Δεύτερη εβδομάδα χωρίς F1 και ήδη το σύνδρομο στέρησης έχει αρχίσει να μου χτυπά την πόρτα. Κάπου μεταξύ υποχρεώσεων και βαθιάς περισυλλογής κατέληξα να σκέφτομαι τη Ferrari και ότι σε αυτούς τους τέσσερεις πρώτους αγώνες ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις. Ο κινητήρας είναι στο επίπεδο αυτού της Mercedes, η SF15-T είναι πολύ κοντά στην W06 και οι δυο οδηγοί της Scuderia είναι αφοσιωμένοι σε ένα και μοναδικό στόχο: να επαναφέρουν την ομάδα του Maranello στην κορυφή (και να τρελάνουν τους tifosi). Μέσα από τις σαρωτικές αλλαγές που έγιναν την περασμένη χρονιά στο εσωτερικό της ιταλικής ομάδας είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι ήταν αυτό που έκανε τη μεγαλύτερη διαφορά. Ή μήπως όχι;
Για ‘μένα η μεγάλη διαφορά έχει ονοματεπώνυμο και αυτό είναι Maurizio Arrivabene. Ένας τρελός ιταλός που γεννήθηκε πριν από 58 χρόνια στην πόλη Brescia της Ιταλίας. Ο άνθρωπος αυτός ανέλαβε τον Νοέμβριο του 2014 από τον προκάτοχό του Marco Mattiacci μια Ferrari η οποία δεν είχε πάρει νίκη μέσα στη σεζόν μετά από 11 χρόνια και η απόδοσή της δεν θύμιζε σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν της. Ο Arrivabene λοιπόν ανέλαβε λοιπόν το δύσκολο έργο να επαναφέρει την ομάδα στο σωστό δρόμο (για αρχή) και στα πρωταθλήματα. Και ω του θαύματος η Ferrari αναγεννιέται από τις στάχτες της. Είναι σαφές ότι δεν είναι «ο από μηχανής Θεός», ούτε πως τα έκανε όλα εκείνος. Αλλά η συνεισφορά του είναι καθοριστική. Μέσα στο χειμώνα αποφάσισε να αλλάξει τη σχεδίαση του μονοθεσίου για να ταιριάζει στον τρόπο οδήγησης του Kimi Raikkonen, ζητώντας από τους σχεδιαστές να κάνουν δουλειά έξι μηνών σε διάστημα μόλις τριών(και όπως αποδεικνύεται ήταν μια σωστή απόφαση). Στηρίζει τους οδηγούς του με κάθε πιθανό τρόπο. Δημόσια έχει υπερασπιστεί τόσο τον Raikkonen όσο και τον Vettel, στις στιγμές που εκείνοι έκαναν λάθη, παρέχοντάς τους ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης για να αποδώσουν τα μέγιστα. Ταυτόχρονα οι σχέσεις του με τους οδηγούς είναι εξαιρετικές, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τις δηλώσεις και των τριών. Έχει ζητήσει εξηγήσεις από τους μηχανικούς της ομάδας σε λάθη που έκαναν στα pit-stops των οδηγών, άμεσα, την ώρα του αγώνα, κάτι που δεν θυμάμαι να έχει γίνει ξανά τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν από κανένα αγωνιστικό διευθυντή.
Είναι ο άνθρωπος που χρειαζόταν η Scuderia για τη θέση του αγωνιστικού διευθυντή. Έχει την απαιτούμενη πυγμή (και εμπειρία από τις προηγούμενες διευθυντικές του θέσεις) για να διοικήσει μια ομάδα ατόμων, ενώ την ίδια στιγμή είναι εκεί για να τους στηρίζει και να τους ωθεί να βελτιώνονται, ενωμένοι, για την πρόοδο της ομάδας. Έχοντας από το 2010 θέση στο συμβούλιο της F1 εκπροσωπώντας συνολικά τους χορηγούς του αθλήματος, (ενδεχομένως) έχει την ικανότητα να βοηθήσει το ίδιο το σπορ να βρει ξανά το δρόμο του. Αλλά το πιο σημαντικό είναι το πάθος που δείχνει για την Ferrari. Ο ενθουσιασμός του σε κάθε προσπέρασμα των οδηγών του, η χαρά του για κάθε καλό αποτέλεσμα, η συγκίνησή του με τη νίκη του Sebastian Vettel στη Μαλαισία δείχνουν πως το «αλάνι» από τη Brescia είναι το ιδανικό άτομο για διευθυντής της πιο επιτυχημένης ομάδας της Formula 1.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
