Δεν μπορείτε να πείτε. Ευρηματικός ο τίτλος. Και ”κλεμμένος” από τον Αυλωνίτη.
Μέσα όμως σε αυτή την εύθυμη φράση, που ουκ ολίγες φορές χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, εμπεριέχεται η απορία και απόγνωση των απανταχού petrolheads. Και όχι άδικα. Το σπορ που συνάρπασε και εξακολουθεί να συναρπάζει εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο γίνεται όλο και πιο…μη-Formula 1.
Το νεαρό της ηλικίας μου δεν με βοηθά να έχω και πολύ καθαρή εικόνα για το άθλημα προ 30 και 40 ετών. Πόσο μάλλον για το τι έκανε ο Fangio το ’50. Ωστόσο, η ενασχόληση με αυτό επισταμένως και όχι επιφανειακώς σε κάνει να θες να ψάξεις, να μάθεις και κατ’επέκτασιν να κρίνεις και να εξαγάγεις κάποια συμπεράσματα.
Σαν απλός μαθητής Λυκείου (με κάποια δόση τρελού με την F1) δεν έχω ούτε τις τεχνικές γνώσεις να κρίνω τα 1.600αρια μοτέρ της επόμενης χρονιάς από θέμα απόδοσης ή ρύπων, ούτε να κρίνω τους νέους κανόνες στον αεροδυναμισμό των μονοθεσίων. Είναι κατάφορη όμως η μείωση του αθλήματος σε επίπεδο ανταγωνισμού και εφευρετικότητας. Το πιο τραγελαφικό θα μπορούσε να πει κανείς είναι πως όλα αυτά γίνονται στο βωμό του χρήματος, του κέρδους και της απήχησης. Όλα, βέβαια, με κοινό παρονομαστή τον πλουτισμό κάποιων λίγων, σε βάρος του κύρους του αθλήματος.
”Τι λες ρε Μήτσε; Μπήκε δηλαδή το DRS και το KERS στην F1 για να κερδίσει ο Bernie ή ο τάδε ή ο δίνα;” Εμμέσως, ναι.
Η αλλαγή κινητήρων, οι μετατροπές στις προδιαγραφές που πρέπει να πληροί ένα μονοθέσιο και η αυτοκρατορία που κτίζει η RBR κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη να γίνει το άθλημα και πάλι όπως τότε που ο Senna ή ο Schumacher ή ο Alonso (μιλώ για την εποχή που μπορώ να ξέρω τα περισσότερα) πάλευαν για μια θέση με πολύ ιδρώτα, με πολύ κόπο και με πολλή αφοσίωση. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια μέτραγε, οποιοσδήποτε λάθος ελιγμός σε έστελνε αμμοπαγίδα.
Και ακριβώς επειδή αυτή η μαγεία του pure racing χάθηκε, η λύση ήταν τα τεχνητά μέσα. Προσωπικά, αυτό μου μοιάζει σαν την απέλπιδα προσπάθεια ενός γιατρού να σώσει έναν καρδιοπαθή από βέβαιο θάνατο. Του βάζει μπαλονάκι, κάνει by-pass αλλά ο ασθενής δεν ανακάμπτει. Ζει μια ζωή μες στις δυσκολίες και στις στερήσεις, χάνει τις δυνάμεις του και νιώθει ανήμπορος να κάνει αυτά που έκανε νεώτερος ων.
Έτσι και η Formula 1 του 2013. Επιβιώνει επειδή θέλουν να επιβιώσει. Αν οι κανονισμοί δεν άλλαζαν ποτέ, θα μιλάγαμε για στασιμότητα και κορεσμό του σπορ. Αλλά, η αλλαγή δεν σημαίνει πάντα ότι είναι θετική.
Θα ήταν ευηθές να κρίνει κανείς ως θετική την μείωση του κυβισμού, των κυλίνδρων και της ιπποδύναμης των μοτέρ σε ένα άθλημα σαν την F1, η οποία εξ´ ορισμού ένα άθλημα ταχύτητας. Δεν νοείται να έχεις υποβάθμιση της καρδιάς και της φιλοσοφίας του σπορ. Η F1 τείνει να γίνει-αν δεν έχει ήδη γίνει-το σκαλοπάτι της τεχνολογίας για τα συμβατικά οχήματα. Πάντα αυτό το ρόλο είχε. Αλλά είχε και τον ανταγωνισμό, την ωμή ταχύτητα και ως απόρροια όλων αυτών ήταν και η εύρεση τεχνολογιών που θα κάνουν τα επιβατικά αμάξια καλύτερα, ταχύτερα, ασφαλέστερα.
Με το κουκούλι της προσφοράς της F1 στις αυτοκινητοβιομηχανίες, έχει βρεθεί να γίνεται όλο και πιο αργή και πιο προβλέψιμη. Αυτή η προβλεψιμότητα είναι που κάνει 5/10 αγώνες να γνωρίζεις τον νικητή αν ξέρεις τα στοιχειώδη μαθηματικά.
You call that racing? Αν ζούσε ο Senna ή o Gilles θα κατέκριναν δριμύτατα αυτή την συνεχή εκφύλυνση του σπορ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το ECU, το KERS και τόσα άλλα υποκαθιστούν τις χαμένες αρετές ενός σπορ που διακρινόταν για τον αυθορμητισμό και την εκρηκτικότητά του. Μόνο απογοήτευση προκαλεί σε μένα αυτή η κατάσταση.
Και για να απαντήσουμε και στην ερώτηση που είχε θέσει και ο Αυλωνίτης (για άλλο λόγο βέβαια), πάμε κατά διαόλου.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
