Τόσα χρόνια πέρασαν. 35 ολόκληρα χρόνια απ’ την τελευταία νίκη Βρετανού αναβάτη, στην κορωνίδα των αγώνων μοτοσυκλέτας. Τότε ήταν ο μεγάλος Barry Sheene, χθες ήταν ο γενναίος, Cal Crutchlow.
Ο χθεσινός αγώνας ήταν ακόμη ένας απ’ τους πολλούς, περίεργους, φετινούς αγώνες. Ένας αγώνας που, λόγω των καιρικών συνθηκών, ήταν αδύνατο να προβλέψει κανείς τον νικητή. Είναι η δεύτερη φορά φέτος που ο κύριος στη θέση «νούμερο 1» της κατάταξης, δεν είναι κάποιος που θα περιμέναμε. Στο Assen ήταν ο Miller, με τον Crutchlow τότε να τον συγχαίρει, με ένα βλέμμα όμως που έλεγε: «θα έρθει και η σειρά μου». Στο Sachsenring ο Βρετανός ήταν πολύ δυνατός και τερμάτισε 2ος, αψηφώντας τους κινδύνους και το ενδεχόμενο πτώσης. Στο Brno, όμως, ήταν μια ακόμη ευκαιρία για τους «πίσω», να αναδειχθούν. Και ο Crutchlow έκανε ακριβώς αυτό. Πήρε τα απαιτούμενα ρίσκα, που σε συνδυασμό με τις σκληρότερες επιλογές που επέλεξε στα ελαστικά του, πέρασε στη γραμμή του τερματισμού στην πρώτη θέση για πρώτη φορά στην καριέρα του, 7 και πλέον δευτερόλεπτα απ’ τον δεύτερο.
Ήταν μια μεγάλη νίκη για τον αναβάτη του Lucio Cecchinello. Οδήγησε άψογα, χωρίς λάθη, ενώ, όταν έφτασε το group των πρωτοπόρων έμεινε ψύχραιμος, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να περάσει, κάτι που δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο. Ήξερε ότι ήταν κατά πολύ ταχύτερος απ’ τους προπορευόμενους του, ενώ μάλιστα τους έβλεπε ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν όπως θέλουν, μιας και η μαλακή γόμα -που την είχαν επιλέξει σχεδόν όλοι- είχε φτάσει στο τέλος της ζωής τους. Ωστόσο, ο Cal ήταν και τυχερός. Μπορεί να κατονόμασε «κότες» όλους τους υπόλοιπους επειδή ήταν ο μόνος (μαζί με τον Baz) που έβαλε σκληρό ελαστικό και εμπρός και πίσω, όμως ο αγώνας του ήθελε και τύχη για να του βγει όπως του βγήκε. Για παράδειγμα, αν η πίστα δεν στέγνωνε σταδιακά και συνέχιζε να βρέχει, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν άλλο. Οπότε Cal, καλά μας τα είπες τώρα που τελείωσε ο αγώνας, αλλά… Το συμπέρασμα είναι ένα: όταν οι καταστάσεις είναι περίεργες, κερδίζει όποιος έχει να χάσει τα λιγότερα. Και κακά τα ψέματα, ο Crutchlow δεν έιχε απολύτως τίποτα να χάσει.
Στην δεύτερη θέση τερμάτισε ο Valentino Rossi. Ο Ιταλός έκανε δύο αγώνες σε έναν, καθώς ξεκίνησε άσχημα και συνέχισε ακόμη χειρότερα, πέφτοντας ως και 13ος. Με την πίστα να κρατάει αρχικά αρκετό νερό, ο ίδιος αλλά και ο teammate του, Jorge Lorenzo, έχοντας επιλέξει μαλακό εμπρός και σκληρό πίσω ελαστικό, δυσκολεύονταν πολύ να βρουν πρόσφυση και εξαφανίστηκαν… προς τα πίσω. Τα ίδια έπαθαν και οι Crutchlow – Baz, ενώ όταν η πίστα άρχισε να στεγνώνει ελαφρώς, τα σκληρότερα ελαστικά άρχισαν να αποδίδουν, σε αντίθεση με τα μαλακά που αντιμετώπιζαν πρόβλημα υπερθέρμανσης. Έτσι, κι ενώ ο Ιταλός είχε κολλήσει πολύ πίσω, o Crutchlow τον πέρασε στον 6ο γύρο και κάπου εκεί πρέπει να «ξύπνησε» ο γιατρός. Ως τότε, ο Vale είχε μόνο ένα γύρο κάτω απ’ το 2:10”, ενώ από εκεί και έπειτα άρχισε να ανεβάζει ρυθμούς, γυρνόντας στο ψηλό 2:08” και χαμηλό 2:09”. Σίγουρα τον βοήθησε και η πίστα που ολίγον κατ’ ολίγον βελτιωνόταν, πιστεύω όμως ότι το πέρασμα που του έκανε ο Βρετανός ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την αντεπίθεση του Rossi.
Αν το σκεφτεί κανείς περαιτέρω, ούτε ο Rossi είχε να χάσει απ’ το σημερινό αγώνα. Απ’ τη 13η θέση που βρισκόταν και με το Marquez να είναι στην πρώτη πεντάδα, έπρεπε να «κυνηγήσει» τον αγώνα και να πάρει αποτέλεσμα. Το έκανε, αν και τελικά δεν ανταμείφθηκε και πολύ, τουλάχιστον βαθμολογικά, μιας και ο πρωτοπόρος του πρωταθλήματος έκανε ακόμη έναν έξυπνο αγώνα, περιορίζοντας σημαντικά τις απώλειες. Τουλάχιστον, κατάφερε να περάσει τον Lorenzo στο βαθμολογικό πίνακα, αποτελώντας πια την νούμερο ένα απειλή για τον Marc Marquez.
Τρίτη θέση και χαμηλότερο σκαλί του βάθρου για τον Ισπανό που, αφού ξεμπέρδεψε με τις Avintia Ducati των Baz – Barbera, έκανε ακόμη έναν περίπατο στην πορεία προς τον τρίτο του προσωπικό τίτλο στην μεγάλη κατηγορία. Ένας ακόμη αγώνας πέρασε, ακόμη πιο κοντά στον στόχο του ο Marc. Δεν εμπλέκεται πουθενά, οδηγεί αθόρυβα, διατηρώντας ξεκάθαρο το στόχο του. Θέλει το πρωτάθλημα με κάθε τρόπο και απ’ ότι φαίνεται οι έξυπνοι αγώνες αποδίδουν καλύτερα απ’ την «όλα ή τίποτα» οδήγηση που έκανε πέρυσι. Οπότε, γιατί να αλλάξει τακτική; Πέρυσι κάποιοι τον είπαν επιπόλαιο και επιρρεπή στα λάθη, φέτος όμως; Ποιος μπορεί να του προσάψει κάτι; Με μοτοσυκλέτα που δεν φαίνεται το ίδιο ανταγωνιστική όσο τουλάχιστον οι μπλε μοτοσυκλέτες των αντιπάλων του, και όμως, είναι πρώτος στη βαθμολογία, με διαφορά 53 βαθμούς απ’ τον Rossi.
Οι θέσεις 4 έως 9 ήταν υπόθεση της Ducati, αν και κανείς δεν θα περίμενε τις Avintia μπροστά, μια Ducati της Aspar μετά, τον Petrucci 8ο και τον Iannone με την εργοστασιακή Desmosedici GP να έπεται. Παρόλα αυτά, όσοι πρόσεξαν το εμπρός ελαστικό του «Maniac», θα πρέπει ακόμη να αναρωτιούνται πώς τερμάτισε. Και αυτή η θέση, ήταν τεράστιο κατόρθωμα για τον Ιταλό, μιας και η μοτοσυκλέτα του μετα βίας πήγαινε ακόμη και ευθεία. Είχαν φύγει ολόκληρα κομμάτια ελαστικού! Για αυτή την καταστροφή στο εμπρός ελαστικό του Andrea ρόλο έπαιξε η μαλακή γόμα, όμως ο αναβάτης δεν πίεζε (κατά τα λεγόμενά του) στα πρώτα στάδια του αγώνα, ώστε να φύγει μπροστά. Μην ξεχνάμε βέβαια και τα έξτρα «φτεράκια» της μοτοσυκλέτας του, που σε σύγκριση με τις άλλες Ducati (ειδικά των Avintia που δεν είχαν καθόλου και τα πήγαν περίφημα, χωρίς προβλήματα), ασκούν ακόμη περισσότερη πίεση στον εμπρός τροχό. Την ίδια κατάληξη είχαν νωρίτερα και οι Redding – Dovizioso.
Όσο για τον Jorge Lorenzo, το comeback του σταμάτησε νωρίς. Στην Αυστρία ήταν ο Lorenzo που ξέρουμε, στην Τσεχία όμως… Δεν στάθηκε και πάλι στο ύψος των περιστάσεων, σε ακόμη ένα αγώνα με περίεργες συνθήκες. Φυσικά, δεν μπορεί να περιμένει να γίνει πρωταθλητής βασιζόμενος στην απόδοσή του στο στεγνό, μιας και στους αγώνες όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Και με την «κακιά συνήθεια» που έχει αποκτήσει ο Ισπανός, η μόνη λύση που έχει είναι να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα. Αλήθεια, τι διαφορετικό είχε ο Lorenzo του Le Mans το 2012; Όσο για χθες, άλλαξε μοτοσυκλέτα 2 (!) φορές, παίρνοντας μία φορά την Μ1 με τα slick και την επόμενη αυτή με τα ενδιάμεσα που είχε στην αρχή. Σε κάποια στιγμή, ούτε εκείνος δεν ήξερε ποια είναι ποια! Βέβαια, ο Ισπανός υποστήριξε πως η πρώτη αλλαγή μοτοσυκλέτας ήταν αναγκαστική, μιας και το εμπρός ελαστικό του έιχε διαλυθεί! Τα slick πάντως αποδείχθηκαν έτσι και αλλιώς κακή επιλογή, μιας και η πίστα δεν ήταν αρκετά στεγνή, ενώ αφού μπήκε ξανά με νέα ενδιάμεσα, άρχισε να περνάει όσους τον είχαν περάσει γύρο (Rossi, Marquez, κλπ). Μη βιαστείτε να πείτε όμως ότι επιτάχυνε ξαφνικά. Στην πραγματικότητα οι άλλοι επιβράδυναν, μιας και δεν έιχαν αλλάξει ελαστικά. Ο Jorge έκανε παρόμοιους χρόνους, με αυτούς που έκανε πριν περάσει στα pit για την πρώτη αλλαγή μοτοσυκλέτας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν έμπαινε στα pit καθόλου, θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα απ’ την 17η θέση που τερμάτισε τελικά. Ωστόσο, μιας και η πρώτη αλλαγή δεν αποτελούσε επιλογή, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο, ένα ρίσκο που τελικά δεν απέδωσε.
Τώρα, κατευθυνόμαστε στην Αγγλία, με το Silverstone να αποτελεί τον επόμενο σταθμό του MotoGP, σε δύο εβδομάδες. Και αφού είδαμε βροχή τόσες φορές φέτος, φανταστείτε τώρα που φτάνουμε στη «βασίλισσα της βροχής».
Ακολουθήστε μας στο Twitter και στο Instagram.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
