Η νέα σεζόν αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για το συνδυασμό της McLaren με τη Honda να πετύχει ουσιαστικά στην F1.
Το 2017 θα είναι η τρίτη χρόνια μίας νέας, γεμάτης δυσκολίες εποχής για τη McLaren. Η σύμπραξη με τη Honda είχε γεννήσει στους φίλους της ομάδας και εν γένει του σπορ την φλόγα της δεκαετίας του ’80, τότε που ο Αγγλο-ιαπωνικός συνδυασμός μετρούσε πολλές επιτυχίες, με τους Ayrton Senna και Alain Prost στο τιμόνι.
Ωστόσο, η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ονειρική αποδείχθηκε. Ο κινητήρας των Ιαπώνων το 2015 ήταν αναξιόπιστος και ελάχιστα αποδοτικός, ενώ το 2016, παρά την αυξημένη απόδοση, τα ζητήματα αξιοπιστίας δεν άφησαν ποτέ σε ησυχία τους μηχανικούς.
Πλέον, με δύο χρόνια εμπειρίας, νέο επικεφαλής (ήδη από πέρυσι) και με διαφορετικές δομές σε Αγγλία και Ιαπωνία, η McLaren-Honda έχει βάλει ένα στοίχημα· ένα στοίχημα με τον εαυτό της.
Όπως σε κάθε στοίχημα, έτσι και σε αυτό, προσπαθείς να βγεις σωστός, να «πέσεις μέσα». Κι αν το στοίχημα ειδωμένο από τη σκοπιά του τζόγου είναι καθαρά ζήτημα τύχης, το στοίχημα στην F1 είναι καθαρά ζήτημα υπολογισμένων επιλογών. Το μόνο που μπορεί να χαλάσει αυτές τις -θεωρητικά- μετρημένες επιλογές είναι έξωθεν παράγοντες ή ένας λάθος υπολογισμός στη στρατηγική που ακολουθήσεις.
Η McLaren (κυρίως αυτή) ξεκινά το 2017 με αλλαγές στο οδηγικό δίδυμο, με νέα δομή (που ήδη εφαρμόζεται από το 2016, αλλά πλέον θα τη δούμε και με τον Stoffel Vandoorne στο προσκήνιο), και φυσικά με αμφίβολη την παρουσία του F. Alonso στην ομάδα το 2018.
Αυτές οι τρεις μεταβλητές μπορούν να πάνε από άριστα ως κάκιστα, κι αυτό γιατί πάτησε ένα άτυπο «restart» χάνοντας έναν εκ των πιο έμπειρων οδηγών στο grid (που θα μπορούσε να φανεί πολύτιμος για on track δεδομένα και ανατροφοδότηση), ενώ -όπως κάθε άλλη ομάδα που θέλει να επιστρέψει στην κορυφή- θα πειραματιστεί/δοκιμάσει πολλά με την ευκαιρία των αλλαγών στην όψη και την αεροδυναμική απόδοση των μονοθέσιων (πέραν του ζητήματος Alonso).
Αρχικά, στον τομέα των οδηγών, αν και φαντάζει ασφαλής η επιλογή Vandoorne για teammate του Fernando Alonso, εντούτοις είναι πάντοτε επισφαλές να μιλάμε για καλές ή κακές επιλογές σε rookies. Ο Βέλγος είναι πρωταθλητής GP2, έχει βαθμό στην F1 από το Μπαχρέιν το 2016, αλλά είναι πολύ διαφορετικός ο ρόλος ενός full-time οδηγού, από αυτόν ενός οδηγού μικρότερων κατηγοριών ή αντικαστάτη για ένα Grand Prix. Κατ’ ουσίαν, ένα μέρος του βάρος της εξέλιξης και της βελτίωσης της MP4-32 πέφτει στους ώμους του Vandoorne, που καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Όλα δείχνουν πως είναι αρκετά ικανός, όχι απλά ταλαντούχος, και με όρεξη να μάθει, να προσαρμοστεί, να δώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Φτάνει όμως;
Παράλληλα, μόνο βέβαιο δεν πρέπει να θεωρείται το μέλλον του Alonso στην ομάδα. Ο Ισπανός έχει τονίσει επανειλημμένα και με πολλούς τρόπους ότι το τι θα κάνει το 2018 θα καθορισεί απόλυτα από τη θέση στην οποία θα βρίσκεται η McLaren φέτος. Εν ολίγοις, είναι ζωτικής σημασίας για την βρετανική ομάδα να έχει ένα μονοθέσιο ικανό έστω και για βάθρα σε πρώτη φάση, ούτως ώστε να πείσει τον -36χρονο πια- Alonso να υπογράψει για ακόμα ένα χρόνο. Ο νέος CEO της ομάδας, Zak Brown, δήλωσε πως οι συζητήσεις θα ξεκινήσουν μερικούς αγώνες μετά την έναρξη της σεζόν – προφανώς οι αποφάσεις κι οι ανακοινώσεις θα αργήσουν, αλλά θα είναι μία πρώτη επαφή μεταξύ των δύο μερών, για να τεθούν στόχοι, να βρεθούν κοινά σημεία. Αν ο Alonso νιώθει πως το 2018 θα είναι ένα έτος πρωταθλητισμού για τον ίδιο, θα μείνει. Αν όμως δει πως το μέλλον ανήκει στα νιάτα (δηλ. θα χρειαστεί 5 χρόνια για να φτάσει η ομάδα του Woking να παλεύει για τον τίτλο), τότε θα επιλέξει να αποχωρήσει ως δις φορές πρωταθλητής.
Τέλος, ερωτηματικό αποτελεί η νέα δομή που ενορχίστρωσε ο Eric Boullier. Ο αγωνιστικός διευθυντής της ομάδας θεώρησε πως η δομή επί Martin Whitmarsh δεν θα βόλευε στην κατάσταση που ίσχυε πλέον, με την συνεργάτιδα Honda να έχει εγκαταστάσεις στην Ιαπωνία. Επομένως, προχώρησε σε αλλαγές, οργάνωσε εκ νέου τον τρόπο εργασίας, ενώ πλέον θεσπίστηκαν μηνιαία εκ του σύννεγυς meetings μεταξύ του ιδίου και του επικεφαλής της Honda F1, Yusuke Hasegawa, με σκοπό να γίνεται μία αναθεώρηση στόχων, να λαμβάνονται αποφάσεις, να επιλύονται ζητήματα. Το θέμα είναι αυτή η δομή επιτέλους να αρχίσει να αποδίδει τα αναμενόμενα. Ο Boullier αποδείχθηκε εξαιρετικός team principal στη Lotus επί Kimi Raikkonen, καθώς οδήγησε μία ομάδα με το 3ο ή και 4ο καλύτερο μονοθέσιο σε νίκες και βάθρα. Αλλά, όλα κρίνονται από τις πράξεις, όχι το βιογραφικό.
Η φετινή χρονιά είναι η ιδανική για να αρχίσει ο «μηχανισμός» να δουλέυει σωστά. Πριν χαθεί για πάντα το τρένο.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
