Το 2016 ήταν μια σπουδαία χρονιά για το MotoGP. Ήταν απρόβλεπτη, είχε εκπλήξεις, δράματα, δυνατές μάχες, πολλούς και διαφορετικούς νικητές. Με λίγα λόγια, ήταν μια (πολύ) γεμάτη χρονιά.
Ο αναβάτης που αναμφίβολα ξεχώρισε περισσότερο από όλους την φετινή χρονιά, δεν είναι άλλος από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, Marc Marquez. Ο αναβάτης της Repsol Honda ήταν ο καλύτερος -συνολικά- αναβάτης μέσα στην πίστα, χωρίς όμως να είναι και ο ταχύτερος.
Ξεκίνησε τη χρονιά γνωρίζοντας ότι η μοτοσυκλέτα του υστερεί σε σχέση με των κύριων ανταγωνιστών του (Lorenzo, Rossi), όμως είχε ξεκάθαρο στόχο: ήθελε πάση θυσία να είναι ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Και τα κατάφερε, χάρη κυρίως στο ότι κατάφερε να τιθασεύσει τον ίδιο του τον εαυτό, χωρίς να «πετάει» αγώνες στα σκουπίδια όπως για παράδειγμα το 2015.
Ώσπου η Honda να λύσει τα προβλήματα που ταλάνιζαν την RC213V, ο 23χρονος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διατηρεί την πρωτοπορία στην κατάταξη, τερματίζοντας κυρίως στο βάθρο. Εκμεταλλευόμενος τα λάθη των υπολοίπων, κατάφερνε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν να κερδίζει και αγώνες, ερχόμενος κάθε φορά πιο κοντά στο στόχο του.
Έχοντας κερδίσει τρεις αγώνες στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος (Η.Π.Α, Αργεντινή, Γερμανία), με 8 βάθρα σε 9 αγώνες, ο Marquez είχε θέσει γερά θεμέλια που θα τον οδηγούσαν τελικά στην κατάκτηση του τρίτιου Παγκόσμιου Τίτλου στη μεγάλη κατηγορία. Η Honda βελτιώθηκε στο δεύτερο μισό, με τον αναβάτη από την Cervera όμως να μην έχει το ίδιο καλά αποτελέσματα, αφού πρωταρχικός στόχος ήταν η «ελαχιστοποίηση των απωλειών» σε κάθε αγώνα από τους διώκτες του.
Όταν χρειάστηκε να επιτεθεί το έκανε, αρχής γενομένης από την εντός έδρας νίκη του στην Αραγονία, ενώ τρεις εβδομάδες αργότερα, τελείωσε την υπόθεση «τίτλος» μέσα στην πίστα του… εργοδότη του, τη στιγμή που οι Lorenzo – Rossi «γκρέμιζαν» τις ελπίδες τους για το πρωτάθλημα.
Ωστόσο, στη συνέχεια, και αφού ο τίτλος είχε ήδη καταλήξει στα χέρια του, ο Marquez έκανε λάθη στα δύο από τα τρία εναπομείναντα GP, επαναφέροντας στο προσκήνιο τον παλιό, «κακό» εαυτό του. Στη Βαλένθια όμως ήταν και πάλι πολύ δυνατός, ενώ την νέα χρονιά θα είναι και πάλι ο αναβάτης που όλοι θα θέλουν να κερδίσουν.
Ένας ακόμη Ισπανός που ξεχώρισε φέτος, είναι το – κατά πολλούς – «next big thing» του MotoGP, Maverick Vinales. Είναι νέος, πολύ γρήγορος και το 2016 έδωσε στην Suzuki αποτελέσματα που έως τώρα μόνο ονειρεύονταν οι Ιάπωνες. Φυσικά, και για να μην αδικούμε την προσπάθεια της ομάδας της Suzuki, η μοτοσυκλέτα του 21χρονου για φέτος ήταν πολύ κοντά σε αυτές του ανταγωνισμού.
Πάντως ο Ισπανός φέτος, τα έκανε όλα. Πήρε το πρώτο του βάθρο στην κατηγορία στο GP του Le Mans τον περασμένο Μάϊο, κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο Silverstone επτά αγώνες μετά, ενώ μέχρι να κλείσει η χρονιά κατέκτησε ακόμη δύο βάθρα, σε Ιαπωνία και Αυστραλία. Τελικός απολογισμός, μια πολύ δυνατή 4η θέση στο πρωτάθλημα. Τι άλλο θα μπορούσαν να ζητούσαν στη Suzuki από αυτόν; Μα φυσικά να μείνει…
Το έκαναν στην ομάδα του Hamamatsu, ο Vinales όμως είδε την πόρτα ορθάνοιχτη στη Yamaha και προτίμησε την Μ1 αντί της GSX-RR. Θέλει να γράψει ιστορία και από ότι φαίνεται, έχει όλα τα φόντα να το κάνει. Έτσι, έχοντας ήδη ενθουσιάσει τους πάντες στο τεστ της Βαλένθια, φέτος αναμένεται ακόμη καλύτερος… Πού θα φτάσει; Ο χρόνος θα δείξει.
Cal Cruthclow
Συνέχεια με τον Cal Crutchlow, με τον Βρετανό να είναι καταστροφικός στις αρχές του φετινού πρωταθλήματος και να «απογειώνεται» μετά το πρώτο μισό. Ο αναβάτης του Cechinello στους πρώτους οκτώ αγώνες μετρούσε τέσσερις εγκαταλέιψεις, ενώ ο καλύτερός του τερματισμός ήταν η 6η θέση που πέτυχε στην Καταλωνία (6ος). Φυσικά και η βαθμολογική του συγκομιδή ήταν πολύ μικρή, έχοντας συλλέξει ως τότε μόλις 20 βαθμούς.
Παρόλα αυτά, ο 31χρονος, στον 9ο αγώνα της χρονιάς στη Γερμανία τερμάτισε 2ος, διπλασιάζοντας τους βαθμούς του στο βαθμολογικό πίνακα. Η συνέχεια ήταν ανάλογη, με τον Βρετανό να κατακτά την πρώτη νίκη της καριέρας του δύο GP μετά, στη βροχερή Τσεχία. Συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό κατακτώντας την pole position στο εντός έδρας GP του στο Silverstone, τερματίζοντας τον αγώνα στην 2η θέση πίσω από τον Vinales.
Από εκεί και έπειτα ο Crutchlow συνέχισε να εμφανίζεται δυνατός, τερματίζοντας κοντά ή και μέσα στους πρώτους πέντε κάθε αγώνα. Με τους περισσότερους να αναφέρουν ότι η νίκη του στην Τσεχία ήταν μια «φωτοβολίδα» λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν, ο αναβάτης της LCR φρόντισε να τους διαψεύσει κερδίζοντας και στο στεγνό GP Αυστραλίας. Η αυτοπεποίθηση είναι ένα αίσθημα που διακατέχει τον Βρετανό και μετά από αυτές τις εμφανίσεις του, είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της.
Έτσι, ο Βρετανός, υπερβάλοντας εαυτόν, είχε εγκαταλείψεις στους δύο τελευταίους αγώνες, που όμως δεν τον εμπόδισαν από το να «σκαρφαλώσει» στην 7η θέση της τελικής κατάταξης με 141 βαθμούς. Μια θέση που σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερη, αν ο Crutchlow είχε ξεκινήσει τη χρονιά με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο την τελείωσε.
Πολύ καλή χρονιά διένυσε και ο Hector Barbera. Ένας ακόμη Ισπανός όπως οι Marquez – Vinales που τα πήγαν πολύ καλά φέτος, άλλης όμως γενιάς και φυσικά, άλλων στόχων. Ο αναβάτης της Avintia Ducati, έχοντας φτάσει αισίως τα 30, φέτος έκανε την καλύτερή του χρονιά, μετά από έξι χρόνια παρουσίας στο MotoGP.
Τερμάτισε 10ος στην τελική κατάταξη, ενώ ήταν στην 7η θέση ως το τέλος του πρώτου μισού του πρωταθλήματος. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, ο Barbera ήταν πολύ καλός στο πρώτο μισό της χρονιάς, ενώ στο υπόλοιπο είχε μόνο κάποιες (πολύ) καλές εμφανίσεις σε Τσεχία (5ος) και Μαλαισία (4ος). Το highlight του Ισπανού – αν και δεν την εκμεταλλέυτηκε – ήταν η ευκαιρία που του έδωσε η Ducati, όταν του ζήτησε να αντικαταστήσει τον τραυματία Iannone στο Motegi και το Phillip Island.
Μια ακόμη Ισπανική συμμετοχή που ξεχώρισε φέτος, είναι ο Alvaro Bautista. Ο -πρωην πια- αναβάτης της Aprilia, εκτός του ότι κατάφερε να βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό την RS-GP, ήταν σε θέση να τερματίσει και στην 12η θέση της βαθμολογίας με 82 βαθμούς. Καμία σχέση δηλαδή με την περσινή χρονιά, όπου αν και δεν ήταν πολύ πιο πίσω σαν θέση (16ος), είχε συλλέξει λιγότερους από τους μισούς βαθμούς (31β).
Ο Bautista ήταν εξαιρετικά σταθερός, συλλέγοντας συνεχώς δεδομένα για την Ιταλική ομάδα. Δεν πήρε βαθμούς μόνο σε δύο αγώνες, ενώ στους υπόλοιπους κατάφερε να βρεθεί έντεκα(!) φορές μέσα στην πρώτη δεκάδα, ένα νούμερο αδιανόητο για την περσινή Aprilia. Ο Aspar είδε τις δυνατότητες του και αποφάσισε να τον εντάξει στην ομάδα του για το 2017, δίνοντας στον Alvaro μια μοτοσυκλέτα με την οποία -θεωρητικά- θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να λάμψει.
Πίσω από τον Bautista στο βαθμολογικό πίνακα και ίσως η μεγαλύτερη θετική έκπληξη για φέτος είναι ο Eugene Laverty. Ο Ιρλανδός κατάφερε να πλασσαριστεί στην 13η θέση του πρωταθλήματος, τη στιγμή που πέρυσι ήταν μόλις 22ος! Όσο για τη βαθμολογική του συγκομιδή; O Laverty φέτος κατέκτησε όσους βαθμούς και πέρυσι, πολλαπλασιασμένους επί 8,5! (9 το 2015, 77 το 2016).
Το highlight του Ιρλανδο΄θ ήταν η 4η θέση του στο GP Αργεντινής, ενώ κατάφερε να πλασσαριστεί στην 6η στο GP της Τσεχίας. Ο Laverty, γνωρίζοντας τις αδυναμίες των δορυφορικών μοτοσυκλετών έναντι των εργοστασιακών, προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί αγώνες σε βρόχινες ή ενδιάμεσες συνθήκες.
Πάντως, στο δεύτερο μισό της χρονιάς, ο Ιρλανδός φαινόταν να έχει χάσει το κίνητρό του, μιας και είχε ήδη πάρει την απόφαση να μετακομίσει στο WSBK. Είναι κρίμα που το MotoGP τον έχασε, καθώς, αν και δεν πρωταγωνιστούσε, ήταν ένας αναβάτης που έδινε όμορφες μάχες και σίγουρα μπορούσε να σταθεί ανάμεσα στους υπόλοιπους αναβάτες της μεγάλης κατηγορίας.
Ο λόγος της αποχώρησής του από το πρωτάθλημα ήταν ότι καμία ομάδα δεν του διέθετε μοτοσυκλέτα του 2017, τη στιγμή που ο ίδιος – δικαιωματικά – έδειχνε σε όλους ότι την άξιζε. Όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά θα έμενε «μόνο με ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα».
Ολοκληρώνοντας αυτό το πρώτο μέρος της ανασκόπησής μας, έρχονται στο νου μας διάφορες εικόνες από το φετινό, πραγματικά μαγικό πρωτάθλημα. Επειδή όμως η αγωνιστική περίοδος αργεί ακόμη να ξεκινήσει, θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος με τους αναβάτες που δεν τα πήγαν όσο καλά περιμέναμε.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
