Ο τίτλος ακούγεται κυνικός και ωμός, αλλά είναι η αλήθεια. Ό,τι και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να το αποφύγουμε, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός ενέχει τον κίνδυνο. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του, όπως και η ταχύτητα, η αδρεναλίνη και το απόλυτο πάντρεμα μηχανής και ανθρώπου.
Ζώντας στον 21ο αιώνα, έχουμε την τάση να μην σκεφτόμαστε ως ενδεχόμενο τον θάνατο στις πίστες. Αυτό οφείλεται στα πιο υψηλά από ποτέ επίπεδα προστασίας των οδηγών, την υλικοτεχνική υποδομή των σιρκουί, τα ίδια τα μονοθέσια που αποτελούν πραγματικό φρούριο σε πολλά βίαια ατυχήματα και στην καλή ενημέρωση των οδηγών. Πλέον, το να χάσει κάποιος οδηγός τη ζωή του ενώ κάνει αυτό που αγαπά είναι πιο σπάνιο από ποτέ.
Παρόλα αυτά, μέσα σε περίπου 10 μήνες είδαμε κάποια συμβάντα που μας έκαναν να πέσουμε από το ροζ συννεφάκι μας και να κοιτάξουμε τις καταστάσεις περισσότερο ρεαλιστικά, παρά ουτοπικά.
Αρχικά, πέρυσι τον Οκτώβριο γίναμε μάρτυρες του θανατηφόρου – όπως αποδείχτηκε – ατυχήματος του Jules Bianchi στην Suzuka και τις σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη. Έπειτα, ο χαμός του Justin Wilson σε αγώνα του IndyCar, και πάλι μετά από χτύπημα στο κρανίο.
Δύο ατυχήματα, παρόμοιας φύσεως, και δυστυχώς ίδιας κατάληξης.
Φυσικά, όπως μετά από κάθε χαμό οδηγού στις πίστες, η δραστηριοποίηση και η υιοθέτηση νέων μέτρων είναι σχεδόν άμεση. Δεν θα εξετάσω τώρα ποιός φταίει. Δεν είναι αυτός ο σκοπός αυτών των γραμμών.
Περισσότερο, γράφω για το τι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, εμείς οι fans, οι άνθρωποι που αγαπάμε τα motorsports τι σημαίνει να μπαίνει ένας οδηγός στο cockpit και να ξέρει πως, ακόμα και εν έτει 2015, όλα παίζονται, όλα είναι πιθανά.
Κάναμε ένα πολύ μεγάλο λάθος την τελευταία 20ετία, μετά την απώλεια του Senna. Αφήσαμε τους εαυτούς μας, σε μεγάλο βαθμό, να παρασυρθούν από την – πράγματι – τεράστια πρόοδο στα μέτρα ασφαλείας, ειδικά στην Formula 1.
Δεν μας αδικώ. Προσωπικά, γεννήθηκα μέσα στην εποχή που η F1 πάλευε να βρει λύσεις, ουσιαστικές και πραγματικά καινοτόμες, ώστε να μην ξαναζήσουμε ποτέ ένα τέτοιο σκηνικό και οι οδηγοί να νιώθουν άνετα μέσα στα μονοθέσια. Όπως είπα και πριν, είναι μεγάλο κομμάτι των αγώνων ταχύτητας ο κίνδυνος, αλλά δεν πρέπει να είναι και καθοριστικός παράγοντας.
Δεν θα μπω στα χωράφια των Αμερικανών. Η φιλοσοφία τους και η νοοτροπία τους πάνω σε αυτό το θέμα και εν γένει στα αυτοκίνητα είναι διαφορετική από αυτήν την F1.
Αν μπορώ, όμως, να πω κάτι για αυτήν, είναι ότι, ποτέ μα ποτέ, δεν θα είναι ουτοπικά ασφαλής. Δεν θα κάνει ποτέ κανείς το θαύμα να εξαφανιστούν οι θάνατοι οδηγών στις πίστες. Είναι μία πραγματικότητα με την οποία πρέπει και πάλι να ζήσουμε, αλλά ποτέ δεν πρέπει να επαναπαυτούμε και να την δεχτούμε ως κάτι de facto.
Εμείς, ως απλοί παρατηρητές, σχολιαστές, φίλαθλοι, δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τίποτα. Ωστόσο, έχουν οι ιθύνοντες.
Έχω διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια για την FIA, την πολιτική της σε κάποια ζητήματα και την απουσία θεάματος στην F1 και το WRC. Λίγοι, όμως, έχουν ασχοληθεί με το πώς αυτή έχει βρει λύσεις σε θέματα ασφαλείας την τελευταία 20ετία. Εκεί έγκειται και ο εφησυχασμός μας. Στο γεγονός ότι δεν έχουμε ζήσει, η γενιά του 1990, τον θάνατο στους αγώνες.
Θα σκεφτείτε γιατί τα λέω όλα αυτά, τι νόημα έχουν. Κι όμως, έχουν.
Όλοι βιώνουμε ένα μικρό σοκ όταν μαθαίνουμε για τον χαμό ενός οδηγού μετά από κάποιο ατύχημα. Τα βάζουμε με όποιον βρούμε μπροστά μας, με την FIA, τον συναθλητή του, τα νερά στην πίστα, τον γερανό που ήταν στην άκρη. Σαφώς, σε αρκετά από αυτά έχουμε δίκιο. Αλλά ξεχνάμε το πιο βασικό: δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Αν θέλετε να κρατήσετε κάτι από αυτές τις λέξεις, κρατήστε αυτό: όσο υπάρχουν γενναίοι και τρελοί άνθρωποι που θα βάζουν το κράνος τους και θα οδηγούν με 300 χλμ/ώρα, άλλο τόσο θα βιώνουμε τον θάνατο.
Υ.Γ.: Καλό ταξίδι, Jules και Justin.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
