Αυτό δεν είναι ακόμα ένα blog. Δεν θα μιλήσουμε για κάποιο φλέγον θέμα, δεν θα εκφράσουμε την άποψή μας για κάτι που προέκυψε, ούτε θα αναλύσουμε δεδομένα. Σε αυτό το κείμενο, θα μιλήσουμε για την αγάπη.
Ξέρω από χέρι πως στην παρέα του TotalRacing.gr, ο καθένας κουβαλά μία ιστορία για το πώς ξεκίνησε να βλέπει motorsport. Τις έχουμε συζητήσει σε καφέ, παραλίες, πάνω από μπύρες αλλά και πλήκτρα, και όλοι μας είμαστε φορείς διαφορετικών εμπειριών. Κάτι μας τράβηξε, ως άλλη Σειρήνα, στις ρόδες και τα τιμόνια. Το θέλγητρο, αν και όχι κοινό, εκπορεύεται από την γοητεία που μας ασκεί η ταχύτητα. Κι αν ρωτήσετε τον Πουλυμενάκο, είναι τα ράλλι που σε μαγεύουν, κι αν ρωτήσετε τον Βούρδα, μάλλον θα σας πει για τότε που κέρδιζε ένας Φινλανδός – διαλέξτε έναν.
Αυτό δείχνει πως, παρά τις διαφορετικές ιστορίες, η αφετηρία είναι κοινή και τοποθετείται σε βιώματα που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου χαρίσει και μόνο μέσω αυτού μπορείς να γνωρίσεις.
Η F1 είναι η δική μου ιστορία. Τον λατρεύω τον μηχανοκίνητο, στο σύνολό του και χωρίς διακρίσεις, αλλά η F1 αποτέλεσε το «τυράκι», σε μία φάκα που ευτυχώς πιάστηκα από μικρός.
Είναι 2005. Η Ferrari δεν κερδίζει πια. Κερδίζει ένας Ισπανός, ένας πιτσιρικάς, ονόματι Fernando Alonso, με μία ομάδα της οποίας το αφεντικό έμοιαζε με μαφιόζο. Εντάξει, παιδί ήμουν, όχι χαζός.
Ο πατέρας μου βλέπει στην μεγάλη τηλεόραση, στο σαλόνι, εδώ και πολλά χρόνια αυτούς τους τρελούς που πάνε με 300 χλμ/ώρα, ενώ παράλληλα ζητωκραυγάζει για κάποιον Γερμανό με περίεργο όνομα και που φόραγε κόκκινα.
Καταλαβαίνετε πως υπήρχαν δύο επιλογές: είτε να ταχθώ με το μέρος του, είτε να πάω στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και μαντέψτε τι έγινε.
Το σπίτι χωριζόταν στα δύο, αλλά ατύπως: το θέαμα κέρδιζε, η αγάπη για αυτό που βλέπαμε και το οποίο μας καθήλωνε μερικά Σ/Κ τον χρόνο, μετά το κυριακάτικο μεσημεριανό, εκείνο που, αν είχες γονείς που εργάζονταν όλη την εβδομάδα, λάτρευες, γιατί τους έβλεπες μαζί και -συνειρμικά- ήξερες ότι θα ακολουθούσε γκάζι και τσιριχτό.
Πρώτο Grand Prix που θυμάμαι έντονα είναι από το 2005 στην Ίμολα, σε εκείνον τον αγώνα που ο Alonso κρατά πίσω του τον Schumi, και ο Wurz παίρνει βάθρο στο μοναδικό GP του με τη McLaren.
Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είμαι βέβαιος πως κι εσείς θυμάστε αντίστοιχες ιστορίες. Θυμάστε να βλέπετε αγώνες με κάποιον συγγενή, κάποιον φίλο που σας έπεισε να μην πάτε για καφέ εκείνο το μεσημέρι, παρά να δείτε «Grand Prix Ευρώπης, γιατί ο Schumacher σκίζει σε αυτό».
Στις μνήμες μας, μένουν χαραγμένα τα θετικά. Μπορεί οι αρνητικές εμπειρίες να είναι αυτές που ανασύρονται πιο εύκολα, μα στα χαμόγελα και τα σκιρτίματα της καρδιάς γυρίζει ο νους και μένει, όταν μπορεί και το θέλει.
Σκεφτείτε αυτά, όταν για το Halo κρίνετε ένα σπορ που, κάποτε, σας χάρισε πολλά. Ο αθλητισμός είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι ένα «μικρόβιο», που εύκολα κολλάς και από το οποίο δεν θεραπεύεσαι ποτέ.
Σκεφτείτε αυτά, όταν χάνετε για λίγο τη μαγεία και μαζί την ψυχραιμία σας για κάτι που συνέβη σε έναν αγώνα. Σκεφτείτε το, σαν να έπρεπε να λογομαχήσετε με κάποιον που αγαπάτε. Είμαι σίγουρος πως δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα.
Είναι ωραία η F1. Είναι ωραία ως κι η αύρα της. Με όποιον ήχο, με όποια όψη, με όποιον πρωταθλητή. Δε χάνεται η αγάπη. Δεν μπορεί να ξεχάσει το παιδί μέσα σας τον πρώτο αγώνα που είδε. Ούτε τα πανηγύρια που έριξε, όταν ο αγαπημένος του οδηγός κέρδισε τον μεγαλύτερό του αντίπαλο.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
