Retro F1 – Ξεχασμένες και εγκαταλελειμμένες πίστες της Formula 1 (Mέρος 2o)

28 Ιουνίου, 2016

Το Retro F1 του TotalRacing.gr επιστρέφει για το δεύτερο μέρος του αφιερώματος για τις ξεχασμένες και εγκαταλελειμμένες πίστες της Formula 1.

Θυμηθείτε εδώ το πρώτο μέρος που περιλάμβανε πίστες από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία.

Σε αυτό το μέρος περιπλανιόμαστε όχι μόνο σε πίστες που όχι απλά ξεχάστηκαν, αλλά και σε άλλες που… εξαφανίστηκαν ολοσχερώς από το χάρτη!

Riverside International Raceway – Καλιφόρνια, Ηνωμένες Πολιτείες (1960)

Ασυνήθιστα pits για το άθλημα, με τέντες και χωρίς γκαράζ, με τα μεταλλικά βαρέλια να είναι αναπόσπαστο κομμάτι για τους ανεφοδιασμούς.

Στις 20 Νοεμβρίου του 1960 το Riverside στην Πολιτεία της Καλιφόρνια υποδεχόταν για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του τη Formula 1. Στο μήκους 5,27 χιλιομέτρων σιρκουί, ο poleman Stirling Moss με Lotus-Climax πανηγύρισε τη 14^η νίκη της καριέρας του, μετά από 75 απαιτητικούς γύρους. Μάλιστα, ένα από τα χαρακτηριστικά της πίστας ήταν το ανηφορικό «S» αμέσως μετά τη γραμμή εκκίνησης-τερματισμού. Το ρεκόρ ταχύτερου γύρου πήγε στον Jack Brabham με 1:56.3.

Ο Αμερικανός Chuck Daigh οδηγώντας μία Scarab προπορεύεται των δύο Cooper.

Επρόκειτο για τη 10^η και τελευταία στροφή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, που είχε ήδη εξασφαλιστεί, τόσο στους οδηγούς από το Jack Brabham όσο και στους κατασκευαστές από την Cooper-Climax, ομάδα του Brabham. Έτσι, ηχηρή απουσία ήταν αυτή της Ferrari, η οποία απέφυγε το μακρύ ταξίδι για να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη τού μονοθέσιού της για το 1961. Όμως ο Enzo Ferrari έδωσε το πράσινο φως στους Phil Hill και Wolfgang von Trips να αγωνιστούν με άλλες ομάδες (τις Cooper-Climax και Cooper-Maserati αντίστοιχα).

Τα μονοθέσια ετοιμάζονταν σε γκαράζ στην πόλη του Riverside και μετά οι πιλότοι μέσω του οδικού δικτύου τα μετέφεραν στην πίστα. Εδώ, ο John Surtees στους δρόμους του Riverside με τη Lotus-Climax του. Στον αγώνα ήταν ο πρώτος που αποχώρησε λόγω ατυχήματος.

Η Formula 1 ξαναγύρισε στην Καλιφόρνια, χρόνια αργότερα για το Αμερικάνικο Grand Prix της Δύσης (United States Grand Prix West). Η πίστα όμως του Riverside έμελλε να είναι πιο δημοφιλής για το NASCAR, με αγώνες έως και το 1988. Έπειτα, η πίστα που είχε ανοίξει για το κοινό το 1957 έκλεισε οριστικά το 1989, άλλαξε χέρια και το βόρειο τμήμα της μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο που άνοιξε τις πύλες του το 1992. Ότι είχε απομείνει από την πίστα κατεδαφίστηκε το 2003 για να δημιουργηθεί μια βιομηχανική αποθήκη μεγάλης αμερικάνικης εταιρείας.

Oι χωμάτινοι λόφοι της πίστας του Riverside έχουν δώσει πλέον τη θέση τους στο τσιμέντο.

Σήμερα το επίκεντρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού του 1960 στις ΗΠΑ δεν αποτελεί παρά πάρκινγκ εμπορικού κέντρου.

Autódromo Internacional Nelson Piquet ή Jacarepaguá – Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία (1978, 1981 – 1989)

Με την κατασκευή του να αρχίζει το 1971, το μήκους 5,03 χιλιομέτρων σιρκουί φιλοξένησε συνολικά 10 Grand Prix του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Το Ρίο βρέθηκε στο καλεντάρι για πρώτη φορά το 1978 και μετέπειτα από το 1981 έως και το 1989, ενώ το διάστημα 1983-1989 αποτελούσε τον εναρκτήριο αγώνα κάθε χρονιάς.

Η πίστα της γειτονιάς Jacarepaguá στο Ρίο πήρε εν τέλει το όνομα τού Nelson Piquet το 1988, μετά από την κατάκτηση του τρίτου και τελευταίου τίτλου του Βραζιλιάνου την προηγούμενη σαιζόν. Παρ’ όλα αυτά, ο «Βασιλιάς του Ρίο» ήταν ο Alain Prost με συνολικά 5 νίκες στη συγκεκριμένη πίστα. Το ρεκόρ γύρου κατείχε με 1:32.507 ο Riccardo Patrese της Williams στο τελευταίο Grand Prix, αυτό του 1989.

Στο Grand Prix το Μάρτιο του 1983, οι θερμοκρασίες ήταν τόσο υψηλές που φίλοι του μηχανοκίνητου αθλητισμού βρέθηκαν στα πιτς να θαυμάζουν τις Brabham BT52 με τα μαγιό τους!

Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα γεγονότα ήταν η πρώτη νίκη των ελαστικών Michelin με τον Carlos Reutemann στο τιμόνι της Ferrari 312T2 το 1978, αλλά και ο πρώτος βαθμός του Didier Pironi στη Formula 1 με την Tyrrel-Ford που τερμάτισε στην έκτη θέση.

Η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 από τη Βραζιλία σήμανε την αρχή του τέλους για το ιστορικό σιρκουί, που τις τελευταίες δεκαετίες φιλοξενούσε αγώνες CART και MotoGP. Το 2012 ξεκίνησε η κατεδάφισή του για να δημιουργηθεί στη θέση του το Ολυμπιακό Προπονητικό Κέντρο, ενώ βρίσκονται στο τραπέζι σχέδια για να φτιαχτεί νέα πίστα στο Ρίο, στην τοποθεσία Deodoro.

Ο Ayrton Senna στο κατάμεστο Ρίο το 1987 οδηγώντας την Lotus 99T του.

Μόνο λίγοι χωμάτινοι δρόμοι θυμίζουν την πίστα που αφανίστηκε για την κατασκευή του Ολυμπιακού Προπονητικού Κέντρου.

Circuit de Reims-Gueux – Ρενς, Γαλλία (1950-1951, 1953-1954, 1956, 1958-1961, 1963, 1966)

Σχεδιαγράμματα της πίστας τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αριστερά, η νεότερη σχεδίαση της πίστας, που παρέκαμπτε το Gueux (δεξιά), για αυτό και το Γκραν Πρι αργότερα ονομαζόταν απλά Circuit de Reims.

Το ιστορικό Γαλλικό Grand Prix του Reims-Gueux φιλοξένησε πολλούς αγώνες της Formula 1 τόσο πριν όσο και μετά το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1950, ήδη από την αρχή της λειτουργίας του το 1926. Με μήκος λίγο μεγαλύτερο από 8,30 χιλιόμετρα (στη μακρύτερη διαδρομή του), εκτυλισσόταν στο οδικό δίκτυο μεταξύ των κωμοπόλεων Muizon, Gueux και Thillois. Πολύ δημοφιλής για την εποχή, με δύο ευθείες περίπου 2,20 χιλιομέτρων έκαστη, προσέφερε πολλές θεαματικές slipstream μάχες.

Παράλληλα, το 77 γύρων Grand Prix του 1951 κατέχει μέχρι και σήμερα το ρεκόρ για το πιο μακροσκελές (κάτι παραπάνω από 601,80 χιλιόμετρα), ενώ ο νικητής του,Luigi Fagioli, έγινε ο γηραιότερος νικητής στη Formula 1, σε ηλικία 53 ετών, ρεκόρ που επίσης ισχύει έως σήμερα. Τη νίκη αυτή κέρδισε εξ’ ημισείας με το Juan Manuel Fangio, με τον οποίο μοιράστηκε το τιμόνι της Alfa Romeo.

Ο νικητής του 1951, Luigi Fagioli με την Alfa Romeo 159B του.

Άλλα σημαντικά γεγονότα στην πίστα περιλαμβάνουν την παρθενική νίκη των Mercedes και Continental στη Formula 1 στο ντεμπούτο τους, μεσούσης της σαιζόν του 1954, με το Juan Manuel Fangio, αλλά και το θάνατο του Luigi Musso της Ferrari στη στροφή του Muzion στον 9^ο γύρο του αγώνα του 1958.

Από αριστερά: Fangio, Kling με τις Mercedes και ο Ascari με τη Maserati του στη γραμμή εκκίνησης το 1954.

Το αναποδογυρισμένο μονοθέσιο του Musso όπως το απαθανάτισε ο φακός. Η Ferrari του βγήκε εκτός πίστας κι έπεσε σε χαντάκι με αποτέλεσμα ο οδηγός να εκτοξευθεί εκτός αυτού, ενώ έχασε τη μάχη στο νοσοκομείο μια μέρα αργότερα.

Όμως, οικονομικές και τεχνικές δυσκολίες οδήγησαν στο κλείσιμο της πίστας το 1969 και τη σταδιακή εγκατάλειψή της. Θεωρείται από τις πιο «στοιχειωμένες» πίστες που μπορεί να συναντήσει κανείς, με τις εξέδρες και τα pits να σώζονται μέχρι και σήμερα.

Ο εγκαταλελειμμένος πύργος χρονομέτρησης του σιρκουί.

Phoenix street circuit – Αριζόνα, Ηνωμένες Πολιτείες (1989-1991)

Οι αρχές στο Φοίνιξ έψαχναν τρόπο να προμοτάρουν την πόλη, οπότε όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για ένα σιρκουί στους δρόμους του κέντρου, άπαντες κινητοποιήθηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν μια πίστα 15 στροφών και μήκους 3,72 χιλιομέτρων.

Ένας ακόμη αντίπαλος των οδηγών ήταν και η ζέστη από την έρημο του Φοίνιξ, που καταπονούσε τα μονοθέσια. Ο Ayrton Senna ήταν ο νικητής στα 2 από τα 3 Grand Prix στη συγκεκριμένη πίστα.

O Alesi προπορεύεται του Senna στο Grand Prix του 1990.

Ο Senna στο Grand Prix του 1991 οδηγώντας τη McLaren MP4/6.

Αν και το συμβόλαιο για τον αγώνα ήταν πενταετούς διάρκειας, ο Bernie Ecclestone πλήρωσε την αποζημίωση στους διοργανωτές και το έσβησε από το καλεντάρι του 1991 και του 1992, χωρίς καμία εξήγηση. Πολλοί πιστεύουν ότι η απόφαση αυτή σχετιζόταν με την αναβίωση του Grand Prix της Νότιας Αφρικής, μετά το τέλος του απαρτχάιντ. Αγώνα δεν ξαναείδαμε στις ΗΠΑ μέχρι και το 2000 (Ινδιανάπολη), ενώ το Φοίνιξ έκτοτε ξαναγύρισε στους κανονικούς του ρυθμούς.

Η γραμμή εκκίνησης/τερματισμού ή αλλιώς η W. Jefferson Street σήμερα.

Caesars Palace Grand Prix – Νεβάδα, Ηνωμένες Πολιτείες (1981-1982)

Σε ένα από τα πιο περίεργα σιρκουί στην ιστορία της Formula 1, το ξενοδοχείο Caesars Palace ανέλαβε να οργανώσει ένα Grand Prix στο χώρο στάθμευσης(!) του με ομολογουμένως εντυπωσιακά αποτελέσματα για προσωρινό αγώνα: αμμοπαγίδες, μεγάλο εύρος πίστας για προσπεράσματα και άριστη ποιότητα οδοστρώματος. Όμως οι οδηγοί δεν το είχαν σε μεγάλη εκτίμηση, όχι μόνο λόγω της καυτής ερήμου του Λας Βέγκας, αλλά και εξ’ αιτίας της αριστερόστροφης φοράς της πίστας, που δε βόλευε πολλούς από αυτούς.

Η πίστα σχεδιάστηκε και τέθηκε σε λειτουργία το 1981, ενώ έπαψε να υπάρχει το 1984 (καθώς απέφερε ελάχιστα έσοδα στο ξενοδοχείο). Ήταν μήκους 3,65 χιλιομέτρων ενώ το ρεκόρ γύρου ανήκε στον – νικητή εκεί το 1982 – Michele Alboreto με Tyrrell-Ford και χρόνο 1:19.639. Ήταν επίσης η πίστα στην οποία ο Nelson Piquet πανηγύρισε το πρώτο από τα τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματά του.

Σήμερα η πίστα έχει χαθεί εξ ’ολοκλήρου καθώς καλύπτεται από κατασκευαστικά έργα για την επέκταση του ξενοδοχειακού συγκροτήματος.

Ο Derek Daly οδηγώντας τη Williams FW08 στο Grand Prix του 1982.

Η πίστα πλέον δεν σώζεται καθώς στη θέση της βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του πολυτελούς ξενοδοχείου.

Μείνετε συντονισμένοι στο TotalRacing.gr για τη συνέχεια του αφιερώματος!

Το παρόν άρθρο είναι αποτέλεσμα έρευνας του αρθρογράφου, ενώ το πληρογοριακό και φωτογραφικό υλικό έχει παρθεί από: Google Earth, Όμιλο Wikimedia, RAI Tre, Circuit of the Past, καθώς και από μεμονωμένους συλλέκτες/φωτογράφους. Το ελληνικά μεταφρασμένο κείμενο αποτελεί αποκλειστικό έργο του αρθρογράφου και οποιαδήποτε αντιγραφή ή δημοσιοποίησή του σε τρίτες ιστοσελίδες χωρίς την άδεια του TotalRacing.gr είναι παράνομη.

Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify