Ο μηχανοκίνητος Σεπτέμβρης εδώ και πολλά χρόνια σηματοδοτείται από ένα και μόνο πράγμα: τον αγώνα στην Monza.
Το βασίλειο της Ferrari, ο επονομαζόμενος και ως «ναός της ταχύτητας» είναι η πίστα που πάντα οι οπαδοί (Ιταλοί και μη) ευελπιστούν σε πλούσιο θέαμα και ανυπομονούν για το βάθρο, οπότε και θα ξεχυθούν στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού. Αν στο μεταξύ έχουμε στο βάθρο και μία (ή δύο) κόκκινα μονοθέσια, η φιέστα δεν έχει τελειωμό.
Μετά το 1996, οι tifosi έχουν δει πολλές φορές το αλογάκι της αγαπημένης τους Scuderia να ανεβαίνει στο βάθρο. Νίκη με τον Schumacher στην πρώτη του σεζόν, νίκη του ίδιου πάλι το 2006 ενώ με τον Alonso η ομάδα έχει καταφέρει νίκη το 2010 και συνεχόμενα βάθρα μέχρι και το 2013.
Ωστόσο, φέτος τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Η πανίσχυρη μονάδα ισχύος που παρέχει η Mercedes στους πελάτες της και που φυσικά διαθετεί και η ίδια έφεραν τα πάνω κάτω. Έριξαν στο καναβάτσο Red Bull και Ferrari, οι οποίες ήταν ανήμπορες να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από μία απλή παρουσία στους βαθμούς.
Σαφώς και δεν είναι κάτι παράξενο με τα φετινά δεδομένα. Η υπεροχή της Mercedes στον τομέα των μοτέρ είναι ξεκάθαρη, δίνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα στις ομάδες που προμηθεύει να είναι ανταγωνιστικές σε πίστες που χρειάζεται η τελική ταχύτητα. Εξ ου και η παρουσία της Williams με τον Massa στο βάθρο καθώς και της καλής εμφάνισης της McLaren στον χθεσινό αγώνα.
Αυτό που προβλημάτιζε και μετά το Ιταλικό GP εξακολουθεί να προβληματίζει είναι η απίστευτη (ας μου επιτραπεί ο όρος) κατρακύλα της ομάδα του Maranello. Οι Ιταλοί έδειξαν από νωρίς την αδυναμία τους να ακολουθήσουν σε ρυθμό ή σε καθαρά ταχύτητα την Mercedes, ενώ έδωσε έναν αξιοπρεπή αγώνα με τον χρόνο για να ξεπεράσει τις Red Bull και Williams. Εις μάτην, όμως. Η προσπάθεια ανάκαμψης απεδείχθη ανεπιτυχής και ο ασθενής απεβίωσε. Και τον επιθανάτιο ρόγχο του τον είδαμε στην Monza.
Μπορεί σε Ουγγαρία και Βέλγιο οι Alonso και Raikkonen αντίστοιχα να έκαναν αρκετά καλούς αγώνες δεδομένης της δυναμικής της F14-T, παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετό για να γίνει το comeback. Καθυστερημένο θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα γινόταν. Θα αποτελούσε εφαλτήριο για ένα πολύ πιο δυνατό 2015. Μετά και την εγκατάλειψη του Alonso από σπασμένο κινητήρα στο 23ο γύρο και την 9η θέση του Raikkonen, όλες οι ελπίδες των Ιταλών και των πιστών ακολούθων τους εναποτίθενται στην επόμενη σεζόν. Με ίδιο οδηγικό δίδυμο κατά τον Mattiacci και τον Alonso.
Αν μου επιτρέπεται να κάνω μία καθαρά προσωπκή εκτίμηση για το υπόλοιπο 2014, αυτή θα περιλαμβάνει σίγουρα κάποια δήλωση του αγαπητού μας Marco να λέει όσο πιο πλάγια γίνεται ότι ”φέτος πάγωσε η εξέλιξη του μονοθέσιου για να επικεντρωθούμε στο 2015”. Αυτή τη φράση με μόνη παραλλαγή την χρονολογία ακούγεται εδώ και 5 χρόνια. Ποιός ο λόγος να αλλάξει φέτος;
Για να κλείσουμε αυτό το μικρής έκτασης blog, η Ferrari οφείλει για το 2015 να κάνει ένα reboot, να επαναπροσδιορίσει τις αρχές της, να παλέψει για νίκες. Να επανακάμψει, να δείξει τα δόντια της. Με τον Allison στο τιμόνι και ένα δυνατό οδηγικό ντουέτο, η επιτυχία πρέπει πλέον να αποτελεί μονόδρομο. Αν και το 2015 η εικόνα της είναι απογοητευτική, τα πράγματα γίνονται έτι χειρότερα. Αν πηγαίνει χειρότερα.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
