Έχοντας λίγο ελεύθερο χρόνο και μπόλικη διάθεση να βγάλω τα συναισθήματα μου προς τα έξω, πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο βασιζόμενος σε αυτό που μου λείπει πολύ. Την πραγματική F1, την αληθινή αυτή που αγάπησα όταν ήμουν πιτσιρίκι.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα απ΄την πρώτη μέρα που παρακολούθησα το πρώτο μου GP (καλοκαίρι του 1995).Θα μου πεις, λογικό δεν είναι; Τίποτα δε μένει ίδιο. Κι όμως έρχονται στιγμές κατά τη διάρκεια των GP που σκέφτομαι πόσο διαφορετική και πιο όμορφη ήταν η παλιά F1. Ας πάρουμε παράδειγμα τους οδηγούς. Παλιά έβλεπες τον Σουμάχερ σε ΕΠΙΚΕΣ μάχες με τον Χάκινεν να κοντράρονται επί ώρες και όταν βγαίνουν απ΄τα μονοθέσια τους να είναι αγκαλιά και να γελάνε ξέροντας ότι έδωσαν στον κόσμο φοβερές μάχες. Στην τωρινή F1 ακουμπάει ο ένας τον άλλο και αμέσως βγαίνει το team radio στο οποίο ακούς χίλια δυο πράγματα να λέει ο ένας για τον άλλο. Που είναι οι παλιές κατατακτήριες δοκιμές με την μία ώρα στη διάθεση του κάθε πιλότου, όπου οι στρατηγικές έδιναν και έπαιρναν. Που είναι οι επιλογές των ομάδων με πόσο καύσιμο θα ξεκινήσουν;
Τα μονοθέσια έχουν γίνει πλέον σαν τανκς. Που είναι οι κινητήρες που έσκαγαν και ήταν όλα αμφίρροπα μέχρι τον τελευταίο γύρο; Ακόμα θυμάμαι τον τελευταίο γύρο στο Ισπανικό GP όπου ο Χάκινεν έμεινε από κινητήρα και κέρδισε ο Σούμι. Απίστευτες εποχές. Καταργήθηκαν οι ανεφοδιασμοί, σαν να λέμε καταργήθηκε η στρατηγική. Δεν μιλάω για τις στρατηγικές των ΨΕΥΤΙΚΩΝ ελαστικών της Pirelli, αλλά για τις πραγματικές στρατηγικές που υπήρχαν παλιά.Ζούμε στην εποχή που ο πιλότος πρέπει να προφυλάξει τα ελαστικά του και φοβάται να πιέσει. ΠΟΥ;ΣΤΗΝ F1. Ναι μάλιστα κύριοι στην F1 όπου οι πιλότοι και εμείς το κοινό τους ζούμε για το όριο, για την αδρεναλίνη και όχι για την προφύλαξη των ελαστικών μήπως και δε φτάσουν για να τερματίσει ένας πιλότος. Θυμάμαι τον Σούμι να σχολιάζει τα ελαστικά κατακρίνοντας τα και τονίζοντας πως δε μπορεί να οδηγήσει στο όριο και αμέσως έπεσαν να τον φάνε. Ναι γιατί ο άνθρωπος δεν έμαθε να προφυλάσσει ελαστικά, έμαθε να πιέζει όσο δεν πάει και να δίνει το 110% των δυνατοτήτων του.
Έχουν μπει διάφορα συστήματα τα οποία για εμένα είναι <<περιττά>>. Mε αυτή την τεχνολογία και αυτά τα μονοθέσια να είναι 90% βασισμένα στην αεροδυναμική θα μου πείτε λογικό είναι. Πριν μπει το DRS σχεδόν δε βλέπαμε προσπέραση και τώρα με το συγκεκριμένο σύστημα το προπορευόμενο μονοθέσιο είναι έρμαιο στις διαθέσεις του επιτιθέμενου. Αυτός που κάνει την επίθεση είναι σχεδόν σίγουρο πως θα περάσει. Για να γινόταν αυτό παλιά έπρεπε να ΜΑΤΩΣΕΙ και να μας δώσει μάχες στις οποίες μας κοβόταν η ανάσα.Σε μια δήλωση του Bernie Ecclestone πραγματικά είχα δακρύσει απ΄το γέλιο όταν τον άκουσα να λέει πως σκέφτεται να εισάγει στην F1 σύστημα βροχής έτσι ώστε να αλλάζει η ροή του αγώνα. Τα ακούει ο Ayrton και τρίζουν τα κόκαλά του. Στην τωρινή F1 με το που βρέξει λίγο σταματούν όλα. Ναι συμφωνώ στο ότι πάνω απ΄όλα η υγεία και η ασφάλεια των πιλότων, όμως μη το παρακάνουμε κιόλας. Θυμηθείτε σε πόσα GP η βροχή ήταν καταρρακτώδης και όμως ο αγώνας συνεχιζόταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Έβλεπες τους Senna, Prost, Villeneuve να οδηγούν στο όριο εκείνα τα μονοθέσια στη βροχή ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΒΟΗΘΗΜΑ και σε πιάνει ρίγος.
Ήθελα να εκφράσω αυτά που κρύβω καιρό μέσα μου, καθώς το αγαπημένο μου σπορ γιατί το βλέπω χρόνο με το χρόνο να χαλάει (στα δικά μου μάτια) και λυπάμαι που δε θα έχω την ευκαιρία να ξαναδώ την F1 που αγάπησα.
Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό μου φίλο μου τον οποίο μοιραζόμασταν εχθές τις ίδιες απόψεις και στεναχώριες.
Με αγάπη στον Γιώργο Σάκκο.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
