Μπορεί ο Felipe Massa να λέει για δεύτερη φορά φέτος «αντίο» στον κόσμο της Formula 1 στο Interlagos, όμως πριν από αυτόν, ένας θρύλος του σπορ, ο κατά πολλούς καλύτερος οδηγός στην ιστορία του αθλήματος, είχε κάνει το ίδιο – όχι με ένα, αλλά με έξι χρόνια διαφορά.
Ήταν 22 Οκτωβρίου 2006 όταν ο Michael Schumacher έδινε τέλος στην καριέρα του (ή έστω στην πρώτη φάση αυτής), στο Grand Prix της Βραζιλίας. Η ανακοίνωση είχε έρθει τον Σεπτέμβριο, μετά το πέρας του αγώνα στη Monza, εκεί όπου είχε χαρίσει ακόμα μία μεγάλη οδηγική παράσταση.
Το σκηνικό στην πίστα ‘Jose Carlos Pace’ ήταν το ιδανικό: ο θρυλικός Pele ήταν παρών για να τον βραβεύσει, όλο το grid, από οδηγούς κι επικεφαλής μέχρι μηχανικούς, καθώς και μία ολόκληρη πίστα χειροκρότησαν τον ‘Schumi’ για όσα προσέφερε στην F1 από το 1991 και για 15 συναπτά έτη. Θα εκκινούσε 10ος, αφού δεν έγραψε χρόνο στο Q3, ενώ ακόμα θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο, εφόσον κέρδιζε τον αγώνα κι ο Fernando Alonso δεν έπαιρνε βαθμό. Βέβαια, κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν απίθανο, όπως είχε παραδεχτεί κι ο ίδιος μετά την μοιραία εγκατάλειψη στη Suzuka.
Η ατυχία του εκείνη τη σεζόν δεν τον άφησε ούτε στο φινάλε του, καθώς στον 7ο γύρο, και μετά από μία «τρελή» εκκίνηση που έβγαλε το Αυτοκίνητο Ασφαλείας, ο ίδιος θα έδινε μάχη με τον Giancarlo Fisichella, στην οποία βγήκε εκτός στη Στροφή 1, ενώ είχε κι επαφή με την εμπρός αεροτομή της Renault του Ιταλού. Αυτό οδήγησε σε κλατάρισμα που τον έφερε τελευταίο. Γύρισε στα pits, ανεφοδιάστηκε με καύσιμα και ξεκίνησε την αντεπίθεσή του – μία αντεπίθεση αντάξια της δικής του προσωπικότητας, της μαχητικότητας που πάντοτε επιδείκνυε στις πίστες. Βρισκόταν ήδη σχεδόν έναν γύρο πίσω.
Μέχρι τον 31ο γύρο, είχε φτάσει στην 13η θέση, ενώ σχεδόν 20 γύρους μετά είχε φτάσει και πάλι τον Fisichella για την 5η θέση, σε μία μάχη που θα μπορούσε να κρίνει πολλά στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, που έμενε ανοιχτό. Ο Ιταλός άντεξε για 11 γύρους και στον 62ο γύρο φρέναρε αργά για την Τ1, επιτρέποντας στον Γερμανό να περάσει με άνεση και να αρχίσει το «κυνήγι» του Kimi Raikkonen.
Τελικά, ο Schumacher πέρασε τον Φινλανδό τερμάτισε 4ος, αν κι αυτό δεν ήταν αρκετό για την κατάκτηση κανενός εκ των δύο τροπαίων. Είχε όμως δώσει ένα ρεσιτάλ οδήγησης, παρά το δύσκολο ξεκίνημα και τις σκληρές μάχες που έδωσε καθ’ οδόν για την τελευταία του καρώ σημαία.
Το δεύτερο αντίο
Τον Δεκέμβριο του 2009 ανακοινώθηκε η επιστροφή του στην ενεργό δράση για λογαριασμό της Mercedes, προτού δοθεί τέλος και σε αυτήν την δεύτερη καριέρα το 2012, στις 25 Νοεμβρίου, και πάλι επί βραζιλιάνικου εδάφους.
Πλέον, ο Schumacher δεν ήταν στην «πρώτη γραμμή», δεν διεκδικούσε τίτλους, δεν ήταν στη συζήτηση για βάθρα και νίκες. Παρέμενε όμως ένας σπουδαίος οδηγός, ένας βετεράνος των αγώνων, και το ‘Thank You Michael’ των ανθρώπων της γερμανικής ομάδας ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για την προσφορά του στα πρώτα τρία χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της.
Εκκίνησε 14ος, τερμάτισε 7ος, δεν έκανε τον εκπληκτικό αγώνα, ίσως να μην στάθηκε κανείς στους 71 τελευταίους γύρους (καθώς μαινόταν ακόμα η μάχη για τον τίτλο ανάμεσα σε Vettel και Alonso), όμως εκείνος, σιωπηλά εν πολλοίς, έγραφε τα τελευταία του χιλιόμετρα σε ένα Grand Prix.
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε, έντεκα από τον πρώτο αποχαιρετισμό, και αν ρωτάτε εμένα, δεν μπορώ να διαλέξω. Στο παιδικό μου μυαλό, το 2006 έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Το 2012 είναι η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε άπαντες ότι ο πιο επιτυχημένος οδηγός της F1 δεν θα έτρεχε ξανά.
Διαλέγετε εσείς.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
