Με τον κυρίαρχο κινητήρα DFV (Double Four Valve) της Cosworth και το κιβώτιο ταχυτήτων της Hewland άμεσα διαθέσιμα σε όλες τις ομάδες, η Formula 1 ήταν πιο ανταγωνιστική από ποτέ, πριν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στους σχεδιαστές πλαισίων και στους αεροδυναμιστές να βρουν και να πειραματιστούν με νέες λύσεις, δίνοντας στις ομάδες τους να έχουν επιπλέον πλεονέκτημα έναντι των άλλων ομάδων που χρησιμοποιούσαν κοινά σύστημα κίνησης. Το αποτέλεσμα ήταν ένας πρωτοφανής αριθμός λύσεων κατευθείαν από το σχεδιαστήριο , πολλές από τις οποίες αποδείχθηκαν επιτυχείς. Ένα από τα πιο ασυνήθιστα από αυτά ήταν το μονοθέσιο της Tyrrell, η Tyrrell P34 που παρουσιάστηκε στο Heathrow Hilton στις 22 Σεπτεμβρίου του 1975. Σχεδιασμένο από τον Derek Gardner, ήταν το πρώτο μονοθέσιο της Formula 1 με έξι τροχούς, τέσσερις μπροστά και δύο πίσω.
Υπήρχαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους ο Gardner πίστευε ότι τέσσερις τροχοί στο μπροστινό μέρος ήταν καλύτεροι από δύο. Το κύριο πρόβλημα της συμβατικής διάταξης ήταν ότι τα εκτεθειμένα, περιστρεφόμενα ελαστικά δημιουργούσαν άνωση. Για να αντισταθμιστούν αυτά, τοποθετήθηκαν μεγάλα πτερύγια τα οποία με τη σειρά τους πρόσθεσαν οπισθέλκουσα. Η τάση ήταν να προσαρμοστούν οι μικρότεροι εμπρόσθιοι τροχοί για να χαμηλώσουν την άνωση χωρίς να θυσιάσουν οπισθέλκουσα αλλά αυτό σήμαινε επίσης μικρότερο σημείο επαφής στην πίστα. Χρησιμοποιώντας τέσσερις πολύ μικρούς τροχούς, ο Gardner κατόρθωσε να χαμηλώσει την άνωση του εμπρός μέρους χωρίς να προσθέσει επιπλέον οπισθέλκουσα ή να μειώσει την πρόσφυση. Όταν ο Ken Tyrrell έμαθε για πρώτη φορά για την λύση αυτή, ήταν μπερδεμένος, αλλά γρήγορα συμφώνησε και ενέκρινε το σχέδιο για να κατασκευαστεί ένα εξάτροχο μονοθέσιο.
Η πρώτη σειρά εργασιών ήταν να πείσει ο Tyrrell την Goodyear να κατασκευάσει ειδικά ελαστικά για τους καινούργιους τροχούς των 10 ιντσών. Μόλις πήρε την έγκριση, ο Gardner πήγε να εργαστεί με απόλυτη μυστικότητα. Στο μπροστινό μέρος τοποθετήθηκε ένα συμβατικό σύστημα διεύθυνσης που χειριζόταν την πρώτη σειρά των εμπρόσθιων τροχών. Η δεύτερη σειρά εμπρόσθιων τροχών ήταν συνδεδεμένη με την μπροστινή σειρά. Και οι τέσσερις τροχοί ήταν εφοδιασμένοι με πολύ μικρά δισκόφρενα. Το επαναστατικό εμπρός τμήμα τοποθετήθηκε στο πλαίσιο ενός παλαιότερου μονοθέσιου, μιας Tyrrell 007. Μόλις ολοκληρώθηκε, το μονοθέσιο παρουσιάστηκε σε ένα ακροατήριο με ελάχιστους καλεσμένους στο Hilton Heathrow. Ισχυριζόμενοι ότι ήταν απλά ένα πειραματικό μονοθέσιο και αβέβαιοι για τη βιωσιμότητά του, ο Gardner και ο Tyrrell ονόμασαν το μονοθέσιο P34, ο οποίος ήταν ο αριθμός του project.
Η κατασκευή του αυτοκινήτου αποδείχθηκε το εύκολο κομμάτι καθώς οι δοκιμές αποκάλυψαν πολλά προβλήματα. Περιττό να ειπωθεί ότι πολλά από αυτά αφορούσαν τα μπροστινά ελαστικά. Ένα από τα προβλήματα ήταν η ταχεία φθορά των εμπρός ελαστικών, καθώς έπρεπε να γυρίζουν πολύ πιο γρήγορα από τα μεγαλύτερα, συμβατικά ελαστικά. Η απαγωγή της θερμότητας από τα μικροσκοπικά φρένα αποδείχθηκε επίσης ενοχλητική. Οι δύο οδηγοί δυσκολεύτηκαν για να προσαρμοστούν στο μονοθέσιο, αλλά ειδικά ο Patrick Depailler άρχισε γρήγορα να εκτιμά την P34. Ο Gardner διευκόλυνε τους οδηγούς κόβοντας «τρύπες» στα πλαϊνά του πλαισίου, έτσι ώστε να βλέπουν τα μπροστινά ελαστικά, τα οποία τους βοηθούσαν να τοποθετούν το αυτοκίνητο και να παρακολουθούν καλύτερα τη φθορά τους. Παρόλο που τα προβλήματα δεν είχαν εξαλειφθεί εντελώς , ο Ken Tyrrell ανέθεσε την κατασκευή νέων P34 για τους Depailler και Jody Scheckter, για να αγωνιστούν την σεζόν του 1976.
Οι καθυστερήσεις στην παραγωγή σήμαιναν πως η πρώτη P34 δεν ήταν έτοιμη μέχρι τον τέταρτο αγώνα της σεζόν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μόλις το μονοθέσιο ήταν έτοιμο, ανατέθηκε στον Depailler, ο οποίος αμέσως εντυπωσίασε θέτοντας τον τρίτο ταχύτερο χρόνο στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Ο Scheckter από την άλλη, δεν μπόρεσε κάτι το καλύτερο από την δέκατη τέταρτη θέση στην παλαιότερη Tyrrell 007. Ο Depailler οδηγούσε εξαιρετικά στον αγώνα , μέχρι που τα φρένα κατέρρευσαν λόγω υπερβολικής υπερθέρμανσης. Ο Scheckter έλαβε την ‘δική’ του P34 στον επόμενο αγώνα, ο οποίος τερμάτισε σε μια πολλά υποσχόμενη τέταρτη θέση. Η ταχεία εξέλιξη του μονοθέσιου απέδωσε καρπούς σύντομα, μετά το Grand Prix της Σουηδίας. Ο Scheckter και ο Depailler κυριάρχησαν στον αγώνα, τερματίζοντας στην πρώτη και δεύτερη θέση αντίστοιχα. Παρόλο που δεν μπόρεσαν να κερδίσουν περισσότερους αγώνες , οι Depailler και Scheckter τερμάτισαν την σεζόν στην τρίτη και τέταρτη θέση και η ομάδα της Tyrrell ήταν τρίτη στην κατάταξη των κατασκευαστών.
Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σεζόν-ντεμπούτο, η P34 φάνηκε ανταγωνιστική και για την σεζόν του 1977. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο Gardner τροποποίησε την αεροδυναμική στην αεροδυναμική σήραγγα και μετέφερε τα ψυγεία λαδιού στο ρύγχος του μονοθεσίου. Νοιώθοντας πάντα άβολα με το μονοθέσιο, ο Scheckter έφυγε από την ομάδα για να συμμετάσχει στην ομάδα της Wolf. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Σουηδός Ronnie Peterson. Ο Tyrrell προσέλκυσε χρήματα χορηγίας από την Πρώτη Εθνική Τράπεζα, με αποτέλεσμα να γίνουν κάποιες αλλαγές στα χρώματα του μονοθέσιου. Η αισιοδοξία που υπήρχε πριν από την έναρξη της σεζόν εξαφανίστηκε γρήγορα, καθώς και οι δύο οδηγοί ζορίστηκαν να μείνουν ανταγωνιστικοί με την P34 ανάμεσα στις άλλες ομάδες. Τα προβλήματα ήταν η άρνηση της Goodyear να εξελίξει περαιτέρω τα εμπρός ελαστικά. Αυτό συνέβη επειδή ήταν ο μοναδικός προμηθευτής ελαστικών εκείνη την σεζόν ως αποτέλεσμα να επικεντρωθούν στην εξέλιξη των συμβατικών εμπρός και πίσω ελαστικών.
Ο Gardner έκανε κάποιες αλλαγές της τελευταίας στιγμής αλλά ήταν μάταιο, με αποτέλσμα να αποχωρήσει από την Tyrrell πριν τελειώσει η σεζόν. Ο Maurice Philippe προσλήφθηκε αρχικά για να συνδυάσει το σασί της Tyrrell P34 με τον V6 turbo κινητήρα της Renault, αλλά σύντομα ξεκίνησε το σχεδιασμό ενός ολοκαίνουργιου μονοθέσιου για το 1978. Δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι η ομάδα της Tyrrell είχε ξανά μονοθέσιο με τέσσερις τροχούς! Η ονομασία του καινούργιου πλέον μονοθέσιου ήταν γνωστή ως Tyrrell 008, το οποίο βοήθησε την ομάδα του Tyrrell να επιστρέψει στις νίκες. Τόσο η ομάδα της March όσο και η ομάδα της Williams δοκίμασαν μονοθέσια με τέσσερις τροχούς στο πίσω μέρος, αλλά πριν μπορέσουν να αγωνιστούν, οι κανονισμοί απαγόρευσαν τους έξι τροχούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η νίκη του Scheckter να παραμένει η μοναδική νίκη για ένα μονοθέσιο της Formula 1 με έξι τροχούς. Με μια ανώτερη τελική ταχύτητα και έναν πολύ γρήγορο και ‘κοφτερό’ τρόπο να στρίβει , η P34 ήταν για λίγο το ταχύτερο F1 μονοθέσιο στον κόσμο!
Πηγή φωτογραφιών:
© Hoch Zwei
© John Millar
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
