Από το μακρινό 1950 εώς και σήμερα, η Formula 1 δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται και να εναρμονίζεται με τις επιταγές της εκάστοτε εποχής. Χάρη στην τεχνολογία, τα αυτοκίνητα εκσυγχρονίζονται και οι οδηγοί όλο και βελτιώνονται. Το ίδιο θα νόμιζε κανείς ότι συμβαίνει και με τις πίστες όπου φιλοξενούνται οι αγώνες. Κάτι τέτοιο όμως είναι φυσικό να μην ισχύει πάντα.
Κάποιες πίστες, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, άλλοτε για λόγους ασφαλείας και άλλοτε για οικονομικούς, δε μακροημέρευσαν και μοιραία οδηγήθηκαν στην απαξίωση και εγκατάλειψη. Το TotalRacing.gr συγκέντρωσε εκείνες τις πίστες που φιλοξένησαν Γκραν Πρι του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Formula 1 και που πλέον δεν υπάρχουν πια, παραμένουν ανεκμετάλλευτες ή έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου και των καιρικών φαινομένων.
Στο παρών άρθρο δεν έχουν συμπεριληφθεί circuits τα οποία χρησιμοποιούνται έως σήμερα για άλλες κατηγορίες μηχανοκίνητων σπορ ή έχουν ανακατασκευαστεί για σκοπό δοκιμών.
Rouen-Les-Essarts – Νορμανδία, Γαλλία (1952,1957,1962,1964,1968)
Άνοιξε τις πύλες του το 1950 στην περιοχή Ρουέν της Νορμανδίας. Το αρχικού μήκους 5,54 χιλιομέτρων circuit συμπεριλάμβανε δρόμους του εθνικού οδικού δικτύου και αποτέλεσε την έδρα του Γαλλικού Grand Prix για 5 σεζόν.
Το 1968 αποτέλεσε το κύκνειο άσμα τόσο για την πίστα στη Formula 1, όσο και για τον Jo Schlesser, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο στη στροφή Six Frères.
Αν και η πίστα άλλαξε πολλά σχεδιαγράμματα (με συνεχείς αυξομειώσεις στο μήκος της), εν τέλει έκλεισε το 1994 για λόγους τόσο ασφαλείας όσο και οικονομικούς, καθώς με βάση τα σύγχρονα στάνταρντς δεν μπορούσε να διοργανωθεί εκεί αγώνας. Μέχρι το 1999 πολλά από τα στοιχεία της πάλαι ποτέ αγωνιστικής πίστας είχαν ήδη καταστραφεί, ενώ πολλά μέρη της είχαν ασφαλτοστρωθεί.
AVUS- Βερολίνο, Γερμανία (1959)
Εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1921, ενώ φιλοξένησε το Grand Prix Γερμανίας του 1959 με τον Tony Brooks να παίρνει την τελευταία νίκη της καριέρας του με τη Ferrari. Αξιοσημείωτο είναι το σχεδιαστικό της κομμάτι, εύλογα, καθώς επρόκειτο για δημόσιο δρόμο και μάλιστα για τον παλαιότερο ελεγχόμενης πρόσβασης δρόμο στην Ευρώπη. Σήμερα αποτελεί το μέρος του αυτοκινητόδρομου Bundesautobahn 115, πλησίον του Βερολίνου. Η πίστα μήκους 8,30 χιλιομέτρων και μόλις 4 στροφών έπαψε να χρησιμοποιείται για αγωνιστικούς σκοπούς το 2000, καθώς αυξάνονταν οι φωνές περί κυκλοφοριακών και περιβαλλοντικών κινδύνων.
Πεσκάρα, Ιταλία (1957)
Αν και το Ιταλικό Grand Prix έχει συνδεθεί με μια μόνο πίστα, εν τούτοις το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1957 είχε δύο ιταλικές στάσεις, στη Μόντσα και την Πεσκάρα, ενώ το Pescara Grand Prix ήταν η προτελευταία στάση της σεζόν. Το μήκος του ήταν 25,8 χιλιόμετρα και αποτέλεσε το μεγαλύτερο σε μήκος σιρκουί όλων των εποχών για τη Formula 1. Διοργανώθηκε στο οδικό δίκτυο για πρώτη φορά το 1924 και διέσχιζε πολλά χωριά της ευρύτερης περιοχής. Παράλληλα περιλάμβανε το πρώτο τεχνητό σικέην σε πίστα της Formula 1, φτιαγμένο το 1934 στη γραμμή εκκίνησης τερματισμού για να ελαττώσει την ταχύτητα των αυτοκινήτων που πλησίαζαν τα pits. Το ρεκόρ ταχύτερου γύρου σημείωσε ο Stirling Moss της Vanwall το 1957 με 9:44:6. Αξίζει να αναφερθεί πως η Ferrari δε συμμετείχε για λόγους σχετικούς με την ασφάλεια της πίστας. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την προσέλευση 200.000 οπαδών που είδαν τον Stirling Moss να παίρνει τη νίκη μετά από 18 γύρους. Ο τελευταίος μηχανοκίνητος αγώνας στην Πεσκάρα έλαβε χώρα το 1961 για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγωνιστικών Αυτοκινήτων και ενώ οι διοργανωτές δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των οδηγών και των θεατών, η πίστα εγκαταλείφθηκε άμεσα.
Ain-Diab Circuit- Καζαμπλάνκα, Μαρόκο (1958)
Το τελευταίο Grand Prix του 1958 έγινε σε ένα ακόμη σιρκουί δρόμου, αυτή τη φορά στο Μαρόκο, με τη Vanwall του Stirling Moss να πανηγυρίζει μια ακόμη νίκη, ενώ ο δεύτερος Mike Hawthorn με τη Ferrari του αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο αγώνας αυτός ήταν ο τελευταίος για τον Stuart Lewis-Evans, ο οποίος υπέκυψε στα εγκαύματά του έξι μέρες μετά, ως απόρροια ενός ατυχήματος λόγω βλάβης στη μηχανή της Vanwall. Το όχημα του βγήκε εκτός δρόμου και έπιασε φωτιά, αν και ο Stuart κατάφερε να απεγκλωβιστεί χωρίς βοήθεια.
Η πίστα είχε μήκος 7,61 χιλιόμετρα και εγκαινιάστηκε το 1925 στην Καζαμπλάνκα, και περιλάμβανε το οδικό δίκτυο που ένωνε την πόλη με το Αζεμμούρ. Μετά το 1958 δε διεξήχθησαν εκεί άλλοι αγώνες.
Monsanto Park Circuit- Λισαβώνα, Πορτογαλία (1959)
Το πρώτο αγωνιστικό γεγονός της πίστας λαμβάνει χώρα το 1954, όμως το πρώτο και μοναδικό GP διοργανώνεται το 1959. Με 5,44 χιλιόμετρα δρόμου μέσα στο ομώνυμο πάρκο της Λισαβώνας, το Πορτογαλικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς μνημονεύεται ως ένα δύσκολο για οδήγηση σιρκουί, με πολλές διαφορετικές επιφάνειες, με ένα σημείο μάλιστα να περιλαμβάνει μέχρι και γραμμές του τραμ. Για να αποφευχθεί η υπερβολική ζέστη την ημέρα του αγώνα, η εκκίνηση θα δινόταν αργά το απόγευμα και η καρό σημαία θα έπεφτε μετά τη δύση του ηλίου. Ο Stirling Moss με Cooper κέρδισε, έχοντας ρίξει γύρο σε όλους τους υπόλοιπους οδηγούς.
Μπορείτε να δείτε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος εδώ.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
