Ο Marc Marquez κέρδισε στο Grand Prix της Αραγονίας. Αυτό δεν είναι είδηση. Αν μάλιστα είχες παρακολουθήσει το υπόλοιπο του τριημέρου, σίγουρα θα υποψιαζόσουν την έκβαση του αγώνα. Αυτό που μένει όμως απ' τον χθεσινό αγώνα, είναι οι αριθμοί στο πρωτάθλημα. Εκτός πολύ σοβαρού απροόπτου, ο Marquez με τη χθεσινή του νίκη κατέκτησε τον τρίτο του Παγκόσμιο Τίτλο στη μεγάλη κατηγορία, απ' τον 14ο γύρο της χρονιάς.
Ο αγώνας χθες είχε λίγο απ' όλα· απ' τον Marquez που μετά την παρολίγο πτώση του ανέκαμψε εντυπωσιακά «καθαρίζοντας» έναν-έναν τους αντιπάλους -ήξερε άλλωστε ότι είχε την ταχύτητα να το κάνει και δεν βιάστηκε- μέχρι τον teammate του που τερμάτισε μόλις 6ος, μετά την εκπληκτική του εμφάνιση και νίκη στο Misano πριν δύο εβδομάδες. Είχε και εσωτερική μάχη μεταξύ των δύο αναβατών της Yamaha με νικητή τον «καρχαρία» Lorenzo, ο οποίος κατάφερε να νικήσει για πρώτη φορά τον Rossi μετά από το Αυστριακό GP στα μέσα Αυγούστου.
Για τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος, τα πράγματα είναι απλά. Ο χθεσινός αγώνας του ήταν ένα πολύ απότομο «φρένο» στις όποιες βλέψεις του Rossi για πρωτάθλημα, έχοντας κάνει προηγουμένως άψογη διαχείριση της μεταξύ τους διαφοράς στους αγώνες που δεν ήταν τόσο δυνατός. Στην Αραγονία όμως έδειξε από νωρίς ότι «το 'χει», βλέποντας μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά του, ώστε να πάρει μια ανάσα απ' το συνεχές ροκάνισμα που δεχόταν η βαθμολογική του υπεροχή. Ήταν σχεδόν σίγουρο πως ο Ισπανός θα έκανε μια τέτοια εμφάνιση μόνο αν ήταν 100% σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Και χθες ήταν, έχοντας στήσει εξαιρετικά την RC213V του την Παρασκευή και το Σάββατο,έμοιαζε ανίκητος. Πήγε να την κάνει βέβαια την… πατάτα του στον 3ο γύρο, αφού σε μια προσπάθειά του να φύγει νωρίς μπροστά είχε μια παρολίγο πτώση, την οποία και μάζεψε (χάρη βέβαια στη μεγάλη του ικανότητα αντανακλαστικά). Για σκέψου τι θα γινόταν αν έπεφτε… Πόσο θα άλλαζε το πρωτάθλημα. Τι μάχες και τι θέαμα θα μας προσέφεραν οι δύο κορυφαίοι φετινοί αναβάτες ως το τέλος του πρωταθλήματος στη Valencia. Δεν έπεσε όμως και από κει και πέρα, χωρίς να βιαστεί, έκανε ένα φοβερό αγώνα.
Υποχώρησε στην 5η θέση μετά το λάθος του, όμως κανείς δεν φάνηκε ικανός να τον σταματήσει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που δεν έδωσε καμία μάχη. Και πως να δώσει; Ήταν ο μόνος που είχε τόσους γύρους στο 1:48 (7), τη στιγμή που ο έτερος που κατάφερε να σπάσει το φράγμα του 1.48 ήταν ο Rossi αλλά μόλις δύο φορές, με τη μία να είναι οριακή (1.48.998). Αυτή ήταν η νίκη υπ' αριθμόν 54 για τον νεαρό Ισπανό, ο οποίος μόλις στα 23 του χρόνια ισοφαρίζει τον αριθμό ενός άλλου (πολύ) μεγάλου αναβάτη της μεγάλης κατηγορίας, του Mick Doohan.
Στη 2η θέση τερμάτισε ο Jorge Lorenzo, με τον αναβάτη της Yamaha να πανηγυρίζει ίσως για πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο την κατάκτηση αυτής της θέσης. Αν και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, έκανε κάτι αντίστοιχο στο Κατάρ το 2011, μόνο που τότε τον κυνηγούσαν τρεις Repsol Honda, με τον Jorge να είναι ο μόνος που κατέφερνε να μπει σφήνα. Πάντως, αυτή την Κυριακή ήταν εξαιρετικός, έβαλε τα ίδια ελαστικά με τον teammate του και τον νίκησε (μεσαίο εμπρός, σκληρό πίσω). Ήταν μια μεγάλη «νίκη» του Lorenzo επί του Rossi, ειδικά μετά την κόντρα που φούντωσε ξανά μεταξύ τους μετά το Misano. Οι δύο τους έχουν προσωπικές διαφορές, ας μην το ξεχνάμε. Και τι καλύτερο από μια απάντηση εντός πίστας.
Ο Ισπανός ήταν πολύ σταθερός· από την αρχή του αγώνα ως και το τέλος του «γύριζε» την πίστα στο ίδιο δευτερόλεπτο, χάνοντας στα πρώτα στάδια του αγώνα μέτρα από τον αντίπαλό του και φτάνοντάς τον εκ νέου στη συνέχεια. Ο Rossi δεν έδειχνε πολύ άνετος πάνω στη Yamaha του έχοντας κάνει αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο set-up, με τον Ιταλό να εξηγεί μετά το τέλος του αγώνα ότι είχε πολύ έντονο σπινάρισμα στους τελευταίους γύρους. Ο Ιταλός δυσκολευόταν και αυτό φαινόταν στους χρόνους του, έχανε δύο με τρία δέκατα (κάποιες φορές και τέσσερα) στο γύρο πριν o Jorge κολλήσει στην ουρά της Μ1 του Ιταλού. Και τον πέρασε σχετικά άνετα, ο Rossi δεν είναι όμως απ' αυτούς που παρετούνται. Και χωρίς ελαστικά να έμενε, πάλι θα έκανε την αντεπίθεσή του.
Ο Valentino Rossi κατέβασε τους χρόνους του όσο πλησίαζε τον teammate του, έμεινε κοντά του και ετοιμαζόταν για τη μεγάλη μάχη στους τελευταίους τρεις γύρους. Μια μάχη που δεν δόθηκε όμως ποτέ, μιας και ο 37χρονος αναβάτης έκανε λάθος στη Στροφή 12, δίνοντας «αέρα» δύο και πλέον δευτερολέπτων στον αντίπαλό του που σίγουρα όταν είδε τον Ιταλό να φέυγει εκτός, ανακουφίστηκε, φτάνοντας στον τερματισμό με άνεση. Για τον Rossi ο αγώνας δεν ήταν και ο καλύτερός του· προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Προσπαθεί πολύ σε όλο το 2ο μισό του πρωταθλήματος να κερδίζει τον Marquez (ως τώρα τα κατάφερνε εξαίσια), ήταν σχεδόν βέβαιο όμως ότι κάποια στιγμή θα έχανε. Την Κυριακή λοιπόν, ήταν η σειρά αυτής της ημέρας.
Ο τρίτος Ισπανός της παρέας, Maverick Vinales, έδειξε και πάλι πολύ καλά στοιχεία, οδηγώντας τον αγώνα στα πρώτα στάδιά του. Στη συνέχεια, κάποια λάθη τον απομάκρυναν από το βάθρο, με τον αναβάτη της Suzuki να έχει ως και τον 17ο γύρο ρυθμό εφάμιλλο με του Lorenzo. Το λάθος του όμως στη δωδέκατη στροφή του 10ου γύρου αλλά και μια σειρά κακών γύρων στο τέλος (πιθανώς από κατεστραμμένα ελαστικά), τον άφησαν μόνο τέταρτο, 8.2 δευτερόλεπτα απ' την κορυφή.
Ο Cal Crutchlow έκανε έναν ακόμη πολύ δυνατό αγώνα, με τον Βρετανό να τερματίζει μέσα στην πεντάδα για τρίτη φορά στους τελευταίους τέσσερις αγώνες. Διόλου άσχημα για τον αναβάτη του Cecchinello, ο οποίος δείχνει αρκετά καλύτερος απ' ότι στην αρχή της χρονιάς. Είναι ταχύτερος αλλά και πιο σταθερός, καταφέρνοντας να αφήσει αυτή τη φορά πίσω του τον εργοστασιακό αναβάτη της Honda, Dani Pedrosa, ο οποίος είχε άλλα προβλήματα.
Για τον βραχύσωμο Dani, αυτή ήταν μια ψυχρολουσία που ακολούθησε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα πριν δύο εβδομάδες στο Σαν Μαρίνο. Βέβαια, στις φωτογραφίες που είδαμε απ' τα ελαστικά του 31χρονου μετά το τέλος του αγώνα, η 6η θέση του έμοιαζε με θαύμα. Το εμπρός ελαστικό του είχε μεγάλες λακούβες στους ώμους του, που σίγουρα δεν έδιναν και την καλύτερη αίσθηση στον Ισπανό για να πιέσει. Κρίμα πάντως για τον συμπαθή αναβάτη του HRC, ο οποίος έδειχνε αρκετά πιο δυνατός στις ελεύθερες δοκιμές.
Στα (πολύ) θετικά του αγώνα συγκαταλέγεται η εμφάνιση των εργοστασιακών Aprilia, οι οποίες στα χέρια των Alvaro Bautista και Stefan Bradl, κατάφεραν να πλασαριστούν στην 9η και 10η θέση αντίστοιχα. Η διαφορά και των δύο απ' την κορυφή ήταν στα 23 και 27 δευτερόλεπτα αντίστοιχα, νούμερα που μέχρι πρότινος έμοιαζαν αδιανόητα στους Ιταλούς.
Ως τώρα η διαφορά τους στις υπόλοιπες πίστες απ' την κορυφή ήταν στα 30+ δευτερόλεπτα, δείχνοντας αν μη τι άλλο το πόσο έχει βελτιωθεί η RS-GP σαν σύνολο. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, πρέπει να γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο 2015, όταν και η Aprilia έκανε την επανεμφάνισή της στο MotoGP για να δούμε, ότι στην ίδια πίστα, είχαν διαφορά απ' την κορυφή περίοπου 50 δευτερόλεπτα. Έχουν λοιπόν μειώσει τη διαφορά απ' την 1η θέση στο μισό. Όχι και άσχημα, δεν νομίζετε;
Στον αντίποδα, οι δεύτεροι εκπρόσωποι των Ιταλών με την Desmosedici GP, έκαναν μια απογοητευτική εμφάνιση στην πίστα του Alcaniz. Andrea Dovizioso και Michelle Pirro τερμάτισαν σε σχηματισμό στις θέσεις 11 και 12, πάνω από 30 δευτερόλεπτα απ' τον Marquez. Τίποτα δεν φάνηκε να πήγε καλά για τους «κόκκινους», ασχέτως που ο Dovizioso έλεγε πως βρήκε κάτι καλό το Σάββατο. Με φρέσκα ελαστικά οι Ducati ήταν καλές, μόλις όμως άρχισε να πέφτει η απόδοσή τους και ειδικά στην περίπτωση του Dovi, η απόκλιση στο γυρολόγιό του ήταν μεγάλη, με τον Ιταλό να κατρακυλά στα βάθη της κατάταξης.
Τώρα το MotoGP ετοιμάζεται να περάσει στην Ανατολή για την συνεχόμενη αγωνιστική τριπλέτα σε Ιαπωνία, Αυστραλία και Μαλαισία, αρχής γενομένης με το Grand Prix του Motegi σε δύο εβδομάδες. Με τα πράγματα να αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν στο πρωτάθλημα όμως, κάτι μου λέει ότι θα παρακολουθήσουμε ακόμη συναρπαστικότερους αγώνες…
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
