Ήταν 14 Νοεμβρίου 2002 όταν ο 17χρονος Jari-Matti Latvala, με ένα Mitsubishi Lancer Evo VI, θα μας συστηνόταν στο WRC. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, αυτό το παιδί από τη Φινλανδία έχει κάνει πολλά· μόνο πρωταθλητής δεν έχει γίνει. Γιατί όμως; Είναι η αστάθεια που τον κάνει κακό οδηγό;
Σχέση αγάπης με τη Ford, μιας κι εκεί έζησε τα καλύτερά του χρόνια. Χρόνια που θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα, αφού η εργοστασιακή συμμετοχή της Αμερικανικής εταιρίας υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Citroen και του Sebastien Loeb. Ωστόσο, πάντοτε το πρόβλημα έγκειτο στην τάση του να πιέζει υπέρ το δέον και τελικά να χάνει τον έλεγχο.
Το 2009 αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη του επιχειρήματος που θέλει τον Latvala οδηγό κάτω του μετρίου. Ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη το τρομακτικό ατύχημα της SS4 στην Πορτογαλία εκείνη τη χρονιά, όταν μετά από 15 ντελαπαρίσματα και 150 μέτρα γκρεμό βγήκε σώος – αυτός κι ο επί 14 χρόνια συνοδηγός του, Mikka Anttila.
Πρέπει όμως να γίνει επιτέλους ένας διαχωρισμός ανάμεσα στον ασταθή και τον ταχύ οδηγό. Η περίπτωση Latvala είναι μόνο η αφορμή για μία σειρά σχολίων (το λιγότερο υποτιμητικών) προς οδηγούς που αποδεδειγμένα μπορούν να κάνουν πολλά παραπάνω.
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί το γεγονός ότι ο Latvala είναι ασταθής, ότι αδικεί τον εαυτό του σε βαθμό που λίγοι το έχουν καταφέρει. Αλλά, αυτή η αστάθεια είναι που -κατά έναν περίεργο τρόπο- έχει τονίσει το άδικο της καριέρας του. Έχει περάσει από τα bucket μερικών εκ των καλύτερων αυτοκινήτων της τελευταίας 15ετίας. Και πάλι, έμεινε τόσο μακριά από το πραγματικό του potential.
Ίσως αυτή η εικόνα γύρω από το άτομό του να δημιουργήθηκε στην άκαρπη τετραετία με την Volkswagen. Η απόφασή του να βρεθεί στο τιμόνι του Polo R το 2013 ήταν η πιο σοφή που πήρε ποτέ – ή έτσι φαινόταν, τουλάχιστον. Το πιο σημαντικό ήταν πως δεν υπήρχε ξεκάθαρο status #1 και #2 οδηγού εκείνη τη στιγμή. Η VW έδινε το δικαίωμα στον Latvala να παλέψει ισάξια με τον ελπιδοφόρο Ogier, και αυτήν τη μοναδική ευκαιρία την έχασε.
Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι δεν ρίσκαρε. Στα rally, το ρίσκο είναι αναγκαίο, αν θες να κατακτήσεις την κορυφή. Και πήρε ρίσκα, πήρε παράτολμες αποφάσεις. Ας πούμε πως έπαιξε κι έχασε.
Η Toyota για αυτόν είναι όχι μόνο ένα νέο κεφάλαιο, αλλά και μία νέα αρχή. Μία καλή ευκαιρία να ηγηθεί μίας ομάδας που έχει ανάγκη από καθοδήγηση. Μπορεί πλέον να νιώσει στους ώμους του την ευθύνη του #1 και να δείξει ωριμότητα – έστω και στα 32 του χρόνια. Δεν είναι αργά. Αυτή όμως θα είναι και η τελευταία του ελπίδα.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
