O Μανώλης Μουστεράκης μετέβη στα γραφεία της Motorsport Greece στο ΟΑΚΑ και συνομίλησε με την πολυαγαπημένη αλυτάρχη του Rally Ακρόπολις, Ανίτα Πασαλή, η οποία μας αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της εν μέσω της πυρετώδους προετοιμασίας για το φετινό αγώνα και μίλησε για τα πάντα σε μια εκτενή συνέντευξη.
Συνήθως δύσκολα θα βρεθεί η ευκαιρία να μιλήσεις με έναν αλυτάρχη του WRC, πόσο μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς τον ιδιαίτερα περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που μπορούν να διαθέσουν σε κάποιον μόλις έναν μήνα πριν την διεξαγωγή του αγώνα. Ευτυχώς είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με την αλυτάρχη του Rally Ακρόπολις, Ανίτα Πασαλή, για ποικίλα θέματα που σχετίζονται τόσο με την εμπλοκή της στους αγώνες, όσο και με τον θεσμό του WRC, αλλά και τις προσωπικές της εμπειρίες από παγκόσμιες διοργανώσεις. Όντας στα ηνία του διεθνούς μας αγώνα από το 2001, αλλά και αγωνοδίκης της FIA, μια συζήτηση μαζί της δεν μπορεί παρά να είναι διασκεδαστική και διαφωτιστική, όπως θα παρατηρήσετε διαβάζοντας παρακάτω.
Καταρχάς, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τους αγώνες γενικότερα;
«Ενδεχομένως να ακουστεί αστεία η ιστορία, αλλά έχοντας γεννηθεί στην Κέρκυρα, όταν ήμουν μικρή γινόταν το Σιρκουί της Κέρκυρας. Πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι με την αδερφή μου στο παππού μου και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε από το νησί πριν το τέλος του Σιρκουί, δηλαδή τέλος Αυγούστου. Από εκεί και πέρα βρέθηκα σε μία παρέα, στην οποία γνώρισα και τον σύζυγό μου που ασχολιόταν με αγώνες, και στη συνέχεια μπλέχτηκα και εγώ πρώτα ως αγωνιζόμενη και έπειτα σε ρόλους οργάνωσης αγώνων.»
Πώς φτάσαμε στην αλυτάρχη Ανίτα Πασαλή;
«Έχω περάσει από όλη τη γραμμή παραγωγής ανθρώπων που έχει να κάνει με τους αγώνες, το οποίο πιστεύω πως αποτελεί ένα σημαντικό προσόν για όποιον θέλει γενικά να ασχοληθεί με το μηχανοκίνητο αθλητισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχω ξεκινήσει ως συνοδηγός για 8-9 χρόνια στα rally, έπειτα ως κριτής, στη συνέχεια ως οργανωτής, μετά ως υπεύθυνη σχέσεων με τους αγωνιζόμενους, ως πλοηγός στο Rally Χαλκιδικής και ως αλυτάρχης για πρώτη φορά στο Ολύμπιο Rally το 1994. Εύκολα λοιπόν μπορεί να καταλάβει κάποιος την συνέχεια, καθώς το 2001 μου προτάθηκε να είμαι η αλυτάρχης του 48ου Rally Ακρόπολις, την θέση που βρίσκομαι έως και σήμερα.»
Ποιά ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετωπίσατε όλα αυτά τα χρόνια ως αλυτάρχης;
«Η πρώτη και μεγαλύτερη δυσκολία που αισθάνθηκα ποτέ ήταν το 2001, στην πρώτη μου χρονιά, όταν o Jacek Bartos πετώντας με το ελικόπτερο ασφαλείας πάνω από την νεοσύστατη Ελάτεια με πήρε τηλέφωνο -δεν μιλούσαμε ακόμα με VHF- για να μου πει πως υπήρχε πάρα πολύς κόσμος λίγο πριν από τη τελευταία κατηφορική δεξιά φουρκέτα της ειδικής και πως έπρεπε άμεσα να γίνει κάτι. Καθυστερήσαμε όσο περισσότερο γινόταν την ώρα εκκίνησης, καθώς έγιναν κάποιες ενέργειες μετακίνησης του πλήθους μέσω των κριτών, δυστυχώς όμως ο κόσμος δεν υπάκουσε στις υποδείξεις. Συνεπώς ο Bartos που ξαναγύρισε για έλεγχο στο σημείο με ενημέρωσε πως δεν γινόταν απολύτως τίποτα και έλαβα την απόφαση να ακυρωθεί η ειδική. Έγιναν όλες οι σωστές κινήσεις για να αποφευχθούν τυχόν παρατράγουδα, συνάμα με την απογοήτευση των θεατών, όμως η απόφαση αυτή ήταν μονόδρομος.»
Επιστρέφοντας στο παρόν, θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για το περσινό Rally Ακρόπολις, τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε δεδομένου του ότι όλα έγιναν τελευταία στιγμή και έναν γενικότερο απολογισμό.
«Να ξεκινήσω από τον απολογισμό, όπου για μία ακόμη φορά καταφέραμε το ακατόρθωτο. Δηλαδή το να πετύχει ένας αγώνας ο οποίος αποφασίστηκε πως θα γίνει στο WRC μόλις τον Μάρτιο του 2021 μας δίνει να καταλάβουμε πως όλα έγιναν υπερβολικά γρήγορα όσο και αν εμείς είχαμε κάνει ασκήσεις επί χάρτου. Όμως, η διαδικασία από τα προσχέδια μέχρι την ανακοίνωση, την οργάνωση και διεξαγωγή του αγώνα ήταν ένα δύσκολο έργο. Το ότι λοιπόν έγιναν όλα όπως έγιναν σε νορμάλ ρυθμούς, παρά τα γνωστά θέματα περί ασφάλειας θεατών στο Λουτράκι και στο Ελευθεροχώρι, βοήθησε στο να κριθεί ο αγώνας επιτυχημένος. Εκείνο όμως που έχει πολύ μεγάλη σημασία και εκεί τουλάχιστον αποδίδω εγώ το κυριότερο μέρος της όποιας πίεσης υπήρξε, είναι το ότι μετά από οκτώ χρόνια βρεθήκαμε κάποιοι άνθρωποι, που δουλεύαμε μαζί ήδη για πολλά χρόνια στην πρώτη θητεία μας στο WRC Acropolis Rally of Greece, συνεργάστηκαμε με καινούργια και ιδιαίτερα ικανά άτομα και κάναμε το ακατόρθωτο, καθώς δεθήκαμε σαν μία μεγάλη ομάδα και φέραμε εις πέρας αυτό τον εντελώς καινούργιο αγώνα.»
Πώς θα συγκρίνατε τα μοντέρνα rally με τα παλαιότερα έτη και ποιές είναι οι μεγαλύτερες διαφορές με τότε;
«Δεν θα αρέσει πολύ αυτό που θα πω, αλλά τολμώ να πω πως μπορεί τα αυτοκίνητα να είναι σαφώς πιο προηγμένα και να μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό που πρόκειται να έρθει στο κοντινό μέλλον, αλλά από την άλλη μεριά θεωρώ πως παρόλο που υπάρχουν πολλοί ικανοί οδηγοί, δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε στα πρώτα χρόνια που εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτό τον χώρο. Δηλαδή πραγματικά ισάξιοι οδηγοί σε οκτώ εργοστασιακές ομάδες και αμέτρητους ιδιώτες που διεκδικούσαν την νίκη μέσα σε γιγάντιο αριθμό ανταγωνιστικών συμμετοχών. Πλέον δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός που υπήρχε όταν έτρεχαν ονόματα όπως οι Gronholm, Makinen, Sainz, McRae, Loeb, Solberg, Burns κλπ. Όλα αυτά για εμένα τα ιερά ονόματα που έτρεχαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όλες οι εργοστασιακές ομάδες αλλά και οι νέοι της τότε εποχής που έτρεχαν μέχρι και πρόσφατα, νομίζω πως κάνουν την διαφορά με το σήμερα, και δύσκολα να ξαναδούμε τέτοιο επίπεδο ανταγωνισμού.»
Θα θέλατε να δείτε να επιστρέφει κάτι από εκείνα τα χρόνια στους σύγχρονους αγώνες;
«Δεν θα έλεγα πως αναπολώ κάτι, καθώς κάθε εποχή έχει την δική της γλύκα. Οπότε προσωπικά δεν πιστεύω πως οι σημερινοί αγώνες δεν έχουν την ομορφιά ή το στοιχείο που τραβάει τον κόσμο στις ειδικές. Σαφώς και τα rally δεν αποτελούν πια περιπέτεια, αλλά περισσότερο προϊόν διαφήμισης και προώθησης του σπορ και αυτό είναι γεγονός. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι το ίδιο ενδιαφέρον με τότε. Υπάρχουν πολλοί παλιοί θεατές που αρνούνται να δουν το μοντέρνο Ακρόπολις, επειδή έχουν μείνει στο στυλ αγώνα που ξεκινούσε από το Λαγονήσι, έφτανε στην Θεσσαλονίκη, κατέβαινε μέχρι το Γύθειο και τερμάτιζε στην Αθήνα. Αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δεν σημαίνει όμως πως η σήμερον εποχή δεν είναι το ίδιο διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα.»
Θα ήθελα να μοιραστείτε τις δικές σας πέντε κορυφαίες ειδικές διαδρομές όλων των εποχών στην Ελλάδα.
«Στην κορυφή της λίστας μου έχω τις Καρούτες και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Την έχω τρέξει ως αγωνιζόμενη στην καλύτερη μορφή της με εκκίνηση στο Νεκροταφείο του ομώνυμου χωριού και με τερματισμό στην Ιτέα, έπειτα από τα καλύτερα κατηφορικά 15χλμ που έχω δει. Έπειτα θα έλεγα μία ειδική που έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου και λέγεται Σήμαντρα στην Χαλκιδική, εξαιρετικά γρήγορη και τεχνική με τρομερό οδόστρωμα. Θα τολμήσω να βάλω την Παύλιανη στην τρίτη θέση, η οποία έχει πολλές πτυχές και μορφές και έχει χρησιμοποιηθεί με διαφορετικές χαράξεις στο παρελθόν προτού ασφαλτοστρωθούν κάποια κομμάτια στην επαρχιακή οδό, ενώ βρίσκεται σε εξαιρετικά όμορφο φυσικό περιβάλλον. Έπειτα ακολουθεί το Ελευθεροχώρι, για λόγους παρόμοιους με αυτούς της Παύλιανης, ενώ στην πέμπτη θέση θα έβαζα τα απολαυστικά Καρνεζαίικα, που αποτελούσε την τελευταία διαδρομή του αγώνα την δεκαετία του 80′ πριν τα πληρώματα πάρουν το καραβάκι από τον Πόρο με προορισμό τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία αναφορά στην αγαπημένη μου διαδρομή εκτός Ελλάδος, την πασίγνωστη Fafe στην Πορτογαλία, την οποία έχω κάνει πολλές φορές σε επίπεδο ERC, και για εμένα παρουσιάζει το τί εστί rally μέσα σε 11 χλμ. λόγω της ατμόσφαιρας που δημιουργούν οι θεατές αλλά και λόγω της ίδιας της καταπληκτικής διαδρομής.»
Ποιά είναι η αγαπημένη σας γενιά αυτοκινήτων στο WRC;
«Τα φετινά υβριδικά Rally1 σίγουρα δεν μπορεί να τα παραβλέψει κανείς, είναι η πρόοδος και η εξέλιξη σε μία καλή κατεύθυνση, πονάει όμως το ότι συμμετέχουν μόνο τρία εργοστάσια, την ώρα που το 2001 που ξεκίνησα ως αλυτάρχης συμμετείχαν οκτώ εργοστασιακές ομάδες. Για αυτό και εκείνη η εποχή για εμένα, στις αρχές του 2000, είναι χαραγμένη στην μνήμη μου ως άκρως εντυπωσιακή, με τα δίλιτρα WRC, γεμάτα ροπή και δύναμη, που ακόμη ως ένα βαθμό χρειαζόταν πολύ θάρρος για να τα οδηγήσεις στο όριο, ενώ ταυτόχρονα το καθένα είχε ξεχωριστό σουλούπι και ήχο, σε αντίθεση με τώρα.»
Ποιούς οδηγούς υποστηρίζατε από όταν αρχίσατε να παρακολουθείτε το πρωτάθλημα;
«Έχω ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον Sebastien Loeb, όντας μοναδικός σε αυτό που έχει κάνει, μην ξεχνάμε με αντιπάλους από την μεγάλη γενιά οδηγών την δεκαετία του 00′, και το ότι δεν κατάφερε ούτε ο Ogier χωρίς ανταγωνισμό για αρκετά χρόνια να φτάσει τα 9 πρωταθλήματα λέει κάτι για το κατόρθωμα του Loeb. Από τους παλιότερους οδηγούς θα έλεγα τον Björn Waldegård, τον οποίο πρόλαβα στις δόξες του, με χαρακτηριστική στιγμή στην νυχτερινή ειδική της Ευρωστίνας με την Mercedes-Benz 450 SLC να πλασάρεται στην στροφή από μακριά και με ανάποδο να βγαίνει από την στροφή λες και χρησιμοποίησε διαβήτη. Χωρίς βέβαια να υποτιμώ και τον Walter Röhrl, έχοντας ως ανάμνηση στην κατάβαση της Τσούκας να χαιρετάει το πλήθος με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο να παλεύει με το τιμόνι, μπαίνοντας “με τις πόρτες” στην στροφή. Μιλάμε για πράγματα χαραγμένα στις μνήμες των θεατών που σε κάνουν να αναρωτιέσαι “τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι.”»
Πως βλέπετε τις εξελίξεις στο φετινό πρωτάθλημα;
«Δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν έχω προλάβει να παρακολουθήσω όπως θα ήθελα το πρωτάθλημα, άλλα γνωρίζω για τα αποτελέσματα και τα κατορθώματα ορισμένων οδηγών και πιστεύω πως είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο το ότι ένα νέο παιδί όπως είναι ο Kalle Rovanpera, καταφέρνει και κάνει τόσο τρομερές επιδόσεις. Αλλά από εκεί και πέρα πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει το αντίπαλο σταθερό δέος. Ουσιαστικά για εμένα ακόμα και ο Tanak, που προσωπικά τον πίστευα πολύ, κυρίως λόγω αυτοκινήτου και ίσως λόγω έλλειψης κινήτρου δείχνει σαν να έχει «κρεμάσει», παρά τις φανταστικές του νίκες στην Σαρδηνία και την Φινλανδία. Το ίδιο ισχύει για οδηγούς όπως ο Neuville, ο Evans κλπ. Ένας οδηγός που περίμενα να κάνει αντίστοιχα πράγματα με τον Rovanpera είναι ο Oliver Solberg, τον οποίο γνώρισα ως νέο-ανήλικο οδηγό πρίν από τρια χρόνια, αλλά τελικά φαίνεται πως είτε δεν αποτελεί πάστα πρωταθλητή, είτε για διάφορους λόγους δεν έχει καταφέρει να δείξει τις ικανότητές του στα rally.»
Ποιές είναι οι κυριότερες διαφορές του φετινού Ακρόπολις με πέρυσι και πώς αναμένετε την υπερειδική μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο;
«Η κύρια διαφορά με τον περσινό αγώνα έχει να κάνει με την δική μας προετοιμασία, γιατί ουσιαστικά ο αγώνας σαν δομή δεν έχει τρελές διαφορές. Σίγουρα έχουμε δύο νέες διαδρομές την πρώτη μέρα, αλλά χωροταξικά ο αγώνας ξεκινάει πάλι από το Λουτράκι και τελειώνει στην Λαμία. Γενικά οι ειδικές τις άλλες δύο μέρες ακολουθούν στα πατήματα των περσινών, αν και υπήρξαν μερικές απρόσμενες αλλαγές. Από εκεί και πέρα εμείς σαν οργάνωση, έχοντας περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μας να επικεντρωθούμε στην ενημέρωση και την ασφάλεια, θεωρώ πως θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε αυτούς τους τομείς, σε συνδυασμό με την προετοιμασία χρήσιμου υλικού για την καλύτερη εμπειρία των θεατών κατά την διάρκεια του αγώνα. Όσον αφορά το ΟΑΚΑ, θεωρώ πως θα έχουμε μία επανάληψη του 2005. Αυτό διότι πιστεύω πως ο κόσμος μετά από τόσα χρόνια διψάει να δει ένα θέαμα που οι περισσότεροι δεν έχουν ξαναδεί, πόσο μάλλον ο κόσμος που δεν έχει επαφή με το άθλημα ή ο κόσμος που δεν θα μπορεί να ταξιδέψει στα βουνά. Για αυτό και εμείς φέραμε το άθλημα στην πόρτα τους, με σκοπό να φέρουμε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται σε επαφή με την διοργάνωση αυτή.»
Υπάρχει συνεργασία με τους διοργανωτές των υπόλοιπων αγώνων στο WRC και αν ναι σε τι βαθμό;
«Δεν θα το έλεγα ιδιαίτερα, γίνονται δύο φορές τον χρόνο συναντήσεις σε επίπεδο επιτροπών WRC, έχουμε πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας, αλλά σε γενικές γραμμές δεν είμαστε τόσο κοντά. Συνεχώς δουλεύουμε, ταξιδεύουμε, εγώ τουλάχιστον παλιότερα ταξίδευα, έρχονται και σε εμάς οργανωτές για να δουν, καθώς σίγουρα είναι όλα μία εξέλιξη. Φυσικά ότι καλό γίνεται σε έναν αγώνα το μοιραζόμαστε, αλλά πέρα αυτού δεν υπάρχει κάτι άλλο που γίνεται περισσότερο, δεν ανταλλάσσουμε ιδέες, απλά γνωρίζουμε ο ένας τον αγώνα του άλλου και παίρνουμε όσα στοιχεία μπορεί κάποιος να πάρει και να τον ενσωματώσει στον δικό του αγώνα.»
Τι άποψη έχετε για το μέλλον των ελληνικών αγώνων και τις διεθνές διοργανώσεις μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Ελλάδα;
«Μετά από τις δυσκολίες που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κρίση και με τον Covid-19 στη συνέχεια, είναι γεγονός ότι τα πράγματα έχουν λίγο τελματώσει. Εκείνο όμως που πιστεύω ακράδαντα είναι το ότι το πάθος για τους ελληνικούς αγώνες δεν είναι εύκολο να σβήσει. Θεωρώ λοιπόν πως ο κόσμος με τo Rally Ακρόπολις σαν κίνητρο, με όλο αυτό που γίνεται σε θέμα κριτών και με την υποστήριξη που υπάρχει από πλευράς υπουργού και με την ζέση που έχει ο ίδιος και οι συνεργάτες του, σε συνδυασμό με την πολύ καλή σχέση που έχει με την FIA, συν την αναγνώριση της OMAE από την διεθνή ομοσπονδία τα τελευταία δύο χρόνια, δημιουργούν ένα πεδίο στο οποίο μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα. Όλα αυτά, με τον κόσμο ο οποίος επανδρώνει το Ακρόπολις, με τους κριτές που ασχολούνται απ’ άκρου εις άκρον στον αγώνα, παίζουν το ρόλο τους στο να κρατιέται η φλόγα των αγώνων ζωντανή. Σίγουρα οι καλές μέρες είναι μπροστά μας. Νομίζω και εύχομαι το ότι η κρίση θα τελειώσει και οι αγώνες θα είναι εκεί για να συνεχίσουν να γίνονται όπως τους αρμόζει στην Ελλάδα.»
Υπάρχει ενδιαφέρον από την νέα γενιά να αναλάβει κάποια στιγμή τα ηνία του αγώνα? Ποιά είναι η επόμενη μέρα για το Rally Ακρόπολις;
«Αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν το συζητώ πως είναι μονόδρομος, πρέπει οι νέοι να το αγκαλιάσουν και όπως είπαμε και στην αρχή της συνέντευξης να είναι κοντά σε όλες τις ενέργειες και εκφάνσεις του αγώνα. Δεν γεννιέται κάποιος αλυτάρχης, υπεύθυνος ασφαλείας ή υπεύθυνος γραφείου τύπου. Πρέπει να είναι μέσα στο χώρο, πρέπει να του δίνονται ευκαιρίες, να πιάνει από την αρχή τον αγώνα, να καταλάβει τις δυσκολίες και τους κανόνες. Το πάθος είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει, αλλά για να μπορέσει να κάνει πράγματα και να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει μία έξτρα ώθηση από αυτή που ήδη υπάρχει, θα πρέπει να είναι μέσα σε όλα, και νομίζω ότι όλοι εμείς που βρισκόμαστε ήδη εδώ δίνουμε έδαφος και επιζητούμε πραγματικά την παρουσία νέων ανθρώπων. Όποιος βρεθεί κοντά μας και μπορεί να ανταπεξέλθει και να αποτελέσει ένα δυναμικό στοιχείο στην εξέλιξη των αγώνων, είναι σίγουρο ότι θα τον προωθήσουμε και θα τον βοηθήσουμε και αυτό είναι μονόδρομος για την μακροβιότητα του αγώνα. Σχετικά με το Ακρόπολις, ξέρω ότι θα βρίσκεται στο καλεντάρι και το 2023, από εκεί και πέρα μάντισσα δεν είμαι για να κάνω περαιτέρω πρόβλεψη. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο καλύτερα διοργανώσουμε τον φετινό και τον επόμενο αγώνα, τόσο καλύτερη παρακαταθήκη δίνουμε για το μέλλον του αγώνα στο WRC.»
Τελειώνοντας, θα θέλατε να αφήσετε κάποιο μήνυμα στον κόσμο ενόψει του φετινού αγώνα;
«Είναι σίγουρο το ότι χωρίς την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση των φίλων θεατών, ο αγώνας αυτός, ιδιαίτερα έτσι όπως ξέραμε ότι θα είναι, αλλά με τα καινούργια μέτρα, τις τεχνολογίες, τα υβριδικά, τα θέματα ασφαλείας που μας έχουν επιφορτίσει τρόπον τινά, θα είναι πολύ δύσκολος εάν δεν έχουμε την βοήθεια καθενός και καθεμιάς που θα βρεθούν στα ελληνικά βουνά. Πραγματικά κάνω έκκληση και δεν θα σταματήσω να το κάνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, να υπακούτε, να μελετήσετε όλους τους κανόνες που θα ανεβαίνουν με την πάροδο του χρόνου στα κοινωνικά μέσα και στην επίσημη σελίδα του αγώνα, και γενικά ότι σας ζητάμε να ακολουθήσετε. Εάν δεν ακολουθηθούν αυτές οι συμβουλές, εάν δεν ακούν τους εκπαιδευμένους κριτές-εθελοντές και φυσικά σεβαστούν όλες τις οδηγίες, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε σωστό αγώνα και συνεπώς ούτε την επιτυχία που επιζητούμε όλοι. Το να πάει κάποιος στην άκρη του δρόμου, για να βγάλει ένα βίντεο 25 δευτερολέπτων, θέτοντας τον εαυτό του αλλά και την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα σε κίνδυνο, προσωπικά δεν έχει καμία απολύτως αξία εάν θέλει ο αγώνας αυτός να είναι επιτυχημένος και να συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον.
Παρακαλώ λοιπόν όλο τον κόσμο να είναι όσο περισσότερο ενημερωμένοι γίνεται, να σέβονται τις σημάνσεις στις ειδικές, τις υποδείξεις των κριτών, και πόσο μάλλον να σκέφτονται και να σέβονται το ότι υπάρχει περίπτωση άν κριθεί απαραίτητο από την αστυνομία να κλείσει μία πρόσβαση με σκοπό να αποφευχθεί αυτό που έγινε πέρυσι στην πρόσβαση από το Παλαιοχώρι προς την λίμνη στο Ελευθεροχώρι. Είναι κάτι το οποίο δεν θέλουμε με τίποτα να κάνουμε [ακύρωση ειδικής ή πρόσβασης] και δουλεύουμε πάνω σε αυτό, ώστε να δώσουμε όλα τα εργαλεία πληροφόρησης στους θεατές και να μην επαναληφθεί ξανά αυτό.»
Ευχαριστούμε θερμά την κα. Πασαλή για την συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
