Στα τέλη του 2013, η Ferrari αποφάσισε να αντικαταστήσει τον F. Massa, ο οποίος δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στην ανικανότητα του να έχει μια σταθερή απόδοση μέσα στη σεζόν και εν μέρει στην ανικανότητα της ομάδας να παράγει ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Στη θέση του ήρθε ο K. Raikkonen, ο οποίος είχε δυο εξαιρετικές σεζόν στη Lotus, μετά από μια αποχή από το άθλημα δυο ετών και φαινόταν να είναι ικανός να ωθήσει την ομάδα ξανά προς τα εμπρός. Εξάλλου ήταν (και παραμένει) ο τελευταίος πρωταθλητής της Ferrari. Όμως το 2014 δεν εξελίχτηκε όπως θα ήθελε τόσο ο Φιλανδός, όσο και η ομάδα. Ηττήθηκε κατά κράτος από τον teammate του, F. Alonso, ενώ τερμάτισε μόλις δωδέκατος στην τελική κατάταξη του πρωταθλήματος οδηγών. Όντας στο ίδιο έργο θεατές, η Scuderia παρήγαγε ένα μονοθέσιο πολύ κάτω των προσδοκιών και των δυνατοτήτων της και ο Raikkonen ήταν ασταθής, όσον αφορά την απόδοσή του.
Φτάνουμε στο 2015, η Ferrari, μετά από τις σαρωτικές αλλαγές που υπέστη, φαίνεται να έχει κάνει ένα βήμα (αν όχι άλμα) προς τη σωστή κατεύθυνση. Μπορεί η απόσταση από τη Mercedes να είναι ακόμη μεγάλη και οι βλέψεις για τη φετινή σεζόν να μην είναι υψηλές, όμως υπάρχουν σαφή δείγματα πως αν μπορέσει να συνεχίσει τη εξέλιξή του μονοθεσίου μέσα στη χρονιά (για να μην απειληθεί περεταίρω από τη Williams) και βρει αρκετή απόδοση μέσα στο χειμώνα, μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα.
Υπάρχει όμως ένα μελανό σημείο. Ενώ ο S. Vettel αποδίδει, ο teammate του K. Raikkonen φαίνεται να μην μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του γερμανού. Υπήρχαν αναμφίβολα υποδειγματικές εμφανίσεις (ποιος μπορεί να ξεχάσει το Bahrain;) όπως και καταστάσεις που δεν μπορούσε να ελέγξει (το λάθος των μηχανικών στην Αυστραλία). Όμως οι καταστάσεις στις οποίες ότι αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, άλλα και κατώτερος του εαυτού του πληθαίνουν επικίνδυνα (δεν μπορώ να συγχωρήσω σε ένα παγκόσμιο πρωταθλητή ένα τετ-α-κε, χωρίς καμία πίεση, στον Καναδά). Κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο και την ταχύτητά του, όμως είναι αυτός που χρειάζεται η Ferrari για να επανέλθει στην κορυφή; Σε ένα τόσο ανταγωνιστικό χώρο, όπως αυτόν της F1, δεν χωράνε συναισθηματισμοί, ούτε πολλές ευκαιρίες. Αν αποδίδεις μένεις, αν όχι φεύγεις. Και αυτό ο Φινλανδός το γνωρίζει καλά. Θυμάστε ότι, το 2009, η Ferrari τον πλήρωσε για να φύγει και στη θέση του να έρθει ο Alonso.
Και αν όχι ο Kimi, τότε ποιος; Οι υποψήφιοι είναι πολλοί και η Silly Season έχει ξεκινήσει για τα καλά. Αν μη τι άλλο, μια θέση στη Scuderia, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, είναι περιζήτητη. Πόσο μάλλον τώρα, που η Ferrari μοιάζει η μόνη σοβαρή απειλή για τα Ασημί Βέλη. Περισσότερο κοντά φαίνεται να είναι ο V. Bottas, με τις εμφανίσεις του να έχουν εντυπωσιάσει τους πάντες. Το ίδιο ισχύει και για το νέο αστέρι της Red Bull, D. Ricciardo, ο οποίος είναι εμφανώς απογοητευμένος από την απόδοση της Αυστριακής ομάδας και αναζητά διεξόδους. Όμως είναι και οι δυο (σχετικά) νέοι στο χώρο και ενδεχομένως οι Ιταλοί να μην θέλουν να ρισκάρουν μια μεταγραφή που θα κοστίσει πολλά (ρήτρες υπάρχουν στα ισχύοντα συμβόλαια και των δυο οδηγών) και τελικά δεν θα αποδώσει τα αναμενόμενα. Υπάρχει πάντα ο αιώνια αδικημένος N. Hulkenberg, ο οποίος είναι σταθερότατος, κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις με κατώτερα μονοθέσια, πρόσφατα κέρδισε το θρυλικό 24ωρο αγώνα του Le Mans και έχει αρκετή εμπειρία για να φορέσει τα κόκκινα. Όμως η Ferrari δύσκολα θα επιλέξει να έχει δυο γερμανούς στο roster της, κυρίως για λόγους marketing.
Πιστεύω πως οι δυο ρεαλιστικότερες επιλογές της Ferrari είναι οι Raikkonen και Hulkenberg. Και οι δυο έχουν εμπειρία, ταλέντο και ταχύτητα που μπορούν να εξασφαλίσουν στη Ferrari εξαιρετικά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει δηλώσει και ο M. Arrivabene, το μέλλον του Raikkonen είναι στα χέρια του. Αν συνεχιστούν οι αστοχίες, δυστυχώς οι μέρες του στη Scuderia είναι μετρημένες. Εξάλλου με τόσους υποψήφιους μνηστήρες για τη θέση του είναι ήδη με το ένα πόδι έξω από τη Ferrari.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
