Στις 8 Ιουλίου του 1984, το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την πολιτεία του Τέξας και την πόλη του Ντάλας. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Όσοι άντεξαν μέχρι τέλους, δε θυμούνται ακριβώς πώς. Και όσοι δεν άντεξαν, βρέθηκαν σωριασμένοι στην καυτή άσφαλτο.
To Αμερικανικό Όνειρο
Η αναζήτηση του αμερικανικού ονείρου για την Formula 1 δεν είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης εποχής. Η περιπλάνηση της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Δύση και την καρδιά του παγκόσμιου εμπορίου ξεκινούσε ήδη από τα γεννοφάσκια του πρωταθλήματος, όταν ακόμη σε πρωτόγονες εποχές, που οι μετακινήσεις γίνονταν κυρίως με πλοία, η F1 έβαζε στο πρόγραμμά της τον θρυλικό αγώνα της Ινδιανάπολης, αδιαφορώντας για το έαν οι οδηγοί κι οι ομάδες που συμμετείχαν στους ευρωπαϊκούς γύρους, είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού.
Το 1984 η Formula 1 βρισκόταν σε φάση πλήρους αναδιοργάνωσης. Το δραματικό 1982, η χειρότερη χρονιά στην ιστορία του σπορ, άφησε πίσω του τις τεράστιες απώλειες των Gilles Villeneuve και Colin Chapman, ο αγώνας του Jackie Stewart για βελτίωση της ασφάλειας έβρισκε συνεχώς νέους υποστηρικτές και η είσοδος των νέων κατασκευαστών έβρισκε συνεχώς έδαφος. Το ground effect των μονοθεσίων απαγορεύτηκε μονομιάς, ενώ οι υπερτροφοδοτούμενοι από τούρμπο κινητήρες έβρισκαν ολοένα και μεγαλύτερη αξιοπιστία κι αντικαθιστούσαν γοργά τα συμβατικά μοτέρ των προηγούμενων δεκαετιών.
Ταυτόχρονα η λήξη του πολέμου ανάμεσα στην ομοσπονδία αγώνων αυτοκινήτου (FISA) και την ένωση των κατασκευαστών του σπορ (FOCA), βρήκε απόλυτο νικητή τον Bernie Ecclestone, ο οποίος έγινε ο νο.1 άνθρωπος του σπορ. Έχοντας αποκτήσει τα εμπορικά δικαιώματα, ο Ecclestone βλέπει το αμερικανικό κοινό ως την ευκαιρία να γιγαντώσει ένα πρωτάθλημα, το οποίο μέχρι τότε είχε ένα καθαρά ευρωπαϊκό αποτύπωμα, να προσελκύσει τους γίγαντες της αμερικανικής αυτοβιομηχανίας και να δώσει την ευκαιρία στους κατασκευαστές, πέραν της κραταιάς Ferrari, να επεκτείνουν το πελατολόγιό τους στην μεγαλύτερη οικονομική υπερδύναμη του κόσμου.
Με τον αγώνα στο Γουότκινς Γκλεν, να έχει βγει σιγά-σιγά από το κάδρο, εξαιτίας της επικινδυνότητας του σιρκουί, το ενδιαφέρον για πρώτη φορά στρέφεται σε νέα σιρκουί πόλεων. Ο αγώνας στο Ντιτρόιτ, μέσα στην πατρίδα της Ford, σημείωσε εκπληκτική εμπορική επιτυχία, παρά τα όποια προβλήματα οργάνωσης και το 1-2-3 των κινητήρων του αμερικανικού κολοσσού, το 1983, με τρεις διαφορετικές ομάδες μάλιστα, επιστέγασε την παραμονή του αγώνα για το άμεσο μέλλον. Το νέο ταξίδι της F1 στις ΗΠΑ είχε ήδη βρει σταθερό προορισμό τους δρόμους του Λονγκ Μπιτς στην Καλιφόρνια, ο οποίος διεξήχθη πρώτη φορά το 1976 και είχε αποκτήσει ένα σημαντικό στάτους δημοφιλίας, λίγο πιο κάτω από το διαμάντι του προγράμματος, το Grand Prix του Μονακό, στους στενούς δρόμους του Μόντε Κάρλο.
Ο Ecclestone αποζητά νέους αγώνες στις Η.Π.Α. Το 1982 η F1 ταξιδεύει στο Βέγκας για δεύτερη φορά σε έναν τελικό-παρωδία, με τον Keke Rosberg να παίρνει τον τίτλο, αλλά τους οδηγούς να καταρρέουν από την εκκωφαντική ζέστη. Στη θέση του ο ισχυρός άνδρας του πρωταθλήματος έχει το μεγάλο του όνειρο, την Νέα Υόρκη. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ, παρά τις επίμονες προσπάθειές του, μέχρι και την πώληση των εμπορικών δικαιωμάτων στα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Και τότε σκάει η βόμβα.
Ο οργανωτής της πίστας του Λονγκ Μπιτς, Chris Pook, κάνει πίσω στην συμφωνία των δύο πλευρών. Ο λόγος σύμφωνα με τον ίδιο είναι τα πολύ υψηλά κόστη του αγώνα και η μεγάλη απόσταση από τους αγώνες όχι της Ευρώπης, αλλά του Καναδά ή της Βραζιλίας που συνήθως συντρόφευαν τον αγώνα στο ταξίδι στην αμερικανική ήπειρο, επέκτειναν τις ζημιές. Στην χτυπημένη από την οικονομική ύφεση του 1981-82, περιοχή της Καλιφόρνια, η καπιταλιστική ανάγκη για άμεσο κέρδος, έφερε και τους προφανέστερους λόγους στην επιφάνεια. Ο Pook είχε συμφωνήσει κρυφά με την CART, που διεξήγαγε το δικό της αμερικανικό πρωτάθλημα και θα διοργάνωνε τον αγώνα για αυτούς και όχι για την απαιτητική, δύστροπη και κοστοβόρα Formula 1. Ο αγώνας παραμένει μέχρι και σήμερα στο καλεντάρι του IndyCar.
Το Ντάλας κι ο Τζέι Αρ
Προσπαθώντας να ανακάμψει από το σοκ, ο Ecclestone βρίσκει μία ομολογουμένως εξαιρετική σανίδα σωτηρίας. Πριν την έκρηξη των υπολογιστών και του ίντερνετ, πριν την δημιουργία της Σίλικον Βάλει στην γειτονική Καλιφόρνια, το Ντάλας είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα τεχνολογίας στον κόσμο. Ουρανοξύστες σηκώνονται συνεχώς, τεχνολογικά πάρκα στήνονται από το μηδέν σε χρόνους-ρεκόρ κι ένα εξ αυτών, το Fair Park, στο κέντρο της πόλης προσφέρει ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό και θεωρητικά άπλετο χώρο για τις 17 ομάδες και τα 34 μονοθέσια του διαρκώς επεκταμένου grid.
H πίστα στήνεται στα προαναφερθέντα εντυπωσιακά χρονικά περιθώρια της αμερικανικής κατασκευαστικής βιομηχανίας, ο αγώνας μετακινείται από τον Απρίλιο στον Ιούλιο για να ενωθεί με το προγραμματισμένο ταξίδι στο Μόντρεαλ και το Ντιτρόιτ κι επιλέγεται η ημερομηνία με τις μικρότερες πιθανότητες βροχόπτωσης στην περιοχή. 8 Ιουλίου του 1984.
Τα σχέδια των οργανωτών είναι μεγαλεπίβολα. Ρόλο αλυτάρχη παίρνει ο ήρωας της πόλης και μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του μηχανοκίνητου αθλητισμού στις Η.Π.Α., ο τεράστιος Κάρολ Σέλμπι. Το εμπορικό τμήμα φτύνει συνεχώς ιδέες κι έχει στα χέρια του ένα πολύ μεγάλο χαρτί. Η σειρά Dallas προκαλεί παραλήρημα στο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κοινό, το ίδιο που ακόμη αποτελεί την ραχοκοκαλιά του σπορ και η σύνδεση είναι άμεση. Ο πρωταγωνιστής της σειράς, Λάρι Χάγκμαν, ο περίφημος Τζέι Αρ, αναλαμβάνει τον ρόλο να δώσει την εκκίνηση, ενώ οι οδηγοί καλούνται (και συρρέουν) σε ένα επιβλητικό γκαλά, όπου βασικοί καλεσμένοι είναι οι χαρακτήρες της σειράς, οι οποίοι θα δώσουν και τα έπαθλα στους νικητές. Ο προϋπολογισμός του αγώνα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, είναι μεγαλύτερος ακόμη κι από το Μονακό και ο απόλυτος στόχος των διοργανωτών είναι η επίδειξη της νέας μεγαλύτερης πόλης του κόσμου.
Η συνειδητοποίηση
Το τριήμερο αναμένεται με απίθανο ενδιαφέρον, το BBC που έχει τα δικαιώματα στην Μεγάλη Βρετανία ξεκινάει την προώθηση του αγώνα, τρεις μήνες νωρίτερα, ενώ το ESPN αποκτά για πρώτη φορά τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Formula 1 στις Η.Π.Α., με βασικό χαρτί τον πολυαναμενόμενο αγώνα στο Ντάλας. Οι οδηγοί κι οι ομάδες φτάνουν στην πίστα με ιδιωτικές πτήσεις, κάτι πρωτάκουστο για τα δεδομένα της εποχής.
Αυτό που αντικρύζουν όμως στο Fair Park Coliseum, που φιλοξενεί τα pits δεν είναι το αντίστοιχο με τον υποσχόμενο κοσμοπολιτισμό του Μόντε Κάρλο. Τα γκαράζ έχουν στηθεί μπροστά από φτωχογειτονιές, κατά κύριο λόγο αφροαμερικανών, οι οποίοι δεν έχουν καν ειδοποιηθεί για την τέλεση του event. Ο χώρος, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε χρησιμοποιηθεί για να φιλοξενήσει ένα τεράστιο ροντέο, με κάθε λογής ζώα, τα οποία έχουν αφήσει εκεί τα κόπρανά τους και δυστυχώς για τους παρευρισκόμενους, αυτά δεν έχουν καθαριστεί επαρκώς.
Όσο οι οδηγοί προετοιμάζονται για τις δοκιμές, γίνεται αντιληπτός κι ο νο.1 κίνδυνος που θα αντιμετωπίσουν στον αγώνα. Ο Ιούλιος στο Τέξας και δη στο Ντάλας, όντως δεν έχει πολλές βροχές. Έχει όμως υψηλότατες θερμοκρασίες κι έντονη υγρασία. Αυτή αγγίζει τους 40 βαθμούς Κελσίου και το χειρότερο, αυτή στο οδόστρωμα γράφει ρεκόρ, πάνω από 65 βαθμούς Κελσίου. Η F1 είχε ξαναπεράσει το ίδιο δράμα, στο Λονγκ Μπιτς και το Λας Βέγκας, όταν όμως ξεκινούν οι δοκιμές, το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο.
Η πίστα έχει αρχίσει να διαλύεται. Οι θερμοκρασίες σε συνδυασμό με τις δυνάμεις που ασκούνται από τα μονοθέσια προκαλούν ρωγμές παντού και δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει την ένταση ενός αγώνα. Το οδόστρωμα ως σιρκουί πόλης της εποχής, είναι ολισθηρό και οι καυτές συνθήκες που επικρατούν φέρνουν ακόμη χαμηλότερη πρόσφυση. Σε συνδυασμό με τα πάμπολλα σαμαράκια και τις αλλαγές κατεύθυνσης κάθε γύρος είναι μια λοταρία.
Στις πρωινές δοκιμές του Σαββάτου, ο εντυπωσιακός rookie Martin Brundle βλέπει μπροστά του να απλώνεται μία γιγαντιαία ευκαιρία. Η βρετανική ομάδα χρησιμοποιεί τους θεωρητικά παλαιολιθικούς DFV κινητήρες της Ford, όμως η έλλειψη του τούρμπο και του lag στο στενό, γλιστερό σιρκουί είναι ένα κρυφό δώρο. Έχοντας μόλις κάνει τον ταχύτερο γύρο του ο Brundle συνεχίζει να πιέζει, όμως η πρόσφυση της πίστας αλλάζει σε κάθε γύρο. Χάνει τον έλεγχο και χτυπάει με δύναμη στις τσιμεντένιες μπαριέρες, το αυτοκίνητο συνεχίζει την πορεία του και χτυπάει στον απέναντι τοίχο. Στο δεύτερο χτύπημα το εμπρός μέρος της Tyrrell 012 είχε ήδη φύγει, οπότε η σύγκρουση γίνεται κατευθείαν με τα πόδια του Βρετανού, τα οποία θρυμματίζονται.
Ο Brundle μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο κι υποβάλλεται σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση, με τον θρυλικό γιατρό της Formula 1, Sid Watkins, να γλυτώνει τον ακρωτηριασμό των ποδιών του νεαρού τότε οδηγού. Παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς και την απώλεια των υπόλοιπων αγώνων της σεζόν, ο Brundle επέστρεψε στο σπορ την επόμενη σεζόν, μένοντας μέχρι το 1996.
Οι κινητήρες της Ρενό αντέχουν στην ζέστη και η Lotus βρίσκει την ευκαιρία, χάρη στο ακραία ταλαντούχο δίδυμο των οδηγών της να κάνει ένα σπάνιο 1-2 στις κατατακτήριες. Ο Nigel Mansell παίρνει την pole position, μπροστά από τον Elio De Angelis, ενώ ο Ayrton Senna εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες της πίστας και βάζει την Toleman στην έκτη θέση ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες McLaren των Niki Lauda και Alain Prost. Στο μεσημεριανό Q2 η θερμοκρασία της πίστας εκτοξεύεται στους 66 βαθμούς Κελσίου, την μεγαλύτερη μέτρηση στην ιστορία της F1 και κανένας, εκτός του τρίτου Derek Warwick με την εργοστασιακή Renault δεν καταφέρνει να βελτιώσει.
Οι οδηγοί μιλάνε για τις πιο δύσκολες συνθήκες που έχουν ζήσει κι ενώ λαμβάνουν διαβεβαιώσεις ότι όλα θα γίνουν ως έχουν και δεν υπάρχει κίνδυνος, το δεύτερο μεγάλο συμβάν του τριημέρου λαμβάνει χώρα. Στον υποστηρικτικό αγώνα Can-Am, ένα μεγάλο κομμάτι ασφάλτου διαλύεται, προκαλείται σοβαρό ατύχημα, ευτυχώς χωρίς απώλειες, αλλά η κατάσταση φτάνει στα άκρα.
Στο μεταξύ το μέγεθος του αγώνα γιγαντώνεται όλο και περισσότερο. Ο πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α., Jimmy Carter, ταξιδεύει στην πίστα και παρακολουθεί τους αγώνες του Σαββάτου, ενώ ανακοινώνεται ένα εκκωφαντικό sold-out ενενήντα χιλιάδων θεατών για την ημέρα του αγώνα.
Το μποϊκοτάζ και τα μέτρα
Αγανακτισμένοι με την κατάσταση της πίστας, οι οδηγοί προσπαθούν να λάβουν τα μέτρα τους. Ζητούν επείγουσες αλλαγές, την διόρθωση του οδοστρώματος και απαιτούν την αλλαγή ώρας του αγώνα για να καταπολεμηθεί η αποπνικτική μεσημεριανή ζέστη. Ξέρουν ότι ο αγώνας είναι πολύ μεγάλος για να μην γίνει, κάποιοι όπως ο Keke Rosberg, αποζητούν αυτήν την διεξαγωγή, ενώ άλλοι, όπως οι οδηγοί της McLaren, που έχουν και τα περισσότερα να χάσουν, καλούν τους συναθλητές τους σε μποϊκοτάζ.
Ο Σέλμπι κι η ομάδα των κριτών προσπαθούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των οδηγών, αλλά δεν προλαβαίνουν σε ένα βράδυ να απλώσουν νέα άσφαλτο. Αντ’ αυτού προχωράνε στην μοναδική επιλογή τους. Βρίσκουν τα κομμάτια που η πίστα έχει εκτεθεί στις συνθήκες, την σκάβουν(!) και βάζουν στη θέση της διαλυμένης ασφάλτου, τσιμέντο ταχείας πήξεως. Η πρόσφυση πέφτει ακόμη περισσότερο, τα σαμαράκια αυξάνονται, όμως ο νέος αγώνας-κόσμημα μπορεί να γίνει κανονικά.
Αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο της υπερβολικής ζέστης, η ώρα διεξαγωγής μεταφέρεται κατά τρεις ώρες νωρίτερα, στις 11 το πρωί της Κυριακής, ενώ οι οδηγοί απαιτούν και τη διεξαγωγή ενός μισάωρου ζεστάματος. Αυτό κανονίζεται για τις 7:45 και κοινοποιείται στους οδηγούς λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Κάποιοι είναι ήδη στα δωμάτιά τους και την επόμενη μέρα μαθαίνουν ξυπνώντας την αλλαγή. Ο Jacques Laffite φτάνει στην πίστα φορώντας ακόμη τις πιτζάμες του για να πικάρει την πολύ πρώιμη ώρα εναρξης, όμως στην πίστα υπάρχουν ακόμη εκσκαφείς. Το ζέσταμα δεν θα γίνει ποτέ κι οι 26 οδηγοί θα παραταχθούν στο grid, χωρίς να έχουν οδηγήσει ποτέ στις συνθήκες που πλέον επικρατούν και σε ένα οδόστρωμα που αλλάζει γύρο με τον γύρο και πέρασμα με το πέρασμα.
Ο Τζέι Αρ κουνάει την πράσινη σημαία κι ο πρώτος αγώνας της Formula 1 στο Ντάλας αρχίζει.
67 γύροι στην κόλαση
Το ξεκίνημα του αγώνα βρίσκει άπαντες διστακτικούς. Ο Mansell διατηρείται μπροστά, ο Warwick περνάει τον De Angelis στην εκκίνηση, με τον Ιταλό να αντιμετωπίζει πρόβλημα με τον κινητήρα του. Ο Senna χάνει έδαφος, ενώ οι McLaren ανεβαίνουν. Αντίθετα ο Rene Arnoux που ξεκινούσε τέταρτος βλέπει την Ferrari να σβήνει και να πέφτει στην τελευταία θέση. Ο Warwick απειλεί τον Mansell, όμως χάνει τον έλεγχο στον 10ο γύρο κι αποτελεί το πρώτο μεγάλο θύμα της πίστας.
Ο Lauda περνάει τον De Angelis κι απειλεί τον Mansell, ο οποίος δεν παραδίδεται, ενώ όσο περνάει η ώρα κι αυξάνεται η ζέστη, οδηγοί, κινητήρες, ελαστικά και μονοθέσια ξεκινούν να υποφέρουν. Ο De Angelis βλέπει το θέμα του να λύνεται και περνάει ξανά τον Lauda, η πρώτη πεντάδα βρίσκεται πλέον σε αγώνα συντήρησης, ενώ πίσω τα θύματα πολλαπλασιάζονται. Στον 25ο γύρο, εννέα μονοθέσια έχουν ήδη εγκαταλείψει κι όσο περνάει ο καιρός, τα περιθώρια συντήρησης στενεύουν.
O Prost ανεβάζει γύρο με τον γύρο τον δείκτη έντασής του και περνάει δεύτερος, Arnoux και Piquet ανεβαίνουν διαρκώς θέσεις και ο Rosberg για μία φορά εκείνη τη σεζόν μετά την πρεμιέρα της Βραζιλίας, δείχνει άκρως ανταγωνιστικός. Ο Φινλανδός πρωταθλητής του 1982, έχει λάβει τα μέτρα του για την ζέστη. Χρησιμοποιεί ένα σκουφάκι γεμάτο με νερό μέσα από το κράνος του για να δροσίζεται και αντί για τις αγωνιστικές μπότες του, οι οποίες είχαν λιώσει από την ζέστη στις κατατακτήριες έχει βάλει παπούτσια με δέρμα καγκουρό!
Τα κόλπα του δείχνουν να αποδίδουν, πρώτα περνάει τον Prost και μετά τον Mansell για να πάρει στιγμιαία την πρωτιά, όμως ένα μικρό λάθος, αφήνει τους δύο αντιπάλους του να τον προσπεράσουν. Η δεύτερη απόπειρα στέφθηκε με επιτυχία, με τον Mansell να σπάει από την πίεση και να χτυπάει τον τοίχο ελαφρά, αλλά αρκετά για να προκαλέσει ένα αργό κλατάρισμα. Ο Βρετανός πέφτει πέμπτος μετά την αλλαγή ελαστικών κι είναι εκτός διεκδίκησης της νίκης.
Στον 45ο γύρο ο παγκόσμιος πρωταθλητής Nelson Piquet χτυπάει τον τοίχο κι εγκαταλείπει, ενώ δύο γύρους αργότερα, ο Ayrton Senna, που στο μεταξύ είχε ανέβει στην τέταρτη θέση, χτυπάει κι αυτός τον τοίχο κι εγκαταλείπει. Στην επιστροφή του στο γκαράζ της ομάδας, ο Βραζιλιάνος εξηγείται στον μηχανικό του, Pat Symonds, στον οποίο λέει ότι ο ίδιος δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από κάθε άλλο γύρο, η μόνη αιτία πρέπει να είναι ότι ο τοίχος μετακινήθηκε. Στην ομάδα της Toleman δεν τον πιστεύει κανείς, όμως μετά το πέρας του αγώνα και μετά την επιμονή του Βραζιλιάνου, οι μηχανικοί της μικρής βρετανικής ομάδας πηγαίνουν να εξετάσουν το σημείο κι ανακαλύπτουν ότι όντως ο τσιμεντένιος τοίχος είχε μετακινηθεί, πιθανότατα μετά από κάποια σύγκρουση, κατά λίγα χιλιοστά, δίνοντας δίκιο στον νεαρό οδηγό!
Η ζέστη εντεινόταν όσο η ώρα περνούσε, με τα θύματα να πληθαίνουν. Ένα μικρό λάθος του Keke Rosberg, έδωσε την ευκαιρία στον Alain Prost να πάρει ξανά το προβάδισμα. Ο Γάλλος «καθηγητής» όμως θα αποτελούσε ένα ακόμη θύμα της ζέστης. Σε ένα πέρασμα στον 56ο γύρο, έφερε την McLaren να ακουμπά την μπαριέρα και να διαλύει την ζάντα, αναγκάζοντας τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας σε εγκατάλειψη. Ο Niki Lauda προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, όμως λύγισε κι αυτός από τις συνθήκες, μετά από τετακέ στον 60ο γύρο. Ήταν ο τελευταίος από τους 14 οδηγούς που οδηγήθηκαν εκτός αγώνα μετά από σύγκρουση με τις μπαριέρες.
Με την διάρκεια του αγώνα να φτάνει στον εξουθενωτικό αριθμό-όριο των δύο ωρών, οι οκτώ οδηγοί που είχαν απομείνει στον αγώνα πάλευαν όχι για τις θέσεις, αλλά για την επιβίωσή τους. Ο Rosberg με τις ιδιαίτερες προσθήκες στον εξοπλισμό του, άντεξε και πήρε τη νίκη. Ήταν η τελευταία φορά που τερμάτισε εκείνη την σεζόν, καθώς η είσοδος της συγκλονιστικά επικίνδυνης Williams FW09B στον επόμενο αγώνα, έφερε προ τετελεσμένων την βρετανική ομάδα, προτού αυτή επιστρέψει το 1985 με την Williams FW10, το μονοθέσιο που αποτέλεσε τη βάση για την εκτόξευση της βρετανικής ομάδας στο μέλλον.
Χωρίς να απειλήσει ποτέ τον Rosberg, o Rene Arnoux ολοκλήρωσε στη δεύτερη θέση έναν διαστημικό αγώνα μετά την αποτυχία εκκίνησής του και τον υποβιβασμό του στο τέλος του grid, ενώ ο τρίτος Elio De Angelis καταβεβλημένος από την ζέστη, τερμάτισε στην τρίτη θέση, έναν γύρο πίσω από τους δύο πρωτοπόρους. Ο τέταρτος Jacques Laffite πήρε τους τελευταίους πόντους της σεζόν για την Williams, δύο γύρους πίσω από τον teammate του, ενώ ο πέμπτος Piercarlo Ghinzani ολοκλήρωσε τον αγώνα, στον οποίο. κατά τη διάρκεια ενός pitstop λιποθύμισε εντός του κόκπιτ από την υπερβολική ζέστη, με τους μηχανικούς της ομάδας του, να του πετάνε έναν κουβά με νερό για να τον συνεφέρουν.
Το μεγαλύτερο δράμα όμως στο τέλος του αγώνα είχε να κάνει με την έκτη θέση. Η Lotus του Nigel Mansell υπέφερε στην ζέστη, ενώ η επαφή του Βρετανού με τις μπαριέρες νωρίτερα είχε τραυματίσει σοβαρά το κιβώτιο της 95Τ. Με την σκληράδα που τον διέκρινε πάντα, ο Mansell προσπάθησε να φτάσει ως το τέλος στην γραμμή του τερματισμού, όμως το κιβώτιο είχε παραδώσει το πνεύμα του. Το μονοθέσιο, με τις ζώνες του μετέπειτα παγκόσμιου πρωταθλητή του 1992, να κρέμονται έξω από το κόκπιτ προχωρούσε, πνέοντας τα λοίσθια, μέχρι που λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από την καρό σημαία σταμάτησε.
Ο Mansell κατέβηκε από το μονοθέσιο και προσπάθησε να το σπρώξει με τα χέρια μέχρι τον τερματισμό. Η υπερπροσπάθεια, η καυτή άσφαλτος και η μαύρη περιβολή του όμως είχαν το αντίστροφο αποτέλεσμα. Μην αντέχοντας και παρά τις επευφημίες του κοινού, ο οδηγός της Lotus κατέρρευσε στον εμπρός δεξιά τροχό και σωριάστηκε λιπόθυμος στην άσφαλτο, για να συνέλθει λίγη ώρα αργότερα στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε άμεσα. Η δραματική προσπάθειά του δεν του απέφερε κάτι παραπάνω από την έκτη θέση, στην οποία βρισκόταν ήδη, μαζί με έναν βαθμό και μία εικόνα που έχει μείνει μέχρι και σήμερα αποτυπωμένη ως η απόδειξη της αυταπάρνησης, της θέλησης κι ίσως της υπερβολικής θυσίας που τον χαρακτήρισε για πάντα στην διάρκεια της σπουδαίας καριέρας του.
Από τους 26 οδηγούς που ξεκίνησαν τον αγώνα, μόλις επτά έφτασαν στην γραμμή του τερματισμού. Εκτός βαθμών τερμάτισε η Brabham BMW του Corrado Fabi, ο οποίος αντικαθιστούσε τον αδερφό του, Teo, καθώς εκείνος είχε αγωνιστικές υποχρεώσεις για το πρωτάθλημα CART και στην τελευταία θέση ήρθε ο Manfred Winkelhock με την γερμανική ATS.
Το φιάσκο
Για τους οργανωτές του αγώνα, το τριήμερο στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Ο αγώνας έγινε «κανονικά», οι θεατές πλημμύρισαν τις κερκίδες, οι χορηγοί έμειναν ικανοποιημένοι και τα έσοδα ήταν σε ισορροπία με τα τεράστια έξοδα. Όμως στην Formula 1, άπαντες ήταν απογοητευμένοι, από τους οδηγούς και τους υπεύθυνους των ομάδων, μέχρι τον ίδιο τον Bernie Ecclestone, που έβλεπε το όραμα για ένα Μόντε Κάρλο των Η.Π.Α. να καταρρέει. Το πενταετές συμβόλαιο της οργάνωσης με την FOCA διαλύθηκε στις απαιτήσεις ασφαλείας που έπρεπε να γίνουν, ενώ ένας εκ των βασικών προσώπων του αγώνα, ο επιχειρηματίας Dan Walker αρνήθηκε να καταβάλλει το μερίδιό που του αναλογούσε, για την διεξαγωγή του αγώνα του 1985. Λίγες εβδομάδες αργότερα, το FBI εισέβαλλε στους χώρους του Walker, μετά από καταγγελίες για υπεξαίρεση χρημάτων της εταιρείας οργάνωσης του αγώνα, με τα οποία όπως αποδείχθηκε χρηματοδοτούσε την πολυτελή ζωή του.
Οι τελευταίες απόπειρες για νέο συμβόλαιο έγιναν τον χειμώνα του 1984, όμως αποδείχθηκαν άκαρπες, με την εταιρεία να δηλώνει χρεοκοπία στις αρχές του 1985. Οι κάτοικοι των γειτονιών, πλησίον της πίστας, προέβησαν σε καταγγελίες και μηνύσεις για την διεξαγωγή του αγώνα, οι οποίες στάθηκαν στα τοπικά δικαστήρια, ολοκληρώνοντας έτσι την οποιαδήποτε πιθανότητα εκ νέου διεξαγωγής του αγώνα. Το μεγαλύτερο event της χρονιάς κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία και σηματοδότησε την αρχή του τέλους για την τότε προσπάθεια της Formula 1 στις Η.Π.Α., καθώς μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 1990 στην Βόρεια Αμερική είχε παραμείνει μόνο ο αγώνας στον Καναδά.
Το εμπορικό ενδιαφέρον στρεφόταν σιγά-σιγά σε άλλες χώρες και τη θέση του Ντάλας στο πρωτάθλημα του 1985, πήρε η Αυστραλία και το νεότευκτο τότε σιρκουί της Αδελαΐδας. Χωρίς να το ξέρουν τότε, οι ιθύνοντες της Formula 1 ταξίδεψαν στην χώρα που αποτέλεσε έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς του προγράμματος μέχρι και σήμερα, κατέχει ακόμη το απόλυτο ρεκόρ προσέλευσης κι έθεσε τις βάσεις για τον τρόπο διεξαγωγής των events που συνοδεύουν την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, μέχρι και σήμερα. Εκείνος ο αγώνας-ρεκόρ όμως είναι μία ιστορία για μία άλλη στιγμή.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
