Ο Robert Kubica γύρισε για να κάνει πράξη την ονειρική του επιστροφή στην F1, και βγήκε νικητής από όλο αυτό – παρά τα αποτελέσματα και την συμπεριφορά του.
Όποιος λέει πως εξεπλάγη από τη σημερινή ανακοίνωση του Kubica, απλώς ψεύδεται. Ήταν κοινό μυστικό (και κοινή λογική, εν πολλοίς) ότι ο Πολωνός δεν θα συνέχιζε στη Williams και το 2020.
Προτού ξεκινήσει (αν δεν έχει ήδη) η συζήτηση για τον αντικαταστάτη του, είναι φρόνιμο να εξετάσει κανείς γιατί επέστρεψε και πώς στο σπορ αυτός ο -κάποτε- κορυφαίος νέος οδηγός κατέληξε να είναι με διαφορά ο τελευταίος οδηγός του grid.
Το ατύχημα του 2011 σε εκείνο το «καταραμένο» ράλλι στην Ιταλία είναι επί της ουσίας η αρχή του τέλους της καριέρας που θα μπορούσε να έχει. Θεωρείται -κι όχι άδικα- ένας εκ των πιο ελπιδοφόρων νέων του grid τότε, έχοντας και μία νίκη στο ενεργητικό του. Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους Vettel και Hamilton, τα έτερα μεγάλα ταλέντα της γενιάς του.
Το γεγονός ότι βγήκε ζωντανός από εκείνο το ατύχημα ήταν ήδη μία πρώτη νίκη για τη ζωή του, αλλά ο Γολγοθάς των εγχειρήσεων (υποβλήθηκε σε ένα τεράστιο χειρουργείο 7 ωρών, με 7 γιατρούς να συμμετέχουν σε αυτό) και του κατάγματος στο πόδι το 2012 (ακόμα ένα τεράστιο πισωγύρισμα) ήταν τεράστιος.
Ο ίδιος δεν το παράτησε ποτέ, προς τιμήν του. Κανείς δεν μπορεί να προσάψει στον Kubica έλλειψη μαχητικότητας, αδυναμία ή ακόμα και δειλία. Μπήκε ξανά σε bucket, μπήκε σε αγωνιστικά αυτοκίνητα, έγινε πρωταθλητής στο WRC 2.
Το ότι κατάφερε να φέρει τον εαυτό του σε τέτοια θέση που να οδηγήσει εκ νέου μονοθέσιο F1 είναι θαύμα. Χωρίς κινητικότητα στο δεξί χέρι, σε ένα στενό cockpit, με 1000 άλογα στο δεξί σου πόδι. Θέλει δύναμη να το κάνει κανείς ακόμα κι αρτιμελής.
Το ζητούμενο είναι το πώς διαχειρίστηκε ο ίδιος την κατάσταση, από την πρώτη μέρα που δοκίμασε το 2017 για τη Renault μέχρι σήμερα.
Τα Μέσα έχτισαν γύρω του ένα σπουδαίο αφήγημα, το δίχως άλλο. Ο Robert Kubica έγινε ο Shaun Livingston του motorsport. Ένας φέρελπις νέος που έχασε τα πάντα από έναν σοβαρό τραυματισμό, επέστρεψε και παλεύει.
Αλλά, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ο Kubica δεν γύρισε για να πρωταγωνιστήσει: γύρισε για να μπορέσει να αποδείξει στον εαυτό του και στον κόσμο πως μπορεί να το κάνει, παρά τις σαφείς αδυναμίες του.
Σε ένα σπορ που έχει αλλάξει άρδην από τότε που έφυγε ο Πολωνός στο τέλος του 2010, η επιστροφή θα ήταν εξ ορισμού δύσκολη. Ο ρόλος του ως δοκιμαστή στη Williams το 2018 τον βοήθησε στην μετάβαση, στο να μάθει την F1 σχεδόν από την αρχή. Όμως, επιτέθηκε πολλές φορές στην ομάδα του για το πόσο κακό μονοθέσιο είχε, ενώ δεν ήταν αυτή η θέση του.
Μετά τις δοκιμές που έκανε στον απόηχο του Ισπανικού GP τον περυσινό Μάιο, είχε δηλώσει:
«Δεν μπορώ να πω πως το διασκέδασα. Η ισορροπία του μονοθέσιου είναι κακή. Είναι πολύ δύσκολο να το οδηγήσεις.»
Αυτό δεν ήταν το μόνο κρούσμα της σαφής αντίθεσής του με όσα έκανε η ομάδα στην οποία εργαζόταν. Αυτές είναι πρακτικές Alonso. Δεν συνάδουν με την θέση και την ευκαιρία που του δόθηκε.
Είναι απολύτως βέβαιο πως είχε δίκιο. Και δεν μπορεί κανείς να κρίνει ένα μονοθέσιο που δεν έχει οδηγήσει. Η στάση του ήταν λανθασμένη.
Η κίνησή του να υπονομεύει το Grove και τις επιλογές του συνεχίστηκε μέχρι να ανακοινωθεί ότι θα έπαιρνε την θέση του Sergey Sirotkin στην ομάδα (ελέω της διακοπής της χρηματοδότησης της SMP και με την PKN Orlen να βάζει τα χρήματα και να επιβάλει τον Kubica ως πρώτο οδηγό).
Αλλά κι αυτό, για λίγο κράτησε. Όταν άρχισε η σεζόν και φάνηκε πως ο George Russell βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση να αγωνιστεί, κερδίζοντας κατά κράτος τον Πολωνό, ο δεύτερος κατηγόρησε ξανά ευθέως τη Williams για εύνοια προς τον teammate του – έχοντας έναν ολόκληρο λαό να τον στηρίζει σε αυτές τις εξοργιστικές δηλώσεις.
Τόσο εξοργιστικές και πρωτοφανείς, που ανάγκασαν την ίδια την Claire Williams να τοποθετηθεί δημόσια:
«Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα μονοθέσια του George και του Robert,» είχε δηλώνει τον Ιούλιο.
«Πέραν τούτου, δεν έχουμε χρήματα για να φτιάξουμε δύο διαφορετικά μονοθέσια. Οπότε αυτή η εικασία είναι απλά τρελή.»
Δεν προσέγγισε σωστά την επιστροφή του, και γνωρίζοντας πως είχε μόλις μία σεζόν για να αποδείξει ότι αξίζει την θέση του, γρήγορα κατάλαβε πως πρέπει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τρίτων, αλλά αυτή η πρακτική γύρισε μπούμερανγκ στον ίδιο.
Η ανθρώπινη ιστορία που προσπάθησε να οικοδομήσει για τον εαυτό του κατέρρευσε από τη στιγμή που οι επιδόσεις του συνοδεύονταν από ανυπόστατους ισχυρισμούς και κατηγορίες.
Είναι όμως τόσο σημαντικό ότι τα κατάφερε και γύρισε, έστω και για 21 αγώνες.
Δεκάδες, ειδεμή εκατοντάδες οδηγοί ανά τα χρόνια έχουν τραυματιστεί σοβαρά, έχουν χάσει άκρα, έχουν χάσει την ευκαιρία να ζήσουν όπως ονειρεύονταν.
Ο Robert Kubica ήρθε να γίνει ακόμα ένα παράδειγμα θέλησης. Μετά τον Alex Zanardi, τον Billy Monger και τον Robert Wickens, ο Kubica είναι ακόμα μία τεράστια απόδειξη ότι η αντίδραση που έχει κανείς μπροστά σε ένα καταστροφικό για τη ζωή του γεγονός, μπορεί να αλλάξει τα πάντα γύρω από αυτήν.
Δεν πέτυχε τίπoτα ο Kubica, εκτός από το ότι πέτυχε τα πάντα. Αν κάποιος αφήσει εκτός την συμπεριφορά του, το πώς αντιμετώπισε την δεύτερη ευκαιρία που είχε, ο Πολωνός έγινε σύμβολο μίας ολόκληρης κοινότητας, έγινε ήρωας στα μάτια των συμπατριωτών του. Δεν το έκανε με τον απόλυτα θεμιτό τρόπο, αλλά το προσπάθησε.
Ίσως να μην ήταν έτοιμος. Ίσως να μην μπορούσε να είναι έτοιμος ποτέ. Αλλά έγινε. Και το ότι η πορεία του ολοκληρώνεται τώρα, και με αυτόν τον τρόπο, θα επιτρέψει στον ίδιο και την ομάδα του να προχωρήσουν χωρίς να εμποδίζουν ο ένας τον άλλον.
Κι αν το μέλλον του επιφυλάσσει το DTM, μπορεί εκεί τελικά να είναι το πεδίο στο οποίο θα ξεδιπλώσει καλύτερα το ταλέντο του.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
