Πριν ξεκινήσω ένα τέτοιο άρθρο-αφιέρωμα, κάθομαι και σκέφτομαι λίγο. Όχι τόσο τη δομή, ούτε καν το περιεχόμενο, αυτά βγαίνουν στην πορεία και σουλουπώνονται στο τέλος.
Με απασχολεί, όμως, κάθε φορά, όλο και πιο έντονα πώς να αγγίξω ένα τέτοιο θέμα.
Όπως και με το αφιέρωμα στον Ayrton Senna (σ.σ. έφτασε 421 views και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό), έτσι και με αυτό για τον εξίσου θρυλικό Michael Schumacher έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πόσο μεγάλο είναι το εύρος αυτών των ανθρώπων και ποιο το αντίκτυπό τους στις προσωπικότητες αυτών που τους θαυμάζουμε.
Δεν αναλογιστήκατε ποτέ την ιδιοφυΐα του Senna, την μαεστρία του Schumacher, την ακρίβεια του Prost;
Όπως και να έχει, ο Γερμανός πολυπρωταθλητής είναι το θέμα αυτού του άρθρου.
Προφανώς και η δουλειά μου δεν είναι να σας απαριθμήσω ρεκόρ, ποσοστά, αριθμούς. Αυτά, λίγο-πολύ, τα βρίσκει κανείς στην Wikipedia ή σε κάποιο επίσημο site, ενώ πολλοί τα γνωρίζουν ήδη.
Ωστόσο, για μένα, οι αριθμοί είναι το μεγαλύτερο ψέμα μετά τη μετεωρολογία.
Πολλοί εντυπωσιάζονται από τα 7 Παγκόσμια Πρωταθλήματα ή τις 91 νίκες. Είναι ρεκόρ, και μάλιστα πολύ δύσκολα θα ξεπεραστούν στο εγγύς μέλλον. Όμως, και 2 να ήταν οι παγκόσμιοι τίτλου του οι αγώνες που έδωσε, οι μάχες που χάρισε με το Hakkinen ή τον Alonso, η ακατάπαυστη μαχητικότητα και η θέλησή του για νίκη τον ξεχωρίζουν.
Λίγοι οδηγοί στο πέρας των χρόνων έδειξαν να έχουν το ”πακέτο”. Με τη λέξη ”πακέτο” εννοώ το σύνολο των ικανοτήτων και χαρακτηριστικών ενός οδηγού, που θα τον κάνουν γεννημένο νικητή.
Ο Schumi είχε το πακέτο. Αδιαμφισβήτητα, ήταν εξαιρετικά γρήγορος, είχε πείσμα που σκοτώνει, πάλευε στο έπακρο, πίεζε στο όριο. Θα πει κανείς πως αυτά είναι αυθαίρετα συμπεράσματα. Βέβαια, αν κανείς δει έστω τη σαιζόν του 1998 θα καταλαβεί πολλά για το ποιόν του Γερμανού, για την ιδιοσυγκρασία του και κυρίως για την αστείρευτη επιθυμία του να βρίσκεται πάντα και με κάθε δυνατό τρόπο στην κορυφή.
Φυσικά, αυτή η επιθυμία αποτέλεσε και το εφαλτήριο του ίδιου για να φτάσει εκεί που έφτασε, για να είναι το πρώτο όνομα που σκεφτόμαστε όταν θέλουμε να αποκαλέσουμε κάποιον ”γρήγορο”. Είτε κυριολεκτικά, είτε περιπαιχτικά.
Είναι μεγάλο πράγμα να χτίζεις το μύθο σου. Στον χώρο της F1, όπως και γενικότερα στον αθλητισμό, κανείς δεν σου χαρίζεται. Ό,τι κατακτάς, το κατακτάς επειδή εσύ θέλησες να παλέψεις. Μόνο που στην F1, υπάρχει και ο παράγοντας του μονοθέσιου, μία ακόμα μεταβλητή στην εξίσωση της επιτυχίας.
Το άστρο του Schumi άστραψε προ 22 ετών. Από τότε, ο ίδιος έφυγε από το σπορ 2 φορές. Πολλά άλλαξαν, από κανονισμούς μέχρι πρόσωπα, κυριαρχίες, συνομωσίες, σκάνδαλα. Αυτό που κέρδισε, όμως, ο Michael ήταν η αιωνιότητα.
Ας εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ.
Τα κατορθώματα του ξανοίχτηκαν σε 3 γενιές. Τρεις διαφορετικές γενιές, με άλλους αντιπάλους, ιδιαίτερες απαιτήσεις και πολλά σκαμπανεβάσματα. Μέσα από όλες αυτές τις χρονιές, τις ατυχίες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες ο MS κέρδισε την ”αιωνιότητα”. Απέδειξε σε πολλές των περιπτώσεων τις ικανότητές του (Βαρκελώνη 96′), δε δίστασε να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό του (Monaco 06′) και πάντοτε ήταν αυθόρμητος και άμεσος.
Το καλό με τους μεγάλους οδηγούς-πρωταθλητές (εν προκειμένω o MS) είναι πως μένουν ανεξίτηλοι στο μυαλό σου. Το κακό ότι όσο έυκολα κερδίζουν οπαδούς, τόσο εύκολα αποκτούν εχθρούς. Ο Γερμανός δεν νοιάζεται για αυτά. Πόσο μάλλον όταν ήταν στην ενεργό δράση και ο στόχος του ήταν η επιτυχία. Στην πορεία της καριέρας του, έπραξε με αυθορμητισμό ενίοτε, άλλες φορές με στρατηγική, αλλά πάντοτε ό,τι έκανε ήταν απόρροια δικών του επιλογών.
Σε αυτά τα 15+3 χρόνια καριέρας, έκανε πράγματα που σηκώνουν πολλή κουβέντα (Adelaide 94′), πράξεις που εν πολλοίς τον στιγμάτισαν στα μάτια πολλών φιλάθλων, αλλά ένα πράγμα δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς: ότι στάθηκε πειθήνιο όργανο κάποιου.
Πρόλαβε, για καλή του τύχη, την εποχή που ο οδηγός έκανε τη διαφορά, σε πολλά επίπεδα (οδηγικά κυρίως) αλλά και στις δημόσιες σχέσεις του και σε αυτά που έκανε εντός πίστας , καλά ή κακά. Ήταν κύριος του εαυτού του, αυτό τον χαρακτήρισε, αυτόν τον έκανε τόσο αγαπητό και τόσο μισητό.
Υπήρξε ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των ομάδων που πέρασε, την Jordan, την Benetton, την Ferrari, την Mercedes.
Το μεγαλύτερο όμως κεφάλαιο στην καριέρα του ήταν αυτό με την Scuderia.
Εκεί είναι που απέκτησε την αμέριστη αγάπη των tifosi και το λυσσαλέο μίσος των ανταγωνιστών. Αυτή η μετραγραφή του 1996, όντας ήδη 2 φορές πρωταθλητής, ήταν η πιο παράτολμη και συνάμα η πιο γενναία κίνηση που θα μπορούσε να κάνει εκείνη την περίοδο.
Σαφώς και δεν είναι όλα ”ρόδινα”. Κάτι του έδωσε η Ferrari, κάποια προνόμια και κάποια κέρδη παραπάνω από την πρώην του ομάδα. Δεν χωράνε και πολλοί συναισθηματισμοί στην F1. Ποτέ δε χωρούσαν. Πιστεύω πως και ο ίδιος ήθελε το ρίσκο. Θα μπορούσε να επιλέξει να μείνει στα σίγουρα, αλλά πήρε τη μεγάλη απόφαση που έμελε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του αθλήματος.
Ίσως αυτή η μετακίνηση να ήταν άλλος ένας παράγοντας που κέρδισε κοινό, που έγινε πιο γνωστός, πιο αγαπητός αλλά και πιο απεχθής. Πήγαινε στην ομάδα που είχε να δει τίτλο οδηγών από το 1979, με τον Νοτιαφρικανό Jody Scheckter. Το team αδυνατούσε να κοντράρει στα ίσια τα θηρία (Williams, Benetton) και όμως ο Schumacher αποφάσισε να μετοικήσει Maranello μεριά.
Εδώ θα αφήσω ένα κενό.
Θα έχετε και το 2ο κομμάτι αυτού του αφιερώματος as soon as it is ready!
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
