Ο Fernando Alonso «ανησυχεί». Θέλει να βρει την νέα πρόκληση στην καριέρα του και φαίνεται πως τη βρίσκει στο IndyCar. Είναι όμως μία επιλογή που θα έκανε, όπως κι αν είχαν εξελιχθεί τα πράγματα; Κι αν όχι, είναι μία επιλογή που μπορεί να του βγει σε καλό;
Στις 5 Σεπτεμβρίου, ο Fernando Alonso βρέθηκε στο Barber Motorsports Park, για ένα ιδιωτικό τεστ με την Andretti Autosport. Το σασί ήταν αυτό με το οποίο ο Carlos Munoz είχε αγωνιστεί στο φετινό Indy 500, αλλά με το road course kit τοποθετημένο. Δεν είναι τυχαίο ότι το τεστ έγινε τώρα, και σε πίστα. Το κενό της F1 αποτέλεσε την ιδανική ευκαιρία για τον Ισπανό να δοκιμάσει το αυτοκίνητο που μπορεί και να οδηγεί από τη νέα σεζόν, και το να γίνει αυτό το τεστ σε road course, ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, ώστε να έχει μία εμπειρία και από αυτό το περιβάλλον, μετά το οβάλ της Ινδιανάπολης τον Μάιο του 2017.
Ο ίδιος δήλωσε απόλυτα ευχαριστημένος από το πώς κύλησε η μέρα. Είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει τόσο σε στεγνό, όσο και σε βρεγμένο οδόστρωμα, οπότε πλέον έχει μία πληρέστερη εικόνα γύρω από το πώς είναι να οδηγείς ένα μονοθέσιο IndyCar σε κάθε πιθανή κατάσταση.
Με τη McLaren να συνεχίζει να είναι σε επαφή με την διοίκηση του θέσμου για την ένταξή της στο πρωτάθλημα από το 2019, και με τον Alonso να έχει εκφράσει επανηλειμμένως τον θαυμασμό του για αυτή τη μορφή αγώνων, το να δούμε τον δύο φορές πρωταθλητή της F1 να γίνεται rookie στα 38 του, δεν είναι και τελείως απίθανο. Σίγουρα, δεν υπάρχουν καν φήμες ακόμα για το αν και κατά πόσο ο ίδιος θέλει να κάνει μία πλήρη σεζόν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά δεν θα εκπλαγεί κανείς αν αποφασίσει κάτι τέτοιο.
Είναι σαφές πως ένας εκ των καλύτερων οδηγών στο grid της F1 ψάχνει προκλήσεις μακριά από το άθλημα στο οποίο γνώρισε απίστευτες επιτυχίες, κέρδισε τους μεγαλύτερους της γενιάς του και έκανε άπαντες να παραδεχτούν το αστείρευτο ταλέντο του, σε συνδυασμό με το πείσμα που τον χαρακτηρίζει εδώ και 17 χρόνια. Κι αυτό, γιατί στο σπορ που τόσο αγάπησε και που τόσο αγαπήθηκε, πήρε τις λάθος αποφάσεις, κάθε φορά που θα μπορούσε να χειριστεί τις καταστάσεις διαφορετικά.
Έφυγε σαν κυνηγημένος από τη McLaren το 2007, καλλιέργησε ένα κλίμα διχόνοιας και αντιπαλότητας εντός της Ferrari, ανάγκασε τη McLaren να αποχωριστεί τη Honda για να μείνει ο ίδιος στη θέση του, παίρνοντας την απόφαση την αμέσως επόμενη σεζόν να φύγει από το σπορ, συνεχώς ασκούσε ανοιχτά, δημόσια και απρεπώς κριτική στους προϊστάμενούς τους και τους συνεργάτες του, κατηγόρησε πως η F1 τον πολεμά. Δεν σταμάτησε ποτέ να διχάζει. Είχε απομείνει μόνο το οδηγικό του μεγαλείο, να θυμίζει σε όλους ότι ο Alonso είναι σπουδαίος πίσω από το τιμόνι, αλλά και τόσο μικρός ως άνθρωπος.
Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος χτυπάει όποια πόρτα θέλει, κι αυτή ανοίγει διάπλατα. WEC; Φυσικά. Indy 500; Εννοείται. IndyCar; Γιατί όχι.
Κι είναι απολύτως λογικό θεσμοί που δε χαίρουν τη δημοφιλία της F1 να επιθυμούν στις τάξεις τους έναν τόσο γνωστό οδηγό, με τέτοιο fanbase, που θα ανεβάσει και το δικό τους κοινό και θα τα φέρει στο προσκήνιο. Πόσοι άνθρωποι είδαν για πρώτη φορά Indianapolis 500 εξαιτίας του Alonso; Πόσοι θέλησαν να δούν Le Mans ξανά εξαιτίας του Alonso;
Ωστόσο, όλα ξεκινούν από τη δική του θέληση να βρει τον νέο του προορισμό, να εκπληρώσει τον στόχο του Triple Crown. Μένει μόνο η νίκη στα 500 μίλα για να το πετύχει, αλλά δεν αρκεί αυτό. Ο Alonso θέλει πρώτα και πάνω από όλα να προκαλεί τα όριά του, να δείχνει στον εαυτό του και στον κόσμο πως δεν ξέχασε να οδηγεί, να κερδίζει, να είναι κυρίαρχος. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια της καριέρας του στην F1 χαρακτηρίζονται από εγκαταλείψεις, προβλήματα αξιοπιστίας, δυσκολία ακόμα και για τον τερματισμό στη δεκάδα. Στο WEC, όμως, δείχνει τι μπορεί να πετύχει όταν έχει τον κατάλληλο εξοπλισμό. Κι αν καταφέρει το ίδιο και στο IndyCar, θα είναι μία επιτυχία που κανείς δεν θα μπορεί να του στερήσει.
Ωστόσο, εύλογα προκύπτει το ερώτημα: θα ήθελε ο Alonso να κάνει τόσα πολλά στα 38 του, αν στην F1 ήταν σε ανταγωνιστική ομάδα και πρωταγωνιστούσε; Πιθανότατα, όχι. Οι εποχές που οι οδηγοί της F1 συμμετείχαν και σε sportscars και σε άλλες κατηγορίες μονοθέσιων έχουν παρέλθει προ πολλού, λόγω των φρενήρων ρυθμών του motorsport, και του δισταγμού των ίδιων των οδηγών να ρισκάρουν την υγεία τους, απλά για το thrill. Δεν είναι έτσι ο χώρος πλέον, κι ο Alonso αποτελεί τη φωτεινή εξαίρεση.
Είναι εξαίρεση, γιατί οφείλει στον εαυτό του να βρει ξανά την επιτυχία, να κλείσει την καριέρα του με θετικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα του. Μπορεί όμως, να αλλάξει το πώς θα τον θυμούνται. Η υστεροφημία ήταν αρετή για τους αρχαίους Έλληνες. Υμνείται στα έπη του Ομήρου και θεωρείται καθήκον κάθε άνθρώπου να αφήσει πίσω του μία παρακαταθήκη-παράδειγμα για τους απογόνους του. Με αυτό το σκεπτικό σκέφτεται κι ο Fernando Alonso. Κι επειδή είναι αυτός που είναι, θα το πετύχει.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
