλεπτα πίσω από τον Πικέ, με 28 γύρους να απομένουν.
Αυτό που ακολούθησε ήταν άνευ προηγουμένου. Γύρο με τον γύρο, ο Μάνσελ οδηγούσε κτηνωδώς, έφτασε στην κορύφωση της καριέρας του, διαλύοντας χάρη στα πιο φρέσκα ελαστικά του, το ρεκόρ γύρου του Σίλβερστοουν, οκτώ συνεχόμενες φορές. 26 γύρους αργότερα, όταν ο Πικέ κοίταξε τους καθρέπτες του, είδε την έτερη Williams κολλημένη πίσω του. Στον επόμενο γύρο, στην ευθεία Χάνγκαρ, ο Πικέ δεν χρειαζόταν να κοιτάξει τους καθρέπτες του. Η FW11B του teammate του ήταν ακριβώς δίπλα του, παρότι ο ίδιος είχε κλείσει την γραμμή του. Ένα κομμάτι χαρτί χώριζε τα δύο μονοθέσια, τα οποία πήγαιναν με πάνω από 300 χλμ/ώρα, σπίθες πετάγονταν από τα πατώματά και τις αεροτομές τους. Όταν ο Μάνσελ πέρασε τον Πικέ σε εκείνον τον γύρο, το Σίλβερστοουν εξερράγη και η εικόνα έμεινε εντυπωμένη σε όποιον είχε την τύχη να την παρακολουθεί.
Οι δύο τελευταίοι γύροι ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ. Ο Μάνσελ οδηγούσε σε ένα πέπλο ονείρων και μόλις πέρασε την γραμμή του τερματισμού ξέσπασε σε λυγμούς. Το μονοθέσιο της Williams σταμάτησε μέσα στην πίστα, όπου το βρετανικό κοινό που είχε στο μεταξύ εισβάλλει στην πίστα, το περικύκλωσε μονομιάς και αποθέωσε με μία θάλασσα από σημαίες της χώρας τον, εκείνη την στιγμή, απόλυτο ήρωα ενός έθνους.
Στο βάθρο ο Πικέ ήταν αποσβολωμένος, ενώ ο Μάνσελ έδειχνε εκτός πραγματικότητας. Όντως εκείνη την ημέρα έγραψε τη δική του ιστορία με μία από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις στην ιστορία της Formula 1. Μετά την εγκατάλειψη του Προστ, ο Σένα τερμάτισε τέταρτος, ενώ ο Ιάπωνας Σατόρου Νακατζίμα αναχαίτησε την Arrows του Ντέρεκ Γουόργουικ, όπως και τις Μπενετόν των Τεό Φάμπι και Τιερί Μπουτσέν για να γράψει ένα απίθανο 1-2-3-4 για τους κινητήρες της Honda.
Η βαθμολογία του πρωταθλήματος είχε αντιστραφεί πλήρως. Ο Σένα ήταν ακόμη στην κορυφή με 31 βαθμούς, όμως μετά το εφιαλτικό ξεκίνημα του, ο Μάνσελ ήταν ένα πόντο πίσω του, ισόβαθμος με τον Πικέ και μπροστά από τον Προστ. Η Williams είχε ένα εκκωφαντικό προβάδισμα 21 πόντων από την McLaren, ενώ ακολουθούσαν τρεις ακόμη πίστες με υψηλότατες απαιτήσεις σε τελική ταχύτητα. Χόκενχαιμ, Σπίλμπεργκ, Μόντσα. Η βρετανική ομάδα θα κέρδιζε και τους τρεις αυτούς αγώνες, όπως και το Grand Prix Ουγγαρίας που τελούταν ενδιάμεσα.
Όταν έκατσε η σκόνη
Όσο οι θεατές αποχωρούσαν από το Σίλβερστοουν όμως, στα γκαράζ εξελισσόταν το δεύτερο μέρος του δράματος. Ο Μάνσελ δεν σταμάτησε το μονοθέσιο στην άκρη λόγω της συγκίνησης, αλλά όπως ανέφερε επειδή αυτό έμεινε από καύσιμα. Ο Βρετανός όντως πίεσε στα όρια του και ρίσκαρε με εγκατάλειψη, αγνοώντας τις συμβουλές της ομάδας του και θυσιάζοντας ένα ιστορικό αποτέλεσμα για εκείνον, αλλά και για την Honda.
Η παρακοή του Μάνσελ, σε συνδυασμό με την εγγενή δυσαρέσκεια της ιαπωνικής εταιρείας για την μη τήρηση των συμφωνηθέντων από την βρετανική ομάδα, στα οποία απ’ότι φαίνεται υπήρχε και η απαίτηση για την ευνοϊκή μεταχείρηση του Πικέ γιγαντώθηκαν όταν οι μετρήσεις της τηλεμετρίας έδειξαν ότι στους τελευταίους έξι γύρους του αγώνα, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μειώσει τη διαφορά και να πάρει τη νίκη, ο Μάνσελ χρησιμοποιήσε τις ρυθμίσεις κατατακτηρίων. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχε γνώση του χαμηλού ντεπόζιτου στους τελευταίους γύρους του αγώνα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψε στην Williams, o Μάνσελ παραδέχθηκε ότι η αστοχία του κινητήρα δεν οφειλόταν στην στέρησή του από βενζίνη, αλλά προήλθε μηχανικά από την χρήση των εξοντωτικών ρυθμίσεων για μεγάλο διάστημα.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, μετά την εμφατική νίκη του στην Ουγγαρία, ο Νέλσον Πικέ ανακοίνωσε πως στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρούσε από την Williams, με προορισμό την Lotus. Και τότε άρχισε να υφαίνεται η μεγαλύτερη εικόνα, πίσω από αυτήν την κίνηση.
Η υπομονή των Ιαπώνων είχε εξανλτηθεί κι όταν στην Μόντσα έγινε μαθηματικά βέβαιο πως η Williams θα κατακτούσε τους δύο τίτλους, η βόμβα έπεσε. Το συμβόλαιο της Honda με την βρετανική ομάδα θα σταματούσε να ισχύει στο τέλος του έτους, έναν χρόνο πριν την ολοκλήρωσή του, στο προγραμματισμένο τέλος της εποχής των τούρμπο και η Williams θα δεχόταν μία σημαντική αποζημίωση.
Λίγες ώρες μετά, ο Άιρτον Σένα ανακοίνωσε πως θα αποχωρούσε από την Lotus για να πάρει τη θέση του Στέφαν Γιοχάνσεν στην ομάδα της McLaren. Το παζλ έκλεισε όταν η Honda ανακοίνωσε με την σειρά της, τη συνεργασία με την McLaren, ακολουθώντας την κοινή πορεία (και πληρώνοντας ένα μεγάλο μέρος του συμβολαίου) του Βραζιλιάνου. Μία πορεία που έγραψε ιστορία, με τρεις παγκόσμιους τίτλους για τον Σένα κι άλλον έναν για την Honda και τον Προστ, στο ιστορικό, επεισοδιακό και δραματικό φινάλε του 1989.
Όσο για το πως ολοκληρώθηκε η σεζόν του 1987, ας πούμε ότι αυτή είναι μία ιστορία για μία άλλη, πιο φθινοπωρινή ημέρα.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
