Γεια σας, γεια σας.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια λέει ο σοφός λαός (ναι, για τον ελληνικό λέω).
Επειδή υπήρξαν φωνές που μίλησαν για «μικρές αναφορές» σε κάθε αγώνα (δικαίως), αποφασίσαμε να αλλάξει η δομή της ανασκόπησης, αρχής γενομένης από αυτό το δεύτερο μέρος.
Θα κάνουμε τον-κλασσικό-σχολιασμό των όσων έγιναν από τον αγώνα του Καναδά έως και το Hungaroring στα τέλη Ιουλίου. Εν ολίγοις, θα δούμε από μία κριτική σκοπιά την καλοκαιρινή περίοδο, που σήμανε πολλές αλλαγές και έκρινε εν πολλοίς την κατάληξη του πρωταθλήματος.
Δεν θέλω να περιαυτολογώ περαιτέρω. Στο δια ταύτα, λοιπόν.
Το πρώτο μέρος της χρονιάς είχε γεννήσει τις ελπίδες στους ανταγωνιστές της πρωταθλήτριας Red Bull πως έφτασε η χρονιά να της κλέψουν το στέμμα και με καμάρι να το φορέσουν. Αλλά, άπαντες λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την ίδια την Red Bull. Καλώς ή κακώς (το αφήνω στην κρίση του καθενός) μία ομάδα που έχει βρει τη συνταγή της επιτυχίας επί τρία χρόνια επάλληλα γνωρίζει πώς να διαχειριστεί τις σχετικά δυσχερείς καταστάσεις, σαν αυτές που η αυστριακή ομάδα αντιμετώπισε μέχρι τον Μάιο στο πρωτάθλημα. Και λέω «σχετικά» γιατί κακά τα ψέματα ούτε η Ferrari ούτε η Mercedes ούτε η Lotus μπορούσαν να ξεπεράσουν η μία την άλλη, πόσο μάλλον όλες μαζί να ξεπεράσουν την Red Bull, η οποία ερχόταν με κεκτημένη ταχύτητα από το 2012.
Επομένως, θεωρώ φυσικό και επόμενο να ανελιχθεί από ένα σημείο και μετά η πορεία της. Βρήκε, βέβαια, και ευνοϊκές συγκυρίες στην πορεία: στασιμότητα της εξέλιξης από μεριάς Ferrari, αδυναμία προόδου από μεριάς Lotus λόγω οικονομικής δυσπραγίας, εσωαγωνιστικά προβλήματα για τη Mercedes. Ωστόσο, όλα αυτά δεν δικαιολογούν από μόνα τους την άνοδο της RBR. Μπορεί οι πρωταθλητές να ξεκίνησαν σε μία κάπως λανθασμένη βάση όσον αφορά τα ελαστικά και ό,τι συνεπάγεται αυτό, αλλά με την δουλειά που έγινε στο Milton Keynes και στα σχεδιαστήρια το έδαφος που χάθηκε υπερκαλύφθηκε. Win από μέρους Red Bull, fail από μέρους ανταγωνιστών.
Διότι, πρέπει να αποδίδουμε και «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και του Θεού τω Θεώ». Για την οπισθόδρομηση των τριών ανταγωνιστών της, φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι.
Ήδη, λοιπόν, από το Μόντρεαλ κατέστη φανερό ότι ερχόταν η αρχή του τέλους για τις όποιες ελπίδες μπορούσαν να διατηρούν οι μνηστήρες του τίτλου. Ο…φονικός συνδυασμός Vettel-RB9 έδειξε το δρόμο στους ανταγωνιστές και με άνεση πήρε μία νίκη που αποζητούσε από το 2009. Πότε δεν είχε νικήσει εκεί ο Vettel, ενώ όλοι θυμόμαστε το λάθος του Γερμανού στον τελευταίο γύρο του επεισοδιακού αγώνα που διεξήχθη εκεί το 2011, με τον ίδιο να χάνει τη νίκη μέσα από τα χέρια του.
Δεν χρήζει σχολιασμού, όμως, το πόσο εύκολα πήρε την καρό σημαία στον Καναδά ο Sebastian, όσο το τι έκαναν οι Mercedes–Ferrari.
Μία ομάδα που θέτει ευθύς εξ’αρχής τους στόχους της, που στην περίπτωση των προαναφερθέντων ομάδων είναι ο παγκόσμιος τίτλος, οφείλει να έχει εκ των προτέρων ένα πλάνο βάσει του οποίου θα κινηθεί και θα πορευθεί καθ’όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Είναι φανερό, λοιπόν, πως είτε τα πλάνα αυτών των ομάδων ήταν λανθασμένα και οδήγησαν στα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα (αποτυχία επίτευξης στόχων), είτε τα οργανογράμματα τους απλώς ήταν… ανύπαρκτα. Θεωρώ απίθανο το δεύτερο, δεδομένου ότι μιλάμε για ομάδες όπως είναι η Ferrari και η Mercedes, με έτη εμπειρίας στο άθλημα και με έμψυχο δυναμικό που ξέρει πως να σηκώνει κούπες.
Αν δεν ερχόταν το GP στο Silverstone της Αγγλίας, λίγο ενδιαφέρον θα είχε η συνέχεια.
Και αυτό, γιατί, ενώ ο Vettel οδηγούσε την κούρσα έχοντας εξασφαλίσει πολύ πριν την καρό σημαία την νίκη του επί αγγλικού εδάφους, ήρθε στον 41ο γύρο ένα σπασμένο κιβώτιο ταχυτήτων να χαλάσει τα σχέδια του ίδιου και της ομάδας του. O δεύτερος Nico Rosberg πήρε τη δεύτερη νίκη για τη Mercedes μέσα στη χρονιά και την 3η προσωπική του, χωρίς ούτε ο ίδιος να το περιμένει.
Ομολογώ πως αυτό το κιβώτιο γέννησε-σε πολύ μικρό βαθμό-κάποιες ελπίδες για πιθανή ανάκαμψη των έτερων διεκδικητώ του τίτλου, καθώς προμηνυόταν ήδη από τον Καναδά πως η παντοκρατορία της RBR καλά κρατεί και για το 2013.
Είχαμε, ωστόσο, στο Silverstone και μερικά ακόμη ατυχή περιστατικά. Πανομοιότυπα και στους 5 οδηγούς που συνέβησαν: κλατάρισμα ελαστικού. Ούτων ειπείν, αστοχία υλικού, ε; Χμ, όχι σύμφωνα με την Pirelli. Διότι, οι Ιταλοί έσπευσαν να διαψεύσουν κάθε υποψίας τρυφής για τα P-Zero. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, δόθηκε εντολή οι οδηγοί να μην περνάνε πάνω από τα kurbs της στροφής 4, καθώς στην ευθεία που έπεται έλαβαν χώρα όλα τα κλαταρίσματα. Θεωρήθηκε, αρχικά, πως ο τρόπος που οι οδηγοί πάταγαν στο εν λόγω kurb είχε ως αποτέλεσμα της αστοχία του ελαστικού, μιας και όλοι είχαν κλατάρισμα στον ίδιο τροχό, τον πίσω αριστερά (αν δούμε από τη θέση του οδηγού) ή πίσω δεξία όπως κοιτάζουμε εμείς το μονοθέσιο.
Μία δεύτερη (και ίσως πιο πειστική) εκδοχή είναι πως οι ομάδες έφεραν την ευθύνη για την αστοχία που προέκυψε στις γόμες της Pirelli, καθώς χρησιμοποίησαν τόσο άλλες τιμές πιέσεων για να μεγιστοποιήσουν την απόδοσή του, όσο και διαφορετικά λάστιχα για κάθε μεριά. Δηλαδή, το δεξί εμπρός ελαστικό έγινε αριστερό εμπρός. Εκεί βασίστηκε η Pirelli, αυτό υπήρξε το άλλοθι της, όταν όλοι την έκριναν ως τον αποδιοπομπαίο τράγο της F1, που φταίει ακόμα και για την οικονομική κρίση που ταλανίζει την παγκόσμια κοινότητα.
Ναι, υπερβολικό. Αλλά, όσοι από τους γνώστες και τους ασχολούμενους με το άθλημα θυμούνται πόσο «φτυαράκι» είχε πέσει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες του 2013 εις βάρος της ιταλικής εταιρίας, θα θυμούνται εξίσου καλά και τις ακρότητες που ακούστηκαν ακόμα και από έγκριτα sites, διεθνούς εμβέλειας. Όμως, ως άνθρωποι, έχουμε μία φυσική τάση να βάζουμε «ταμπέλες» σε καταστάσεις και πρόσωπα. Βιαζόμαστε να κρίνουμε εκ των φαινομένων όχι από την ουσία του πράγματος. Από το «φαίνεσθαι» και όχι από το «είναι».
Μόνο που, στην περίπτωση της Pirelli, θεωρώ πως όντως δεν έφταιγε εκείνη. Οι εντολές που πήρε όταν έκατσε στο τραπέζι με τον Todt και τον Ecclestone ήταν σαφείς και εκείνη τις ακολούθησε κατά γράμμα. Παρόλα αυτά, σταματώ εδώ γιατί ανοίγει μία μακρά, πολύ μακρά συζήτηση επί του θέματος, που δεν είναι της παρούσης.
Σιγά-σιγά περνάμε στην Γερμανία και το Nurburgring. Μία ιστορική πίστα, που θα εναλάσσεται με το Hockenheim στην διεξαγωγή του Γερμανικού Grand Prix.
Νικητής εκεί, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ήταν ο Sebastian Vettel. Ο Γερμανός κέρδιζε πλέον στην πατρίδα του, μία νίκη που ο ίδιος αργότερα θα χαρακτήριζε ως την πιο σημαντική από όσες μέχρι τώρα έχει πάρει. Και δεν έχει άδικο, δεν είναι λίγο να κερδίζεις έναν αγώνα F1 μπροστά στους συμπατριώτες σου.
Η νίκη ήλθε και πάλι με σχετική ευκολία, η RB9 κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος τους Π/Σ/K και δεν άφησε περιθώρια για τον ανταγωνισμό.
Οι δύο Lotus κατέλαβαν τις έτερες θέσεις του βάθρου, δείχνοντας παράλληλα και την μικρή ανάκαμψη της, που δειλά έκανε την εμφάνιση της από τον προηγούμενο αγώνα. Οι Alonso και Hamilton κατέλαβαν τις θέσεις 4 και 5 αντίστοιχα, ακολουθώντας σιωπηλά την ανώτερη RB9.
Φυσικά, τα παρελκόμενα δεν έλειπαν, με το ξέσπασμα του σκανδάλου για κρυφά τεστ της Pirelli με την Mercedes, με τις απειλές των οδηγών πως θα αρνηθούν να αγωνιστούν, καθώς υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για κλαταρίσματα, που διακυβεύουν την σωματική ακεραιότητα των ίδιων και τις πιέσεις της RBR οι γόμες των ελαστικών να επανέλθουν σε μία κατάσταση που θύμιζε περισσότερο 2012.
Σε θέματα απόδοσης των ομάδων, λίγες, ανεπαίσθητες-για να μην πως ανύπαρκτες-διαφορές είχαμε, με την RB9 να κρατά γερά τα ηνία και τις E21, W04 και F138 να κυνηγούν ματαίως.
Η θερινή περίοδος έκλεισε με τον αγώνα στο Hungaroring της Βουδαπέστης. Η Ουγγαρία φιλόξενησε έναν αγώνα-ορόσημο για τον Lewis Hamilton.
Ο ίδιος αναδείχτηκε νικητής εκεί, αρπάζοντας την πρώτη του νίκη με τα χρώματα της Mercedes πια στο «δεύτερο Μονακό», αποδεικνύοντας πως η κίνηση του να αφήσει την McLaren (για την οποία θα γίνει λόγος στο τελευταίο review της χρονιάς, σε ένα ειδικό αφιέρωμα για τις μεσαίας δυναμικότητας ομάδες) ήταν απολύτως σωστή. Έθεσε ένα προσωπικό στοίχημα και εν πολλοίς το κέρδισε. Δεν του γεννήθηκαν αυταπάτες για πρωτάθλημα από την πρώτη κιόλας χρονιά με μία άγνωστη προς αυτόν ομάδα. Δείγμα αυτού πως η πρώτη του νίκη μετά από τόσες pole positions στη σεζόν ήρθε στον 10ο αγώνα.
Η μισή σαιζόν μόλις μας αποχαιρετούσε. Η γενική αίσθηση έδειχνε πως η δουλειά του καλοκαιριού που θα έκανε η κάθε ομάδα θα καθόριζε τον πρωταθλητή. Όλα ήταν ρευστά, αν και η RBR είχε ένα σαφές προβάδισμα. Ωστόσο, κανείς δεν ήξερε τι μέλει γενέσθαι, δεδομένου ότι ο Αύγουστος προσφερόταν για ανάπτυξη.
Και κάπου εδώ τελειώνει το 2ο μέρος του review μίας επεισοδιακής χρονιάς. Ακολουθούν το τρίτο μέρος και μετά το ειδικό αφιέρωμα στα total #wins και total #fails μίας χρονιάς που τα είχε όλα!
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
