Το ξεκίνημα της Ferrari στο πρωτάθλημα του 2023 ήταν ένα ακόμη πισωγύρισμα στο ντεμπούτο της νέας ηγεσίας της ομάδας, ακολουθούμενο από έντονες εξελίξεις στο εσωτερικό της Scuderia. O Χρήστος Κανάκης αναλύει και σχολιάζει την επαναλαμβανόμενη εικόνα στο Maranello.
Άλλη μια χρονιά, άλλη μια διαφαινόμενη αποτυχία της Ferrari να εκπληρώσει τις προσδοκίες που εύλογα δημιουργούνται βάσει ονόματος, μεγέθους και ειδικού βάρους. Είναι δυνατόν μια συγκεκριμένη ομάδα να επαναλαμβάνει συνεχώς τον εαυτό της, ανεξαρτήτως συνθηκών και προϋποθέσεων; Επί του προκειμένου είναι βέβαιο, ζούμε την Ιταλική ημέρα της Μαρμότας, στον κόσμο της F1.
H αυγή του 2023 βρήκε την Ferrari αναδομημένη ως προς την διοίκηση του αγωνιστικού τμήματος και των συνεπακόλουθων δραστηριοτήτων του, στο σκέλος της F1. Ο Fred Vasseur κατέφθασε με τις δάφνες του αναγεννητή της ομάδας, του ανθρώπου που θα την έβαζε ξανά σε τροχιά επιτυχιών, αντικαθιστώντας τον “κατάπτυστο” Mattia Binotto, ο οποίος σε τελική ανάγνωση αν ήταν εφικτό θα χρεωνόταν συγκεντρωτικά, όλα τα κακά της μοίρας της τα τελευταία 15 χρόνια. Από τους κόλπους της Scuderia, αλλά και του τύπου που εκφράζει και διαμορφώνει πάνω απ’ όλα επικοινωνιακή γραμμή και συνειδήσεις, δόθηκε η αίσθηση ερχομού ενός μεσσία. Οι λόγοι που κάτι τέτοιο συνέβη δεν χωρούν εξηγήσεων, είναι προφανής η βαρύτητα του ρόλου αυτού, όχι μόνο στον κόσμο της F1, αλλά και συνολικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Σημειωτέο φυσικά, το γεγονός ότι η ενέργεια αυτή έλαβε χώρα κάτι περισσότερο από τρεις μήνες πριν την έναρξη της φετινής σεζόν.
Προφανώς μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή σε αυτό το χρονικό σημείο δεν δύναται να μεταβάλει τα δεδομένα, ούτε και να διορθώσει τα όποια κακώς κείμενα υφίστανται και ουσιαστικά έστρωσαν το χαλί προκειμένου να συμβεί. Παρ’ όλα αυτά επί του προκειμένου οι φιλοδοξίες που διέπουν ανέκαθεν την Ferrari, συνιστούν στο ακριβώς αντίθετο και παράλογο, την αποτύπωση των αλλαγών άμεσα, με θετικό πρόσημο. Προσεγγίζοντας ψύχραιμα τα γεγονότα και τις εξελίξεις, αξίζει να σημειωθούν ορισμένα δεδομένα, μια προσπάθεια να κριθούν τα πεπραγμένα των τελευταίων μηνών. Η Scuderia μετά τον θάνατο του ιδρυτή της το 1988, συνιστούσε διοικητικά ένα αέναο παιχνίδι εξουσίας και πολιτικής. Ακόμα και ο κραταιός Luca Di Montezemolo λοιδορήθηκε σε μεγάλο μέρος της παρουσίας του στον προεδρικό θώκο, όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, πόσο δε μάλλον όσοι τον ακολούθησαν. Οι έριδες εντός της οικογένειας Agnelli και η σύγχυση που προκαλείται από τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις προσώπων, επίσης έχει κομβικό ρόλο στα όσα διαδραματίζονται. Αλήθεια όμως, ποιος μπορεί να αδικήσει κάποιον που βρίσκεται στο τιμόνι ενός τέτοιου οργανισμού και παράλληλα διαθέτει φιλοδοξίες να αφήσει το δικό του προσωπικό αποτύπωμα;
Ο τωρινός CEO, Benedetto Vigna, παρά το γεγονός ότι αρχικά έδειχνε πρόθυμος να ακολουθήσει το μονοπάτι που χάραξε ο προκάτοχός του, John Elkann, δεν δίστασε στην πρώτη κακοκαιρία να προχωρήσει σε αλλαγές μάλλον ριζοσπαστικές. Το 2022 ήταν αναμφισβήτητα μια σεζόν χαρμολύπης για την Ferrari, οι λόγοι έχουν αναλυθεί πολλάκις δεν συντρέχει ανάγκη να επαναλαμβανόμαστε. Ωστόσο, για ακόμη μια φορά δεν επιβεβαιώνεται το ” επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως”, προνόμιο που διεκδικούν οι Κόκκινοι του Maranello. Η κατάληξη του περσινού πρωταθλήματος μάλλον αποτέλεσε συνδυασμό γεγονότων και όχι ανικανότητας των στελεχών που αντικαταστάθηκαν. Ο Mattia Binotto ήταν μάλλον επιτυχημένος, λαμβάνοντας υπόψη την διαφαινόμενη αναπροσαρμογή των στόχων της ομάδας, του τρόπου λειτουργίας της και της στελέχωσης της σε θέσεις-κλειδιά. Παρ’ όλα αυτά ο πρωταθλητισμός, το κυνήγι της επιτυχίας πάντοτε εκθέτουν ανεπανόρθωτα τα κακώς κείμενα και τις ατέλειες ενός πλάνου. Και αυτό ακριβώς συνέβη πέρυσι.
Οι διοικούντες λοιπόν έλαβαν αποφάσεις βλέποντας φαινομενικά το δέντρο και όχι το δάσος. Οι λόγοι ενδεχομένως να συνοψίζονται νωρίτερα, δίχως να λαμβάνω υπόψη και τις πιθανότητες να απέκτησαν συμβουλευτικά καθήκοντα, άτομα υφιστάμενα του Binotto, όπως ίσως και κάποιος οδηγός… Το οξύμωρο και συνάμα παράλογο του όλου θέματος είναι οι απορίες που δημιουργούνται ελέω της αποχώρησης στελεχών, προσκείμενων στον Ιταλό μηχανικό ή και η υποβάθμιση τους ιεραρχικά. Εφόσον μια ομάδα ανθρώπων, ένας οργανισμός χάνει την κεφαλή του, φυσικό και επόμενο είναι να απορρυθμιστεί και τελικά να διαλυθεί. Ήταν απαραίτητο το γκρέμισμα που κατά τα φαινόμενα συντελείται αυτή την στιγμή εντός των τοιχών του Maranello; Προσωπική μου άποψη όχι. Αν κάτι χρειαζόταν αυτή την περίοδο η Ferrari, είναι ένας επικεφαλής που θα προστίθετο στο πλάι του γκρουπ αυτού, ένας άνθρωπος με πυγμή, όραμα και αποφασιστικότητα, όταν θα έπρεπε να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις. Θα τολμήσω να πω ένας αντίστοιχος Briatore. Άλλωστε σε καμία στιγμή της θητείας του ο Binotto δεν έδειξε να επηρεάζεται από αρχηγικές τάσεις ή να δελεάζεται από το ότι βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής. Μετά βεβαιότητας θαρρώ πως είχε και έχει την ενσυναίσθηση να κάνει ένα βήμα πίσω, που κατά πάσα πιθανότητα θα τον καθιστούσε πιο αποδοτικό στο έργο του και σε αυτό που γνωρίζει άριστα, το τεχνικό κομμάτι.
Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η αντικατάσταση του από τον Fred Vasseur, έναν άνθρωπο που μέσα σε λίγο καιρό βρέθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα του αγωνιστικού διευθυντή της Gestione Sportiva. Έπειτα από μια μακρά διαδρομή στον χώρο, σε μικρότερες κατηγορίες και ομάδες με σαφώς λιγότερη ευθύνες και ανάγκες, ο Vasseur παρακινούμενος ενδεχομένως και από το περιβάλλον που τον έφερε σε αυτή την θέση, θέλει να αφήσει το προσωπικό του στίγμα. Οι πρώτες ενδείξεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ναι είναι εξαιρετικά νωρίς, ναι ήταν αναμενόμενη η πίεση που θα ασκούταν, όταν όμως παρατηρούνται τόσες αποχωρήσεις στελεχών και ταυτόχρονα τα λεγόμενα του εκτός πραγματικότητας σχεδόν, τότε ηχούν καμπανάκια. Αλήθεια κύριε Vasseur, πως είναι δυνατόν να βρεθούν άμεσα λύσεις που θα δαμάσουν την δύστροπη SF-23, όταν σχεδόν το σύνολο του τεχνικού τομέα της ομάδας είναι υπό μετακίνηση ή και αποχώρηση; Κι αν έρθουν άτομα της δικής του εμπιστοσύνης, ο χρόνος που απαιτείται έως ότου εναρμονιστούν με τις απαιτήσεις που υφίστανται, είναι τέτοιος που πρακτικά χρειάζεται μια καινούργια περίοδος χάριτος. Και δεν γνωρίζω κατά πόσο στην Ferrari είναι πρόθυμοι συνολικά να επαναλάβουν κάτι τέτοιο.
Ο Vasseur σε πρώτο βαθμό δείχνει επαρμένος και πιεσμένος μαζί. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της επαγγελματικής του καριέρας σε συνάρτηση με την δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται πάνω από το κεφάλι του εκάστοτε αγωνιστικού διευθυντή της Ferrari. Με κίνδυνο να διαψευστώ πανηγυρικά, θα τολμήσω να πω πως δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στο πόστο του. Δεν μιλάμε για ένα περιβάλλον στο οποίο υπάρχουν τα περιθώρια για ηρωισμούς, εγωισμούς και προσωπικές επιδιώξεις. Ειδικότερα με το διαμορφωθέν κλίμα αυτή την στιγμή. Καλό θα ήταν να πέσουν οι τόνοι επικοινωνιακά και να βρεθεί το σθένος ώστε να προσδιοριστεί η κατεύθυνση που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα ή μάλλον φως στην άκρη του τούνελ. Για την ώρα η Ferrari είναι απλά η Ferrari, Ιταλική περίπτωση βλάβης, ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Έχει έρθει η στιγμή το σύνολο του οργανισμού να λάβει αποφάσεις, διότι το διακύβευμα είναι εξαιρετικά κρίσιμο, πρόοδος και προκοπή από την μία, παρακμή και γελοιότητα από την άλλη.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
