Το καλοκαιρινό διάλειμμα τελείωσε, το πρωτάθλημα άρχισε και πάλι. Κι άρχισε κάπως ασυνήθιστα, με δύο «κόκκινους ταύρους» να κατακτούν τις δύο πρώτες θέσεις του βάθρου του Red Bull Ring, και τον μελλοντικό αναβάτη του Borgo Panigale να τους πλαισιώνει στην 3η θέση.
Για τους ανθρώπους της Ducati το Αυστριακό GP ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Η ευκαιρία να κερδίσουν αγώνα, αφού μετά την τελευταία νίκη του Casey Stoner στο Philip Island το 2010, οι κόκκινοι έμοιαζαν καταραμένοι να φτάνουν ως την πηγή και νερό να μην πίνουν. Την τεράστια χαρά της νίκης έδωσε στην ομάδα του ο Andrea Iannone, ο ατίθασος «ταύρος» της Ιταλικής ομάδας, που ως τώρα δεν κατάφερνε να μετουσιώσει το αστείρευτο ταλέντο του και την αδιαμφισβήτητη ταχύτητα του, παρά μόνο σε τερματισμούς, που στην καλύτερη περίπτωση πλαισίωνε τους υπόλοιπους νικητές του βάθρου. Την Κυριακή 14/8, όμως, ο ταύρος αφηνίασε μέσα στο «σπίτι» του.
Τα δείγματα υπήρχαν ήδη από το τεστ του περασμένου μήνα, όταν οι ομάδες του MotoGP πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην Αυστρία, εκεί που φάνηκε πως η πανίσχυρη Ducati έχει βρει επιτέλους την πίστα που αναδεικνύει τις αρετές της: την απίστευτη επιτάχυνση, την τελική ταχύτητα, αλλά και τη σταθερότητα στο φρενάρισμα, στις εισόδους των στροφών. Σε μία πίστα που τα στοιχεία αυτά αποτελούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη νίκη, το μόνο που έλειπε ήταν ένας αναβάτης να φέρει τη μοτοσυκλέτα στον τερματισμό.
Το έκαναν και οι δύο αναβάτες της ομάδας, με τον Iannone να τερματίζει 1ος, κατακτώντας μάλιστα την 1η του νίκη στη μεγάλη κατηγορία, έπειτα από 3 χρόνια συμμετοχής. Ο Ιταλός ήταν πολύ χαρούμενος μετά το πέσιμο της καρώ σημαίας, αλλά στη συνέντευξη που έδωσε αμέσως μετά «έβγαλε» μια πικρία, για το ότι κατάφερε να κερδίσει με τον κατασκευαστή που ενώ πέρασε τόσα μαζί του (απ’ την αρχή της καριέρας του στη μεγάλη κατηγορία), στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρήσει. Ο Dovizioso; Και αυτός απ’ τη μία ήταν χαρούμενος που τερμάτισε 2ος, ολοκληρώνοντας τον θρίαμβο της Ducati, απ’ την άλλη όμως ήθελε τη νίκη όσο τίποτε άλλο και του την πήρε ο teammate του. Να είστε σίγουροι πως αν κέρδιζε άλλος δεν θα τον πείραζε τόσο, να τον κερδίσει ο Iannone όμως του έπεσε κάπως βαρύ. Ήθελε αυτή την πρώτη νίκη για την ομάδα να την φέρει αυτός, έπειτα από τόσα χρόνια αφοσίωσης και εξέλιξης για την Desmosedici. Όσο για τη μεταξύ τους διαφορά; Λιγότερη του ενός δευτερολέπτου στον τερματισμό.
Ο αγώνας κρίθηκε από την επιλογή ελαστικών, όπως είπε ο Dovi μετά το τέλος του αγώνα και μάλλον έχει δίκιο. Την ώρα που τόσο η Michelin, όσο και η ομάδα του Iannone τον προέτρεπαν να βάλει τα ίδια ελαστικά με τον teammate του (μεσαίο εμπρός και σκληρό πίσω, όπως και οι Yamaha), ο «Maniac Joe» επέλεξε να κάνει «του κεφαλιού του», επιλέγοντας μια γόμα μαλακότερη σε κάθε τροχό: τη μαλακή εμπρός και τη μεσαία πίσω. Και αποδείχθηκε σωστός. Κέρδισε τον αγώνα στις λεπτομέρειες, καθώς ήταν ελαφρώς ταχύτερος του Dovizioso. Αυτό το «ελαφρώς ταχύτερος», όμως, έμελλε να του δώσει και τη νίκη. Οι μεταξύ τους διαφορές ανά γύρο απειροελάχιστες. Για τους λάτρεις των αριθμών, αξίζει να αναφέρουμε ότι στον 6ο γύρο, οι αναβάτες της Ducati έκαναν ακριβώς τον ίδιο χρόνο(!), ενώ στον 5ο και τον 9ο γύρο, η διαφορά του γυρολόγιού τους απείχε μόλις 1 χιλιοστό, τη μία υπέρ του ενός και την άλλη υπέρ του άλλου! Στον ταχύτερο γύρο τους ο Iannone ήταν κατά 0.135 ταχύτερος του αντιπάλου του, με το συμπέρασμα να είναι και για τους δύο όμως ένα: τα έδωσαν όλα. Και οι δύο· ειδικά ο Iannone, που ακόμα και στον τελευταίο του γύρο «έγραψε» γύρο ελάχιστα αργότερο του δικού του ταχύτερου.
Πίσω απ’ τις δύο Ducati, είχαμε την «μάχη» μεταξύ των δύο Yamaha, με νικητή τον Jorge Lorenzo. Ο Ισπανός αναβάτης της M1, νίκησε καθαρά την ενδοεταιρική κόντρα, χάρη στην τεράστια ικανότητα που έχει ώστε να παίρνει το απόλυτο σε κάθε γύρο από τη μοτοσυκλέτα του. Ξεκίνησε δυνατά τον αγώνα, προσπαθώντας να μείνει όσο το δυνατό πιο κοντά στις κόκκινες βολίδες των Iannone – Dovizioso, πράγμα που κατάφερνε ως και τον 10ο γύρο. Από εκεί κι έπειτα άρχισε να συμβιβάζεται με την τελευταία θέση του βάθρου, βλέποντας πως οι Ducati «δεν πιάνονται», έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως ο Rossi καιροφυλακτούσε. Ο Lorenzo, αν και δεν κέρδισε, πήρε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: χρόνους ανά γύρο, με την μικρότερη δυνατή απόκλιση. Είπε ότι στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, θέλει να «πιάσει» τον Marquez στη βαθμολογία. Το δήλωσε πριν την έναρξη του τριημέρου, το έκανε πράξη στον αγώνα. Λέτε να ξεκίνησε το comeback του ο Jorge;
Από την άλλη μεριά, ο Valentino Rossi δεν ήταν όσο καλός ή τουλάχιστον όχι καλύτερος απ’ τον teammate του. Ήταν συνεχώς κοντά, αλλά όχι αρκετά ώστε να δώσει τη μάχη του για την 3η θέση. Έτσι, απ’ τον 6ο γύρο που οι Ducati πέρασαν μπροστά, ο αγώνας των δύο αναβατών της Yamaha κύλησε αθόρυβα, χωρίς ούτε ένα προσπέρασμα μεταξύ τους. Αθόρυβα ναι, αλλά όχι και χωρίς μάχη. Και, αν και δεν είδαμε μάχη σώμα με σώμα, είδαμε μάχη με τα χρονόμετρα, με τον Rossi να προσπαθεί, αλλά να μην φτάνει ποτέ σε απόσταση βολής απ’ τον Ισπανό. Οι χρόνοι τους ήταν εφάμιλλοι, με την συνέπεια να δίνει το βάθρο στον Lorenzo. Μία συνέπεια που ήταν, όμως, η λεπτομέρεια που έκρινε την έκβαση του αγώνα των δύο. Για τον Rossi, αυτή ήταν και μία απ’ τις λιγοστές φορές που, ενώ τερματίζει αγώνα, πλασάρεται σε θέση χειρότερη από αυτή που εκκίνησε. Βέβαια, για τη Yamaha συνολικά ήταν μια εξαιρετική παρουσία στο Red Bull Ring, αφού στο τεστ που προηγήθηκε του αγώνα η καλύτερη Μ1 (Rossi), βρισκόταν σχεδόν ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο μακριά απ’ την κορυφή (Iannone).
Η 5η θέση του Marc Marquez θα αποτελούσε είδηση αν όλα ήταν καλά για τον νεαρό άσσο του HRC. Ο πρωτοπόρος του πρωταθλήματος πρέπει να είναι χαρούμενος με την απόδοσή του, μιας και οι απώλειες σε σχέση με τη δυναμική του σε αυτό το Grand Prix ήταν ελάχιστες. Το «ταμείο» για τον Marc έγραψε -5 απ’ τον Lorenzo και -2 απ’ τον Rossi. Ως εδώ., τέλεια. Αν αναλογιστούμε, μάλιστα, πως ο Ισπανός έτρεχε τραυματίας έπειτα απ΄την πτώση του στο FP3 και ότι είχε και ένα τεστ λιγότερο στο Spielberg (δεν συμμετείχε στο τεστ του Ιουλίου), τα πήγε περίφημα και χωρίς σημαντικές απώλειες. Ακόμη ένα GP πέρασε για τον 23χρονο, με τη διαφορά υπέρ του να διατηρείται ακόμη σε υψηλά επίπεδα, τόσο που μπορεί να συνεχίσει άνετος να συλλέγει βαθμούς, χωρίς να τον απασχολεί η νίκη.
Πιο πίσω, στις θέσεις 6 και 7 βρέθηκαν οι Vinales και Pedrosa, με τον νεαρό αναβάτη της Suzuki να περίμενε σαφώς κάτι καλύτερο από αυτό τον αγώνα. Ωστόσο, με τη θερμοκρασία ασφάλτου στους 46°C και με τον Ισπανό να παραπονιέται για έλλειψη πρόσφυσης στην GSX-RR όταν οι θερμοκρασίες είναι υψηλές, το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Στην πραγματικότητα, ίσως να ήταν και αυτό που στέρησε απ’ τον Maverick τη μάχη για την 5η θέση με τον Marquez.
Για τον Pedrosa η 7η θέση δεν αποτελεί έκπληξη, μιας και ο 30χρονος αναβάτης είχε ένα εφιαλτικό τριήμερο, όπου σε καμία απ’ τις συνολικά 6 διαδικασίες που συμμετείχε πριν τον αγώνα, δεν κατάφερε να πλασάρει την RC213V του πιο ψηλά απ’ την 10η θέση.
Με την ολοκλήρωση του 10ου GP, απομένουν ακόμη οχτώ για το τέλος. Ο συναγωνισμός ανεβαίνει και το Grand Prix του Brno έρχεται αυτήν την Παρασκευή και είναι ο 11ος σταθμός του πρωταθλήματος. Κάτι μου λέει ότι οι εκπλήξεις για το φετινό πρωτάθλημα απέχουν πολύ απ’ το να τελειώσουν… Stay tuned!
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
