Με τον αγώνα στην Σιγκαπούρη να πλησιάζει και έχοντας αφήσει την Ευρώπη πίσω μας, καθώς μέχρι το τέλος της σεζόν η F1 θα κινηθεί σε Ασία και Αμερική, ήρθε η ώρα να πω ξεκάθαρα γιατί δεν αντέχω τη Marina Bay.
Δεν είναι πως η γνώμη μου μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο και ο Ecclestone να αποφασίσει να βγάλει από το καλεντάρι αυτές τις κάθετες γραμμές και ορθές γωνίες που τολμά να αποκαλεί «πίστα». Απλώς, θέλω να δείξω ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει εδώ και μία δεκαετία περίπου το σπορ: τα σιρκουί.
Από το 1999 και την είσοδο της Μαλαισίας στην F1, με την πίστα της Sepang, έγινε η αρχή για την είσοδο πολλών αγωνιστικών διαδρομών σε χώρες της Ασίας. Όπως είχα γράψει και σε παλιότερο blog, δεν έχω θέμα με το ότι το σπορ στράφηκε και συνεχίζει να στρέφεται στην Ανατολή. Κάθε άλλο, η επέκτασή του σε νέες αγορές θα του παρέχει και την οικονομική «ανάσα» για να επιβιώσει σε δύσκολες καταστάσεις.
Ωστόσο, η βασική μου ένσταση βρίσκεται στην ποιότητα της χάραξης μίας πίστας. Θα θέσω ως παράδειγμα την Sepang. Η πίστα στην Kuala Lumpur είναι πραγματικό στολίδι, καθώς διαθέτει μία σειρά από υψηλής ταχύτητας στροφές, δύο μεγάλες ευθείες που ευνοούν τα προσπεράσματα και πάνω από όλα, έχει ροή, έχει μία σχεδόν φυσική συνέχεια. Παρομοίως, πολλές πίστες στην Ευρώπη, όπως το Silverstone ή το Nurburgring έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, «κυλάνε» για να το πω πιο αγοραία.
Από την άλλη πλευρά, η διαδρομή της Marina Bay είναι ένα συνονθύλευμα στροφών που μοιάζουν με ορθές γωνίες (ναι, αυτές των 90°), ενώ πουθενά δεν θα βρεις ένα κομμάτι που να έχει ροή. Ο οδηγός είναι αναγκασμένος να κάνει συνεχώς κοφτές κινήσεις στο τιμόνι, να επιταχύνει μόνο και μόνο για να επιβραδύνει στα 40 μέτρα, με το αποτέλεσμα να μην βλέπουμε ωραίους αγώνες. Δεν θεωρώ πως ένας ωραίος αγώνας είναι ωραίος μόνο από τα τεκταινόμενα. Ένας θεαματικός, απολαυστικός αγώνας χρειάζεται και μία όμορφη διαδρομή.
Αυτό που ακούω πιο πολύ στις δηλώσεις των οδηγών πριν κάθε Grand Prix στην ασιατική χώρα είναι το πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να παραμείνεις για να μην κάνεις λάθος και βρεθείς στις μπαριέρες, που είναι εξωφρενικά δίπλα σου. Βέβαια, ξεχνάνε – ή μάλλον δεν κάνει για λόγους marketing – να μας πουν πως με εξαίρεση το 2008 και το Crashgate, δεν έχουμε δει ποτέ θεαματικό αγώνα εκεί.
Μπορεί να είμαι αφελής, μικρός, άπειρος αλλά σίγουρα δεν είμαι χαζός. Η F1 αποτελείται τόσο από θέαμα όσο και από πρόκληση. Και αν η Σιγκαπούρη ή η πίστα της Κορέας – που σαν θεία μουσική ακούστηκε στα αυτιά μου ότι φεύγει από το καλεντάρι – είναι πρόκληση για τους οδηγούς και μόνο αυτό, τότε δεν είναι καλές πίστες.
Πιστεύω βαθιά πως η έλλειψη θεάματος και δράσης δεν έγκειται αποκλειστικά στην απόλυτη κυριαρχία της Mercedes, ούτε στους αρκετούς περιορισμούς των τεχνικών κανονισμών. Μία εξίσου σημαντική αιτία με τις προαναφερθείσες είναι και η επιλογή των σιρκουί. Μία βαρετή χάραξη οδηγεί αναπόφευκτα σε έναν βαρετό, πληκτικό αγώνα. Και, όχι, δεν αποτελεί θέαμα το να έχουμε ατυχήματα, αυτή η νοοτροπία ανήκει στους Αμερικανούς και απέχει μακριά από αυτό που πρεσβεύει η Formula 1.
Πρέπει να αναλογιστούμε καθαρά, ως θεατές, ως λάτρεις του σπορ, τις αιτίες και τα αποτελέσματα των αποφάσεων των ιθυνόντων. Δεν είναι σωστό να βάζουμε σε ένα «τσουβάλι» τους λόγους που μας οδηγούν σε αυτήν την «ανομβρία» θεάματος. Δεν ευθύνεται για όλα ο Bernie, δεν φταίει μόνο που η Mercedes έχει ξεφύγει, ούτε που δεν κατανέμονται με τον σωστό τρόπο τα έσοδα της FOM στις ομάδες.
Είναι πολυεπίπεδο το πρόβλημα. Και μέσα σε αυτό είναι και οι πίστες. Και αν οι κακές πίστες έχουν μία ιεραρχία, αυτή της Σιγκαπούρης είναι κάτι σαν το Λουβοδίκο 16ο.
Over and out.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
