Κάθως μπήκε πλέον το 2014, ήρθε η ώρα να καταπιαστούμε με το τρίτο μέρος μίας μακροσκελούς θα έλεγα ανασκόπησης. Δεν είναι και απλά τα πράματα, εδώ που τα λέμε. Τόσο σασπένς είχε η χρονιά, μέχρι την Ουγγαρία τουλάχιστον.
Ξέρετε, συμβαίνει και σε μας τους χομπίστες δημοσιογράφους καμιά φορά να παθαίνουμε ένα μικρό «writter’s block». Ενώ έχουμε τόσα να πούμε και να γράψουμε, ένα σκοτάδι πέφτει στο μυαλό και δυσανασχετούμε. Έτσι και εγώ, έχοντας πάθει για 15 και πλέον μέρες μία πνευματική συσκότιση, αποφάσισα να γράψω για το τρίτο σκέλος της περσινής αγωνιστικής σαιζόν.
Ο τίτλος προδίδει ήδη το περιεχόμενο του εν λόγω άρθρου. Δεν υπάρχουν πολλά για να αναλύσει κανείς πέραν της μνημειώδους ανάκαμψης της Red Bull στο φθηνοπωρινό κομμάτι της χρονιάς. Μία ανάκαμψη που χάρισε στον Sebastian Vettel 9 συνεχόμενες νίκες, ρεκόρ για τις σερί νίκες σε μία σαιζόν, και φυσικά το πρωτάθλημα οδηγών και κατασκευαστών για 4 συνεχή χρονιά. Ο Γερμανός 4κις πρωταθλητής πέρασε στη χωρία εκείνων των οδηγών που ξεπέρασαν τα 3 πρωταθλήματα, σε μία λίστα που βλέπεις ονόματα όπως του Juan Manuel Fangio, του Michael Schumacher, του Alain Prost.
Αναμφισβήτητα, ο ίδιος έχει ωριμάσει οδηγικά και ψυχικά, δείχνει να χειρίζεται πιο ήρεμα και ψύχραιμα τις καταστάσεις, και αυτό φάνηκε σε κάθε GP από το Spa στο Βέλγιο μέχρι και την Βραζιλία τον Νοέμβριο. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου το μονοθέσιο παίζει σημαντικότατο ρόλο για την κατάκτηση τροπαίων, ίσως τον πιο σημαντικό από ποτέ, η επιτυχία του Seb δεν οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο, αλλά και στην εξαίσια δουλειά του team που αυτά τα χρόνια δημιούργησε η RBR. Ποιός μπορεί να το αρνηθεί αυτό άλλωστε, όταν έπαιρνε τις pole αλλεπάλληλα και διατηρούσε με άνεση την πρώτη θέση από την αρχή ως το τέλος του αγώνα; Το κράμα του δικού του ταλέντου και του εκπληκτικού μονοθέσιου προκαλούν «πονοκέφαλο» στις αντίπαλες ομάδες, ειδικά εν όψει μίας νέας, άγνωστης σαιζόν όπως αυτή του 2014.
Και μιάς και αναφέραμε τα αντίπαλα δέη (Ferrari, Mercedes) η δική τους πορεία μέσα στη χρονιά ήταν εξαιρετικά κρίσιμη για την έκβαση της. Με δύο δυνατές ανταγωνίστριες, ικάνες για εξίσου καλά αποτελέσματα, το έργο των Αυστριακών δεν θα ήταν ένας ακόμη περίπατος στο πάρκο.
Μπορεί ο ανταγωνισμός να ήταν κάτι παραπάνω από αισθητός μέχρι την θερινή ραστώνη των οδηγών και των ομάδων, ωστόσο η μόνη ομάδα που μάλλον δεν λιάστηκε σε κάποια πλαζ της Μεσογείου τον Αύγουστο ήταν η Red Bull. Όσο κυνικό και αν ακούγεται, η ολιγορία που επέδειξαν οι άμεσοι αντίπαλοί της οδήγησε εν πολλοίς στον 4ο τίτλου το Γερμανού.
Και αν το πράγμα δε φάνηκε από την Γερμανία τον Ιούλη, σίγουρα έγινε εμφανές στο Βέλγιο και στην Ιταλία. Εκεί η απόδοση κάθε ομάδας αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα του εκάστοτε αγώνα. Οι αριθμοί δεν αποκαλύπτουν όλη την αλήθεια στις περισσότερες των περιπτώσεων, όμως εδώ οι διαφορές που έχτιζε από τους υπόλοιπους ο Seb ήταν ασύλληπτες. Δεν ξέρω αν αυτό το παιδί έχει κάποια έφεση στα γρήγορα περάσματα, πάντως σε 2 γύρους το ενδεχόμενο του DRS για τον δεύτερο αποτελούσε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Για να μη λέτε ότι πλέκω το εγκώμιο ενός και μόνο οδηγού, πρέπει να δώσω τα συγχαρητήρια μου (όχι ότι θα τα λάβει ποτέ ή θα τον νοιάξουν και καθόλου) στον Fernando Alonso. Ενδεχομένως να μην έκανε και την καλύτερη χρονιά της μέχρι τώρα καριέρας του, σίγουρα όμως με το μονοθέσιο που είχε στα χέρια του μετά το Μάιο έφερε εις πέρας το μοναδικό του στόχο εφόσον έχασε κάθε ελπίδα για πρωτάθλημα: να κατακτήσει τη δεύτερη θέση στους οδηγούς. Θα μου πείτε «σπουδαίο κατόρθωμα» (με περίσσια ειρωνία). Σκεφτείτε όμως ότι είχε να κάνει με μία F138 δεόντως προβληματική στις κατατακτήριες δοκιμές και με ελλιπέστατη αναβάθμιση που δεν έφτασε σε καμία περίπτωση τα επίπεδα των ανταγωνιστών. Τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα ο Ισπανός την κέρδισε με όσα έκανε μέχρι την Βαρκελώνη το Μάιο. Από κει και έπειτα, η πορεία ήταν γνησίως φθίνουσα για το μονοθέσιο και ως άμεσο επακόλουθο ήταν η έλλειψη κινήτρου από τον οδηγό. Λογικό ακόμη και για έναν επαγγελματία οδηγό τέτοιου επιπέδου.
Όσον αφορά την πορεία της Mercedes μετά το καλοκαίρι, αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως λίαν ικανοποιητική. Ήδη από την αρχή της χρονιάς ήταν ενθαρρυντικά τα σημάδια και διαφαινόταν η άνοδος της ομάδας, που τελικώς ήρθε. Εν τούτοις, με κόπο πήρε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών την οποία κατοχύρωσε στον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Αν και θα μιλήσουμε σε ένα ξεχωριστό blog για τα wins και fails της χρονιάς που μας άφησε, επιτρέψτε μου να κάνω ένα spoiler (μα τι πλούτο έχει η γλώσσα του internet;) και θα πω απερίφραστα πως η Mercedes είναι σε μία ενδιάμεση κατάσταση: αφ’ενός μεν η Γερμανική εταιρία πάλεψε στο μεσοδιάστημα μεταξύ 2012 και 2013 για να καλύψει το χαμένο έδαφος, αφ’ετέρου το μαύρο πέπλο που σκέπασε αυτή την ομολογουμένως θετική έκπληξη, με τα παράνομα test της ομάδας με την Pirelli, θέτει υπό αμφισβήτηση την καθαρότητα αυτής της ανόδου από ένα σημείο και μετά. Αναλυτικά, όμως, στο επόμενο blog.
Εμείς οι petrolheads (πετρελαιοκέφαλοι νεολληνιστί) προσμένουμε πάντα με λαχτάρα και αγωνία δύο περιόδους του ημερολογιακού έτους: τις αρχές Μάρτη και τα τέλη Αυγούστου. Και τούτο διότι στη μία περίπτωση ξεκινά η σαιζόν και στη δεύτερη ξαναξεκινά η σαιζόν. Μόνο που φέτος (για να πω και την αλήθεια μου) δεν αποζημιώθηκα και τόσο. Περίμενα μάχιμες τις πρωτοκλασάτες ομάδες, όχι έναν μονόλογο της Red Bull. Έχουμε ζήσει ξανά βαρετούς περιπάτους ομάδων και οδηγών στο sport, δε λέω, μα κάποτε υπήρχε και το απρόοπτο. Τα θέματα αξιοπιστίας που υπήρχαν προξενούσαν κάποιες μεταβολές στα βαρετά κατά τα άλλα Σαββατοκύριακα που κυριαρχούσε ο Schumi ή ο Senna ή Prost. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση πως ο Vettel θα έπρεπε να σκάει και κανέναν εναλλάκτη ανά 3 αγώνες για το καλό. Ωστόσο, το γεγονός ότι απλώς βλέπαμε γύρους και «μάχες» από τη 2η θέση και πίσω μου προξένησε μία ελαφρά δυσφορία.
Αν είναι κάτι που μας εξιτάρει στην F1 είναι το άγνωστο στην επόμενη στροφή. Πλέον, χάθηκε και αυτό και χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας καθίζησης στο θέαμα του αθλήματος ήταν το one-act-play των Αυστριακών και του Seb. Σαφώς και δεν είναι ο Γερμανός το πρόβλημα. Ο ίδιος κάνει καλά αυτό για το οποίο μπήκε στο άθλημα και εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι έχει ένα ισχυρό μονοθέσιο την τελευταία τετραετία. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να βρεθεί στη θέση του, όπως βρέθηκε στην αυγή του 21ου αιώνα ο MS και πιο πριν οι Williams.
Πριν γυρίσω στο άκρως φιλοσοφικό και αρχίσω τις αμλετικές απορίες, θα κάνω μία αναφορά στον Mark Webber.
Ο Αυστραλός οδηγός ανακοίνωσε στο Silverstone τον Ιούνιο πως θα αποχωρήσει από την F1 για να μετακομίσει στο WEC με την Porsche. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο του στην Formula 1 το 2001 για λογαριασμό της Minardi, έδειξε απο νωρίς ότι δεν ήταν ακόμη ένας οδηγός της σειράς. Μπορεί να έχει στο ενεργητικό του μόλις 9 νίκες (όλες με την RBR) και να μην πήρε κανένα πρωτάθλημα, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στην προσπάθεια της Red Bull για να ανέλθει στο χώρο ης F1, και ας βρέθηκε ο ίδιος πολλές φορές «υπό» στις σχέσεις του με τους team mates του, και σίγουρα δεν φοβάται να μιλήσει. Είναι κλασσική περίπτωση «you just can’t hate this guy» και σίγουρα θα λείψει από τα paddocks.
Κάπου εδώ κλείνω μία κάπως ιδιόρρυθμη ανασκόπηση, με σχολιασμό, με ελαφρύ χιούμορ, με πικρία γιατί δεν μου άφησε ευχάριστη γεύση το 2013. Ας είναι το 2014 ένα καλύτερο έτος για το άθλημα που αγαπάμε. Ακόμη και αν πρέπει να ανεχτούμε πολλά ακόμα.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
