Χαίρετε χαίρετε.
Ήταν μεσημεράκι Τετάρτης, 11 Σεπτεμβρίου. Ήμουν έτοιμος να κλείσω τον υπολογιστή και να διαβάσω Αρχαία Γ Λυκείου όταν σκάει η επίσημη ανακοίνωση.
Ο Kimi Raikkonen επέστρεφε στη Ferrari.
Ένα από τα μεγαλύτερα μεταγραφικά σήριαλ των τελευταίων ετών έλαβε τέλος (αίσιο εν πολλοίς) και ο Φινλανδός Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2007 με τη Ferrari γύρισε στην ομάδα που του έδωσε ένα τίτλο να θυμάται και ”πολλές καλές στιγμές”, όπως ανέφερε ο ίδιος στις δηλώσεις του. Διετές συμβόλαιο, πλάι στον Alonso.
Τώρα, πλάι, μπροστά, πίσω, ένας Θεός ξέρει. Για την ακρίβεια, ούτε Αυτός δεν ξέρει νομίζω.
Ωστόσο, δεν θα πάρω το ρόλο του μέντιουμ, δεν θα γίνω η Πειθία της F1. Γεμίσαμε από τέτοιες τις τελευταίες μέρες στα social media.
Ουσιαστικά, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους χαρακτήρες των δύο Πρωταθλητών.
Η συνύπαρξη δύο Παγκόσμιων Πρωταθλητών στο Maranello έχει να συμβεί από το μακρινό 1953. Μέσα σε αυτά τα 60 χρόνια, η Ferrari είχε πάντα μία τακτική άμυνας αλλά και καθαρής ιεράρχησης στο οδηγικό της δίδυμο.
Πρόσφατα παραδείγματα είναι το Schumacher-Barrichello. Ένας πρωτοκλασάτος οδηγός και ένας οδηγός που πλαισιώνει τον πρώτο, δίνει βαθμούς στην ομάδα και κόβει βαθμούς από τους άμεσους αντιπάλους του πρώτου.
Πλέον, η Ferrari κάνει (για τουλάχιστον δύο χρόνια) μια στροφή προς μία στρατηγική επιθετική, δείγμα της προσπάθειας της ομάδας να σπάσει την κυριαρχία των Red Bull. Φέρνει στις τάξεις της έναν οδηγό που γνωρίζει το ποιόν του, τις συνήθειες του, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του. Ο Andrea Stella και o Stefano Domenicali ήταν στην ομάδα ήδη από την πρώτη εποχή του Kimi στην Scuderia και ξέρουν καλά τον Φιλανδό. Ωστόσο, σύμφωνα με τα λεγόμενα συνεργατών του στη Lotus, ο Kimi έχει βελτιωθεί αισθητά.
Φαίνεται και στην πίστα. Μάχεται περισσότερο, βελτιώθηκε στα δοκιμαστικά. Έδειξε στοιχεία που τον έκαναν από ένα κάπως ”ακατέργαστο” ταλέντο σε έναν ολοκληρωμένο οδηγό.
Από την άλλη, η ομάδα έχει ήδη τον Fernando Alonso. Ο Ισπανός έχει, ή μάλλον θέλει να έχει, τον πρώτο λόγο σε πολλά πράγματα. Το σίγουρο είναι πως 4 χρόνια τώρα είχε την ομάδα γύρω του. Είναι το #1 στην ομάδα, αυτός παλεύει για το πρωτάθλημα όλα αυτά τα χρόνια και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα το χάσει αυτό.
Βέβαια, ο Kimi είναι το άκρον άωτον του Alonso. Ο Iceman ενδιαφέρεται για το pure racing σε άπταιστα ελληνικά, το καθαρά οδηγικό κομμάτι. Δεν έκατσε ποτέ να ασχοληθεί με τα politics του αθλήματος. Ίσως για αυτό να έχει τόσους fans, ειδικά στη χώρα μας. Έχει ένα πηγαίο αυθορμητισμό που είναι έκδηλος και στις δηλώσεις του. Ουκ ολίγες φορές, ο Φιλανδός έχει πει πράγματα που προκάλεσαν το γέλιο, αλλά και τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Όπως και να έχει, ο ίδιος μένει πιστός στην εξωαγωνιστική του ζωή. Είναι party starter, ακολουθεί τους ρυθμούς του με τα ποτά και τα υπερπολυτελή yacht, αλλά πάντοτε κρατά το καλύτερο για τα αγωνιστικά του καθήκοντα. Είναι ήρεμος μέχρις εσχάτης πίσω από το τιμόνι, είτε είναι F1, είτε WRC, είτε NASCAR και παίρνει πλέον το μέγιστο από ο,τιδήποτε του δώσεις να οδηγήσει.
O El Nano είναι πιο ”τσογλάνι”. Βαριά κουβέντα ξεστομίζω αλλά είναι η αλήθεια. Ο Ισπανός από τότε που είδε τις δυνατότητές του και πήρε το πρώτο πρωτάθλημα με αντίπαλο τον κυρίαρχο της εποχής Michael Schumacher κατάλαβε πως είναι γλυκιά η νίκη. Αυτό το βλέπει και ο κάθε οδηγός που έχει πάρει έστω και μία νίκη, αλλά ο Fernando ερωτεύθηκε τρόπον τινά τη μεσαία θέση στο βάθρο. Ο έρωτας, ως γνωστόν, τυφλώνει και οδηγεί σε πράξεις παρορμητικές, πράξεις που δεν φιλτράρονται από τη λογική αλλά εμποτίζονται με συναίσθημα. Με τα μάτια τυφλωμένα, ο Alonso επιδίωκε και θα επιδιώκει στην υπόλοιπη καριέρα του τη νίκη, μετερχόμενος κάθε δυνατό και αδύνατο, θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Δεν υπακούει σε κανόνες, δεν βάζει σεαυτόν κάτω από την ομάδα. Χρειάστηκε να του ”κουνήσει το αυτάκι” ο di Montezemolo για να συμμορφωθεί. Τακτική Δημοτικού, isn’t it? Παρόλα αυτά, είναι ο καλύτερος του grid από πέρσι κιόλας, ξέρει να πιέζει στο όριο, ωρίμασε αγωνιστικά, θεωρείται leader στην ομάδα (αλλά μόνο όσο τρέχει).
Η μαρκίζα ίσως να μην έχει τελικά τόση σημασία, έτσι; Οι δύο οδηγοί είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι στην εξωαγωνιστική τους ζωή, στα αγωνιστικά όμως έχουν πολλά κοινά σημεία. Σημείο αναφοράς και των δύο είναι η τρομερή θέληση που έχουν. Δεν τα παρατάνε, ακόμα και αν η νίκη έχει χαθεί ή η στρατηγική δε βγαίνει. Προκαλούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, είτε με δηλώσεις, είτε με πράξεις. Τραβούν τα βλέματα του κοινού, αποτελούν τους δύο πιο δημοφιλείς οδηγούς της μετα-Schumacher εποχής, ενώ δεν διστάζουν να πουν την γνώμη τους, να αποκαλέσουν ”scemi” ή ”geni” τους μηχανικούς ή να πουν με απερίφραστη άνεση ότι ”ξέρουν τι κάνουν”.
Συνεπώς, η συνύπαρξη τους θα είναι ιδιόμορφη. Θα είναι μάχη γιγάντων του σπορ, σε μία ιστορική ομάδα που χάρισε και στους δύο αμέτρητες στιγμές χαράς και άλλες τόσες λύπης. Δεν περιμένω καθαρή επικράτηση κάποιου. Αν δράσουν σωστά και η ομάδα κρατήσει μία διακριτική απόσταση και δεν ασκήσει μία πολιτική παρεμβατισμού στα των οδηγών της, αλλά επέμβει μόνο σε ακραίες στιγμές, τότε η Ferrari θα έχει θωρακιστεί οδηγικά καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα ίσως την τελευταία 20ετία.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
