O Didier Auriol γεννήθηκε στο Montpellier της Γαλλίας στις 18 Αυγούστου 1958.
Ξεκίνησε ως οδηγός ασθενοφόρου αλλά μάλλον η δουλειά αυτή δεν του αναπλήρωνε επαρκώς τη δίψα που είχε για ταχύτητα και έτσι άρχισε απ΄τα 21 του να ασχολείται με τους αγώνες.
Στην αρχή έτρεχε με ένα Simca 1000 και αργότερα με το Renault 5 Turbo στο Γαλλικό Πρωτάθλημα κάνοντας παράλληλα και το ντεμπούτο του στο WRC το 1984 στην Κορσική.
Το 1986 οδήγησε το Metro 6R4 Gr.B και κατέκτησε το 1ο του Γαλλικό Πρωτάθλημα νικώντας το εργοστασιακό Renault 5 Maxi Turbo του Chatriot.
To 1987 πήγε στην Ford και είχε team mate του τον Carlos Sainz που έκανε κι αυτός τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα.Ωστόσο τα αποτελέσματα του Didier ήταν πιο εντυπωσιακά απ΄του Ισπανού.Με το πισωκίνητο Ford Sierra RS Cosworth κέρδισε τον τίτλο στο Γαλλικό Πρωτάθλημα του ΄87 και ΄88 και έδωσε την πρώτη και μοναδική νίκη του αυτοκινήτου σε επίπεδο WRC στο Ράλλυ Κορσικής του ΄88.Η νίκη αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία που παίρνει πισωκίνητο αυτοκίνητο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Μετά απ΄αυτές τις επιτυχίες άνοιξαν οι πόρτες για τον Γάλλο ο οποίος μεταπήδησε στην κορυφαία εκείνη την περίοδο,ομάδα της Lancia.
Παρέμεινε 4 χρόνια αλλά τα 2 πρώτα οι σημαντικότερες επιτυχίες του περιορίστηκαν στους αγώνες της Κορσικής και του Μόντε Κάρλο,δίνοντας του έτσι τον χαρακτηρισμό του ασφαλτάκια.
To ΄91 όμως με τη νίκη του στο μεικτό Σαν Ρέμο αλλά και τις δεύτερες θέσεις του σε Πορτογαλία και Φινλανδία,ο Γάλλος έδειξε ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη και στο χώμα και συνεχώς εξελίσσεται.
To ΄92 φαινόταν ότι θα είναι η χρονιά του.Με την Lancia Delta HF Integrale,γνωστή και ως Deltona,είχε ένα ιδιαίτερο δέσιμο και το αυτοκίνητο ήταν λες και φτιάχτηκε για τον ίδιο όπως και ο ίδιος δήλωνε.Πήρε 6 νίκες εκείνη τη σεζόν σε Μόντε Κάρλο,Κορσική,Ακρόπολις,Αργεντινή,Αυστραλία και Φινλανδία και έμοιαζε το πρωτάθλημα να του ανήκει.Όμως κάποια μηχανικά προβλήματα στην Καταλωνία αλλά και η εγκατάλειψη στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς από κινητήρα,του στέρησαν τον τίτλο ο οποίος πήγε στον Sainz.
Ο Αuriol με τις 6 νίκες σε μια σεζόν έκανε ρεκόρ το οποίο άντεξε πολλά χρόνια μέχρι να το σπάσει ο Loeb το 2005 και παράλληλα αποτίναξε τον χαρακτηρισμό του tarmac expert παίρνοντας τις πρώτες του νίκες σε χώμα.Eίδε όμως τα χρόνια να περνούν και να μην έρχεται η κούπα του πρωταθλητή.Ο συνομήλικος του,Μiki Biasion,είχε ήδη 2 πρωταθλήματα όπως και ο νεότερος του πρώην ομόσταυλος,ο Sainz.Έτσι ο μικρόσωμος Γάλλος φοβήθηκε προς στιγμήν μην έχει την τύχη του Markku Alen που ήταν συχνά πρωταγωνιστής αλλά του ξέφευγε ο τίτλος.
Με την αποχώρηση της Lancia απ΄το WRC ήταν καιρός να βρει και ο Auriol καινούρια στέγη και πήγε στην Toyota το ΄93.
Ξεκίνησε ιδανικά τη χρονιά με νίκη στο Μόντε Κάρλο αλλά δεν κατάφερε να απειλήσει ποτέ για το πρωτάθλημα το οποίο κατέληξε στον team mate του,τον Juha Kankkunen.
Το ΄94 επιτέλους επιβραβεύτηκαν οι προσπάθειες του φαλακρού Γάλλου και με την Toyota Celica Turbo 4WD πήρε 3 νίκες και σε συνδυασμό με άλλα σταθερά αποτελέσματα,το πολυπόθητο πρωτάθλημα κατέληξει στα χέρια του.Ήταν η πρώτη επιτυχία Γάλλου οδηγού στο WRC.
Το ΄95 δεν ήταν απ΄τις καλύτερες χρονιές του.Παραπονιόταν ότι δεν βλέπει καλά πάνω απ΄το μακρύ καπό της Celica GT-Four και η μοναδική νίκη που πήρε ήταν στην αγαπημένη του Κορσική.Βέβαια τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για την Toyota καθώς πιάστηκε να παρανομεί όταν οι τεχνικοί έφοροι της FIA βρήκαν παρατυπία στο τούρμπο των Ιαπωνικών αυτοκινήτων στην Καταλωνία.Η Toyota μηδενίστηκε στα πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών και της απαγορεύτηκε η εργοστασιακή συμμετοχή για 2 χρονιές.
Έτσι το ΄96 ο Didier έμεινε χωρίς ομάδα και έκανε μόνο 2 εμφανίσεις,μία με τη Subaru στην Σουηδία και μία με τη Mitsubishi στο Σαν Ρέμο.
To ΄97 δοκίμαζε την Corolla WRC που θα έμπαινε στο πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά και ο Γάλλος κατάφερε να δώσει το πρώτο βάθρο στο αυτοκίνητο τερματίζοντας 3ος στην Αυστραλία.
Tις επόμενες 2 χρονιές ήταν ο 2ος εργοστασιακός οδηγός της Toyota.Κέρδισε έναν αγώνα το ΄98 και τερμάτισε 5ος γενικής.Την επόμενη χρονιά ηγήθηκε των προσπαθειών της ομάδας και έδωσε μια μεγάλης διάρκειας μάχη με τον Tommi Makinen για τον τίτλο ο οποίος όμως κατέληξε στον Φινλανδό έπειτα απ΄το λάθος του Γάλλου στην Αυστραλία που του στέρησε τον τερματισμό.
Η Toyota έπειτα εγκατέλειψε τους αγώνες και το 2000 βρήκε τον Auriol στην ομάδα της Seat.Το αυτοκίνητο όμως δεν ήταν ανταγωνιστικό και η 3η θέση στο Σαφάρι ήταν το καλύτερο του αποτέλεσμα εκείνη τη χρονιά.
Η τελευταία ευκαιρία για διάκριση ήρθε το ΄01 όταν υπέγραψε στην καλύτερη ομάδα εκείνης της περιόδου,την Peugeot.Ωστόσο το πρωτάθλημα αποδείχτηκε πολύ ανταγωνιστικό με πολλές ομάδες και πολλούς οδηγούς κορυφαίου επιπέδου να παλεύουν για διάκριση.Ο Γάλλος ήταν πλέον 43 ετών και όσο να ΄ναι ένα μικρό μέρος της ταχύτητας του το είχε χάσει.Εκτός αυτού το Peugeot 206 WRC ήταν ένα αυτοκίνητο εξελιγμένο και στημένο για το στυλ του Gronholm.
Τερμάτισε 7ος στο πρωτάθλημα και πήρε μια νίκη στην Καταλωνία,η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία της καριέρας του.
Την επόμενη σεζόν έκανε μόνο μια εμφάνιση με ιδιωτική συμμετοχή ενώ το ΄03 ήταν η τελευταία του χρονιά σε εργοστασιακή ομάδα,αυτήν της Skoda.Oδήγησε το βαρύ και θηριώδες Octavia WRC σε 7 αγώνες και το Fabia WRC,το οποίο εξέλιξε ο ίδιος,σε άλλους 7.
Τελευταίος του αγώνας στο WRC ήταν στο Μόντε Κάρλο του ΄05 με ένα ιδιωτικό Peugeot 206 WRC.
O Didier Auriol είχε 152 συμμετοχές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και κατάφερε να κερδίσει 20 αγώνες καθώς και τον τίτλο του ΄94.Κατέχει το ρεκόρ περισσοτέρων νικών στην Κορσική κερδίζοντας τον Γαλλικό αγώνα 6 φορές.Έχει νίκες με 4 διαφορετικούς κατασκευαστές και επίσης του ανήκει η τελευταία νίκη οδηγού με πισωκίνητο αυτοκίνητο σε αγώνα του WRC.
Ένα απ΄τα κυριότερα γνωρίσματα του ήταν η τελειομανία.Ήθελε το αγωνιστικό του αυτοκίνητο να είναι ακριβώς στα μέτρα του,μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.Όταν είχε αυτό το ‘feeling’ με το αυτοκίνητο,όπως και ο ίδιος το αποκαλεί,ήταν απλά ανίκητος.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
