Βρισκόμαστε αρχές Σεπτέμβρη του 1995, 18 χρόνια πριν, σε ένα καυτό καλοκαίρι όσο αφορά την silly season της Formula 1 όπως το φετινό, με πολλές ανατροπές και τιμόνια να αλλάζουν χέρια!
Ο Michael Schumacher, πρωταθλητής του 1994 ξεκινά την σεζόν ως φαβορί. Του το επιτρέπει το πολύ δυνατό μονοθέσιο της Benetton, με κινητήρες Renault πλέον, όπως και ο ανταγωνιστής του τίτλου Damon Hill. Ο Γερμανός οδηγεί όλο το πρωτάθλημα (με μικρή εξαίρεση το Grand Prix του San Marino, που πέρασε στην κορυφή της βαθμολογίας ο Βρετανός).
Η φημολογία ότι ενδιαφέρεται να φύγει από την Benetton μετά τα δυο από τα τρία χρόνια του συμβολαίου (το υπέγραψε τον Δεκέμβριο του 93, για τις σεζόν 94, 95 και 96) συζητιέται από τους πρώτους Ευρωπαϊκούς αγώνες της χρονιάς, ενώ στην αρχή του καλοκαιριού φαίνεται ότι θα βαφτεί στα μπλε για χάρη της ομάδας του Sir Frank Williams (Rothmans). Οι McLaren και Ferrari (Marlboro και οι δυο) παρακολουθούν στενά το θέμα, ενώ η ομάδα του Briatore πιστεύει ότι όλα αυτά είναι ένας μοχλός πίεσης του Γερμανού για υψηλότερο συμβόλαιο (από τον επίσης καπνοχορηγό Japan Tobacco – Mild Seven).
Η φήμες για συμφωνία Ferrari – Schumacher φουντώνουν στο τέλος Ιουλίου και ο Γερμανός κατά την διάρκεια του Ιταλικού Grand Prix βάφεται στα κόκκινα με ένα συμβόλαιο κοντά στα 25 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο που θα δίνονται από τον βασικό χορηγό των Ιταλών. Σημαντικό ρόλο φυσικά σε όλη την κίνηση έπαιξε ο δαιμόνιος Willi Weber μάνατζερ του Γερμανού από το 1989.
Την ίδια ώρα ο Briatore, φέρνει για το 1996 στην θέση του Γερμανού τον Jean Alesi (είχε κάνει πολλά καλά σχόλια για τον Γάλλο μέσα στο 1995, αλλά η συνύπαρξη μετά όπως δείχνει η ιστορία δεν ήταν ρόδινη). Για το δεύτερο τιμόνι η μάχη είναι σύντομη μεταξύ Herbert και Berger, με τον 36χρονο Αυστριακό να ανακοινώνεται για δυο χρόνια.
Στην Williams οι σχέσεις έχουν διαρραγεί μεταξύ του Damon Hill και του Sir Frank, με φήμες να τον θέλουν εκτός ομάδας από το 1996 και πολλούς μνηστήρες για τις θέσεις των οδηγών. Ο δεύτερος οδηγός της ομάδας David Coulthard παρότι φαίνεται να έχει προοπτικές, λόγω συχνών λαθών δεν αρέσει στο δίδυμο Williams – Head με τον Heinz – Harald Frenzen να παίρνει πολλούς πόντους από την σταθερή σεζόν του στην Sauber.
Στην McLaren ο Mika Hakkinen είναι το αφεντικό, ενώ ο Ron Dennis είναι ικανοποιημένος για την βαθμολογική συγκομιδή με τους κινητήρες Mercedes για πρώτη χρονιά στις πλάτες της ομάδας του Woking. Ο David Coulthard τελικά (ως ένα ακόμα Βρετανικό ταλέντο) παίρνει το χρίσμα του δεύτερου οδηγού. Μέσα στο καλοκαίρι ο Alain Prost στα 40 του δοκίμασε, αλλά δεν έπεισε και με τον «φόβο των Ιουδαίων» ενός νέου φαινομένου Mansell (γρήγορος μεν, αγαπημένος για τους χορηγούς, αλλά δεν ταίριαζαν τα χνώτα του με τον Ron Dennis) επέλεξε τον Σκοτσέζο.
Αυτό που έμεινε και απασχόλησε λίγο ακόμα τα λιγοστά μέσα της εποχής ήταν η θέση του δεύτερου οδηγού της Ferrari. Μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη δυο ονόματα έπαιζαν κυρίως, αυτά των David Coulthard και Rubens Barrichello. Ο Coulthard αρκετά γρήγορος και ελπιδοφόρος κατά τα βρετανικά μέσα, αλλά πιο δύσκολη υπόθεση λόγω των συζητήσεων του με την Williams και κυρίως με την McLaren. Απ την άλλη ο νεαρός Βραζιλιάνος της Jordan με χορηγούς την Marlboro, την Pepsi και την Pizza Hut μπορούσε να φέρει αρκετά χρήματα στην ομάδα (διαβάστε και στο άρθρο του Autosport εκείνων των ημερών που επισυνάπτεται).
Ο Jean Todt είχε ξεχωρίσει όμως ένα ακόμα όνομα. Αυτό του έτερου οδηγού της Jordan, Eddie Irvine. Ο Ιρλανδός είχε μπει φουριόζος στο σπορ το 1993 – είχε εκνευρίσει τον Ayrton Senna στο Ιαπωνικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς (unlapping με πολλά «κότσια» και μετά δικαιωματική γροθιά από τον σπουδαίο Βραζιλιάνο που πήρε την άνετη νίκη τότε).
Ο Ιρλανδός συνέχισε να είναι γρήγορος αλλά άτυχος καθώς αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα αξιοπιστίας. Πάντως μέσα στο 1995 κατάφερε να βελτιωθεί αρκετά και σε αυτό τον τομέα, παίζοντας στα ίσια με τον πιο έμπειρο έτερο οδηγό της ομάδας Rubens Barrichello. Τελικά στις 27 Σεπτεμβρίου ο Ιρλανδός ανακοινώνεται από την Ferrari ως δεύτερος της οδηγός, ίσως και λόγω του ότι ο Schumacher πίστευε βαθιά μέσα του ότι ο Barrichello δεν θα δεχόταν τόσο αδιαμαρτύρητα έναν ρόλο δεύτερου οδηγού (η ιστορία έχει χιούμορ και το 2000, έφερε τον Βραζιλιάνο στην Ferrari).
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
