Το εναρκτήριο Grand Prix της σεζόν στην Αυστραλία μας έδωσε μία νέα μάχη: αυτή ανάμεσα σε Lewis Hamilton και Sebastian Vettel. Δύο οδηγοί που ποτέ δεν έχουν έρθει άμεσα αντιμέτωποι για τον τίτλο, ίσως να μας χαρίσουν φέτος μία άκρως ενδιαφέρουσα κόντρα – και να εξασφαλίσουν τη δική τους υστεροφημία.
Η υστεροφημία στην Αρχαία Ελλάδα σήμαινε την αθανασία στα μυαλά και τις διηγήσεις των ανθρώπων. Όλοι οι ομηρικοί ήρωες την επιζητούσαν, θέλοντας να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης.
Στη Formula 1, αν και δεν έχουμε να κάνουμε με την κλασική έννοια του πολέμου, η πίστα είναι μία «αρένα» και οι «μονομάχοι»-οδηγοί πάντα κυνηγούν τις επιτυχίες. Μόνο που, όταν έρχονται οι επιτυχίες, δεν έρχεται μαζί τους και η υστεροφημία.
Οδηγοί που πέτυχαν πολλά, στέφθηκαν ακόμα και πρωταθλητές, δεν έχουν εντυπωθεί ως σημαντικές φυσιογνωμίες του σπορ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο Damon Hill, ενάς πρωταθλητής που κανείς σήμερα δεν έχει στο νου του σαν έναν σπουδαίο οδηγό.
Η ευκαιρία που έχουν οι Hamilton και Vettel αυτή τη στιγμή είναι μοναδική. Είναι δύο οδηγοί-ορόσημα στην σύγχρονη ιστορία της F1, έχοντας κατακτήσει συνόλικά 7 εκ των τελευταίων 10 πρωταθλημάτων. Είναι οι ήρωες της εποχής τους, αλλά πρέπει να αποδείξουν ότι αξίζουν να είναι τεράστια ονόματα στην ιστορία του αθλήματος.
Κανείς δεν δύναται να αμφισβητήσει το απύθμενο ταλέντο τους, την ταχύτητα και την πειθαρχία τους, το πόσο κυρίαρχοι μπορούν να γίνουν με το σωστό μονοθέσιο. Είναι όμως δύσκολο να τους κρίνεις στα δύσκολα, όταν αυτά δεν τα έχουν ζήσει ακόμα πραγματικά.
Μία κόντρα μεταξύ τους, μία κόντρα με ισάξια μονοθέσια, που θα διαρκέσει όλη τη χρονιά και θα μας δώσει έναν τελικό αντάξιο του βεληνεκούς τους θα είναι το απόλυτο επισφράγισμα στην καριέρα τους.
Σε αυτά τα 9 χρόνια κοινής πορείας (από το 2008 όταν ο Vettel ξεκίνησε την πρώτη του πλήρη σεζόν), δεν έχουν βρεθεί ποτέ μόνοι τους αντιμέτωποι με έπαθλο τον τίτλο του πρωταθλητή. Σίγουρα, το 2010 ήταν στους διεκδικητές, αλλά δεν ήταν μόνοι τους και δεν διέθεταν ισάξιο εξοπλισμό. Και μας το χρωστά το σπορ αυτό. Είναι το Schumacher-Hakkinen της δεκαετίας μας, όπου δύο κορυφαίοι οδηγοί παλεύουν ρόδα με ρόδα, στο όριο, με την έκβαση του αγώνα να είναι ουσιαστικά -κι όχι επιφανειακά- απρόβλεπτη.
Τα διαμάντια δημιουργούνται μετά από μεγάλη πίεση· θα έλεγε κανείς πως έτσι δημιουργούνται και οι μεγάλοι οδηγοί. Αυτοί που δεν κατακτούν τίτλους επειδή και μόνο έχουν το καλύτερο μονοθέσιο, αλλά αυτοί που, όταν παλεύουν, παλέυουν μέχρι τελικής πτώσεως, σεβόμενοι τον αντίπαλο και βλέποντάς τον ως τέτοιον μόνο στα στενά όρια ενός σιρκουί.
Το 2017 δεν προσφέρεται μονάχα για καλύτερους αγώνες, ταχύτερα μονοθέσια και μία αναγέννηση της F1. Προσφέρεται για ένα showdown που δεν ζήσαμε ως τώρα.
Over and out.
Υ.Γ: Αφορμή του άρθρου η συζήτηση με τον Δ. Βούρδα στο podcast μετά το GP της Αυστραλίας και τον ευχαριστώ για το έναυσμα που -άθελά του- μου έδωσε.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
