Η πανδημία του κορονοϊού έχει φέρει τον χώρο του αθλητισμού στη δύσκολη θέση να αναστείλει τις λειτουργίες του σε παγκόσμιο επίπεδο, κι αυτό μας ξενίζει – αλλά έπρεπε να γίνει.
Ζούμε πολύ περίεργες στιγμές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κρίση, που δεν εντάσσεται σε ένα μόνο πεδίο, αφού αναπόφευκτα τα αγγίζει όλα: την οικονομία, την παιδεία, την εργασία, και σε τελευταία φάση, τον αθλητισμό.
Από το NBA και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές λίγκες της Ευρώπης, μέχρι το MotoGP, τη Formula 1, το WRC και τη Formula E, όλες αυτές οι κορυφαίες διοργανώσεις κάνουν το σώφρων: προσπαθούν από το δικό τους μετερίζι να ανακόψουν τη ραγδαία εξάπλωση του COVID-19, ώστε να μην συνεχίσει το διάβα του στον πληθυσμό.
Αλλά, πραγματικά, πόσο περίεργο είναι αυτό για εμάς, που αγαπάμε τον αθλητισμό; Πόσο περίεργο είναι και για τους ίδιους τους αθλητές;
Ο αθλητισμός είχε ανά τα χρόνια μία «μαγική» ιδιότητα: να κάνει τον κόσμο να ξεχνά τα προβλήματά του για μερικές ώρες. Γινόταν η συντροφιά του άρρωστου, η παρηγοριά του στενοχωρημένου, η εκτόνωση του καταπιεσμένου, η χαρά του λυπημένου. Ο νους έφευγε από το τραγικό, το ζόρικο, το άσχημο, και η χαρά της νίκης ή απλά η θέαση ενός αγώνα ήταν αιτία για ένα μικρό διάλειμμα από την όποια καθημερινότητα ζει ο καθένας μας.
Το ίδιο ισχύει και για τους αθλητές, που δηλώνουν συχνά πως οι δυσκολίες της πραγματικής ζωής ξεχνιούνται τη στιγμή που όλο τους το είναι στρέφεται στο να κάνουν αυτό που αγαπούν.
Τώρα, σε αυτή τη δύσκολη για όλους ώρα, σε αυτές τις μέρες που συνεχώς μας βρίσκουν πιο μακριά από την καθημερινότητά μας (την οποία τώρα εκτιμούμε περισσότερο από ποτέ, τώρα που δεν την έχουμε), ο αθλητισμός λείπει.
Η μοναδική μεγάλη διοργάνωση που συνεχίζεται στον χώρο του motorsport είναι το Rally Μεξικού. Και μετά, κενό.
Κενό στο πρόγραμμα, αλλά κενό και στις ζωές μας. Είναι ζήτημα συνήθειας, θα πει κανείς, αλλά στην πραγματικότητα, ο αθλητισμός ήταν πάντοτε και μία ένδειξη πως «όλα θα πάνε καλά». Στο γκολ της αγαπημένης σου ομάδα, στο νικητήριο τρίποντο από τον αγαπημένο σου παίκτη, στο προσπέρασμα που σηκώθηκες όρθιος, εκεί έβρισκες-βρίσκαμε όλοι την αλήθεια μας, και μας έμενε ένα χαμόγελο, που ακόμα κι αν ξεθώριαζε μετά από λίγο, τουλάχιστον είχε έρθει.
Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή. Η σκληρή πραγματικότητα πια δεν θα σπάει με μία δόση ευτυχίας, με μία βόλτα στο γήπεδο. Θα χάσουμε τον ρυθμό μας, αλλά θα τον βρούμε.
Και όταν τον βρούμε, θα χαιρόμαστε που πήραμε τις σκληρές αποφάσεις, τις δύσκολες, όταν έπρεπε.
Ως τότε, υπομονή.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
