Είναι τόσα που πρέπει να ειπωθούν και που κάποιος πρέπει να εκφράσει για αυτή τη χρονιά, της οποίας η ιδιαιτερότητα φαίνεται μόνον απ΄το γεγονός ότι ήδη μετά τον 4ο αγώνα της έχει προκαλέσει σωρία σχολίων, επικρίσεων και αναπάντητων ερωτηματικών.
Επιλέγω να ξεκινήσω με το τεχνικό κομμάτι της νέας αυτής εποχής για το άθλημα, γιατί αυτή εγείρει και το μεγαλύτερο αριθμό «παραπόνων». Παράπονα που γίνονται από κάθε φίλαθλο που νιώθει να χάνεται μία «χρυσή εποχή της Formula 1», που βλέπει το άθλημα που αγάπησε και πιθανόν να έχει κάνει ταξίδια για αυτό να παραπαίει. Πόσο, όμως, στέκουν τέτοιου είδους σοφίσματα; Είναι άραγε πραγματικά το 2014 η αρχή του κακού; Ελπίζω μετά από αυτό το άρθρο να δημιουργηθούν στα μυαλά των αναγνωστών διάφορα ερωτήματα, να αναρωτηθούν αν και κατά πόσο η κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού χάνει την πρωτοκαθεδρία της.
Όπως σε κάθε blog, έτσι και εδώ δεν θα γράψουμε αυτά που συμφέρουν, αυτά που είναι ανώδυνα και αποδέχονται οι πολλοί. Αν κάτι θα μας βοηθήσει όλους ανεξαιρέτως να κατανοήσουμε καλύτερα τις αλλαγές είναι σαφέστατα η σφαιρική εξέταση αυτών, η πιο διαλλακτική αντιμετώπιση των ομολογουμένως τεράστιων αλλαγών που επήλθαν.
Αν είναι κάτι που ξενίζει περισσότερο από όλα τον μέσο φίλαθλο είναι πρωτίστως ο ήχος. Αυτή η αλλαγή οφείλεται στις νέες μονάδες ισχύος, τις ημι-ηλεκτροκίνητες 1.6 λίτρων V6 Turbo μονάδες ισχύος. Δεν πίστευα πως θα έφτανε ποτέ η κουβέντα γύρω από την F1 για τον ήχο *sigh*. Επιτρέψτε μου να διαφέρω: ο ήχος δεν αποτελεί και δεν θα αποτελέσει ποτέ ουσιώδες θέμα προς συζήτηση. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως ο ήχος είναι ένα μεγάλο κομμάτι του σπορ εν γένει, αλλά όχι το σημαντικότερο. Και αυτό, γιατί κάθε ήχος έχει τη δική του χροιά, τη δικιά του ιδιαιτερότητα. Ο ήχος των V10 ήταν ψιλός και διαπεραστικός, των V6 υπερτροφοδοτούμενων είναι βαθύς και μπάσος. Με άλλα λόγια: είναι καθαρά υποκειμενικό το πόσο εύηχοι είναι οι νέοι κινητήρες.
Έπειτα, μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού επιμένει να αναφέρει πως τα μονοθέσια γίνονται όλο και πιο αργά χρονιά με τη χρονιά. Δεν έχουν άδικο και από τη μεριά μου δεν μπορώ να το αρνηθώ, εφόσον οι ίδιοι οι αριθμοί θα με διαψεύσουν αμέσως. Πιστεύω, όμως, ότι οι αριθμοί δε λένε πάντα όλη την αλήθεια. Στα χέρια ενός πολέμιου της νέας εποχής, τα χρονολόγια του 2004, του 2007 και του 2014 και η σύγκριση αυτών θα ήταν ένα καλό όπλο για να έρθει σε αντιπαράθεση με κάποιον που δεν βλέπει τόσα άσχημα και στραβά στην νέα F1. Από την άλλη, βέβαια, στα χέρια του τελευταίου θα αποτελούσαν μία καλή αφορμή για ένα καίριο ερώτημα: υπό ποιές συνθήκες έγιναν οι χρόνοι της κάθε χρονιάς; Δεν πάιζει σπουδαίο ρόλο η ύπαρξη ή μη ανεφοδιασμών; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η χάραξη των ελαστικών; Πέραν της προφανούς αιτίας για την πτώση των χρόνων (κινητήρες), υπεισέρχονται ένα σωρό έτεροι παράγοντες, όχι τόσο προφανείς όσο το πόσους ίππους κουβάλαγε κάθε μονοθέσιο.
Ποιός μπορεί, ωστόσο, να μην επισημάνει την εμφάνιση; *sarcastic*
Μαζί με τον ήχο, η εμφάνιση είναι το δεύτερο θέμα που δεν θα συζητούσα με τόση ευκολία και δεν θα του έδινα τη βαρύτητα που επιλέγουν κάποιοι να του δίνουν. Ίσως να είμαι εξαιρετικά ορθολογιστής και να επιλέγω μία εντελώς χειρουργική ματιά, απαλλαγμένος από ποιητικούς μελοδραματισμούς και μεγαλοστομίες για περασμένες εποχές. Αλλά, έχω την εντύπωση πως είναι κοινή πεποίθηση ότι δεν υπήρξαν πάντοτε πανέμορφα τα μονοθέσια. Ακόμη και στις λεγόμενες «καλές εποχές» (που τα κριτήρια που αποκαλούνται έτσι δεν μας τα διασαφήνισε κανείς) τα μονοθέσια ήταν κατά καιρούς αρκετά πιο άσχημα από αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε άσχημο. Όπως με τον ήχο, έτσι και με την εμφάνιση, το όμορφο στο μάτι καθενός από εμάς είναι ιδιαζόντως υποκειμενικό και σαφέστατα δεν επίκειται κάποιου κώδικα ομορφιάς. Είναι αυτό που με πολύ μη δόκιμους όρους λέμε «γούστο».
Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω κάτι που ο πολύς κόσμος ξεχνά (ή και επιλέγει να ξεχνά): η Formula 1 δε δημιουργήθηκε για να είναι όμορφη ή εύηχη. Αντιθέτως, δημιουργήθηκε και χτίστηκε γύρω από την ανάγκη μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών να εξελίξουν τις υπάρχουσες τεχνολογίες, να δουν μέχρι που φτάνει η επιστήμη της αυτοκίνησης και, αν στο μεσοδιάστημα είδαμε απίστευες μάχες, φοβερές ταχύτητες, ήχους χαραγμένους στις μνήμες όλων μας και απαράμιλλη ομορφιά υπήρξαμε τυχεροί που ήρθαν και θετικά από την εξαιρετικά ωφελιμιστική καταβολή του αθλήματος.
Και όπως λέει ο τίτλος… δεν είδαμε ακόμη τίποτα.
Over and out.
Υ.Γ. : Rest in Peace Ayrton, πάντα στις καρδιές όλων μας.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
