O Richard Alexander Burns γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1971 στην πόλη Reading, στο Berkshir της Αγγλίας. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον στα αυτοκίνητα οδηγώντας το Triumph 2000 της οικογένειας στα χωράφια δίπλα απ΄το σπίτι του. Όταν έγινε 13 ετών τον έστειλε ο πατέρας του στο Ουαλικό Forest Rally School, μια ιδιωτική σχολή rally όπου o μικρός Richard οδήγησε ένα πισωκίνητο Ford Escort. Από εκείνη τη στιγμή ήξερε πια τι ήθελε να κάνει στη ζωή του.
Τα πρώτα χρόνια
Το 1988 ξεκίνησε τους αγώνες με ένα Talbot Sunbeam. Το αυτοκίνητο είχε όμως περιορισμένες δυνατότητες και δεν άφησε τον Richard να αναδειχθεί.
Το 1990 έτρεξε στο Peugeot Challenge και κατάφερε να το κερδίσει στην 1η του μόλις χρονιά συμμετοχής. Σαν ανταμοιβή έλαβε μέρος στο Rally RAC εκείνης της σεζόν με ένα Peugeot 309 GTI. Aυτός ήταν και ο πρώτος του αγώνας στο WRC.
Tην επόμενη χρονιά κέρδισε ξανά το Peugeot Challenge και το ΄92 συμμετείχε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα με ένα Subaru Legacy Group N της Prodrive. Παράλληλα βοήθησε τον Colin McRae να γράψει σημειώσεις σε κάποια χωμάτινα ράλυ.
1993-1995
To ΄93 ο Burns έγινε μέλος της Subaru Rally Team για το Βρετανικό Πρωτάθλημα, έχοντας team mates τους Alister McRae και Malcolm Wilson(ο μετέπειτα team manager της Ford World Rally Team). Oδηγώντας το Legacy RS Group A κέρδισε 4 αγώνες και μαζί τον τίτλο, γινόμενος έτσι ο μικρότερος σε ηλικία Βρετανός Πρωταθλητής.
Παρέμεινε στη Subaru και τα επόμενα 2 χρόνια με τις προσπάθειες του να επικεντρώνονται στο Πρωτάθλημα Ασίας-Ειρηνικού, όπου έχασε όμως τον τίτλο από εμπειρότερα πληρώματα. Παράλληλα συμμετείχε και σε κάποιους αγώνες του WRC και στο RAC του ΄95 τερμάτισε στην 3η θέση πίσω απ΄τους ομόσταυλούς του, Colin McRae και Carlos Sainz. Αυτό ήταν και το 1ο του βάθρο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Η Subaru ωστόσο καθυστερούσε να ανανεώσει τον ταλαντούχο Άγγλο κι έτσι ο Phil Short της Mitsubishi του πρότεινε συμβόλαιο ενός έτους για το Asia-Pacific Rally Championship και παράλληλα περιορισμένη συμμετοχή σε αγώνες του WRC.
1996-1998
H 1η χρονιά στη Mitsubishi αποτέλεσε περίοδο προσαρμογής και αποκόμισης εμπειριών για τον Richard. Συμμετείχε μόνο σε 4 αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και καλύτερο του αποτέλεσμα ήταν η 4η θέση στην Αργεντινή. Κέρδισε όμως το Rally New Zealand που εκείνη τη χρονιά μετρούσε μόνο στο Πρωτάθλημα Ασίας-Ειρηνικού. Την ίδια στιγμή ο team mate του, Tommi Makinen, κυριάρχησε στο WRC παίρνοντας 5 νίκες σε 9 αγώνες και φυσικά τον τίτλο οδηγών.
Το 1997 ο Richard παραμένει στην Ιαπωνική ομάδα. Ήταν η χρονιά που θεσπίστηκε η νέα κατηγορία αυτοκινήτων προδιαγραφών world rally cars αλλά η Mitsubishi έμεινε πιστή στα Group A και παρουσίασε το Lancer EVO IV. O Burns είχε πρόγραμμα 8 αγώνων και στο Rally Safari κέρδισε την αναγνώριση στο διεθνές προσκήνιο τερματίζοντας στη 2η θέση της γενικής κατάταξης πίσω απ΄το Impreza του Colin McRae. Στο Rally Acropolis ο Burns θυσιάζει, κατόπιν εντολών απ΄την ομάδα, την 3η θέση για να βοηθήσει τον Makinen που διεκδικούσε τον τίτλο. Άλλες τέσσερις 4ες θέσεις μέχρι το τέλος της σεζόν και τερματίζει το πρωτάθλημα στην 7η θέση του βαθμολογικού πίνακα δίνοντας εκπληκτική παράσταση στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, το Rally RAC, όπου έγραφε κορυφαίους χρόνους μέσα στην ομίχλη μέχρι ένα κλατάρισμα να τον αφήσει πίσω.
Οι επιδόσεις του ωστόσο καθ΄όλη τη χρονιά βελτιώνονταν σταδιακά όπως και η σταθερότητα του και έτσι ο Andrew Cowan της Mitsubishi Ralliart πείστηκε να τον κρατήσει στην ομάδα και για το επόμενο έτος, μια επιλογή που αποδείχθηκε σοφή.
To ΄98 ήταν η 1η φορά που ο Burns έτρεξε σε όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος έχοντας στην ίδια ομάδα πάντα τον Makinen. O Φινλανδός είχε πάρει ήδη 2 σερί πρωταθλήματα και ήταν φυσικό η ομάδα να επικεντρωθεί περισσότερο πάνω του. Ο Richard όμως δεν το έβαλε κάτω. Με μια επιβλητική νίκη στο σκληροτράχηλο Rally Safari έδειξε πως ο 27χρονος τότε Άγγλος ήταν έτοιμος να τα βάλει με τους μεγάλους του αθλήματος. Στο Rally Acropolis ηγήθηκε του αγώνα για τρεις ειδικές στο 2ο σκέλος μέχρι που εγκατέλειψε από σπασμένη ανάρτηση. Στη Νέα Ζηλανδία βρισκόταν μπροστά απ΄τον Makinen αλλά τούμπαρε το αυτοκίνητο του κι έχασε θέσεις, ενώ στο Rally RAC πήρε πανηγυρικά τη νίκη που ήταν η 1η του στα πάτρια εδάφη. Με τη σταθερή του παρουσία στους βαθμούς σε όλο το πρωτάθλημα βοήθησε τη Mitsubishi να κατακτήσει τον 1ο και μοναδικό της τίτλο στους κατασκευαστές. Παράλληλα ο Makinen έπαιρνε το 3ο του σερί πρωτάθλημα μετά τη δραματική εγκατάλειψη του Sainz στα τελευταία 500 μέτρα του τελευταίου αγώνα της χρονιάς.
Η αποχώρηση του McRae απ΄τη Subaru αφήνει κενή μια θέση και ο David Richards προτείνει 3ετές συμβόλαιο στον Burns που έχει ήδη δείξει στόφα μεγάλου οδηγού. Έτσι ο Άγγλος επιστρέφει στην ομάδα που τον έβαλε στο WRC και έχει ομόσταυλο τον 4 φορές πρωταθλητή Juha Kankkunen.
1999-2001
Η Subaru δεν ξεκινάει δυναμικά τη χρονιά αλλά στη συνέχεια αρχίζει να φέρνει αναβαθμίσεις. Στην Καταλωνία εφοδιάζει τα Impreza WRC με ένα πρωτοποριακό fly-by-wire σύστημα αλλαγής ταχυτήτων που ελέγχεται με paddles πίσω απ΄το τιμόνι. Ξεπερνάει και τα μηχανικά προβλήματα που είχε στην αρχή της σεζόν και στην Αργεντινή δείχνει τη δύναμη της κάνοντας το 1-2 με τους Kankkunen,Burns αντίστοιχα. Ο Burns ήταν πρωτοπόρος στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και αποφασίστηκε απ΄την ομάδα να είναι ο νικητής, αλλά ο team mate του δεν σήκωσε το πόδι απ΄το γκάζι στην τελευταία ειδική και “έκλεψε” τη νίκη απ΄τον Burns ο οποίος ήταν φανερά ενοχλημένος.
Στη συνέχεια όμως ο μικρός της Subaru κερδίζει στα σκληρά ελληνικά χώματα του Rally Acropolis και ξεπερνάει τη δυσαρέσκεια της Αργεντινής. Το αυτοκίνητο έχει γίνει πλέον ανταγωνιστικό και αξιόπιστο ενώ ο Richard έχει βρει την ταχύτητα και την αυτοπεποίθηση του. Στο 2ο μισό της χρονιάς μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλο οδηγό και με 2 ακόμα νίκες στους 2 τελευταίους αγώνες(Αυστραλία,Μ.Βρετανία) τερματίζει στη 2η θέση της βαθμολογίας πίσω απ΄τον Makinen, o οποίος παίρνει τον 4ο σερί του τίτλο.
Το 2000 όλοι περίμεναν μια σπουδαία μονομαχία ανάμεσα στους Makinen και Burns. Ο νεαρός Άγγλος είχε αναπτύξει σταδιακά τα χαρίσματα του και έφτασε πλέον στο peak της απόδοσης του, ενώ είχε δεθεί τόσο πολύ με το Impreza το οποίο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. H μη ανταγωνιστικότητα όμως του Lancer EVO VI Group A, που άρχισε να δείχνει ξεπερασμένο, αφήνει τον Makinen κομπάρσο και χρίζει τον Richard αυτομάτως το μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα. Κερδίζει στο Rally Safari και εν συνεχεία στο Rally Portugal, όπου παρουσιάζεται το αναβαθμισμένο κατά 80% Impreza. Στην Καταλωνία παίρνει τη 2η θέση(η καλύτερη επίδοση του σε άσφαλτο) και στην Αργεντινή κερδίζει τον 3ο του αγώνα στη χρονιά και έτσι ξεφεύγει 14 βαθμούς απ΄τον κοντινότερο του αντίπαλο.
Έκτοτε όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Δύο εγκαταλείψεις από μηχανικές αστοχίες, το λάθος του στη Φινλανδία και η υστέρηση του Impreza και των Pirelli στα ασφάλτινα ράλυ, φέρνουν τον Marcus Gronholm της Peugeot επικεφαλή σε αυτήν που ήταν η 1η του χρονιά πλήρους εμπλοκής. Στα Βρετανικά δάση έγινε ο τελικός .Ο Burns έπρεπε να κερδίσει και ο Gronholm να τερματίσει απ΄την 4η θέση και κάτω. Ο Richard έκανε το χρέος του και κέρδισε για 3η σερί φορά στην πατρίδα του, αλλά ο Marcus τερμάτισε 2ος παίρνοντας τον τίτλο μέσα απ΄τα χέρια του Burns. «Όποιος λέει ότι ο Marcus δεν άξιζε τον τίτλο, λέει βλακείες,» παραδέχτηκε ιπποτικά ο Richard στο τέλος του αγώνα και ανανέωσε την μονομαχία τους για την επόμενη χρονιά.
To 2001 δεν ξεκίνησε καλά για τον Βρετανό απ΄το Berkshir. H Subaru λάνσαρε το νέο Impreza WRC που βασιζόταν στο αυτοκίνητο παραγωγής 2ης γενιάς και έμοιαζε να μην είναι το ίδιο ανταγωνιστικό με τον προκάτοχο του. Σε 4 αγώνες ο Richard μετρούσε μόλις 3 βαθμούς και φάνηκε ότι ούτε αυτή θα ήταν η χρονιά του. Το 1o καλό αποτέλεσμα ήρθε στην Αργεντινή όπου τερμάτισε στη 2η θέση πίσω απ΄τον άσπονδο φίλο του, Colin McRae. Στη Νέα Ζηλανδία κέρδισε για 1η και μοναδική φορά στη σεζόν, ενώ τα σταθερά του αποτελέσματα απ΄τη μέση της χρονιάς και έπειτα, τον έφεραν κοντά στους Makinen και McRae που ηγούνταν του πρωταθλήματος. Η τακτική του Richard αυτή τη χρονιά ήταν διαφορετική. Αντί για flat out προσπαθούσε να οδηγεί σταθερά και μεθοδικά, βάζοντας το μυαλό του και διαβάζοντας τις κινήσεις των αντιπάλων του. Η τακτική του απέδωσε.
Στη Βρετανία είχαμε ξανά τον μεγάλο τελικό και αυτή τη φορά η μάχη ήταν Bρετανική μεταξύ του ιδίου και του McRae. O Makinen τέθηκε εκτός διεκδίκησης, ουσιαστικά απ΄τη στιγμή που η Mitsubishi αποφάσισε(λανθασμένα απ΄ό,τι φάνηκε) ν΄ αλλάξει το ΕVO Group A με το ανέτοιμο Lancer WRC. Στα Ουαλικά δάση ο McRae επιτέθηκε απ΄την αρχή παίρνοντας την πρωτοπορία, αλλά στην 4η ειδική διαδρομή βγήκε θεαματικά απ΄το δρόμο. Ο Richard δεν πίεσε στις πρώτες ειδικές καθώς όπως δήλωσε ήξερε πως η οδήγηση αυτή του Colin σύντομα θα τον οδηγήσει σε λάθος. Αρκούσε πλέον στον Burns μια 4η θέση για να πάρει τον τίτλο. Με προσεκτική οδήγηση κατάφερε να φέρει το Impreza στην 3η θέση του βάθρου και να γίνει έτσι ο 1ος Άγγλος πρωταθλητής, κερδίζοντας έναν τίτλο για τον οποίο τόσο σκληρά είχε παλέψει την προηγούμενη χρονιά.
Για το 2002 αποφάσισε να βγάλει τα μπλε της Subaru και να πάει στην Peugeot, όπου θα του δινόταν η ευκαιρία να κοντραριστεί με τον δυσκολότερο του αντίπαλο, όπως δήλωνε, τον Marcus Gronholm.
2002-2003
H Peugeot ήταν η πρωταθλήτρια των 2 προηγούμενων ετών στους κατασκευαστές και το 206 WRC ήταν το σημείο αναφοράς του ανταγωνισμού. Έτσι ο Burns πίστευε πως θα έχει εύκολο έργο να το συνηθίσει και να είναι απ΄την αρχή ανταγωνιστικός. Δεν υπολόγισε όμως κάτι. Το αυτοκίνητο είχε στηθεί γύρω απ΄τον Gronholm και τώρα ο Richard καλούνταν να προσαρμοστεί σ΄αυτό. Το κυριότερο πρόβλημά του στην αρχή της σεζόν ήταν η θέση οδήγησης. Στο Impreza καθόταν χαμηλά και σχετικά μακριά απ΄το τιμόνι, με τα χέρια του ελαφρώς λυγισμένα. Στο 206 η θέση οδήγησης βρισκόταν πιο ψηλά και πιο κοντά στο παρμπρίζ, τα χέρια του έπρεπε να λυγίζουν πολύ για να πιάσουν τα χειριστήρια και η φτέρνα του δεν ακουμπούσε στο πάτωμα, το σύνηθες σημείο αναφοράς του στην επιτάχυνση και επιβράδυνση, κάνοντας τον έτσι να μην έχει καλή αίσθηση του γκαζιού και του φρένου.
Στους πρώτους αγώνες έμοιαζε να είναι έξω απ΄τα νερά του. Στην Κορσική ωστόσο οι μηχανικοί του κατάφεραν να χαμηλώσουν το κάθισμα κατά 4 εκατοστά και τα πράγματα σαφώς βελτιώθηκαν. Ο Richard τερμάτισε 3ος αλλά οι 2 team mates του(Panizzi και Gronholm) ήταν μπροστά του.
Στο Rally Acropolis έγινε μια επιπλέον μετατροπή στο αυτοκίνητο του, με τα ποδωστήρια να απομακρύνονται περισσότερο. Στη Φινλανδία ήταν η 1η φορά που κατάφερε να πιέσει ασφυκτικά τον Gronholm. Προηγούνταν για μεγάλο μέρος του αγώνα μέχρι που μια άτσαλη προσγείωση μετά από άλμα έκανε ζημιά στο ψυγείο του 206 και έριξε τον Burns στην 2η τελικά θέση. Οι αγώνες περνούσαν και νίκη δεν ερχόταν, τη στιγμή που ο Gronholm όδευε άνετα στον 2ο του τίτλο. Στο Rally New Zealand η πίεση για τον Burns ήταν αφόρητη. Ήταν αποφασισμένος να πάρει την 1η του νίκη με την Peugeot και το κυριότερο, να κερδίσει τον Φινλανδό team-mate του. Προηγούνταν μέχρι τα μισά του 2ου σκέλους αλλά βγήκε θεαματικά απ΄το δρόμο με πολλά χιλιόμετρα και εγκατέλειψε.
Η ψυχολογία του έπεσε στο μηδέν. Ο τίτλος είχε ήδη κριθεί υπέρ του Gronholm και το μόνο που ήθελε ο Richard στον τελευταίο αγώνα ήταν να κερδίσει στην πατρίδα του για 4η φορά, ώστε να βγει 2ος στο πρωτάθλημα. Ξεκινάει δυναμικά αλλά δεν αποφεύγει το λάθος και χτυπά σ΄ ένα βράχο με το πίσω μέρος, φράζοντας έτσι την εξάτμιση.Χάνει πολύ χρόνο απ΄αυτό και τελικά έρχεται μια έξοδος την τελευταία ημέρα να βάλει τέλος στη μιζέρια του.
Το 2003 ξεκίνησε με διαφορετική φιλοσοφία. Κατάλαβε ότι πρέπει να κοιτάξει το δικό του πρωτάθλημα και όχι το τι κάνει ο Gronholm. Ξεκινάει μεθοδικά και κάνει μυαλωμένους αγώνες, ξέροντας που πρέπει να πιέσει και που όχι.
Τερματίζει σταθερά στους βαθμούς σε μια χρονιά με πολύ συναγωνισμό και έχει 7 βάθρα στα 10 πρώτα ράλυ, άσχετα αν ακόμα αγνοεί τη νίκη. Ηγείται της βαθμολογίας στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρωταθλήματος με το 206 WRC να έχει πλέον φτάσει στο μέγιστο της εξέλιξης του και να μην έχει άλλα περιθώρια βελτίωσης. Με 4 αγώνες να απομένουν έχουμε 4 οδηγούς να διεκδικούν τίτλο, με τον Burns επικεφαλή. Αλλά λίγο η υστέρησή του στην άσφαλτo, λίγο το 206 που έχει αρχίσει πλέον να δείχνει ξεπερασμένο και ο Richard από φαβορί γίνεται outsider.
Τελικά τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα και δεν θα του δοθεί καν η δυνατότητα να παλέψει για τον τίτλο στο Rally G.Britain. Σε δοκιμές πριν τον τελευταίο αγώνα της σεζόν ο Burns λιποθυμάει πίσω απ΄το τιμόνι, έχοντας τον Markko Martin της Ford στο δεξί κάθισμα. Διακομίζεται στο νοσοκομείο και οι γιατροί του απαγορεύουν να τρέξει στον τελικό. Ο τίτλος τελικά καταλήγει στον Petter Solberg αλλά αυτό λίγο απασχολεί τον Burns που έχει μεγαλύτερο πρόβλημα να αντιμετωπίσει.
Η άνιση μάχη με τον καρκίνο
Ο 32χρονος Burns είχε υπογράψει συμβόλαιο να επιστρέψει στη Subaru το 2004 αλλά η συμφωνία ακυρώθηκε όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι ο άτυχος οδηγός πάσχει από μια σπάνια μορφή όγκου του εγκεφάλου(αστροκύττωμα) κι έτσι του απαγόρεψαν να αγωνιστεί την επόμενη χρονιά. Ακολούθησαν ραδιοθεραπείες και οι αρχικές εκτιμήσεις έκαναν λόγο ότι σύντομα θα ξεπεράσει το πρόβλημα. “Οι γιατροί μου απαγόρεψαν να τρέξω στο πρωτάθλημα του 2004 και πρέπει να το αποδεχτώ. Είμαι πολύ απογοητευμένος αλλά και αποφασισμένος να επικεντρωθώ στην προσπάθεια για πλήρη αποκατάσταση της υγείας μου” ήταν η δήλωση του Burns στο τέλος της χρονιάς. Κατά τη σεζόν του 2004 δεν μαθαίναμε πολλά νέα για την πορεία της υγείας του Richard και στο προσωπικό του site στο διαδίκτυο είχε ευχαριστήσει ο ίδιος προσωπικά τους χιλιάδες θαυμαστές του που του έστελναν μηνύματα συμπαράστασης.
Τον Απρίλιο του 2005 υποβλήθηκε σε εγχείρηση η οποία κρίθηκε επιτυχής. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση έγινε τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς στο Rallyday, μια εκδήλωση προς τιμήν του, στην οποία παρουσίασε τη συλλογή του από αγωνιστικά αυτοκίνητα. O ίδιος δεν ήταν σε θέση να τα οδηγήσει κι έτσι έκανε βόλτα δίπλα στον επί χρόνια συνοδηγό και φίλο του, Robert Reid. Στην εκδήλωση παρευθέρηκε και ο Colin McRae τιμώντας έτσι με την παρουσία του τον άσπονδο φίλο και συμπατριώτη του.
Η μορφή όγκου που είχε ο Richard αποδείχθηκε κακοήθης και έτσι η υγεία του χειροτέρευε, ώσπου στις 25 Νοεμβρίου 2005 μάθαμε τα θλιβερά νέα του θανάτου του. Ο σπουδαίος αυτός οδηγός δεν ήταν πια μαζί μας. Άφησε τα εγκόσμια σε ηλικία 34 ετών και κατά τραγική σύμπτωση πέθανε ακριβώς την ίδια ημέρα όπου 4 χρόνια πριν κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Επίλογος
O Burns ήταν ένας οδηγός που εξελίχθηκε σταδιακά στους αγώνες. Όσο αποκτούσε εμπειρίες βελτίωνε την ταχύτητα και τη σταθερότητά του και κάθε χρόνο γινόταν και καλύτερος. Οδηγούσε χρησιμοποιώντας πολύ το μυαλό του και γνώριζε που έπρεπε να πιέζει και που να προσέχει. Ήταν λάτρης της λεπτομέρειας και ρύθμιζε την παραμικρή παράμετρο του αυτοκινήτου. Είχε ένα ψυχρό και άνετο στυλ οδήγησης και είναι χαρακτηριστικές απ΄τα on-board πλάνα οι απαλές κινήσεις του πίσω απ΄το τιμόνι.
Κέρδισε 10 αγώνες στο WRC αλλά είχε σίγουρα πολλά περισσότερα να μας προσφέρει αν του δινόταν η δυνατότητα.
Το σπορ έχασε έναν σπουδαίο αθλητή αλλά και έναν σπουδαίο άνθρωπο, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς, όχι μόνο για την οδήγηση του αλλά και για τον γενναίο τρόπο που αντιμετώπισε την αρρώστια του.
Μετά το θάνατο του ιδρύθηκε ένας οργανισμός προς τιμήν του, τo Richard Burns Foundation, όπου βοηθάει άτομα που πάσχουν από ανίατες ασθένειες και παράλληλα εκτελεί φιλανθρωπικό έργο.
Στατιστικά στο WRC:
-Πρωταθλητής του 2001
-104 συμμετοχές
-10 νίκες(ποσοστό 9,6%)
-34 βάθρα(ποσοστό 32,7%)
-277 κερδισμένες ειδικές διαδρομές
-Τρεις φορές νικητής του Rally G.Britain
-Δύο φορές τερμάτισε 2ος στο Πρωτάθλημα
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
