Εν όψει του αγωνιστικού τριημέρου στο Autodromo Nazionale di Monza, στη βόρεια Ιταλία κοντά στο Μιλάνο, αποφάσισα να γράψω 5 γραμμές (ή σελίδες, ό,τι προκύψει) για έναν από τους αγώνες που έγραψαν, γράφουν και θα γράφουν χρυσές σελίδες στην ιστορία της F1.
Ως ένα εκ των τριών παλαιότερων σιρκουί που δημιουργήθηκαν σε όλη την υφήλιο (οι άλλες δύο είναι η Brooklands στην Αγγλία και η Indianapolis στην Αμερική), έχει φιλοξενήσει όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος της Formula 1 από το 1950. Οι συστάσεις είναι περιττές για το ιερό τέρας του σπορ, που παρά τις μετατροπές που υπέστη και την ριζική αλλαγή στην χάραξη της πίστας με την αποφυγή πια της χρήσης του oval κομματιού της για λόγους ασφαλείας, παραμένει μία μαγευτική πίστα, σε ένα εξαίρετης ομορφιάς τοπία στο μητροπολιτικό πάρκο της μικρής πόλης της Monza. Σε αυτήν την πόλη οι ρυθμοί κυλούν ομαλά, μέχρι που έρχεται ο Σεπτέμβρης.
Συνήθως έπεται του Spa και έτσι ομάδες και οδηγοί είναι ήδη προσαρμοσμένοι στις υψηλές ταχύτητες. Αυτό που κάνει, όμως, την Monza να ξεχωρίζει δεν είναι μόνο οι υψηλές τελικές που αναπτύσσουν τα μονοθέσια ή το γεγονός ότι είναι η έδρα της Ferrari. Αυτά θα ήταν μόλις τα ορεκτικά σε έναν μεγάλο μπουφέ παραγόντων που συνιστούν την ιταλική πίστα μοναδική.
Από που να ξεκινήσει κανείς…; Κάθε οδηγός που σέβεται τον εαυτό του και βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο έχει να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα και έξω από την πίστα. Ο κόσμος στην κωμόπολη αυτή λατρεύει το μηχανοκίνητο αθλητισμό, παθιάζεται με την μυρωδιά του καμένου ελαστικού, εκστασιάζεται με το στρίγκλιγμα του κινητήρα στην επιτάχυνση μετά την Parabolica και περιμένει να ακούσει το ακαριαίο κατέβασμα των μονοθέσιων από τα 320-330 χλμ την ώρα στα 60 για το πρώτο chicane. Θαρρώ πως σε καμία άλλη χώρα όλου του πλανήτη δεν θα βρει κανείς το πάθος των Ιταλών για την Formula 1. Ακόμη και στο Silverstone ή στο Interlagos τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται δεν είναι τα ίδια, ούτε καν πλησιάζουν. Αυτό ίσως να έγκειται στο ότι στην Αγγλία και στη Βραζιλία ο κόσμος λατρεύει τους ντόπιους ήρωες, κάτι το οποίο δε συμβαίνει στην Ιταλία.
Μπορεί οι tifosi να είναι πολυαριθμότεροι των απλών φιλάθλων όταν μιλάμε για την Monza, ωστόσο κάθε νικητής στο εν λόγω GP επεφημείται με το ίδιο πάθος. Είτε νικά ο Hamilton (2012) είτε ο Vettel (2013) οι Ιταλοί θα ζητωκραυγάζουν όπως θα το έκαναν και σε ένα ενδεχόμενο 1-2 της Ferrari. Ποιός petrolhead δεν έχει δει την κλασσική σκηνή που εκτιλύσσεται κάθε χρόνο στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού με τους θεατές από όλη την πίστα να τρέχουν προς το βάθρο αμέσως μετά την Parabolica μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και λατρείας για το σπορ; Κανένας λαός σε κανένα κράτος της Γης ολόκληρης δεν φανερώνει με τέτοια δύναμη την αγάπη του για την F1.
Κλείνοντας αυτό το μικρό blog για μία από τις πιο αγαπημένες μου πίστες, θα ήθελα να τονίσω κάτι που λισμονείται στις μέρες και ίσως να γίνεται και άθελά μας: το σπορ όσο και να αλλάξει, όσο και να χάσει κάποια στοιχεία του και ακόμη-ακόμη όσο και οι πίστες να αλλάζουν και να χάνουν κάτι από την αυθεντικότητά τους, η λατρεία για την ταχύτητα δεν αλλοιώνεται. Δεν μπορεί να αλλοιωθεί, γιατί ζει μέσα στα μυαλά και τις καρδιές των πιστών ακολούθων της. Μπορεί να δυσανασχετούμε με κάποιες μετατροπές, με ορισμένους κανονισμούς και να θέλουμε να εκφραστούμε δηκτικά απένταντι στους ιθύνοντες, πάντοτε όμως θα αγαπάμε το σπορ, θα το παρακολουθούμε και θα θαυμάζουμε τα διαμάντια του. Ένα από αυτά είναι η Monza.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
