του Κώστα Ταταράκη
Η απορία αυτή γεννήθηκε στο μυαλό μου όταν ήμουν 6-7 χρονών. Από μικρός έβλεπα μαζί με τον πατέρα μου Formula 1.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την κόντρα τότε της εποχής Hakkinen – Schumacher, και σε ένα από τα βάθρα που έπαιζε ο Γερμανικός εθνικός ύμνος ρώτησα τον πατέρα μου γιατί δεν τρέχει κανείς Έλληνας. Δεν είχε να μου δώσει καμία απάντηση. Και τι να μου πει άλλωστε; Τι να μου εξηγήσει; Ο μόνος Έλληνας σε σημαντικό πόστο ήταν –μέχρι τότε- ο Νικόλας Τομπάζης, στο πόσο τους αεροδυναμιστή για την Ferrari.
Η ουσία όμως είναι άλλη. Το γιατί. Πλέον μπορώ να απαντήσω μόνος μου στην ερώτηση. Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι η παιδεία. Ζούμε στη χώρα που αμφισβητεί την ανθρώπινη ιδιοφυΐα και προσπάθεια με απέραντη ευκολία. Αν ρωτήσεις, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που παρακολουθεί ποδόσφαιρο για το τι πιστεύει ειλικρινά για την F1, θα σου απαντήσει με χυδαία απλουστευτικό τρόπο: «Έλα μωρέ, 20 αυτοκίνητα που κάνουν γύρω γύρω· είναι αθλητισμός αυτό;». Παρόλα αυτά, δεν μπορείς να του αλλάξει γνώμη. Αν δεν οδηγήσεις kart ή αν δεν έρθει έστω σε επαφή με το αντικείμενο, δεν μπορείς να κατανοήσεις τι σημαίνει πραγματικά ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, τι αξίες έχει. Σίγουρα, μπορείς να καταλάβεις τι εστί motorsport και χωρίς… αυτοψία, αλλά είναι μία καλή ευκαιρία για τον καθένα μας να έρθει σε επαφή με αυτόν τον διαφορετικό κόσμο -έστω- μέσω των kart.
Σημαντικός είναι και ο παράγοντας της παιδείας. Προσωπικά, δεν έμαθα τίποτα για την κυκλοφοριακή αγωγή και τον Κ.Ο.Κ. στο σχολείο. Το μόνο που μάθαμε ήταν για τον «Σταμάτη» και τον «Γρηγόρη». Τα υπόλοιπα τα έμαθα ως συνεπιβάτης σε κάποιο αυτοκίνητο (συνήθως των γονιών μου) και οφείλω να παραδεχτώ πως δεν ήταν πάντα σωστοί. Αλήθεια, πόσοι από σας γνωρίζουν τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής στην περιοχή σας; Σχεδόν σε όλους τους μεγάλους δήμους υπάρχει ένα πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής. Το παράδοξο είναι πως ούτε τα παιδιά δεν παίζουν με τους «κανόνες» σε αυτά τα πάρκα. Μεγαλώνοντας, στα 19, διάβασα τα σήματα του Κ.Ο.Κ. για το δίπλωμά μου και κάπου εκεί τελειώνει η διαπαιδαγώγηση του Έλληνα οδηγού για τον δρόμο και την ασφάλεια.
Πώς επηρεάζει όμως αυτό την σχέση του με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό; Η απάντηση είναι στα πρότυπα του καθενός. Όταν η αγάπη για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό δεν έχει οδό διαφυγής προς την τοπική πίστα, σε συνδυασμό με την άγνοια κινδύνου και την ορμή της ηλικίας μετατρέπεται σε αγώνα στον δρόμο κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, χωρίς μέτρα ασφαλείας και έλεγχο. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει καθοδήγηση και ενημέρωση σε αυτόν που αγαπάει τον μηχανοκίνητο αθλητισμό έτσι ώστε να του δοθούν τα κατάλληλα εφόδια για να ευχαριστηθεί πραγματικά έναν αγώνα στην πίστα αρχικά σαν θεατής και γιατί όχι και σαν συμμετέχοντας.
Ακόμα, πολλοί γονείς φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους σε μία σχολή καρτ ή mini motocross, γιατί έχουν τη λανθασμένη εντύπωση πως τους μαθαίνουν να τρέχουν και να οδηγούν έτσι και στον δρόμο. Στην πραγματικότητα, όμως, μαθαίνουν πως πρέπει να οδηγούν γρήγορα και στο όριο μόνο εντός πίστας, καθώς ο δρόμος αποτελεί κάτι το τελείως διαφορετικό.
Η F1 είναι ένα άθλημα που έχει να κάνει με την εξειδίκευση, την ειδίκευση και την ακρίβεια. Όταν μέσο του διαπαιδαγωγικού συστήματος ή της οικογένειας το παιδί δεν μαθαίνει τις αρχές αυτού του σπορ, τις χαρές και τις λύπες που του επιφυλάσσει, πώς να αρχίσει να ασχολείται με αυτό;
Βέβαια, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πίστες, ενώ κι η φύση του αθλήματος που είναι πολυέξοδο σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση δεν βοηθάει. Παρόλα αυτά, αν υπήρχε διαφορετική νοοτροπία, αυτά τα προβλήματα θα είχαν λυθεί. Όσο δεν υπάρχει ενημέρωση, παιδεία και διάθεση για κάτι διαφορετικό δεν θα δούμε Έλληνα οδηγό στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ακόμα και ο ίδιος να το θέλει. Γιατί θα βρεθούν όλοι οι άλλοι απέναντί του.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
