Τους κινητήρες της Formula 1 σπάνια τους βρίσκουμε σε αυτοκίνητα που προορίζονται για τον δρόμο, αλλά κάποιες εταιρίες χρησιμοποίησαν ως βάση για τα αυτοκίνητα τους κινητήρες από την Formula 1 πάρα το κόστος και την ειδική μεταχείριση που ήθελαν.
1) Porsche Carrera GT
Η Porsche Carrera GT ήταν στην παραγωγή από το 2003 μέχρι και το 2007, με την εξέλιξη της να ξεκινά από την 911 GT1 και την LMP1-98. Η FIA μαζί με την ACO άλλαξαν τους κανονισμούς το 1998, με τα δύο αυτά μοντέλα να μην μπορούν πλέον να συμμετάσχουν στους αγώνες αντοχής. Ως εκ τούτου, η Γερμανική εταιρία σχεδίαζε ένα νέο πρωτότυπο για το Le Mans το οποίο θα χρησιμοποιούσε ένα 6κύλινρο εν σειρά κινητήρα, ο οποίος στην συνέχεια αντικαταστάθηκε με έναν V10, με το project να εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμο να αγωνιστεί το 2000. Αυτός ο V10 είχε κατασκευαστεί μυστικά από την Porsche για την Footwork Formula One Team το 1992, αλλά στην συνέχεια έμεινε στο ράφι. Η χωρητικότητα του κινητήρα αυξήθηκε στα 5.7 λίτρα για να πληροί τις προϋποθέσεις για το πρωτότυπο του Le Mans. Στα μέσα του 1999, η εταιρεία του Zuffenhausen έκανε δύο μέρες δοκιμών με το νέο της project, αλλά το διέκοψε αμέσως αφού ήθελε να εξελίξει το Cayenne με την βοήθεια της Volkswagen και της Audi, κάτι που απαιτούσε να πάρει μέλη από το αγωνιστικό τμήμα της. Επίσης, υπήρχε έντονη φημολογία ότι ο τότε πρόεδρος του group, Ferdinand Piech, ήθελε την Audi στο Le Mans με το R8 και δεν ήθελε ως ανταγωνισμό την Porsche το 2004.
Ωστόσο, η Porsche κράτησε ζωντανό το project και στην έκθεση του Παρισιού το 2000 παρουσίασε ένα concept που χρησιμοποιούσε τον V10 κινητήρα των 5.5 λίτρων. Η Cayenne αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία της την εταιρία, έτσι αποφάσισε να προχωρήσει στην παραγωγή του concept σε road-legal μορφή. Έτσι στις 31 Ιανουαρίου του 2004 η πρώτη Carrera GT πουλήθηκε στις Η.Π.Α με τιμή 448.000$.
Ο αρχικός στόχος ήταν να κατασκευάσει 1.500 μονάδες, αλλά με την αλλαγή για τους αερόσακους στις Η.Π.Α η Porsche αποφάσισε να σταματήσει την παραγωγή μέσα στο 2006 με συνολικά 1.270 αυτοκίνητα να έχουν πουληθεί.
Ο κινητήρας της Carrera GT ήταν αυτός που προοριζόταν για το πρωτότυπο, χωρητικότητας 5.7 λίτρων V10 με απόδοση 603 hp στις 8.000 στροφές, με το 0-100 να έρχεται σε 3.5 δευτερόλεπτα και την τελική ταχύτητα να φτάνει τα 330 χιλιόμετρα της ώρα. Ένα κιβώτιο 6 σχέσεων μηχανικό ήταν η μόνη επιλογή που είχε η Porsche για την Carrera GT. Ενώ ζύγιζε μόλις 1.380 κιλά, με την ροπή να φτάνει τα 590 nm στις 5.750 στροφές. Έτσι κατάφερε να κάνει το Nurburgring σε 7 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα.
2) Ferrari F50
H Ferrari F50 παρουσιάστηκε το 1995 και χρησιμοποιούσε έναν κινητήρα V12 χωρητικότητας 3.5 λίτρων που χρησιμοποιούσε η ιταλική φίρμα στην 641, το μονοθέσιό της για το 1990.
H F50 ήταν η αντικαταστάτρια της F40 με τις φήμες να την θέλουν πιο αργή από την προκάτοχό της. Η Ferrari φαίνεται πως το γνώριζε αυτό και δεν άφηνε τις εκπομπές και τα περιοδικά να τις δοκιμάσουν μαζί. Ωστόσο, αυτός που το κατάφερε, αρκετά χρόνια μετά, ήταν ο Chris Harris, αποδεικνύοντας ότι όντως η F50 ήταν πιο αργή.
Η παραγωγή της F50 ήταν περιορισμένη, μόλις στα 349 κομμάτια, με το τελευταίο να περνά την πύλη του Μαρανέλλο τον Ιούλιο του 1997.
Ο κινητήρας της F50 χρησιμοποιήθηκε στην Ferrari 333 SP στο IMSA series (International Motor Sport Assosiation) το 1994 ώστε να μπορέσει να γίνει δεκτός στο πρωτάθλημα IMSA GT.
Η χωρητικότητα του κινητήρα της 641 αυξήθηκε στα 4.7 λίτρα και απέδιδε 520 hp στις 8.000 στροφές, με την ροπή να φτάνει τα 470 nm στις 6.500 στροφές. Το βάρος του αυτοκινήτου ήταν μόλις 1.230 κιλά.
H Ιταλική κατασκευάστρια έβγαλε και αγωνιστική έκδοση της F50, την F50 GT1, που κατασκευάστηκε μόλις σε 3 κομμάτια. Η F50 GT1 πληρούσε τις προϋποθέσεις για να αγωνιστεί στο BPR Global GT Series έχοντας για ανταγωνισμό την McLaren F1 και την Porsche 911 GT1. Ωστόσο, με την είσοδο της 911 GT1, η Ferrari αποφάσισε να σταματήσει τον concept που είχε εξελίξει μαζί με την Dallara. Η ιπποδύναμη της F50 GT1 έφτανε τα 720 άλογα στις 10.200 στροφές και την ροπή τα 519 nm στις 8.000 στροφές ενώ το βάρος της έπεσε στα 910 κιλά.
3) Alfa Romeo 164 Procar
Η ιστορία της Alfa Romeo 164 Procar ξεκινά το 1985, όταν η Alfa Romeo αποφάσισε να επιστρέψει στην Formula 1 με την διοίκηση να αποφασίζει πως έπρεπε να κατασκευαστεί ένας νέος κινητήρας 3.5 λίτρων που θα τοποθετείτο στο μονοθέσιο της Γαλλικής Ligier.
Ένας από τους πιο φημισμένους μηχανικούς, ο Pino D’Agostino, έπεισε τους ανθρώπους της ομάδας ότι μπορεί να ισορροπήσει ένα κινητήρα V10 σε γωνία 72 μοιρών. Η αιτιολόγηση ήταν ότι αν ο V8 ήταν ο καλύτερος κινητήρας για την Formula 3000, τότε ένας V10 θα ήταν ο καλύτερος για την Formula 1. Μετά τις απαραίτητες εγγρίσεις το project του V10 3.5 λίτρων ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1985. Ο D’Agostino και η ομάδα κατάφεραν να έχουν έτοιμο τον κινητήρα, με την κωδική ονομασία ‘Alfa Romeo V1035’, σε χρόνο ρεκόρ. Αυτός ήταν κι ο πρώτος σύγχρονος V10 κινητήρας.
Την πρώτη Ιουλίου του 1986 ο V10 πήρε μπρος για πρώτη φορά, με την απόδοση του να φτάνει τα 583 hp.Οι τεχνικοί παράμετροι που χρησιμοποιήθηκαν, με μερικούς να χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα, έγιναν τα σημεία αναφοράς για τις άλλες ομάδες.
Στην τελευταία έκδοση του ο V10 απέδιδε 620 άλογα στις 13.300 στροφές με την ροπή να φτάνει τα 39 κιλά στις 9.500 στροφές.
Ωστόσο, λίγο αργότερα ο γενικός διευθυντής της Fiat έσπασε την συμφωνία με την Ligier με το όνειρο της Alfa Romeo να προμηθεύσει κινητήρες στην F1 να σβήνει.
Για λίγο καιρό ο V10 έμεινε σε μία γωνία, ωστόσο, αργότερα αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί σε ένα νέο project, το procar.
Το Production Car Series, ή εν συντομία Pro-Car Series, ήταν ένας θεσμός που χρησιμοποιούσε αυτοκίνητα προδιαγραφών F1 αλλά εξωτερικά έμοιαζαν στα κανονικά αυτοκίνητα. Το όριο το χαμηλότερου βάρους ήταν στα 750 κιλά και οι κινητήρες έπρεπε να ήταν 3.5 λίτρα και να μην είχαν πάνω από 12 κυλίνδρους.
Η Alfa Romeo είχε έναν πολύ καλό κινητήρα αλλά έπρεπε να κατασκευάσει ένα νέο πιο ελαφρύ σασί, κάτι που λύθηκε με την βοήθεια της Brabham, από την οποία ζητήθηκε να το κατασκευάσει. Τον Σεπτέμβριο του 1988 είχαν κατασκευαστεί 15 κινητήρες, ενώ δύο αυτοκίνητα ήταν έτοιμα. Το πρώτο δόθηκε στον Giorgio Francia, ο οποίος το δοκίμασε 10 μέρες πριν το Ιταλικό GP, στην ιδιωτική πίστα του Balocco και έμεινε έκπληκτος από την ταχύτητά του. Στις δοκιμές η 164 έφτασε την τελική των 340 χιλιομέτρων/ώρα. Έτσι, μερικές μέρες μετά, τον Σεπτέμβριο του 1988 έκανε το ντεμπούτο της στην Μόνζα με τον Riccardo Patrese να σημειώνει πρώτος γύρους με την 164. Η τελική που έφτασε στην Μόνζα ήταν τα 329 χλμ/ώρα, που ήταν μεγαλύτερη από την υψηλότερη που κατάφερε να πιάσει κάποιο μονοθέσιο σε εκείνο τον αγώνα.
Δυστυχώς, αυτή ήταν η μόνη εμφάνιση της 164, αφού καμία άλλη εταιρία δεν έπαιρνε το ρίσκο να συμμετάσχει στον θεσμό.
4) Renault Espace F1
H Renault to 1995 ήθελε να γιορτάσει τα 10 χρόνια του Espace αλλά και την συμμετοχή της στην Formula 1, και με την βοήθεια της Matra κατασκεύασε το Espace F1.
Το αμάξωμα είχε πλέον ένα πιο ελαφρύ σασί από ανθρακώνημα στο στυλ αυτών της F1. Ο V10 κινητήρας προερχόταν από την Renault RS5 που χρησιμοποιήθηκε στην Williams–Renault FW15C. Ωστόσο, η ιπποδύναμη του 3.5 λίτρων V10 έφτανε τα 820 άλογα από τα 700.
Ο κινητήρας τοποθετήθηκε στο κέντρο με την δύναμη να μεταδίδεται μέσω ενός 6τάχυτου ημι-αυτίματου κιβωτίου δανεισμένο από την FW15C. Το Espace F1 έκανε το 0-100 σε 2.8 δευτερόλεπτα και το 0-200 σε 6.9 δευτερόλεπτα, με την τελική να φτάνει τα 312 χλμ/ώρα.
5) Ford Supevan 3
H Ford ήθελε να προωθήσει το νέο Transit. Και για να το πετύχει αυτό, κατασκεύασε το Ford Supervan 3, που σε αντίθεση με τα προηγούμενα, είχε κινητήρα F1. Ο κινητήρας ήταν ο V8 3.5 λίτρων της Cosworth που βρισκόταν στην Benetton B193B. Η απόδοση του έφτανε τα 710 hp στις 13.000 στροφές και η ροπή τα 389 nm ενώ αργότερα τοποθετήθηκε ένας V6 3.0 λίτρων.
6) Yamaha OX99-11
Η Yamaha εισήχθη στην Formula 1 σαν κατασκευαστής κινητήρων το 1989, και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να μειώσει την απόδοση του OX-99 στα 400 hp και να τον τοποθετήσει σε ένα ελαφρύ σασί από ανθρακώνημα ώστε να κατασκευάσει ένα σπορ αυτοκίνητο. Ωστόσο, η οικονομική της κατάσταση δεν επέτρεψε ποτέ να βγει το OX99-11 στην παραγωγή.
Ο κινητήρας ήταν ένας V12 3.5 λίτρων που απέδιδε 400 άλογα στις 10.000 στροφές με την ροπή να είναι περίπου στα 285 nm, ενώ ζύγιζε μόλις 1000 κιλά.
Το 1992 η Yamaha είχε κατασκευάσει 3 πρωτότυπα, αλλά η οικονομική κρίση που είχε η Ιαπωνία τότε και η τιμή που έφτανε τα 800.000$ έκαναν την εταιρία να πιστέψει ότι δεν θα βρει πελάτες για τα πουλήσει με αποτέλεσμα να σταματήσει το project.
7) BMW 1502
To 1975 η BMW παρουσίασε την 1502 η οποία έμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1977 όπου και αντικαταστήθηκε από την Ε21 σειρά 3. Ο 4κύλινδρος εν σειρά κινητήρας των 1.5 λίτρων απέδιδε μόλις 74 άλογα στις 5.800 στροφές αλλά ήταν ο κινητήρας είχε το ίδιο μπλοκ με αυτόν που χρησιμοποιούσαν στην F1 το 1986, που απέδιδε 1.500 άλογα από μόλις 1.5 κυβικά εκατοστά. Έτσι, αν και αρκετά διαφορετικός, μπορεί κάποιος να πει ότι έχει κινητήρα από Formula 1.
Bonus: Mercedes-AMG Project One
Η Mercedes μαζί με την AMG αναμένεται να παρουσιάσουν ένα supercar το 2019 το οποίο θα χρησιμοποιεί την τωρινή μονάδα ισχύος της Γερμανική εταιρίας στην Formula 1. Πιο συγκεκριμένα, θα διαθέτει τον V6 1.6 λίτρων turbo που αναμένεται να αποδίδει γύρο στα 760 άλογα στις 11.00ο στροφές, με το βάρος του αυτοκινήτου να φτάνει τα 1.250 κιλά. Επίσης, ο περιοριστής θα πέσει από τις 15.000 στροφές στις 11.000, ενώ θα αντέχει 50.000 χιλιόμετρα πριν χρειαστεί αλλαγή. Πέρα από τον υβριδικό κινητήρα, το Project One θα χρησιμοποιεί και ηλεκτροκινητήρες. Τώρα μένει να παρουσιαστεί το αυτοκίνητο και να επιβεβαιωθούν οι φήμες.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
