Ο Kimi Raikkonen ετοιμάζεται για το τελευταίο του Grand Prix με τη Ferrari – κι είναι ακόμα ο τελευταίος της μεγάλος οδηγός.
Μισώ τα κείμενα σε α’ πρόσωπο. Αντιεπαγγελματικά, αντιδεοντολογικά, και πολύ προσωπικά.
Άλλα, διάολε, δε φεύγει κάθε μέρα ο τελευταίος πρωταθλητής της πιο ιστορικής ομάδας του grid από αυτήν.
Είμαι μέλος της γενιάς που είδε τον Alonso και τον Raikkonen να μεγαλουργούν, και μετά τον Hamilton και Vettel. Λίγο Schumacher στα δύο τελευταία πρωταθλήματα προλάβαμε, αλλά ως εκεί.
Η αποχώρησή του ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που τότε, 10 χρονών παιδί, θα μπορούσα να διαχειριστώ. Με πείραζε που ο άνθρωπος που με έβαλε στην F1, με έκανε μαζί με άλλους 19 οδηγούς να στηθώ στην τηλεόραση, θα έφευγε οριστικά.
Τώρα, ένας ακόμα πρωταθλητής, ο τελευταίος της Ferrari, αποχωρεί από αυτήν, αλλά όχι από το σπορ. Κι όμως, ούτε αυτό μπορώ να το διαχειριστώ.
Για αρκετούς εκεί έξω, ο Kimi Raikkonen είναι «τεμπέλης», «βαριέται εύκολα», «δε δίνει σημασία». Στην πραγματικότητα, όποιος έχει συνεργαστεί στενά μαζί του, μιλά για έναν άνθρωπο με ενέργεια, θέληση για δουλειά, πείσμα και εξαιρετικό feedback από το μονοθέσιο. Θα μου επιτρέψετε να πιστέψω αυτούς που τον έχουν ζήσει.
Κι ακόμα έτσι είναι. Στην ανάκαμψη της Ferrari από το 2017 και μετά, ο Kimi έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο – ίσως σπουδαιότερο κι από εκείνον του Vettel. Πέραν της προϊστορίας του με τη Scuderia, o Φινλανδός έζησε το κάκιστο 2014 από πρώτο χέρι, μαζί με τον Fernando Alonso, και συνεισέφερε στην επιστροφή των Ιταλών (κοντά) στην κορυφή.
Παραμένει ο σπουδαιότερος οδηγός της Ferrari μετά τον ‘Schumi’, κι ας πέρασε ο Alonso, κι ας τρέχει ακόμα ο Vettel.
Το πρωτάθλημα του 2007 ήταν μία δικαίωση για τον ίδιο, για την καριέρα του, στην οποία μέχρι τότε είχε σταθεί εξαιρετικά άτυχος. Πολλοί λένε πως η δικαιοσύνη λείπει από την F1, αλλά αυτό που λησμονούν είναι πως, στον αθλητισμό, αυτή δεν είναι άμεση – χρειάζεται χρόνο για να πάρεις αυτά που αξίζεις, αν τα έχεις στερηθεί εξ αρχής. Κι αποδόθηκε δικαιοσύνη στην περίπτωση του ‘Iceman’.
Κι ακόμα κι αν το 2008 ήταν καταστροφικό για τα δεδομένα του (που δεν ήταν), το 2009 είναι ίσως καλύτερη χρονιά του, αναλογικά με το μονοθέσιο που είχε στη διάθεσή του.
Το 2014 ήταν επίσης μία κακή χρονιά για τον ίδιο, αλλά από το 2015, είναι κάθε χρόνο και καλύτερος. Είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίον η Ferrari έμεινε στη μάχη του πρωταθλήματος των κατασκευαστών φέτος.
Χάρηκα απίστευτα όταν ο Massa έφυγε -επιτέλους- από τη Ferrari το 2013, με καθυστέρηση τριών ετών. Ένιωσα άσχημα όταν έφυγε ο Button από την F1 οριστικά, στο τέλος του 2016. Δεν με αγγίζει καν η αποχώρηση του Alonso φέτος.
Ότι ο μεγαλύτερος οδηγός της Ferrari στη μετά-Schumacher εποχή θα είναι εκτός αυτής, είναι πλήγμα για το σπορ και για τους Ιταλούς.
Ένας συνδυασμός ομάδας-οδηγού που δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ονομάζουμε ‘iconic’, αλλά παραμένει ο πλέον πετυχημένος από το 2007 και μετά.
Τουλάχιστον, τη θέση του παίρνει ένας εξαιρετικά ταλαντούχος οδηγός. Ο Charles Leclerc μοιάζει άξιος αντικαταστάτης του ανθρώπου που είναι η Ferrari, χωρίς να του αναγνωρίζει κανείς.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
