Το 2019 θα είναι η τέταρτη χρονιά του εξαετούς πλάνο της Renault, από την επιστροφή της στην F1 ως εργοστάσιο το 2016, και πλέον ήρθε η ώρα του πρώτου απολογισμού.
Αν και λησμονιέται εύκολα, η Renault είναι το τρίτο εργοστάσιο της Formula 1, από το 2016 και μετά, όταν και αποφάσισε να επιστρέψει, εξαγοράζοντας τη Lotus. Και λησμονιέται, γιατί είναι ομάδα του midfield – και στην υβριδική εποχή της F1, το να είσαι εργοστασιακή ομάδα, συνεπάγεται με επιτυχίες.
Όταν οι Γάλλοι αποφάσισαν στα τέλη του 2015 να προχωρήσουν σε αυτό το -αν μη τι άλλο- γενναίο βήμα, πέντε χρόνια μετά την αποχώρησή τους, γνώριζαν (ως φαίνεται) πολύ καλά το ρίσκο που πήραν και τις θυσίες που θα έπρεπε να κάνουν για να πετύχουν.
Διότι, μπορεί η σύγχρονη Formula 1, αυτή του υβριδισμού και των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, να θέλει τα εργοστάσια (βλ. Mercedes και Ferrari) να πρωταγωνιστούν, να κατακτούν νίκες και πρωταθλήματα, όμως αυτό από μόνο του δεν καθίσταται επαρκής συνθήκη – μάλλον αναγκαία, θα έλεγε κανείς.
Το να σχεδιάζει, κατασκευάζει και συναρμολογεί κανείς ένα μονοθέσιο κάτω από την ίδια «στέγη», είναι κρίσιμο την τελευταία 5ετία, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία του σπορ, και η Renault αυτό το έχει στον μέγιστο βαθμό. Αυτό που της έλειπε, ήταν η τεχνογνωσία σε αρκετούς τομείς.
Η μονάδα ισχύος των Γάλλων ήταν το τρωτό σημείο των πελατών τους (κυρίως της Red Bull) το 2014 και το 2015, όταν η Renault είχε μόνο τον ρόλο της προμηθεύτριας κινητήρων. Όταν, δε, αποφάσισε να έχει τη δική της ομάδα, το πρόβλημα έπαψε να είναι μόνο στην «καρδιά» του μονοθέσιου, αλλά στο «σώμα» του.
Όσο ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία κι αν είναι, η Renault ξεκινούσε από το μηδέν, όπως κάθε άλλη ομάδα που μπαίνει ή επιστρέφει στο σπορ. Αυτό που ελάχιστες ομάδες κάνουν, αλλά εκείνη δεν παρέβλεψε επ’ ουδενί, ήταν η δημιουργία ενός σαφούς πλάνου, με αρχή, μέση και τέλος – ει δυνατόν, αίσιο. Ξεκαθάρισε εξ αρχής, τόσο με τον Fred Vasseur, όσο και με τον Cyril Abiteboul μετέπειτα, πως υπάρχει ένα πλάνο εξαετίας για να επιστρέψουν οι Γάλλοι στις επιτυχίες. Ρεαλιστικός στόχος, αν κρίνει κανείς κι από τις δύο πιο πρόσφατες περιπτώσεις νεοεισελθέντων ομάδων που κατέκτησαν τίτλους. Τόσο η Red Bull, όσο και η Mercedes, χρειάστηκαν 6 και 5 χρόνια, αντίστοιχα, για να εδραιωθούν στην F1, να βελτιωθούν και να στεφθούν πρωταθλήτριες.
Δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες του πλάνου που έχουν οι άνθρωποι στο Enstone και το Viry-Chatillon, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Είναι σαφές πως κάθε χρόνο, το γαλλικό εργοστάσιο γίνεται όλο και καλύτερο, ανεβαίνει στη βαθμολογία, ανεβάζει και τα έσοδά του, φτάνοντας ολίγον κατ’ ολίγον στα επίπεδα των ισχυρότερων ομάδων αυτή τη στιγμή.
Σύμφωνα με σχετικό report του racefans.net, οι Γάλλοι επένδυσαν για τη σεζόν του 2018 ένα ποσό κοντά στα 190 εκ. δολάρια, ενώ τα έσοδά τους από την μητρική εταιρεία (βλ. Renault ) συνεισέφεραν κάτι λιγότερο από τα μισά, φτάνοντας τα 90 εκ. δολάρια. Αυτό δείχνει δύο πολύ σημαντικά πράγματα: η Renault ξοδεύει αρκετά λιγότερα από τις ισχυρές του σπορ, αλλά τις πλησιάζει γοργά, ενώ ξοδεύει ποσά εντός του -επικείμενου- budget cap που θα επιβληθεί, πιθανόν από το 2021 και μετά.
Αυτή η εικόνα είναι εικόνα μίας ομάδας που ξέρει τι αποφάσεις πρέπει να πάρει, διαχειρίζεται τον νευραλγικό τομέα του προϋπολογισμού με άψογο τρόπο, και συνεχώς βελτιώνεται.
Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να στηλιτεύσει την εικόνα της, που προσιδιάζει περισσότερο σε εκείνη μίας ομάδας του midfield, που περιπλανιέται από τις θέσεις 4 ως 9 στη βαθμολογία, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα – όχι αν είσαι η Renault.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς το πού βρισκόταν η Mercedes πριν την τωρινή εποχή, της απολύτου κυριαρχίας της. Τέταρτη στη βαθμολογία το 2010 και το 2011, πέμπτη το 2012, και το 2013 έκανε το πρώτο «ξέσπασμα», τερματίζοντας το 2013.
Το αντίστοιχο «ξέσπασμα» της Renault είναι -ίσως- αυτό που να περιμένει πλέον ο κόσμος της F1. Τη χρονιά, δηλαδή, που το Enstone, έχοντας πλέον και μία μεταγραφή αντίστοιχη εκείνης τους Lewis Hamilton στα «ασημί βέλη» το 2013, τον Daniel Ricciardo, θα κάνει επιτέλους το βήμα παραπάνω.
Η υγεία που αποπνέει η αγωνιστική ομάδα της Renault (γιατί, ως οργανισμός, περνά τα δικά του «ζόρια» με την υπόθεση Ghosn) είναι ενδεικτική της κατάστασης στο εσωτερικό της. Και αυτό, είναι ζήτημα χρόνου να μεταφραστεί σε επιτυχίες.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
