Γεια σας, γεια σας.
Εύθυμος χαιρετισμός, γιατί για εύθυμα πράγματα θα μιλήσουμε. Η Formula 1 ήταν πάντοτε για μένα κάτι παραπάνω από μερικούς γύρους και κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ακριβώς επειδή κάθε χρονιά επιθυμώ να τη βλέπω σαν έναν ξεχωριστό κύκλο αυτού που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε «κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού», το 2013 το είδα σαν μία ευκαιρία να χαρώ τους V8 κινητήρες και τα σχετικά «όμορφα» μονοθέσια. Δεν είναι, άλλωστε, ψέμα ότι η σαιζόν που μόλις πριν από μία εβδομάδα παρήλθε ήταν και η τελευταία αυτού του είδους κινητήρων, αυτού του σχεδιαστικού μοτίβου και αυτής της ιδιοσυγκρασίας εν γένει στο σπορ. Πρωταθλητής στους οδηγούς ανακυρήχθηκε ο Sebastian Vettel και πρωταθλήτρια στους κατασκευαστές η Red Bull Racing. Κυρίαρχοι του παιχνιδιού για 4 συναπτά έτη, οι Αυστριακοί συνεχίζουν το… βιολί τους.
Μία χρονιά ταραχώδης μετά το Μάιο, με αντιδράσεις για την αξιοπιστία και την αντοχή των ελαστικών της Pirelli, με τα παράνομα test της Mercedes με την προμηθεύτρια ελαστικών. Η προσδοκία να αλλάξει το σκηνικό και να μην γίνουμε έτι μία φορά στο ίδιο έργο θεατές καταρρίφθηκε όταν πια η Ferrari μετα το GP Ισπανίας έχασε τα σκήπτρα του δυνατότερου μονοθέσιου στο grid και τη θέση της πήρε η συνήθης ύποπτος Red Bull.
Η αυστριακή ομάδα έδωσε ρεσιτάλ come back, μάζεψε το χαμένο έδαφος και κυριάρχησε από το τέλος της προ καλοκαιριού περιόδου μέχρι και τη Βραζιλία. Οι εννέα (!) συνεχόμενες νίκες του Sebastian Vettel μαρτυρούν την σταθερότητα στην κορυφή που επέδειξε η ομάδα του στις νίκες, στις pole positions, στα βάθρα, στο να πετυχαίνει το maximum από κάθε αγωνιστική ημέρα. Στοιχεία πρωταθλητισμού, που στο τέλος της μέρας δείχνουν το δρόμο προς την κορυφή.
Βέβαια, το πώς η ομάδα του Milton Keynes μπόρεσε να ανέλθει και να πρωταγωνιστήσει για 4η συνεχή χρονιά είναι αντικείμενο μακράς και επιπόνου συζήτησης. Τα «πολιτικά» παιχνίδια που έπαιξε για να φέρει πιο κοντά στα μέτρα της τα ελαστικά, με αφορμή τα θέματα ασφαλείας που προέκυψαν, ήταν καταλυτικά στο να αλλάξει ο σκελετός των P-Zero και κατά συνέπεια η ανθεκτικότητά τους.
Αλλά, αρκετά με τα εισαγωγικά.
Σε αυτό πρώτο μέρος από τα τρία αυτής της μακροσκελούς ανασκόπησης θα ασχοληθούμε με την περίοδο από τον πρώτο αγώνα της σεζόν έως και το GP του Monaco. Θα επιδοθούμε στον σχολιασμό του γενικότερου κλίματος σε αυτά τα πρώτα έξι στάδια της φετινής χρονιάς, θα σταθούμε σε κάποια ορόσημα της περιόδου αυτής και, φυσικά, είμαστε ανοιχτοί σε τυχόν συμπληρώσεις ή διορθώσεις. Κανείς δεν είναι τέλειος άλλωστε.
GP Αυστραλίας έως GP Κίνας: Η χρονιά ξεκίνησε όπως τα τελευταία 3 χρόνια από την χώρα των καγκουρώ και τον αγώνα που διεξάγεται στο Albert Park της Μελβούρνης. Μία πίστα που εν πολλοίς δεν είναι καθαρόαιμη αγωνιστική διαδρομή και δεν μαρτυρά πολλά για τις δυναμικότητες των ομάδων. Ωστόσο, κατέστη γνωστό ήδη από νωρίς ότι η RBR δεν είχε την πρωτοκαθεδρία. Ή, καλύτερα, την είχε απλώς είχε και «συγκάτοικους»: Ferrari και Lotus. Οι δύο ομάδες, που λίγο έως πολύ ακολούθησαν σιωπηλά την Red Bull ως το τέλος της σαιζόν, ξεκίνησαν δυναμικά τη χρονιά, με έντονες εμφανίσεις και έδειξαν πως δεν θα έμενε μόνη πρώτη η αυστριακή ομάδα. Βασιζόμενες πάνω στα δεδομένα που συνέλεξαν, στην αλλαγή στην δομή των ελαστικών και στη σκληρή δουλεία των οδηγών της κάθε ομάδας, μπόρεσαν να πιέσουν ευθύς εξ’ αρχής την πρωταθλήτρια και να της «κλέψουν» τη θέση.
Το καλό σε αυτό ήταν πως έγινε αθόρυβα. Τι θέλω να πω: τόσο η Scuderia όσο και η Lotus ρίχτηκαν με τα μούτρα στη δουλειά, μελέτησαν κάθε δυνατή παράμετρο για να χτίσουν το μονοθέσιο που θα εξυπηρετούσε τους στόχους τους και έπαιξαν με τους κανόνες που θέσπισαν η FIA και η Pirelli, η οποία εφάρμοσε τις εντολές που η πρώτη της έδωσε. Σε καμία περίπτωση δεν τονίζει κανείς κάποια πιθανή παρανομία των RBR, αλλά σίγουρα η δουλειά των δύο προαναφερθέντων ομάδων ήταν σημαντικότατη και παραλίγο να αποκαθηλώσει τους Αυστριακούς. Close enough. Άλλωστε, η νίκη του Kimi Raikkonen στον πρώτο αγώνα της χρονιάς και το βάθρο του Alonso και του Vettel επιβεβαιώνουν τις παραπάνω παρατηρήσεις. 
Η απογοήτευση του ξεκινήματος (κάτι που συνεχίστηκε μέχρι και το 19ο GP) ήταν η μετριότατη απόδοση των McLaren, με τους Button-Perez να μην μπορούν να πλασαριστούν σε θέσεις που αντιπροσωπεύουν την ιστορία της ομάδας. Στα 50 χρόνια συναπτής πορείας της ομάδας του Woking, η ομάδα δεν το γιόρτασε αγωνιστικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απεγνωσμένες κινήσεις να ανέβει σε κατακτήριες και αγώνα απέβησαν άκαρπες και αν κάποιες έδωσαν λύσεις, αυτές φάνηκαν μακροπρόθεσμα, με την αγγλική εταιρία να περιορίζεται σε κάποιες πενιχρές θέσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν απέσπασε ούτε ένα βάθρο σε όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Το πωρωτικό με τη Formula 1 είναι ότι ακόμα και αν θεωρείς κάποιες καταστάσεις μέσα στο σπορ δεδομένες, το ίδιο το άθλημα έρχεται να σε διαψεύσει. Έτσι, λοιπόν, στον δεύτερο αγώνα της σεζόν, στην πίστα της Sepang στη Μαλαισία, ήρθε η εγκατάλειψη του Alonso από σπασμένη εμπρός αεροτομή, οι Lotus έμειναν σε χαμηλά επίπεδα απόδοσης, η Mercedes συνέχισε να κάνει ανοδική πορεία, καθώς ήδη ξεκίνησε με καλούς οιωνούς από την πρεμιέρα, και η McLaren έδειξε έτι μία φορά σημάσια στασιμότητας. Ποιός μένει για τη νίκη; Η Red Bull.
Πολυτάραχη νίκη, που ενώ ξεκίναγε με προϋποθέσεις για νίκη του Mark Webber, μία… παρανόηση στις εντολές της ομάδας οδήγησε τον Sebastian Vettel στην πρώτη του νίκη για το 2013. Μία νίκη που έμελε να δυσχεράνει τις σχέσεις του με τον ομόσταυλό του και να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στον κόσμο της F1, καθώς ο νεαρός πρωταθλητής ουσιαστικά παράκουσε τις εντολές του pit box της ομάδας του και κινήθηκε επιθετικά ώστε να στερήσει την πρώτη θέση από τον Webber. Φανερά αμήχανοι οι δύο οδηγοί έχασαν και τις λίγες επαφές που διατηρούσαν (πέραν των καθαρά επαγγελματικών) και στα μάτια των φιλάθλων ο Webber έγινε το «καλό παιδί» που αδικήθηκε από τον «αλαζόνα και υπεροπτικό» Vettel. Επειδή, όμως, οι ταμπέλες στους ανθρώπους μπαίνουν με περίσσια ευκολία, ειδικά αν είναι δημόσια πρόσωπα, δεν θα σταθούμε σε τυχόν χαρακτηρισμούς. At the end of the day, νικητής ήταν ο Γερμανός και φαινόταν πως η RBR δεν θα παρέδιδε εύκολα τα όπλα.
Σιγά-σιγά μεταφερόμαστε βόρεια και συγκεκριμένα στην Σαγκάη της Κίνας. Η ασιατική περίοδος της F1 συνεχίζεται, με τις κατατάξεις των ομάδων να γίνονται ολοένα και πιο ευδιάκριτες. Νικητής αναδείχθηκε ο Fernando Alonso, επιβεβαιώνοντας όσους πίστευαν πως η Ferrari είναι σε θέση ισχύος. Ακολουθούσε η RBR, η Mercedes και η Lotus, με τις διαφορές μεταξύ των πρώτων τεσσάρων να είναι μεταβλητές. Τίποτα δεν παγιώνεται ακόμη. Η άνετη νίκη των Ιταλών μαρτυρά την δυναμική παρουσία τους στο ξεκίνημα και πολλοί πίστεψαν πως ίσως είχε έρθει ο καιρός να αλλάξει η κατάσταση και να σπάσει η μονοτονία των τελευταίων ετών. Παρόλα αυτά, η παρέα των Vettel, Horner και Newey δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα. 
GP Μπαχρέιν έως GP Μονακό: Περνάμε στο μικρό κρατίδιο του Περσικού Κόλπου, το Μπαχρέιν. Ο ταραχώδης ως προς την διεξαγωγή του αγώνας, λόγω των πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, ήταν αυτός που χάρισε τη δεύτερη νίκη του Sebastian Vettel για το 
2013. Ο Γερμανός περνούσε πλέον στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος, είχε την ψυχολογία να συνεχίσει, το μονοθέσιο να παλέψει, την αμέριστη υποστήριξη της ομάδας και την τύχη με το μέρος του: ο Alonso όντας ο μόνος που μπορούσε να διεκδικήσει και ίσως να αποσπάσει τη νίκη βρέθηκε σε άσχημη θέση όταν αντιμετώπισε πρόβλημα με το DRS και περιορίστηκε στην 8η θέση. Οι Lotus και Mercedes συνέχισαν τις καλές εμφανίσεις τους, με την πρώτη να έχει στο βάθρο και τους δύο οδηγούς της. Εκπληκτική ήταν και η απόδοση του Paul di Resta με την Force India που ξεχώρισε από τις ομάδες μεσαίας δυναμικότητας.
Ήρθε η ώρα της Ευρώπης. Πρώτο GP επί ευρωπαϊκού εδάφους ήταν αυτό της Ισπανίας, στο Monmelo της Βαρκελώνης. Εκεί ο Ισπανός Alonso έγινε ο «ταύρος εν υαλοπωλείω» που η Ferrari ήθελε για να διεκδικήσει τη νίκη, την οποία και πήρε. Το 1-3 ήρθε για την ομάδα του Maranello και ο Vettel παρέμεινε εκτός βάθρου. Όσον αφορά την παρουσία των έτερων ομάδων της πρώτης τετράδας, οι Raikkonen και Hamilton τις εκπροσώπησαν επάξια, με τον πρώτο να αποσπά τη δεύτερη θέση. Όλα έδειχναν πως αν η κατάσταση μεταξύ των ομάδων έμενε έτσι ως το τέλος, ο αγώνας του τίτλου θα ήταν και πάλι ανάμεσα σε Vettel και Alonso. Όλοι λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο, που εν προκειμένω είναι η στασιμότητα που επέδειξε η Ferrari στις αναβαθμίσεις της, εν αντιθέσει με την RBR που έβαλε τα δυνατά της να βρεθεί μόνη πρώτη και να μετατρέψει σε.. περίπατο την υπόθεση τίτλος και για το 2013. Χαρακτηριστικά, από αυτή του νίκη, ο Alonso δεν είχε παρόμοια θέση στο βάθρο για το υπόλοιπο της χρονιάς. 
Τελευταίος αγώνας αυτή της ανασκόπησης είναι το διάσημο Grand Prix του Monte Carlo. Οι Μονεγάσκοι φιλοξένησαν, ομολογουμένως, ακόμα έναν ανιαρό αγώνα που ανέδειξε νικητή για δεύτερη φορά στην καριέρα του (μετά την Κίνα του 2012) τον Nico Rosberg. Η Mercedes έμπαινε για τα καλά στο παιχνίδι του τίτλου με αυτή τη νίκη, που ήρθε ως απόροια των πολύ καλών αποτελεσμάτων στις κατακτήριες για του Γερμανούς στους 6 πρώτους αγώνες. Συνάμα, είδαμε την αρχή του τέλους για την ανοδική πορεία της Ferrari, την διατήρηση σε καλά επίπεδα της απόδοσης της Red Bull και την ενθαρρυντική πορεία της Force India, αν λάβει κανείς υπ’όψιν του πως η ίδια 
αποτέλεσε την ομάδα που εμφανώς ξεχώρισε από τα στάσιμα νερά των mid-grid ομάδων.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
