Μετά την επιτυχημένη σεζόν του 1998 στην οποία η McLaren κέρδισε και τους 2 τίτλους, οδηγών και κατασκευαστών, η ομάδα είχε μια ισχυρή βάση για το επόμενο έτος. Η McLaren MP4/13 ήταν ένα εξαιρετικό μονοθέσιο παρά τα ορισμένα προβλήματα αξιοπιστίας, αλλά οι σχεδιαστές Neil Oatley και Adrian Newey αποφάσισαν να αναθεωρήσουν εντελώς για το μονοθέσιο για την σεζόν του 1999. Η MP4/14 έμοιαζε με τον προκάτοχό της, αλλά ο επικεφαλής της McLaren Ron Dennis έκανε λόγο πως μόνο το 10% των παλαιών εξαρτημάτων από το παλιό μονοθέσιο χρησιμοποιήθηκαν στην MP4/14!
H McLaren MP4/14 χωρίς αμφιβολία ήταν το ταχύτερο αυτοκίνητο την σεζόν του 1999, αλλά και πάλι η αξιοπιστία ήταν το πρόβλημα. Σε αντίθεση με το 1998, πολλές αποχωρήσεις, λόγω μηχανικών προβλημάτων ή σφαλμάτων των οδηγών, αποδείχθηκαν δαπανηρές στη μάχη του πρωταθλήματος κατασκευαστών, οπότε η Ferrari πήρε το στέμμα από την ομάδα που εδρεύει στο Woking.
Για το 1999, οι κανονισμοί τροποποιήθηκαν στο βαθμό που όλες οι ομάδες έπρεπε να ξεκινήσουν σχεδόν από λευκό χαρτί. Με στόχο να μειωθούν οι συνεχώς αυξανόμενες ταχύτητες στις στροφές, το μέγιστο πλάτος του μονοθεσίου μειώθηκε κατά 200mm στα 1.800mm. Ο Newey συνεργάστηκε με τον επικεφαλή σχεδίασης Neil Oatley και χρειάστηκαν περισσότερες απο 12.000 ανθρωποώρες για να εξασφαλιστεί η εφαρμογή των νέων κανονισμών.
Η αεροδυναμική σχεδίαση του μονοθεσίου ήταν εκεί όπου ο Newey υπερείχε και επανασχεδίασε εντελώς το νέο σασί. Η πιο προφανής αλλαγή ήταν η μπροστινή ανάρτηση της νέας MP4/14, η οποία περιλάμβανε ελατήρια στρέψης που ενεργοποιούνταν με έναν διαμήκη τοποθετημένο άξονα. Αυτό με τη σειρά του επέτρεψε τον σχεδιασμό πιο στενού μπροστινού μέρους του monocoque. Ο Newey δούλεψε και στο γενικό σχεδιασμό του μονοθεσίου δημιουργώντας ένα από τα πιο συμπαγή αυτοκίνητα στο grid.
Ο προμηθευτής κινητήρων Mercedes-Benz δεν λυπήθηκε τα χρήματα της εξέλιξης και προσέφερε στην McLaren την τέταρτη γενιά του κινητήρα τους, την «FO110H». Σε σύγκριση με την εξέλιξη «Ε» που εισήχθη στις αρχές του 1997, η τελευταία προδιαγραφή «H» ήταν σχεδόν 20 κιλά πιο ελαφριά, 72 μοιρών, V10 σχεδιασμού με 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο οι οποίες ενεργοποιούταν με ρευματοδότες και πνευματικά ελατήρια. Ο κινητήρας ζύγιζε μόλις 107 κιλά και παρήγαγε το εντυπωσιακό νούμερο των 760 ίππων (και κάτι) σε περίπου 16.000 σ.α.λ. Η ισχύς μεταφερόταν στους πίσω τροχούς μέσω του 7τάχυτου κιβωτίου ταχυτήτων της McLaren. Το συνολικό βάρος του μονοθεσίου, συμπεριλαμβανομένου και του οδηγού ανερχόταν στα 600 κιλά!
Ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος ήταν στην Αυστραλία και αναμφισβήτητα, οι δύο MP4/14 των Mika Häkkinen και David Coulthard ξεκίνησαν 1-2 μπροστά από την Ferrari του Michael Schumacher. Τα δυο μονοθέσια της McLaren ήταν στην πρώτη και δεύτερη θέση αλλά κατά την διάρκεια του αγώνα εγκατέλειψαν, ο Coulthard όταν το κιβώτιο ταχυτήτων του αποφάσισε να σπάσει και ο Häkkinen με πρόβλημα στα ηλεκτρικά. Αυτό επέτρεψε στον Eddie Irvine πάρει την πρώτη του νίκη μπροστά από τον Heinz-Harald Frentzen της Jordan και τον Ralf Schumacher της Williams.
Στον επόμενο αγώνα, ο οποίος έγινε στην Βραζιλία, οι Häkkinen και Coulthard κατετάγησαν στην 1η και 2η θέση στα δοκιμαστικά ενώ ο Schumacher έμεινε εκτός από την Stewart του τοπικού ήρωα Rubens Barrichello. Ο Coulthard στην εκκίνηση δεν ξεκίνησε και έπρεπε να επιστρέψει στα pit από τα οποία βγήκε 3 γύρους μετά την εκκίνηση. Ο Häkkinen φαινόταν κυρίαρχος, αλλά ένα πρόβλημα με το κιβώτιο ταχυτήτων (κόλλησε η 3η ταχύτητα) τον ταλαιπώρησε και έδωσε την ευκαιρία στους Barrichello και Schumacher να τον περάσουν. Ο Barrichello βρισκόταν σε στρατηγική 2 pitstop, αφήνοντας τον Schumacher να οδηγεί την αγώνα ο οποίος όμως κατά την διάρκεια του δικού του pitstop έχασε την πρώτη θέση από τον Häkkinen. Ο Häkkinen κέρδισε των αγώνα, μπροστά από τον Schumacher, και ο Frentzen πήρε την τρίτη θέση μετά το σπάσιμο του κινητήρα του Barrichello.
Ο πρώτος ευρωπαϊκός αγώνας της σεζόν ήταν στο Σαν Μαρίνο, και παρόλο που οι «tifosi» ήταν εκστασιασμένοι για την ομάδα της Ferrari, η ομάδα της McLaren έκανε το 1-2 για τρίτο συνεχόμενο αγώνα και οι Ferraris του Schumacher και του Irvine περιορίστηκαν στη δεύτερη σειρά. Ο Häkkinen, ο οποίος ήταν σε τακτική 2 pitstop, αγωνίστηκε μακριά από τον ανταγωνισμό με διαφορά αλλά στον 18ο γύρο έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και τράκαρε. Αυτό άφησε τους Coulthard και Schumacher να μάχονται, με τον Γερμανό να περνάει τον Βρετανό στα pitstop και να παίρνει πρώτη θέση. Ο Coulthard πέρασε στην δεύτερη θέση ο Barrichello κατέλαβε την τρίτη θέση ύστερα από το σπάσιμο του κινητήρα του Irvine.
Ο Häkkinen πήρε την pole πάλι στο Μονακό, αλλά ο Schumacher κατετάγει δεύτερος μπροστά από τον Coulthard. Κατά την διάρκεια της εκκίνησης ο Schumacher χτύπησε τον Häkkinen πλησιάζοντας την πρώτη στροφή και στη συνέχεια τραβήχτηκε. Ο Häkkinen έχασε ακόμα περισσότερο χρόνο όταν από λάθος του ακολούθησε έναν δρόμο διαφυγής στη Mirabeau και έχασε θέσεις από τους Irvine και Coulthard. Ο Coulthard αποσύρθηκε από την τρίτη θέση με μηχανική βλάβη. Ο Schumacher κέρδισε μισό λεπτό, με τον Irvine να κάνει το 1-2 και με τον Häkkinen να περιορίζεται στην 3η θεση.
Με το ένα τέταρτο της σεζόν να έχει περάσει, ο Schumacher προηγείτο στο πρωτάθλημα με 26 βαθμούς και ο team mate του Irvine ήταν δεύτερος με 18. Ο Häkkinen ήταν τρίτος με 14, 12 βαθμούς πίσω από τον Schumacher, και μόνο έναν βαθμό μπροστά από τον τέταρτο Frentzen. Ο Ralf Schumacher και ο Giancarlo Fisichella είχαν 7 βαθμούς ο καθένας. Στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, η Ferrari ήταν μπροστά με 44 πόντους έχοντας μεγάλο προβάδισμα έναντι της McLaren η οποία είχε 20 και της Jordan με 16.
Ο επόμενος αγώνας ήταν στην Ισπανία και ο Häkkinen πήρε την pole ως συνήθως, με τον Irvine να είναι εξαιρετικός δεύτερος μπροστά από τον Coulthard. Ο Häkkinen ξεκίνησε πάρα πολύ καλά αλλά ο Irvine άργησε στην εκκίνηση και έτσι ο Σκώτος πέρασε δεύτερος. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και το γεγονός πως και οι δύο Ferrari προσπεράστηκαν από την BAR του Jacques Villeneuve! Οι McLaren εξαφανίστηκαν σε μεγάλη απόσταση και ο Häkkinen πήρε την νίκη, με τον Coulthard να περνάει 2ος και κάνοντας ακόμα ένα 1-2, ο Schumacher προσπέρασε στα pitstop τον Villeneuve και πήρε την 3η θέση!
Ήταν στον Καναδικό όπου ο Hakkinen δεν πήρε την pole ενώ πίεσε όσο μπορούσε, ο Φινλανδός υποχώρησε και προκρίθηκε 2ος πίσω από τον Schumacher, με τον Irvine να κλείνει την πρώτη τριάδα. Οι Schumacher και Häkkinen διατήρησαν τις θέσεις τους κατά την διάρκεια του αγώνα έως που ο Γερμανός έπεσε πάνω στον περίφημο «Τοίχο των Πρωταθλητών» στην τελευταία στροφή, καταστρέφοντας έτσι την Ferrari του. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι Irvine και Coulthard συγκρούστηκαν γλιστρώντας εκτός πίστας. Συμπεριλαμβανομένου και μιας ποινής stop and go έδωσε την ευκαιρία στον Heinz-Harald Frentzen να περάσει στην δεύτερη, μόνο για να εγκαταλείψει ύστερα από σοβαρό ατύχημα 4 γύρους από το τέλος. Η αιτία ήταν η αστοχία και κατάρρευση του συστήματος πέδησης. Αυτό ανάγκασε το αυτοκίνητο ασφαλείας να βγει στην πίστα μέχρι το τέλος του αγώνα, καθιστώντας τον, τον πρώτο αγώνα να τελειώσει υπο καθεστώς αυτοκινήτου ασφαλείας, με τον Häkkinen να κερδίζει από έναν έκπληκτο Giancarlo Fisichella!
Τα προκριματικά για τον επόμενο αγώνα στη Γαλλία διακόπηκαν λόγω βροχής και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Rubens Barrichello να πάρει την Pole μπροστά από τhν Sauber του Jean Alesi και την Prost του Olivier Panis. Ο Coulthard ήταν 4ος, ο Schumacher 6ος και ο Häkkinen στην 14η θέση. Ο αγώνας δεν ήταν στεγνός και σχεδόν για όλη του την διάρκεια διεξήχθη σε υγρές συνθήκες. Ο Barrichello οδήγησε τους πρώτους γύρους, όμως ο Coulthard τον πέρασε αλλά αποσύρθηκε λόγω προβλήματος στο κιβώτιο ταχυτήτων. Ο Häkkinen γρήγορα πέρασε στην δεύτερη θέση αλλά έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και σπίναρε με αποτέλεσμα να χάσει ότι είχε δημιουργήσει στους προηγούμενους γύρους. Ο Schumacher ήταν δεύτερος και σύντομα πέρασε τον Barrichello για να πάρει το προβάδισμα αλλά ένα ηλεκτρικό πρόβλημα του κόστισε πολύ χρόνο και αυτό έδωσε το προβάδισμα πίσω στο Barrichello. Ο Häkkinen σιγά σιγά ανέβαινε στην κατάταξη και πέρασε τον Βραζιλιάνο, περνώντας στην πρώτη θέση. Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο και ο Barrichello καθώς και οι περισσότεροι άλλοι πρωτοπόροι έπρεπε να φτάσουν κοντά στο τέλος του αγώνα για να εφοδιαστούν στα pit. O Frentzen ομως δεν χρειάστηκε να κάνει κανένα pitstop και έτσι πήρε την δεύτερη νίκη της καριέρας του, μπροστά από τους Häkkinen και Barrichello.
Στη Βρετανία, o Häkkinen ήταν στην pole μπροστά από τους Schumacher και Coulthard. Στον αγώνα ο Häkkinen ξεκίνησε καλά, αλλά ο Schumacher ξεκίνησε άσχημα με αποτέλεσμα να τον περάσει ο Coulthard και ο Irvine. Σε μια προσπάθεια του να περάσει τον Irvine στη Stowe υπήρξε μια αστοχία στο σύστημα φρένων με συνέπεια να τον ρίξει στον τοίχο με περίπου 200 mph. Αν και το αυτοκίνητο απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος της σύγκρουσης, ο Schumacher είχε σπάσει το πόδι του. Όταν ο αγώνας ξανάρχισε ο Häkkinen μετέτρεψε την pole του σε προβάδισμα, μπροστά από τους Irvine και Coulthard. Ο Häkkinen απομακρύνθηκε από τον Irvine και φαινόταν να κερδίζει μέχρι που ένας τροχός από το μονοθέσιο του έφυγε! Μπήκε στα pit και βγήκε ξανά στην πίστα αλλά σύντομα αποσύρθηκε επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσει. Αυτό έδωσε το προβάδισμα στον Coulthard ο οποίος είχε περάσει τον Irvine κατά την διάρκεια των pitstop. O Coulthard πήρε την νίκη στο σπίτι του, μπροστά από τον Irvine και τον Ralf Schumacher.
Με το μισό του πρωταθλήματος να έχει ολοκληρωθεί, ο Häkkinen οδηγούσε το πρωτάθλημα με 40 πόντους, ο Schumacher ήταν ο δεύτερος με 32, παρόλο που αναμενόταν να χάσει την υπόλοιπη σεζόν με το σπασμένο πόδι του. Ο Irvine είχε επίσης 32 σαν τον team mate του και σαφώς θα ήταν ο νουμερο 1 οδηγός της ομάδας. Ο Frentzen ήταν ο τέταρτος με 26, ο Coulthard ήταν ο πέμπτος με 22 και ο Ralf ήταν έκτος με 19. Στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, η Ferrari προηγούταν με 64, δύο μπροστά από τη McLaren η οποία είχε 62. Η Jordan ήταν τρίτη με 31.
Τα νέα πριν από τον αγώνα της Αυστρίας είχαν ανακοινωθεί. Ο Mika Salo είχε προσληφθεί ως αντικαταστάτης του Schumacher. Οι δύο McLaren κυριαρχούσαν στα χρονομετρημένα, ο Häkkinen ήταν στην pole ως συνήθως με τον Coulthard στην δεύτερη θέση και τον Irvine στην Τρίτη, πάνω από ένα δευτερόλεπτο πίσω. Ο Häkkinen ξεκίνησε καλά, αλλά έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του σε μια σύγκρουση που είχε με τον team mate του. Κανένα μονοθέσιο δεν υπέστη ζημιά και ο Coulthard πήρε το προβάδισμα. Ο Coulthard οδήγησε για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, αλλά ο Irvine τον πέρασε στον δεύτερο γύρο των pistop, παίρνοντας την νίκη μπροστά από τον Σκωτσέζο. Ο Häkkinen οδήγησε έναν υπέροχο αγώνα, τερματίζοντας στην 3η θέση.
Το Γερμανικό GP δεν είχε την αποδοχή που περίμεναν πολλοί, λόγω της απουσίας του Michael Schumacher αλλά αυτό δεν αποθάρρυνε τον Häkkinen να πάρει την 8η pole της σεζόν, με τον Frentzen να έχει μπει ανάμεσα στις McLaren. Ο Häkkinen απομακρύνθηκε σύντομα και ο Coulthard πέρασε τον Frentzen αλλά ο Salo, ξεκινώντας από την τέταρτη θέση πέρασε μπροστά και από τους δυο. Ο Coulthard πίεσε τον Salo και προσπάθησε να τον περάσει αλλά στην προσπάθεια του αυτή χτύπησε το ελαστικό της Ferrari και έσπασε την εμπρόσθια πτέρυγα του αναγκάζοντας τον να μπει στα pit για αντικατάσταση. Ο Häkkinen βρισκόταν μακριά, αλλά ο εξοπλισμός ανεφοδιασμού του δυσλειτουργούσε κατά τη διάρκεια των pitstop και ο χρόνος που έχασε ήταν αρκετός για να τον πάει στην τέταρτη θέση. Πέρασε τον Frentzen και ξεκίνησε επίθεση για να πιάσει τις Ferrari αλλά ένα κλατάρισμα τον έστειλε στον τοίχο. Ο Irvine πέρασε τον Salo και πήρε τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του, με τον Salo να κάνει το ένα 1-2 για την ομάδα της Ferrari και με τον Frentzen να τερματίζει τρίτος.
Ο 11ος γύρος ήταν στην Ουγγαρία και ο Häkkinen πήρε την pole ως συνήθως (!) με τον Irvine στην δεύτερη θέση και τον Coulthard στην τρίτη. Οι Häkkinen και Irvine έκαναν διαφορά γρήγορα σε σχέση με τους υπόλοιπους , ενώ ο Coulthard πέρασε τους Giancarlo Fisichella και Frentzen. Ο Coulthard έκανε διαφορά και από τους δύο οδηγούς στις στάσεις για τα pitstop και στη συνέχεια κυνήγησε τον Irvine και τον Ulsterman 8 γύρους πριν το τέλος, με αποτέλεσμα να ανοίξει την γραμμή του υπό πίεση δίνοντας την δεύτερη θέση στον Coulthard. Ο Häkkinen πήρε τη νίκη και ο Coulthard ολοκλήρωσε το 1-2 της McLaren. Ο Irvine αρκέστηκε στην τρίτη θέση.
Ο επόμενος αγώνας ήταν στο Βέλγιο και ο Häkkinen πήρε την δέκατη pole της σεζόν, με τον Coulthard στη δεύτερη θέση και τον Frentzen στην τρίτη. Στην αρχή του αγώνα ο Häkkinen έφυγε αργά και έτσι ο Coulthard έφτασε δίπλα του. Ο Coulthard δεν σήκωσε το πόδι του από το γκάζι και οι δύο McLaren είχαν ως αποτέλεσμα να ακουμπήσουν αλλά ο Coulthard είχε περάσει μπροστά. Ο Coulthard δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πίεση του Häkkinen αλλά κατάφερε να τερματίσει πρώτος με τον Φινλανδό δεύτερο και τον Frenzen τρίτο. Ο Irvine τερμάτισε τέταρτος.
Με τρία τέταρτα της σεζόν να έχουν ολοκληρωθεί, ο Häkkinen οδηγούσε το πρωτάθλημα με 60 πόντους και με τον Irvine με 59, 1 βαθμό πίσω του! Ο Coulthard ήταν τρίτος με 46, ο Frentzen ήταν τέταρτος με 40, ο Michael Schumacher ο οποίος ήταν απών με σπασμένο πόδι ήταν πέμπτος με 32 και ο Ralf ήταν έκτος με 24. Στο πρωτάθλημα κατασκευαστών τα δύο διαδοχικά 1-2 έδωσαν στην McLaren το προβάδισμα με 106 βαθμούς. Η Ferrari με 97 ήταν μόλις 9 βαθμούς πίσω τους. Η Jordan ήταν τρίτη με 47.
O Häkkinen για ακόμη μια φορά πήρε την pole στο Ιταλικό GP μπροστά από τους Frentzen και Coulthard. Ο Φινλανδός οδήγησε στο πρώτο chicane και μετά απομακρύνθηκε βοηθούμενος από τον Alessandro Zanardi ο οποίος ήταν δεύτερος και καθυστερούσε το υπόλοιπο grid του αγώνα. Ο Häkkinen ήταν έτοιμος να κερδίσει τον αγώνα μέχρι που στον 30ο γύρο γλίστρησε χάνοντας τον έλεγχο του μονοθεσίου του και δίνοντας το προβάδισμα στον Frentzen που πήρε την πρώτη θέση μπροστά από τον Ralf και τον Salo, ενώ οι Coulthard και Irvine τερμάτισαν στην πέμπτη και έκτη θέση.
Για τον 14ο γύρο της σεζόν στην Ευρώπη, ο Frentzen πήρε την πρώτη του pole σε 2 χρόνια, μπροστά από τους Coulthard και Häkkinen. Στην αρχή, ο Frentzen, ο Häkkinen και ο Coulthard έστριψαν στην πρώτη στροφή μαζί, αλλά πιο πίσω ο Damon Hill υπέστη ζημιά στα ηλεκτρικά του προκαλώντας τον Wurz να χτυπήσει τον Pedro Diniz, ο οποίος έχασε τον έλεγχο και τεράπαρε. Μετά από 15 γύρους υπήρχε ένα ελαφρύ ψιλόβροχο και σε αντίθεση με τους άλλους, ο Häkkinen μπήκε στα pit για να βάλει βρόχινα ελαστικά. Ήταν όμως πολύ νωρίς και έχασε πολύ χρόνο επιστρέφοντας ξανά για να βάλει slicks. Ήταν ένα γύρο πίσω. Ο Irvine ήταν κολλημένος για 30 δευτερόλεπτα πάνω στον γρύλο με τρεις τροχούς κατά τη διάρκεια του pitstop του! Ο Frentzen οδηγούσε τον αγώνα με τους Coulthard και Ralf στην δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Ο αγώνας όμως του Frentzen τελείωσε σκληρά με μια αστοχία στα ηλεκτρικά. Είχε ξεκινήσει να βρέχει πάλι ο πρωτοπόρος μέχρι τότε Coulthard, έχασε το έλεγχο του μονοθεσίου του, στριφογύρισε και αποσύρθηκε. Αυτό έδωσε το προβάδισμα στον Ralf μέχρι να υποστεί και εκείνος κλατάρισμα το οποίο τον έριξε στην πέμπτη θέση. Στην βρεγμένη πίστα, ο Fisichella πήρε το προβάδισμα, μόνο για να αποσυρθεί. Ο επόμενος που ηγήθηκε ήταν ο Johnny Herbert με την Stewart. Όταν η πίστα άρχισε να στεγνώνει ο Herbert κέρδισε τον αγώνα μπροστά από την Prost και την δεύτερη Stewart. Αργότερα στον αγώνα, ο Irvine έκανε ένα λάθος δίνοντας την έκτη θέση στον Häkkinen, ο οποίος στη συνέχεια πήγαινε να περάσει τον Marc Gené για την πέμπτη θέση. Ο team mate του Gene, ο Luca Badoer ήταν 4ος με 13 γύρους για να πάει, αλλά είχε μια αστοχία του κιβωτίου ταχυτήτων. Έτσι, ο Häkkinen πήρε ένα προβάδισμα δύο βαθμών για τους τελευταιους 2 αγώνες μπροστά από τον Irvine!
Το πρώτο Μαλαισιανό GP ήταν ο προτελευταίος αγώνας της χρονιάς. Ο Schumacher είχε ανακάμψει και αντικαταστήσει τον Salo για τον αγώνα. Ο Γερμανός πήρε την pole μπροστά από τoν Irvine, με τους Coulthard και Häkkinen να είναι τρίτοι και τέταρτοι. Ο Irvine εκκίνησε γρήγορα, ενώ ο Schumacher σκόπιμα επιβράδυνε για να κρατήσει πίσω τις δύο McLaren. Ο Coulthard μπήκε μπροστά στον Schumacher, αλλά δεν μπόρεσε να διατηρηθεί λόγω βλάβης του μονοθεσίου του. Ο Schumacher διατήρησε τον Häkkinen πίσω κατά την διάρκεια του αγώνα και τον εμπόδισε να πλησιάσει τον Irvine. Ο Irvine κέρδισε τον αγώνα με τον Schumacher να ολοκληρώνει 1-2 για την Ferrari, αναγκάζοντας τον Häkkinen να αρκεστεί στην τρίτη θέση.
Μετά τον αγώνα, ταμονοθέσια της Ferrari βρέθηκαν παράνομα από έναν ελεγκτή της FIA και αποκλείστηκαν, γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα να καταστεί ο Häkkinen παγκόσμιος πρωταθλητής. Η Ferrari όμως άσκησε έφεση ενώ το εφετείο της FIA στο Παρίσι έκρινε αργότερα ότι τα αυτοκίνητα δεν ήταν παράνομα και ο αποκλεισμός της Ferrari ακυρώθηκε.
Ο Irvine ήταν πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα με 70 βαθμούς, ο Häkkinen με 66 ήταν 4 βαθμοί πίσω. Μια νίκη για τον κάθε οδηγό θα σήμαινε πρωτάθλημα για έναν από τους δυο. Ο Frentzen ήταν ο τρίτος με 51, ο Coulthard τέταρτος με 48, ο Schumacher πέμπτος με 38 και ο Ralf έκτος με 33. Στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, η Ferrari προηγούταν με 118 βαθμούς και η McLaren ήταν δεύτερη με 114. Η Jordan με 58 ήταν μόνη της στην 3η θέση.
Η μεγαλύτερη μάχη θα γινόταν στην Ιαπωνία. Ο Häkkinen κατέκτησε τη δεύτερη θέση, πίσω από τον Schumacher, ενώ ο Irvine τράκαρε στα χρονομετρημένα και κατετάγη πέμπτος. Ο Häkkinen πήρε το προβάδισμα στην εκκίνηση, ενώ ο Irvine ήταν τέταρτος πίσω από τον Olivier Panis. Ο Häkkinen και ο Schumacher απομακρύνθηκαν σύντομα από τους υπόλοιπους, ενώ ο Panis κράτησε τους άλλους. Ο Coulthard επιβράδυνε το ρυθμό του καθυστερώντας τον Irvine και το χάσμα με το Häkkinen αυξήθηκε. Ο Irvine ανέβασε ρυθμό όταν ο Coulthard γλίστρησέ το μονοθέσιο του. Ο Schumacher είχε διαφορά 5 δευτερόλεπτα από τον Häkkinen και είχε όλο το βάρος της πίεσης, αλλά ο Häkkinen τον κράτησε πίσω του με αποτέλεσμα να κερδίσει τον αγώνα και το πρωτάθλημα. Ο Schumacher τερμάτισε δεύτερος και τρίτος ο Irvine αλλά ήταν αρκετό για να κερδίσει η Ferrari το πρωτάθλημα των κατασκευαστών!
Ο Häkkinen, με 76 βαθμούς, ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής οδηγών του 1999, το δεύτερο συνεχόμενο του πρωτάθλημα. Ο Irvine, ο οποίος είχε αγωνιστεί με τον Häkkinen καθ ‘όλη τη διάρκεια της σεζόν, ήταν 2 βαθμούς πίσω με συνολικά 74. Ο Frentzen, με 54 πόντους συνολικά, ήταν τρίτος. Ο Coulthard ήταν τέταρτος με 48 βαθμούς, ο Michael Schumacher ήταν πέμπτος με 44 βαθμούς, παρόλο που έχασε πάνω από το ένα τρίτο της σεζόν με το σπασμένο πόδι του και ο αδελφός του, Ralf Schumacher, τερμάτισε έκτος με 35. Στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών, η Ferrari προηγούταν με 128 πόντους παίρνοντας έτσι το πρωτάθλημα, κερδίζοντας τη θέση από την McLaren κατά 4 πόντους. Η Jordan κατέληξε στην Τρίτη θέση με 61 βαθμούς.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
